Η αλήθεια είναι ότι όταν αργότερα το σκέφτηκα, με στεναχώρησε το γεγονός ότι ταλαιπωρούνται τα κοριτσάκια και οι γυναίκες του χωριού, με αυτά που φορούν στο λαιμό, αλλά όταν τα είδα τόσο γελαστά και πρόθυμα να παίξουν μαζί μου δεν πέρασε από το μυαλό μου...
Παίζουν ρόλο και αρκετοί παράγοντες φυσικά...
Όταν είχα πάει 08.00 το πρωϊ (δεν είμαι πρωινός τύπος, αλλά μου είχε πει ο οδηγός που είχα μαζί μου, ότι αυτή την ώρα δεν έχει άλλους φαλάνγκ...) πραγματικά ήμουν εγώ και ο οδηγός οι μόνοι ξένοι του χωριού με αποτέλεσμα να παίξω μαζί με τα κορίτσάκια ποδόσφαιρο και να κυνηγήσουμε μαζί ένα γκέκο!!!
Έιχαν τρελαθεί στο γέλιο, που προσπαθούσα σαν μικρό παιδί να τρέχω μαζί τους πίσω από το γκέκο (είδος σαύρας) και τελικά ανέβηκα πάνω σε δέντρο για να καταφέρω να το πιάσω και να παίξουν τα κοριτσάκια μαζί του!
Όταν το πιάσαμε, με πήγαν στο σπίτι τους και με κέρασαν με την μητέρα και τις θείες τους, νερό φυσικά γιατί είχα γίνει μούσκεμα αλλά και φαγητό (χοιρινό σε δύο παραλλαγές: ένα σε σούπα διάφανη ιδιαίτερα πικάντικη και ένα με σκούρα κόκκινη σάλτσα, σχεδόν μαύρη και ιδιαίτερα αλμυρή).
Φυσικά επειδή αισθάνθηκα άσχημα όταν η μητέρα τους μου έδειξε και κάποια πράγματα που έφτιαχναν χειροποίητα (υπάρχει η πιθανότητα να τα είχαν αγοράσει και αυτοί) αγόρασα κάτι αλλά έπειτα πήρα τα κοριτσάκια στην talad (αγορά του χωριού, 30 μέτρα μακριά) και τους πήρα διάφορες χαζομάρες (καραμέλες, τσιπς κλπ) και ένιωσα καλύτερα.
Ναι μεν τουριστικό λοιπόν, αλλά μου άφησε μια πολλή ωραία ανάμνηση...
