Το μεγάλο οικονομικό «κραχ» (Ο ΦΌΒΟΣ ΜΟΥ) του 1997, με την καταστροφή πολλών επιχειρήσεων, προκάλεσε νέο κύμα ανεργίας στον ήδη στερημένο λαό. Εναν λαό που το κράτος δεν του παρέχει Κοινωνική Ασφάλιση, σύνταξη, ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. Πολλά κτίρια μένουν και σήμερα εγκαταλειμμένα, θύματα και αυτά της οικονομικής κρίσης.
Οι μεγάλες αντιθέσεις, του πλούτου και της φτώχειας, της πολυτέλειας και της στερημένης ζωής, είναι παντού ορατές. Δίπλα στο υπέρ-λουξ μοντέρνο ξενοδοχείο, υπάρχει ο μικροπωλητής που πουλάει αναψυκτικά ή ανανά με παγάκια, υπάρχει η παράγκα-υπαίθριο εστιατόριο, μιας άλλης εποχής, όπου μπορείς να «φας» πολύ φτηνά. Εξάλλου, όλη η πρωτεύουσα είναι γεμάτη με μικρά αυτοσχέδια υπαίθρια «μαγειρεία», όπου οι κάτοχοί τους ψήνουν, τηγανίζουν, βράζουν και ετοιμάζουν διάφορα ντόπια φαγητά, εκεί έξω στο πεζοδρόμιο, για τους κατοίκους της πρωτεύουσας. Οι εργαζόμενοι της Μπανγκόνγκ δεν πολυμαγειρεύουν στο σπίτι τους. Στοιχίζει, μας είπαν, σε χρόνο και χρήμα πιο φτηνά να αγοράσουν από τα καροτσάκια το λιτό φαγητό τους. Ετσι, η χαρακτηριστική μυρωδιά τηγανισμένου ψαριού, θαλασσινών και ρυζιού, ποτισμένων με καυτερό τσίλι και με άλλα μπαχαρικά της Ανατολής, σε τυλίγει αμέσως μόλις πατήσεις το πόδι σου στην Μπανγκόνγκ.
Μετά την Ταϊλάνδη, οι λεγόμενες «ασιατικές τίγρεις», δηλαδή οι χώρες των οποίων οι οικονομίες ήταν ως τότε εξαιρετικά δυναμικές, άρχισαν να υποκύπτουν η μία μετά την άλλη. Μέσα σε έναν χρόνο τίποτε δεν είχε μείνει ίδιο στη Νοτιοανατολική Ασία. Στην Ινδονησία, που είχε εκπλήξει τους πάντες καταφέρνοντας να μειώσει δραστικά τη φτώχεια, το ποσοστό των φτωχών ανέβηκε από 11% σε 40%. Η Νότια Κορέα, το υπερήφανο νέο μέλος του κλαμπ των πλουσίων, μπήκε στην ουρά για δάνεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Εναν χρόνο μετά την κρίση τα νομίσματα των περισσότερων «τίγρεων» είχαν χάσει από 30% ως 70% της αξίας τους. Σήμερα οι ουρανοξύστες που έχουν μείνει μισοκτισμένοι σε πόλεις ανά την Ασία αποτελούν μια οδυνηρή υπενθύμιση της κρίσης του 1997.
Αλλά η οικονομική κρίση είχε ορισμένες θετικές επιπτώσεις: αποτέλεσε τον καταλύτη για να απαιτήσουν οι λαοί της περιοχής την εισαγωγή δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και την πάταξη της διαφθοράς. Η Ταϊλάνδη, η πρώτη από τις «τίγρεις» που ανέβηκε και η πρώτη που κατέρρευσε, ήταν και η πρώτη που εισήγαγε μεταρρυθμίσεις στο διεφθαρμένο και νεποτιστικό σύστημά της. «Η κρίση μάς άνοιξε τα μάτια» δηλώνουν οι Ταϊλανδοί αν και το μάθημα ήταν σκληρό: πολλές από τις 4.000 αυτοκτονίες που καταγράφηκαν στην Ταϊλάνδη το 1997 είχαν αιτία την κρίση. «Δεν είχαμε ιδέα για κοινωνικά δίχτυα ασφαλείας, τραπεζικές μεταρρυθμίσεις, πραγματική δημοκρατία. Το μόνο που κάναμε ήταν να αγοράζουμε και να δανειζόμαστε. Οι νεόπλουτοι αγόραζαν ακριβά αυτοκίνητα, 40 ζευγάρια παπούτσια, τα πάντα. Οταν η "φούσκα" έσκασε, ο κόσμος έμαθε να απαιτεί τα δικαιώματά του»
