Οι τουριστες μαζευονται στα χωρια κοντα στα συνορα με το Μιανμαρ (Βιρμανια), στη βορειοταιλανδεζικη επαρχια Μαε Χονγκ Σον, για να χαζεψουν τις <<μακρυλαιμες>> γυναικες και κοπελες της φυλης Παντουανγκ. Οι γυναικες αυτες, με το λαιμο τους αιχμαλωτισμενο σ' ενα κολαρο μπρουντζινων κρικων, που προκαλουν τετοια παραμορφωση στα κοκαλα ωστε αναγκαστικα ο λαιμος μακραινει σε αφυσικες διαστασεις, δεν φαινεται να ενοχλουνται. Ποζαρουν χαμογελαστες για φωτογραφιες, παζαρευουν διαφορα φτηνα σουβενιρ με τους τουριστες και συνεχιζουν τη ζωη τους κατω απο εκπληκτα βλεμματα.
Οι παραδοσιακοι λογοι για τους οποιους οι γυναικες αυτες αιχμαλωτιζαν το λαιμο τους (οπως για να προστατευονται απο επιθεσεις τιγρεων η για να μην πεφτουν θυματα απαγωγης απο αλλες φυλες) δεν ισχυουν πλεον. Σημερα, μακραινουν τους λαιμους τους με τους κρικους, ξεκινωντας μαλιστα απο ηλικια πεντε χρονων, για το χρημα. Τα μεταλλικα αυτα κολιε εχουν γινει ενδειξη πλουτου. Και για να μη σταματησει η εισροη χρηματος στην οικογενεια, οι γονεις επιμενουν να συνεχισουν οι κορες τους την <<παραδοση>>.
Οι γυναικες με τους μακροστενους η <<καμηλοπαρδαλενιους>> λαιμους της φυλης Παντουανγκ μαζι με τους αντρες τους (προσφυγες εξαιτιας της χρονιας διαμαχης μεταξυ των κυβερνητικων στρατευματων και των φυλων στα συνορα με το Μιανμαρ) καρπωνονται τα οφελη μιας επιδεξιας καμπανιας μαρκετινγκ που εχουν λανσαρει παραγοντες της τουριστικης βιομηχανιας της Ταιλανδης. Καποιοι εχουν διαμαρτυρηθει αποκαλωντας τα χωρια αυτα <<ανθρωπινους ζωολογικους κηπους>> (δεν ειναι λιγα τα ταξιδιωτικα πρακτορεια που χρεωνουν ακομα και την εισοδο σε αυτα), ομως οι αρχες, οι επενδυτες και οι ξεναγοι, που συνηθως εχουν συμφερον απ' ολα αυτα, λενε απλως οτι ειναι ενα δειγμα του πως καποιοι φτωχοι προσφυγες καταφερνουν να βγαζουν το ψωμι τους χαρη στον τουρισμο.
Οι <<μακρυλαιμες>> γυναικες Παντουανγκ αντιπροσωπευουν ενα μικρο μονο κομματι του διλημματος που αντιμετωπιζει η Ταιλανδη στο ξεφρενο κυνηγι του τουρισμου ως μεγιστη πηγη εσοδων καθε χρονο, ενα κυνηγι που θιγει το ενα μετα το αλλο θεματα περιβαλλοντος αλλα και ηθικης. Ακομη χειροτερες διαστασεις απο την εκμεταλλευση των γυναικων της φυλης Παντουανγκ εχει λαβει το ζητημα του σεξουαλικου τουρισμου, ενος τομεα της τουριστικης βιομηχανιας που αποφερει τεραστια ποσα ρευστου χρηματος στη χωρα. Αν και οι τουριστικοι και κυβερνητικοι παραγοντες της Ταιλανδης αποσιωπουν τη σημασια του αγοραιου ερωτα στις τουριστικες στατιστικες, ελαχιστοι ειναι αυτοι που θα αρνηθουν οτι ερχονται ξενοι αντρες στην Ταιλανδη μονο και μονο για το σεξ με τις Ταιλανδες. Πολλοι πιστευουν επισης οτι οι αρχες κλεινουν τα ματια στην πορνεια, εξαιτιας του οτι εξασφαλιζει τεραστια εισροη χρηματων απο τους τουριστες.
Αλλο ενα προβλημα ειναι η εκτεταμενη περιβαλλοντικη υποβαθμιση. Το Κο Πι Πι Ντον, ενα νησι μεταξυ του Κραμπι και του Πουκετ στη Θαλασσα Ανταμαν, που καποτε ειχε αναγνωριστει ως ενα απο τα ωραιοτερα νησια του κοσμου, αποδεικνυει σημερα περιτρανα ποσο κακο μπορει να κανει η ανεξελεγκτη τουριστικη αναπτυξη.
Παρ' ολα αυτα η κατασταση αρχιζει σταδιακα να ανατρεπεται, καθως, αν και καθυστερημενα, οι αρχες δειχνουν ολοενα και μεγαλυτερο ενδιαφερον για τα μερη αυτα. Σε πολλα τουριστικα κεντρα η τοπικη αυτοδιοικηση εχει εισαγει περιοριστικους κανονισμους σχεδιου πολεως. Για παραδειγμα, στο Κο Σαμουι απαγορευεται να χτιστει ξενοδοχειο που να ξεπερνα το υψος των κοκκοφοινικων. Επιπλεον, οι παραθεριστικες εγκαταστασεις αλλαζουν το στιλ τους, ωστε να ταιριαζουν με τον περιβαλλοντα χωρο και οχι να τον αλλοιωνουν. Η συλλογη οστρακων και κοραλλιων εχει απαγορευτει, ενω πολλες θαλασσιες περιοχες εχουν κηρυχτει ζωνες απαγορευσης της αλιειας. Στα εθνικα παρκα και ιδιως εκει οπου συνεχιζονται η παρανομη αποψιλωση και η λαθροθηρια υπαρχει πλεον αποτελεσματικοτερη αστυνομευση.
Η ανοδος του οικοτουρισμου στη χωρα εχει συμβαλλει στη συνειδητοποιηση του οτι μπορει κανεις να βγαλει λεφτα απο τον τουρισμο, χωρις να χρειαζεται να καταστρεφεται αλογιστα το περιβαλλον.
Οι απειλουμενοι με εξαφανιση ελεφαντες παιζουν και αυτοι το ρολο τους στην τουριστικη αναπτυξη.
