Το Koh Chang ηταν το πρωτο σημειο που επισκεφτηκα στην Ταυλανδη το μακρινο 1987 ως φοιτητης.
Τον προορισμο τον διαλεξα μετα απο προτροπη του εγκυροτερου ισως ταξιδιωτικου περιοδικου στον κοσμο, του
http://www.cntraveller.com/Ποιος να σου μιλησει τοτε στην Ελλαδα για Ταυλανδη..
Υπηρχε ενα αφιερωμα οπου γινοταν λογος για το τελευταιο παρθενο νησι της Νοτιοανατολικης Ασιας.
Ταξιδεψα για πρωτη και τελευταια με την Ολυμπιακη για Bangkok και μετα απο λιγες ωρες ξεκινησαμε με ενα νοικιαμενο ταξι για κατω, οπου εφτασα μετα απο 6 ωρες περιπου. Καμια σχεση η σημερινη Εθνικη οδος με τωρα, στενη και αρκετες λακουβες.
Περνωντας εξω απο την Pattaya δια μεσου της Sukkumvit road, ουτε που φανταζοσουν τι θα συνεβαινε εδω τα επομενα χρονια.
Προλαβαμε στο τσακ το τελευταιο καραβι και φτασαμε απεναντι εντελως πτωματα..δεν κυκλοφορουσε ανθρωπος κι ενω σε λιγο θα νυχτωνε.
Χτυπησαμε την πορτα του πρωτου σπιτιου που βρηκαμε οπου ενας ευγενεστατος ντοπιος μετα απο πολυ κοπο, αφου δεν καταλαβαινε τιποτα, μας πηρε με το φορτηγακι του και μας πηγε στην White Sand Beach. Ειχε ψιλονυχτωσει και η πρωτη εντυπωση που σου εδινε το νησι ειναι οτι βρισκοσουν σε μια ζουγκλα που την διεσχιζαν καποιο δρομοι.
Το πρωτο βραδυ βολευτηκαμε σε ενα, ας το ονομασουμε room, αλλα για υπνο, ουτε λογος.
Το τι γινοταν εξω απο τα πουλια και τα μικρα ζωα δεν περιγραφεται...ειπαμε ζουγκλα..
Ξυπνησαμε στις 7, πληρωσαμε και φυγαμε. Βρηκαμε ενα καπως καλυτερο οπου και τελικα βολευτηκαμε για τις επομενες μερες.
Η White Sand εξαιρετικη, ησυχη, ατελειωτη και...prive..
Mιλαμε για Ιανουαριο του 1987. Δεν υπηρχε ουτε ενα ξενοδοχειο με την μορφη που βλεπουμε σημερα.
Μονο rent rooms αλλα σε εντελως πρωτογονη κατασταση. Τρωγαμε μαζι με τον ιδιοκτητη και την οικογενεια του. Ουτε λογος βεβαια για εστιατορια, 7-eleven και αλλες ιστοριες.
Τα δυο Bar που υπηρχαν χτισμενα με τσιμεντολιθους και Ταυλανδεζικο ελενιτ. Οι λιγοστες κοπελες μαυρισμενες απο τον ηλιο του Νοτου, με απολυτη απουσια "επαγγελματισμου" και ψευτικου χαμογελου. Δεν ειχαν μαθει ακομα και τις whitening cream..
Μηχανακια δεν υπηρχαν να νοικιασουμε κι ετσι τον ξεναγο μας τον εκανε ο μεγαλος γιος του ιδιοκτητη με το δικο του αυτοκινητο, με εντελως εξευτελιστικο αντιτιμο.
Οι τιμες κυριοι ηταν τοσο χαμηλες σε ολα που ντρεποσουν να κανεις παζαρια...ντρεποσουν να παρεις και ρεστα..και ειχαμε τοτε δραχμη υπενθυμιζω.
Μετα την Klong Phrao Beach υπηρχε ασφαλτος ανακατεμενη με ασφαλτο και ο δρομος παντα στενος.
Και γυρω γυρω μονο ζουγκλα, τιποτε αλλο.
Οσο πηγαινες παρακατω το σκηνικο αγριευε ακομα περισσοτερο. Αξεχαστη η βολτα στους καταρρακτες.
Ουτε τζιπακια, ουτε μηχανακια, ουτε ξαπλωστρες παντου, ουτε καταπατημενες παραλιες, ουτε Σοβιετορωσοι, ουτε τιποτα.
Ακομα και η μοναδικη μπυρα Singha ειχε ελαφρως διαφορετικο λογοτυπο και γευση βεβαια.
Το μονο που ξανασυναντησα ιδιο και απαραλλαχτο μετα απο 20 χρονια που ξαναγυρισα ηταν οι διαφοροι τυποι που γυριζαν και κατι πουλαγαν στην παραλια.
Οι ντοπιοι αγνοι και αμολυντοι απο euro, dollars και αλλα αποθεματικα νομισματα.
Και παντου αληθινο χαμογελο και θεληση να σε εξυπηρετησουν.
Μειναμε 10 νυχτες, την τελευταια ο ιδιοκτητης για τα λεφτα που του ειχαμε αφησει μας την εκανε δωρο παρα τις αντιρρησεις μας, ενω μας εκανε ενα τελευταιο "βασιλικο" τραπεζι με ψαρια, κι αυτο προσφορα.
Ετσι ηταν η Ταυλανδη καποτε.
