Αποστολέας Θέμα: Chiang Rai 1994  (Αναγνώστηκε 5086 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος mikelangelo

  • ***
  • Μηνύματα: 244
  • OS:
  • Windows 8/Server 2012 Windows 8/Server 2012
  • Browser:
  • Firefox 21.0 Firefox 21.0
Chiang Rai 1994
« στις: Ιουνίου 27, 2013, 12:35:32 μμ »
Περασαν 3 χρονια για να παμε ξανα στην Ταυλανδη.
Οι λογοι κυριως οικονομικοι αλλα και σε αμεση σχεση με την συνεχιση των σπουδων μας εκτος Ελλαδας.
Εχουμε σκορπισει σε τρια σημεια του οριζοντα αλλα τα σχεδια για ενα νεο ταξιδι συνεχιζονται ειτε απο το τηλ. ειτε οταν βρισκομαστε απο κοντα, Χριστουγεννα, Πασχα και καλοκαιρι.
Στο μεταξυ....
Ο ακατανόμαστος  εχει "χαιρετισει" τα πληθη (1992) με την.... αγαστη συνεργασια του σημερινου Πρωθυπουργου Αντωνη Σαμαρα ενω η Intracom του Σωκρατη "Crocus" Koκκαλη  http://greek-observatory1.blogspot.gr/2013/03/blog-post_104.html#.UcvrWpyaTg0  χτιζει αργα και σταθερα την τηλεπικοινωνιακη  αυτοκρατορια που μεχρι και προσφτα κατηυθυνε τις εξελιξεις...
Ο γεννημενος στην Αθηνα το 1940 αν θυμαμαι καλα, πανεξυπνος επιχειρηματιας διανυει την 2η χρονια του (βρισκομαστε στο 1994..) στον προεδρικο θωκο του Ολυμπιακου και ακομα μαθαινει τα κατατοπια.
Ο Θρυλος εχει να δει Πρωταθλημα απο την εποχη που υπηρχε ακομα Σιδηρουν Παραπετασμα, δηλαδη το 1987.
Κυριωτερος "δασκαλος του" ο φιλος του  Γιωργος Βαρδινογιαννης (η υπολοιπη Οικογενεια τον θεωρουσε τυχαρπαστο...) με τον οποιο οι θρυλικες ταβλομαχιες στην πολυτελεστερη θαλαμηγο που κυκλοφορουσε τοτε στις ελληνικες  θαλασσες, την περιφημη "ΓΚΟΥΑΝΤΑΛΑΧΑΡΑ", εχουν μεινει ιστορικες στην επιχειρηματικη και δημοσιογραφικη  πιατσα.
Ο "Καπετανιος" ουτε φανταζοταν τι καζικια θα του εκανε αργοτερα ο φιλος του.
Οταν ο Σωκρατης δεν "εκλεινε" πορτες και δεν επιανε την παραμανα στο πλακωτο του Γιωργου, φιλοξενουσε καποιον απο το υπουργικο συμβουλιο η εκανε κρουαζιερες  εχοντας παρεα τον ιδιο τον Πρωθυπουργο, τον Ανδρεα Παπανδρεου μετα της κας Λιανη βεβαια.
Ετσι λειτουργουν οι "Δημοκρατιες" οχι μονο εδω, αλλα και γενικοτερα παντου.
Το εχει περιγραψει εκπληκτικα πριν απο καμια εκατοστη χρονια ο Vladimir Ilits Ulianov, γνωστοτερος ως Λενιν..

                                "Αν οι εκλογες αλλαζαν τον κοσμο θα ηταν παρανομες.."

Ακριβως ετσι...
Στον κοσμο, πριν απο λιγες μερες εχει τελειωσει το Παγκοσμιο Κυπελλο στις Η.Π.Α. οπου στον πιο βαρετο τελικο ολων των εποχων οι Βραζιλιανοι κατακτουν μετα απο 24 χρονια το 4ο  τροπαιο τους  απεναντι στους Ιταλους του "Μικρου Βουδα"  Roberto Baggio με το αλησμονητο χαμενο πεναλτυ....
Λιγο βορειοτερα και μεσα στον Αυγουστο η Εθνικη Μπασκετ πραγματοποιει μαγικες εμφανισεις στο Toronto του Καναδα στα πλαισια του Mudobasket 1994, φτανοντας μεχρι τα ημιτελικα οπου χανει απο τις Η.Π.Α του Shaqille O' neal, και αφου προηγουμενως εχει στησει τροπαια θριαμβου στο αξεχαστο παιχνιδι με τους διοργανωτες Καναδους...τα ΟΡΓΙΑ που τους εκανε ο Φανης σε εκεινο το παιχνιδι θα αναγκαζαν ακομα και τον Καλιγουλα να δηλωσει.. "rispetto"....
Την επομενη μερα η TorontoStar "κραυγαζε" στην πρωτη σελιδα της.."Παρτε του το διαβατηριο...!"
Αξεχαστες εποχες...

Η γνωστη παρεα λοιπον μετα απο ενδελεχη μελετη αποφασιζει να κατευθυνθει ακομα πιο βορεια και συγκεκριμενα στο Chiang rai.
Αυτη την φορα ομως οχι ως "τουριστες" αλλα ως εθελοντες.
Την εποχη εκεινη υπηρχαν διαφορες οργανωσεις στην Μεγ. Βρεττανια οπου συντονιζαν διαφοες εθελοντικες δρασεις κυριως προς Νοτιοανατολικη Ασια και Αφρικη.
Ενημερωνομαστε για τα σχετικα, τις προυποθεσεις, και τις δρασεις και καταληγουμε καπου που δεν ειχαμε παει μεχρι τοτε, στο βορειοτερο σημειο της Ταυλανδης.
Υπηρχαν διαφορα προγραμματα δρασεις αλλα εμεις επιλεξαμε αυτα που μπορουσαμε να προσφερουμε, δηλαδη  πρωτοβαθμιες Ιατρικες υπηρεσιες και εκμαθηση βασικων γνωσεων της Αγγλικης.
Υπηρχε πολυ μεγαλη προφορα, αλλα η ζητηση ηταν συγκεκριμενη, οποτε και οι αιτησεις εγκρινονταν με το σταγονομετρο.
Ειχαμε το πολυ μεγαλο συν οτι ειχαμε παει 4 φορες Ταυλανδη. κατι που μετρησε πολυ τελικα.
Επρεπε πριν ταξιδεψουμε να μαθουμε καποια βασικα πραγματα για την χωρα, τις συνηθειες, τα ηθη και τα λοιπα.
Η περιοχη που θα πηγαιναμε ειχε πολλες ιδιομορφιες μας ελεγαν, εμεις βεβαια νομιζαμε οτι ξεραμε...
Ολο αυτο το project το ειχε υπο την επιβλεψη της η Πρεσβεια της Ταυλανδης στο Λονδινο.
Οσοι επιλεθχηκαν θα εκαναν καποια ενημερωτικα σεμιναρια στην Πρεσβεια και θα μαθαιναν και καποιο συγκεκριμενο αριθμο λεξεων και εκφρασεων οχι μονο στα Ταυλανδικα αλλα και σε καποιες διαλεκτους της περιοχης.
Επισης θα προβαλονταν διαφορα βιντεακια οπου θα ειχαμε την ευκαιρια να εχουμε μια πρωτη επαφη με την περιοχη και τους κατοικους.
Ολα αυτα κρατησαν περιπου 1 μηνα, διαστημα στο οποιο καποιοι-ες "κοπηκαν" για διαφορους λογους  απο την Πρεσβεια.
Καταλαβαινει λοιπον κανεις οτι η υποθεση δεν ηταν και τοσο απλη οσο φαινοταν, ουτε πηγαιναμε για χαβαλε.
Οταν ο αλλος σε "βαζει" σπιτι του, θελει να ξερει το ποιον σου.
Υπηρχαν υποψηφιοι απο παντου, οποτε ο ανταγωνισμος ηταν πολυ μεγαλος.
Τελικα λιγες μερες πριν, ανακοινωθηκαν οι τυχεροι και το τελευταιο βραδυ εγινε μια ας πουμε συγκεντρωση στην Πρεσβεια οπου θα μας μιλουσε ο Πρεσβης.
Επρεπε να ειμαστε ολοι "γυαλι, μαλλι και παντελονι Lee" που λεγαμε τοτε.
Ουτε μακρια μαλλια, ουτε αξυριστοι, ουτε οτιδηποτε αλλο που θυμιζε rebel style.
Tα μακρια μαλλια μας τα ειχαμε αποχωριστει ετσι κι αλλιως απο τη στιγμη που φυγαμε απο Ελλαδα.
Πραγματι σε μια λιτη αλλα απολυτα ουσιαστικη τελετη ενημερωθηκαμε για τη σπουδαιοτητα του εγχειρηματος και μας δοθηκαν οι τελευταιες οδηγιες για τη συμπεριφορα μας στους ντοπιους, πραγματα που αποδειχτηκαν πολυ χρησιμα.
Το καλο μας το φυλαγε ο Πρεσβης για το τελος...
Υπηρχε πολυ σοβαρη πιθανοτητα να επισκεφει καποιο camp μια απο τις Πριγκιπισσες της Βασιλικης Οικογενειας (Β.Ο), για να δει απο κοντα την δουλεια μας.
Δοθηκαν νεες οδηγιες για την συμπεριφορα μας απεναντι της, απο το πως θα της μιλησουμε μεχρι και πως θα την κοιταζουμε.
Αν φοραμε καπελο π.χ., αμεσως θα το βγαζαμε...αν κραταγαμε κατι, θα το αφηναμε αμεσως κατω..αν τρωγαμε κατι επρεπε αμεσως να το φτυσουμε..και διαφορα αλλα.
Οταν καποιος "τολμησε" να ρωτησει μια διευκρινηση για κατι, μας εκανε εντυπωση η συμπεριφορα του Πρεσβη.
Μιλουσε σιγα και με τα ματια κατω οταν αναφεροταν στην Β.Ο. Το εντυπωσιακωτερο ολων ομως ηταν οτι ολο το παρισταμενο προσωπικο ειχε σκυφτο το κεφαλι, οση ωρα μιλουσε ο Πρεσβης
Για να πω την αληθεια, εμας μας φαινονταν λιγο κωμικα ολα αυτα γιατι εχοντας εικονες απο τους δικους μας Βασιλιαδες, ειναι λογικο να αντιμετωπιζουμε καπως αλλιως το ολο σκηνικο.
Πραγμα βεβαια που δεν ισχυει οπως θα εξηγησω παρακατω.
Αν και θα καθομασταν 12 μερες ειχαμε ετοιμασει ταπιο πολλα μπαγαζια που θα ειχαμε μαζι μας απο καθε αλλη φορα.
Ταβλια, σκακια, επιτραπεζια, τραπουλες ρακες, τσιπουρα, ουζα, εκπαιδευτικο υλικο, και οτι αλλο θα μας κρατουσε παρεα σε αυτες τις διαφορετικες "διακοπες"..
Και ενα ηλιολουστο, πραγμα σπανιο για Λονδινο, πρωινο αναχωρησαμε με την British Airways για την μοναδικη Ταυλανδη...

(Συνεχιζεται...)







"N' αγαπας την ευθυνη.
Να λες εγω,  εγω μοναχος μου
Θα σωσω τον κοσμο.
Αν χαθει, εγω θα φταιω."

Νικος Καζαντζακης

Αποσυνδεδεμένος mikelangelo

  • ***
  • Μηνύματα: 244
  • OS:
  • Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
  • Browser:
  • Firefox 22.0 Firefox 22.0
Απ: Chiang Rai 1994
« Απάντηση #1 στις: Ιουλίου 23, 2013, 18:25:36 μμ »
Καλησπερα
Επιστρεφουμε στο 1994 και συνεχιζουμε..
Φτανουμε στο Don Mouang ξημερωματα υπο καταρρακτωδη βροχη οπου και θα μας περιμενε ενα λεωφορειο που θα μας πηγαινε στο Chiang Rai.
Μαζι κι δυο συνοδοι απο αντιστοιχες Ταυλανδικες οργανωσεις.
Ξανακαναμε μετα απο 6 χρονια την ιδια διαδρομη, εμεις και δυο Ισραηλινες φοιτητριες Ιατρικης ειχαν ξαναπαει στον βορρα απο ολους.
Συνολικα ειμασταν γυρω στα 40 ατομα απο διαφορες χωρες, ακομα και απο Τουρκια.
Για κακη μας τυχη ο καιρος ηταν ετσι με πολυ λιγη ηλιοφανεια ως το Chiang Mai, το λεωφορειο καμια σχεση με αυτο που ειχαμε ταξιδεψει τοτε οποτε μια ανησυχια υπηρχε.
Ξεμουδιασαμε για λιγο στην πολη οπου για πρωτη φορα ανοιξε γραφειο ο Ταυλανδικος Οργανισμος Τουρισμου (TAT), το οχι και τοσο μακρινο 1968.
Φαγαμε και ακομα "κουδουνια" απο το κακο ταξιδι ξεκινησαμε για τον τελικο προορισμο μας.
Απο δω και περα οτιδηποτε βλεπαμε, το βλεπαμε για πρωτη φορα.
Παραδοξως ο καιρος ανοιξε και η διαθεση εφτιαξε, πολλοι απο τους συνταξιδιωτες ειχαν ηδη ξενερωσει με το ολο σκηνικο.
Φτασαμε τελικα το απογευμα, μας υποδεχτηκαν ολους σε ενα κεντρικο κτιριο οπου υπηρχαν και αλλοι εθελοντες απο Ιαπωνια και Η.Π.Α.
Η πολη τιποτε το ιδιατερο.
Αφου συνηλθαμε μας ειδοποιησαν οτι θα μας ενημερωναν για το που θα παει  καθενας και αναλογα με την ειδικοτητα του.
Εδω ηταν και το δυσκολο του πραγματος, δεν επρεπε να μας χωρισουν η τουλαχιστον να μας στειλουν πολυ μακρια.
Τουλαχιστον οι ιδιες ειδικοτητες θα ηταν μαζι, οπως ξεραμε.
Αλλα πριν απ ολα αυτα εμφανιστηκε ενας τυπος και με μεταφραστη αφου μας καλωσορισε και μας ειπε τα σχετικα αναφερθηκε παλι στο θεμα της ενδεχομενης επισκεψης της Πριγιπισσας σε καποιο χωριο, δινοντας μας παλι τις γνωστες συμβουλες.
Στο μεταξυ η δυνατη βροχη που επεφτε εξω μας εδινε το δικαιωμα να σκεφτουμε οτι αποκλειεται με τετοιο καιρο ακομα και ο τελευταιος κλητηρας των Βασιλικων Ανακτορων της Bangkok να αφησει τη βολη του και να παρει κυριολεκτικα τα βουνα.
Ποσο μαλλον ενα μελος της Β.Ο.
Και ομως πεσαμε εξω.
Κι ετσι ηρθε η κρισιμη στιγμη, οι "μεταθεσεις"..
Ειμασταν συνολικα οκτω, τεσσερις αντρες και τεσσερις κοπελες, οι δυο Βρεττανιδες.
Οσοι φιλοι ειχαν σπουδασει Ιατρικη θα πηγαιναν γυρω στα 30 χλμ. απο την πολη.
Οι υπολοιποι για καλη μας τυχη σε χωριο γυρω στα 2 χλμ. κοντα τους.
Οποτε κι ενω εχει ηδη νυχτωσει ερχονται τα βανακια να μας παρουν, η βροχη συνεχιζεται.
Χωριζομαστε με την υποσχεση οτι θα βρεθουμε Σ/κ με καποιον τροπο, μιας και θα ειχαμε ρεπο.
Και ακομα ειμαστε Τριτη.
Φτανουμε μετα απο μια πολυ "τρομακτικη" διαδρομη στο χωριο η κατι τετοιο τελος παντων...γυρω σκοτεινια..
Μας αφηνουν σε ενα ας το πουμε σπιτι με τσιγκινη οροφη, ειμαστε εμεις και 4 ακομα παιδια δυο απο τη Χωρα των Βασκων, το Billbao και δυο απο το Μοναχο.
Προσπαθησαμε να πιασουμε κουβεντα με τον οδηγο αλλα σταθηκε αδυνατο.
Στην πορτα μας περιμενει μια πανεμορφη κοπελα που εμεις νομιζαμε οτι θα ειναι για να μας πει τα διαδικαστικα για την διαμονη μας.
Οντως μας καλωσορισε και μας ανακοινωνει οτι ειναι δασκαλα Αγγλικων, ειναι απο την περιοχη, ειναι και αυτη εθελοντρια και ειναι εδω για να μας βοηθησει σε οτιδηποτε θελησουμε μιας και θα δουλευουμε μαζι.
Αυτο ηταν το καλυτερο νεο που ακουσαμε απο την ωρα που πατησαμε το ποδι μας στην Ταυλανδη.
Στο φως πια του σπιτιου διαπιστωσαμε (οι αντρες της παρεας..) οτι οντως ηταν πολυ ομορφη και με σπανια λευκοτητα δερματος για ντοπια, τουλαχιστον απο οτι ειχαμε δει ως τοτε στις διαφορες περιπλανησεις μας στην χωρα.
Αφου λοιπον η Noi μας εξηγησε τα βασικα μας εδωσε ραντεβου για αυριο το πρωι στις 7.30 για πρωινο..!!
Και μετα δουλεια.
Ειχαμε υπερενταση απο το ταξιδι κι ετσι ανοιξαμε μια ρακη για να ισιωσουμε, οι Ισπανιδες και οι Γερμανοι "φυτευτηκαν" με συνοπτικες διαδικασιες.
Βγαινουμε εξω για να μην ενοχλουμε και διαπιστωνουμε οτι γυρω γυρω υπαρχουν κι αλλα σπιτια σαν το δικο μας οπου προφανως εμεναν κι αλλοι εθελοντες.
Την αλλη μερα οντως πρωινο (ενας καφες και μια ριζοπιτα) και μετα η Noi μας πηγε στο σχολειο της περιοχης.
Αν μπορουμε να το πουμε σχολειο βεβαια αυτο που βλεπαμε μπροστα μας..
Τα παιδακια παντως μεσα στην καλη χαρα, μας μιλαγαν, μας αγγιζαν και γενικα μας εκαναν να αισθανθουμε ανετα.
Αλλωστε ειχαν προηγηθει κι αλλοι πριν απο μας.
Γυρω στις 30 μικρες και γλυκες φατσουλες που αυτοματως σου "επαιρναν" ολη την κουραση και την ταλαιπωρια της προηγουμενης μερας.
Τους εξηγει η Noi την διαδικασια αφου μας συστηνει και δεν ξανακουστηκε κιχ...
Τρομερη εμπειρια να προσπαθεις να μαθεις γραμμα γραμμα μερικες λεξεις απο μια ξενη γλωσσα ενα μικρο παιδι που δεν ειχε μεχρι τοτε βγει απο το χωριο του παρα για να παει γυρω γυρω, αντε μεχρι το Chiang Rai.
Εμεις νομιζαμε οτι θα κανανε χαβαλε, αλλα υπηρχε πολυ μεγαλη πειθαρχια και τρομερος σεβασμος στην Νoi.
Eιχαμε φερει και εκπαιδευτικο υλικο μαζι μας (τετραδια, μολυβια, γομες, ξυστρες) για να μοιρασουμε στα παιδια μετα απο παρακληση-υποδειξη της Ταυλανδικης Πρεσβειας στο Λονδινο.
Η πρωτη μερα ηταν αναγνωριστικη ουσιαστικα, φροντισαμε να  μαθουμε τα δυσκολα ονοματα τους ετσι ωστε να αισθανονται πιο οικεια απεναντι μας. Οι Γερμανοι ως...Γερμανοι την πρωτη μερα που τελειωσαμε και μιλαγαμε επεμεναν οτι θα ηταν καλο να τα απομνημονευσουμε.
Εμεις ως πιο πρακτικοι Ελληνες την επομενη μερα φτιαξαμε χαρτακια με τα ονοματα, τα καρφιτσωσαμε πανω τους και λυσαμε το προβλημα μεσα στα γελια των παιδιων αφου νομιζαν οτι παιζαμε καποιο παιχνιδι..!
Griecheland- Deutschland 1-0...
Τελειωναμε την δουλεια κατα τις 5 το απογευμα με ενα διαλειμμα και μετα στο σπιτι.
Τα παιδακια οπως μας εξηγησε η Noi ηταν απο καποιες φυλες, τις οποιες η Κυβερνηση δια μεσου της παροχης γνωσεως ηθελε να ενταξει στον κοινωνικο ιστο και αυτα τα προγραμματα ειχαν αποδειχτει πολυ πετυχημενα.
Ερχοντουσαν και τα επαιρναν οι γονεις τους οι οποιοι ειναι η αληθεια ηταν απομακροι και αρκετα επιφυλακτικοι, μονο στην Noi μιλαγαν κι αυτο τα βασικα.
Υπηρχε παντου η αισθηση της φτωχειας και της ανεχειας, αλλα αυτο χαλαγε μονο τους Γερμανους, τα κοριτσια απο την Ισπανια κι εμας καθολου.
Το φαι μας το ημερησιο ηταν ενα πιατο ρυζι με μια περιεργη σουπα, το ιδιο και το βραδακι.
Μεχρι να ερθει το Σαββατο να κατεβουμε στην πολη και να ψωνισουμε, ειχαμε και κατι κονσερβες απο Λονδινο.
Τις δυο πρωτες μερες μετα το μεσημερι ανοιγε ο Βουδας τους ουρανους, οποτε αναγκαστικα ειμασταν κλεισμενοι σπιτι και μιλαγαμε.
Την τριτη μερα, ημερα Παρασκευη επικρατει μια τρομερη ηλιοφανεια, οποτε η ομορφη δασκαλα μας  ανακοινωνει οτι θα παμε εκδρομη.
Τα παιδακια, οπως ολα τα παιδακια του κοσμου σε ενα τετοιο ακουσμα, αρχισαν να φωναζουν χαρουμενα.
Η Noi ειπε δυνατα δυο λεξεις, οχι περισσοτερες, και δεν ξανακουστηκε τιποτα..
(Συνεχιζεται..)
"N' αγαπας την ευθυνη.
Να λες εγω,  εγω μοναχος μου
Θα σωσω τον κοσμο.
Αν χαθει, εγω θα φταιω."

Νικος Καζαντζακης

Αποσυνδεδεμένος mikelangelo

  • ***
  • Μηνύματα: 244
  • OS:
  • Windows 8/Server 2012 Windows 8/Server 2012
  • Browser:
  • Firefox 23.0 Firefox 23.0
Απ: Chiang Rai 1994
« Απάντηση #2 στις: Αυγούστου 28, 2013, 12:32:40 μμ »


....Τα παιδακια συντασσονται και απολυτα πειθαρχημενα ξεκιναμε για την εκδρομη.
Πρωτη σταση μετα απο κανα μισαωρο ενα ξεφωτο οπου η Noi δινει εντολη και η πιτσιρικαρια καθεται κυκλικα και αρχιζουν και παιζουν ενα παιχνιδι οπου το ενα κανει ερωτησεις στο αλλο.
Οσα απαντουν σωστα παραμενουν στο "παιχνιδι", οσα οχι πανε και καθονται με το προσωπο μπροστα σε ενα δεντρο και περιμενουν...
Στο τελος τα δυο που απεμειναν, ενας μπομπιρας γυρω στα 8 και μια λιγο μεγαλυτερη του, κερδισαν ενα "επαθλο" που ηταν καποιες λιχουδιες απο τη δασκαλα.
Συνεχιζουμε και ρωταμε την πανεμορφη συναδελφο μας τι παιχνιδι επαιζαν, μας εξηγει οτι το ενα "τσεκαρε" το αλλο στις γνωσεις που εχουν διδαχτει...!
Και οχι μονο για τα ζωα και τα φυτα του δασους οπως νομιζαμε.
Εκπληκτικο....η  α λ λ η λ ο δ ι δ α κ τ ι κ η  σε ολο της το μεγαλειο στις εσχατιες της βορειας Ταυλανδης εν ετει 1994.

Φτανουμε σε ενα ας πουμε οικισμο, 10 σπιτια ολα κι ολα.
Η Noi δινει εντολη και τα παιδακια σκορπιζονται. Χτυπαγαν τις πορτες, οι ιδιοκτητες ανοιγαν, χαιρετιοντουσαν αμφοτεροι με τον γνωστο τροπο και ακολουθως τα παιδακια ελεγαν απο ενα τραγουδακι.
Κατι σαν καλαντα αλλο οχι με λεφτα.
"Η νεα γενια που ερχεται πρεπει να ευχαριστησει την παλια για οσα εκανε..."
Μας εξηγει η Noi και αφου εχει καταλαβει ποσο εχουμε εντυπωσιαστει απο ολα αυτα.
Στο μεταξυ εχουμε και τους Γερμανους στο παρεακι οι οποιοι οπως κι εμεις εχουμε τρελλαθει τις φωτο.
Συνεχισαμε ετσι μεχρι το μεσημερακι ωσπου ηρθε η ωρα του brake που λεμε στην...ελληνικη.
Εκει μας δοθηκε η ευκαιρια να μιλησουμε με την Noi για πρωτη φορα με ανεση χρονου.
Οπως εχω ξαναπει δασκαλα η ιδια, ντοπια, η οποια αφου σπουδασε την Bangkok επελεξε να ερθει να υπηρετησει στα μερη της, προσφεροντας ταυτοχρονα και ως εθελοντρια οποτε μπορουσε και βοηθωντας τους ξενους που επελεγαν το Chiang Rai.
Εντυπωση μας εκανε οτι τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη εκανε "χρηση" μερους της αδειας της και αντι να ειναι σπιτι της ηταν μαζι με τους μαθητες της.
Αυτο ομως σημαινει εθελοντης, να δινεις απο το Υστερημα και οχι απο το Περισσευμα...την θαυμασαμε για μια ακομα φορα.
Εκπαγλου ομορφιας,με τεραστια ματια, απολυτα αξιοπρεπης και συνεσταλμενη, καταπληκτικη στη δουλεια της δεν εδινε το παραμικρο δικαιωμα για οτιδηποτε.
Εντελως αφτιαχτη, ουτε κραγιον, ουτε πουδρες, ουτε μασκαρες, ουτε τιποτα.
Θα μπορουσε να εχει κατεβει προς.... τα κατω και να εχει οποιον ηθελε στα ποδια της η στο κρεββατι της, ζωντας πλουσιοπαροχα, χωρις εγνοιες και σκοτουρες.
Ολα αυτα (η σχεδον ολα..) της τα ειπαμε το τελευταιο βραδυ της παραμονης μας που καναμε ενα ας πουμε αποχαιρετηστηριο παρτυ.
Ειχαμε αποκτησει και καποια οικειοτητα ως τοτε μαζι της οποτε τα λογια βγηκαν ευκολοτερα.

Συνεχιζουμε...

Απο την επομενη μερα παλι βροχες, με τη διαφορα ομως οτι ηταν Σαββατο, ειχαμε...ρεπο.
Κατεβηκαμε στο Chiang Rai οπου και συναντηθηκαμε με τους φιλους απο την Ιατρικη ομαδα.
Η πολη να πω την αληθεια δεν μου αρεσε, ισως να φταιει και η βροχη που επεφτε καταρρακτωδως και δεν σε αφηνε να κυκλοφορησεις.
Η Noi παντα μαζι μας, μας πηγε να ψωνισουμε και καποια στιγμη χωνομαστε καπου για ενα καφε.
Μαζι ειναι ολο το team, και οι Γερμανοι και οι Ισπανιδες.
Οποτε καποια στιγμη μπαινει στο ¨καφε" μια κοπελα πανηψηλη ξανθια με ενα t-shirt με την Βασκικη σημαια.
Tην ρωτανε οι Ισπανιδες στην γλωσσα τους, η αλλη απανταει και ξαφνικα τις βλεπουμε να αγκαλιαζονται...!
Ερχεται στο τραπεζι, συστηνομαστε, καθεται και αρχιζουμε να μιλαμε.
Η Laura, οπως λεγοταν, ζουσε γυρω στους 4 μηνες με τον συντροφο της λιγο εξω απο την πολη, ηταν ζωγραφος και ειχε ερθει εδω για να ζωγραφισει χρησιμοποιωντας ως εμπνευση το ολο σκηνικο της περιοχης.
Τα αγγλικα της ηταν επιπεδου Ernesto Balverde, οποτε την μεταφραση την εκαναν οι Ισπανιδες.
Στο τελος μας καλεσε σπιτι της την αλλη μερα για φαι.
Στο μεταξυ οι γιατροι μας ελεγαν τις δικες τους εμπειριες απο την διαμονη τους οι οποιες ηταν εξαιρετικα ασχημες απο ολα οσα αντιμετωπιζαν.
Οχι απο τους κατοικους βεβαια αλλα καθαρα απο το ιατρικο κομματι.
Υπηρχε ενα προγραμμα υποστηριξης γυναικων απο 12 ως 40 ετων στις οποιες γινονταν  διαφορες πολυ απαραιτητες εξετασεις.
Σε αρκετες περιπτωσεις αντιμετωπιζαν πολυ δυσαρεστα συμπτωματα, ενω οι διαγνωσεις ηταν εξαιρετικα δυσοιωνες.
"Εχουμε αρρωστησει ρε παιδια με αυτα που βλεπουμε.." μας ελεγαν "αντε να περασουν οι μερες να φυγουμε.."

Και αυτα τα ελεγαν ανθρωποι που θα εδιναν και το ενα τους νεφρο που λεει ο λογος για να μπορουν να ταξιδευουν σε αυτη την υπεροχη χωρα 20 μερες τον χρονο.
Ηταν υποχρεωμενοι να βγαζουν και φωτο ωστε ολος αυτος ο ογκος εργασιας να δοθει στις ντοπιες υπηρεσιες Υγειας, να εκτιμηθει, να αξιολογηθει και να γινουν οι περαιτερω ενεργειες.

Στην κουβεντα συμμετειχε βεβαια και η Noi η οποια μας εκανε και μια πολυ εμπεριστατωμενη αναλυση για την ποιοτητα της ζωης στην ευρυτερη περιοχη, χωρις υπερβολες και κλαψες,
Θυμηθηκα τωρα αυτο τον Ελληναρα που εμεινε 6 μηνες στο Phuket και ισχυριζεται οτι οι Ταυλανδοι δεν εχουν αγχος και η ζωη τους ειναι μεσα στο γελιο και στο χαβαλε...για πολλες σφαλιαρες ο τυπος...
Με χαλασμενη τη διαθεση και αφου μετα πηγαμε και για φαι, το βραδυ επιστρεψαμε πισω
Την αλλη μερα ευτυχως ο ηλιος μας εκανε το χατηρι και εμφανιστηκε μεσα απο τα συννεφα.
Η Noi δεν ηθελε να ερθει, αλλα τελικα την επεισαν οι Ισπανιδες που ηταν πραγματικα πολυ καλες ως δασκαλες.
Μετα απο πολυ κοπο και αφου ρωταμε καταφερνουμε να εντοπισουμε το τσαρδι των Βασκων.
Μια τεραστια  σημαια, πανω σε δεντρο, απο την Χωρα των Βασκων μας υποδεχτηκε στην μεγαλη αυλη της αγροικιας ουσιαστικα.
Η Laura μεσα στην τρελλη χαρα.."επιτελους Ευρωπαιοι..! μας λεει..
Ο συντροφος της ενας χαρμανι αναμεσα σε John Lennon και Salvador Dali, ζωγραφος κι αυτος...

(Συνεχιζεται..)
"N' αγαπας την ευθυνη.
Να λες εγω,  εγω μοναχος μου
Θα σωσω τον κοσμο.
Αν χαθει, εγω θα φταιω."

Νικος Καζαντζακης