Το Πασχα του 1988, ενα χρονο μετα το πρωτο μου ταξιδι στην Ταυλανδη, ημουν ετοιμος για το δευτερο.
Μετα απο αιματηρες οικονομιες 6 μηνων και αφου εργαζομουν παραλληλα με τις σπουδες μου, αποφασισαμε με την παρεα να κατευθυνθουμε στο βορρα και συγκεκριμενα στο Chiang Mai, που σημαινει Νεα Πολη.
Επειδη τοτε δεν υπηρχε ουτε internet,αλλα και ουτε εξιδεικευμενος ταξιδιωτικος τυπος οι πηγες μας ηταν ενας συγγενης ναυτικος που ειχε ταξιδεψει προς τα κει και ενα πολυ ωραιο αφιερωμα του αμερικανικου National Geographic magazine.
Με το αρνι ακομα στην κοιλια και αφετηρια το λιμανι των Χανιων ξεκινησαμε για Πειραια κι απο κει για το Ελληνικο οπου το απογευμα αναχωρησαμε με την Thai.
Για να δωσω μια ταξη οικονομικων μεγεθων για τους νεωτερους και οχι μονο, να πω οτι την εποχη εκεινη ο βασικος μισθος ηταν περιπου 38.000 δραχμες περιπου και το εισιτηριο κοστιζε ακριβως 103.500 δρχ..τα συμπερασματα δικα σας.
Ουτε προσφορες, ουτε last minute, ουτε 3 days offer..
Η Ολυμπιακη το ειχε 650 (!) δρχ φθηνοτερο αλλα δεν βολευαν οι μερες.
Φτασαμε στο Don Mouang απο οπου φυγαμε αμεσως για Bangkok και απο κει για τον Bus Station.
To budget δεν επαρκουσε για δευτερη πτηση και ειχαμε σκοπο καθησουμε συνολικα 20 μερες.
Τοτε δεν υπηρχαν αυτες οι επιλογες στα πουλμαν, οπου πραγματικα οι Ταυλανδοι εχουν κανει τεραστια αλματα και συναγωνιζονται ανετα πια τις Κεντροευρωπαικες οδικες συγκοινωνιες οσον αφορα την πολυτελεια.
Ταξιδεψαμε 15 ωρες με συνεχεις στασεις, συχνη βροχοπτωση και τους ντοπιους να μας περιεργαζονται.
Αλλα ειδαμε και μια αλλη Ταυλανδη περα απο οτι ειχαμε δει στο Koh Chang.
Φτασαμε στο Chiang Mai απογευμα κι ενω ο Βουδας ειχε ανοιξει για μια ακομη φορα τους ουρανους.
Βρηκαμε ενα tuk tuk που μας πηγe σε ενα "rent room", αθλιο αλλα στην κατασταση που ειμασταν αναγκαιο.
Την επομενη μερα που η φυση ειχε ηρεμησει , βολευτηκαμε σε ενα πολυ καλυτερο και ξεκινησαμε τη γνωριμια με την πολη.
Τι να πρωτοπει κανεις για το Chinag Mai πριν 24 χρονια...
Ολη μερα γυρναγαμε με νοικιασμενο tuk tuk αλλα και με τα ποδια. Η ομορφια της Old Town απιστευτη, εξωπραγματικη, τα παζαρια υπηρχαν πραγματι μονο για τους ντοπιους και οχι οπως τωρα για τα στιφη των επισκεπτων.
Ξενοι ελαχιστοι, κυριως Αμερικανοι και δακτυλοδεικτουμενοι... και βεβαια μιλαμε μονο για backpackers.
"Resort" τοτε στα βουνα? θα αστειευεστε...
Νομιζαμε οτι κι εδω τα πραγματα θα ειναι φτηνα οπως στο Koh Chang...καναμε λαθος..
Ηταν ακομα φτηνοτερα..!! Το γελιο, η εξυπηρετηση, η καλοπιστη περιεργεια για τον farang, και η θεληση να σε βοηθησουν ομως η ιδια..
Που να το πεις και να σε πιστεψουν οτι αφηναμε tip σε μαγαζι με φαι κι αυτοι μας εφερναν μετα κερασμα κανονικο πιατο..
Που να το πεις και να σε πιστεψουν οτι διναμε παραπανω λεφτα στον οδηγο του tuk tuk για τον γυρο της ημερας και αυτος δεν το δεχοτανε...
Του αρκουσε το φαι που ειχαμε κανει ολοι μαζι, στο ιδιο τραπεζι κι ας μην ηξερε τι του λες...
Που να το πεις και να σε πιστεψουν οτι μια φορα σε ενα bar μας επεσε κατω ενα 20δολλαρο και ετρεξε εξω ο ιδιοκτητης να μας το δωσει..
Που να το πεις και να σε πιστεψουν οτι μια φορα που εβρεχε καταρρακτωδως και δεν υπηρχε tuk tuk στον οριζοντα, μας πηρε καποιος ντοπιος με το αυτοκινητο του και μας πηγε στο δωματιο, ενω θιχτηκε ασχημα οταν καναμε την αποπειρα να του δωσουμε κατι...
Καθησαμε 10 μερες στο Chiang Mai και τα γυρισαμε ολα , πηγαμε ακομα και πιο μεσα, στα χωρια αρκετα εξω απο την πολη.
Μια μερα το παλληκαρι που ειχαμε καθε μερα μας πηγε σπιτι του σε ενα απο αυτα τα χωρια...τραγικες καταστασεις, η Ελλαδα του Εμφυλιου στην επαρχια..απο σεβασμο και μονο στην φιλοξενια αυτων των παμφτωχων ανθρωπων, που μοιραστηκαν μαζι μας το λιγοστο τους φαι, "αναγκαστηκαμε" να φαμε σε συνθηκες απολυτης απουσιας στοιχειωδων κανονων υγιεινης.
Φευγοντας οι γονεις του μας εδωσαν μερικα μικρα φυλαχτα του Βουδα, τα οποια ειναι τα πολυτιμοτερα αντικειμενα που εχω απο ολα αυτα τα ταξιδια στην υπεροχη αυτη χωρα.
Εχοντας "ξεψαρωσει" καπως αποφασισαμε να ανοιχτουμε...ενας χαρτης της περιοχης που ειχαμε προμηθευτει μας οδηγουσε και σε αλλα μερη. Το διλημμα ηταν ξεκαθαρο..Chiang Rai η Udon..?
Τελικα διαλεξαμε το δευτερο, με την πεποιθηση οτι στο πρωτο, και επειδη ηταν βορειοτερα, οι καιρικες συνθηκες θα ηταν χειροτερες,
Ετσι μια μερα που παλι εβρεχε αρκουδοτομαρα, και μετα απο 400 τοσα χλμ μπηκαμε στην UdonThani.
Να πω την αληθεια δεν μας εκανε την ιδια εντυπωση που μας ειχε κανει η Chiang Mai αλλα.. "who cares..?" που λενε και οι ΑγγλοΣαξωνες.
Το θεμα ειναι να Ταξιδευεις,.. να Βλεπεις,.. να Μαθαινεις..
Κι ομως τελικα το UdonThani αξιζε 100% την ταλαιπωρια και το οποιο ρισκο.
Οι τιμες ακομα (!) φτηνοτερες και οι ανθρωπο οι ιδιοι. Μια μερα καναμε εξης "απονενοημενο διαβημα".
Ειπαμε να γυρισουμε εξω απο την πολη οσο παει με autostop...oσο κι οπου μπορουμε να φτασουμε.
Ο καιρος ηταν υπεροχος κι ετσι ξεκινησαμε πρωι πρωι...το αποτελεσμα ηταν να γυρισουμε κι εγω δεν θυμαμαι ποσα χλμ σε 3 διαφορετικα αυτοκινητα, να φαμε σε 2 σπιτια και να περπατησουμε σε μοναδικα τοπια..γυρισαμε αργα το βραδυ πτωματα αλλα με μια εμπειρια μοναδικη μιας κι αυτο δεν ξαναγινε ποτε.
Πιο πολυ ειχαμε το νου μας την φωτογραφικη μηχανη μας και τον "θησαυρο" που εκρυβε μεσα της, παρα τα λεφτα μας.
Σε ενα απο δυο σπιτια που φαγαμε, διπλα σε ενα ποταμι, εχω δοκιμασει ενα απο τα 3 καλυτερα πιατα που εχω γευτει στην Ταυλανδη.
Συγκεκριμενα την ωρα που ετοιμαζε το φαι η νοικοκυρα του σπιτιου, παρατηρω οτι μεσα σε ενα βρωμικο μπωλ υπαρχει ενας ας πουμε κιμας απο κρεας που εκεινη την ωρα προσθετει λαχανικα και καρυκευματα ανακατευοντας τα.
Την ωρα που ετοιμαζομαστε να φαμε κι ενω μας εχει σπασεο η μυτη, την ρωταμε με νπηματα τι τρωμε...Γυριζει απαθεστατος ο γιος που μας ειχε παρει απο τον δρομο και μιλαγε καποια λιγοστα ΤαυλανδοΕγγλεζικα και μας απανταει..."mouse meat"...
Μας κοπηκε αμεσως η ορεξη..ο κιμας που βλεπαμε ηταν απο ποντικι..δεν γνωριζαμε βεβαια τοτε, οτι αλλο ο αρουραιος του αγρου κι αλλο το ποντικι της πολης.
Η μυρωδια ομως δεν μας αφηνε σε ησυχια..ετσι φαγαμε...και στο τελος "σκουπισαμε και το πιατο" που λενε..
Μοναδικη γευση, μοναδικη εμπειρια..ξερω οτι καποιοι που το διαβαζουν απορουν αλλα θα σας πω το εξης.
Βαλτε μπροστα σε ενα Ταυλανδο η Ταυλανδη ενα πιατο με.."αμελετητα" και εξηγηστε του με λεπτομερειες (αν μπορειτε..) τι προκειται να φαει..να θεωρησετε τον ευατο σας πολυ τυχερο αν δεν παρεξηγηθει ασχημα.
Και αυτο ειναι ενα απο τα αρκετα δικα μας πιατα που οι κατοικοι αυτης της χωρας δεν μπορουν με τιποτα να φανε..μιλαμε για τους νεωτερους παντα.
Τελειωνοντας να πω οτι ο Βορρας της Ταυλανδης ειναι για μενα "ολα τα λεφτα", ακομα και σημερα.
Εκει εμαθα να σεβομαι την Φυση και τις λειτουργιες της. Να τιμω και να εκτιμω την απολυτη ανθρωπινη φτωχεια που με κοιταζει μεσα απο ενα αδολο, γελαστο και με λιγοστα δοντια προσωπο.
Εκει εμαθα να μην εχω αν χρειαστει τις "επιλογες του Πολιτισμου" και να δεχομαι οτι μου δινουν, γιατι απλα δεν υπαρχει κατι αλλο..
Εκει εμαθα οτι ο Χρονος δεν εχει καμια αξια..Αξια μοναδικη και ανεπαναληπτη ειναι ο καθημερινος ανθρωπος και ο αγωνας του.
Ακομα και περσι που πηγα για τελευταια φορα, αν και τα πραγματα εχουν αλλαξει αρκετα απο τοτε, επιλεγω να γυρναω εξω απο τις πολεις οσο υπαρχει μερα και οι καιρικες συνθηκες ευνοουν.
Κι οποιος με ρωταει που να παει Ταυλανδη, του λεω παντα τα ιδια λογια..
"Αν θες εξωτικες παραλιες και κοριτσια, πηγαινε στο Ελαφονησι, στον Μπαλο, στην Γαυδο, στην Χρυση...αν θες να δεις την πραγματικη Ταυλανδη βαλε πυξιδα για τον Βορρα.."
