Περιγραφή Τσιάνγκ Ράι

[Oytopikos]

Είναι η βορειότερη επαρχία της Ταϊλάνδης και βρίσκεται περίπου 780 χιλιόμετρα βόρεια της Μπανγκόκ, στη λεκάνη του ποταμού Μεκόνγκ. Η επαρχία καλύπτει μια έκταση περίπου 11.700 τ. χλμ. με μέσο υψόμετρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας 580 μέτρα. Στα όρια της επαρχίας βρίσκεται η περιοχή του «χρυσού τριγώνου» ή «τριγώνου του οπίου», το σημείο δηλαδή όπου τα σύνορα της Μιανμάρ, του Λάος και της Ταϊλάνδης συναντώνται. Η περιοχή είναι επίσης γνωστή και ως η πύλη για τη Νότια Κίνα.

Ο πληθυσμός της επαρχίας του Τσιάνγκ Ράι ανέρχεται στο ένα και πλέον εκατομμύριο κατοίκους. Περίπου το 12% του πληθυσμού ανήκει στις διάφορες ορεινές φυλές, ένας όρος που χρησιμοποιείται για να ομαδοποιήσει τις μικρές εθνικές ομάδες που κατοικούν στα βόρεια της Ταϊλάνδης όπως είναι οι Κάρεν, οι Λάχου, οι Ακχα, οι Λίσου κ.ά. Οι ορεινές φυλές διατηρούν ένα διαφορετικό αλλά συνάμα γοητευτικό τρόπο ζωής. Στην περιοχή κατοικούν και αρκετοί που έλκουν την καταγωγή τους από την Κίνα στους οποίους ανήκουν και πολλές από τις επιχειρήσεις της περιοχής.

Η πόλη Τσιάνγκ Ράι ιδρύθηκε από τον βασιλιά Meng Rai το 1262 και ήταν η πρώτη πρωτεύουσα του ταϊλανδέζικου βασιλείου των Lanna Thai - του «Βασιλείου του 1.000.000 ορυζώνων», όπως ονομαζόταν. Ενα εντυπωσιακό μνημείο στη μνήμη του ιδρυτή βασιλιά υπάρχει λίγο έξω από την πόλη. Σύντομα το Τσιάνγκ Ράι έχασε την αίγλη του καθώς ο ίδιος βασιλιάς έχτισε κοντά μια πιο εντυπωσιακή πόλη, το Τσιάνγκ Μάι. Το Τσιάνγκ Ράι κατακτήθηκε από τους Μπουρμέζους (Βιρμανούς) και παρέμεινε στην κυριαρχία τους για μερικές εκατοντάδες χρόνια. Μόλις το 1786 επανενώθηκε με την Ταϊλάνδη και αργότερα ανακηρύχθηκε επαρχία υπό την ηγεμονία του Βασιλιά Ράμα VI. Σήμερα είναι μια μικρή πόλη που εκτείνεται κυρίως πλάι στο ποτάμι και είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας.

Διαθέτει τους δικούς του χαλαρούς ρυθμούς, την ήρεμη ζωή της επαρχίας και το καλό κλίμα - με λιγότερη υγρασία και περισσότερο φρέσκο αέρα που έρχεται από τα γύρω βουνά. Αν κάποιος επισκέπτης κάνει μια πρωινή βόλτα στην πόλη, θα δει τους μοναχούς με τις πορτοκαλοκίτρινες λιτές φορεσιές τους να πλημμυρίζουν τους τόπους λατρείας. Πολλά βουδιστικά μοναστήρια και ναοί, με «εξωτική» αρχιτεκτονική, υψώνουν τους χρυσοποίκιλτους οβελίσκους τους στον ουρανό. Τα βουδιστικά μοναστήρια - ναοί, οι δραστήριες αυτές κοινότητες των μοναχών, αποτελούν αληθινές οάσεις γαλήνης, μοναδικά ησυχαστήρια περισυλλογής μέσα στην ούτως ή άλλως ήρεμη πόλη.

Το βράδυ ένας μικρός εμπορικός δρόμος της πόλης μετατρέπεται σε υπαίθρια αγορά και ζωντανεύει από τους εκατοντάδες μικροπωλητές. Είναι η νυχτερινή αγορά που διαρκεί έως αργά και κάνει το μέρος αυτό να φαίνεται εορταστικό. Αρκετός κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους πάγκους κάνοντας παζάρια και αγοράζοντας κάθε είδους εμπόρευμα. Μικροπωλητές πουλάνε λαχταριστά φρούτα ή τοπικά φαγητά που μαγειρεύουν επί τόπου και γεμίζουν τον αέρα με τις χαρακτηριστικές μυρωδιές τους.

Το Τσιάνγκ Ράι είναι ένας τουριστικός παράδεισος, προικισμένος με άφθονα «φυσικά» αξιοθέατα και αρχαιότητες. Η περιοχή από μονή της είναι απόδειξη αρχαίων πολιτισμών. Η λέξη αξιοθέατα περιλαμβάνει μοναδικά ορεινά τόπια, απομεινάρια αρχαίων οικισμών, ιστορικές τοποθεσίες, βουδιστικούς ναούς και χωριά φυλών. Οσοι ενδιαφέρεστε για τη φυσική ομορφιά που περιβάλλει το Τσιάνγκ Ράι, κάντε οπωσδήποτε μικρές διαδρομές στα μονοπάτια μέσα στην εκπληκτική φύση, αλλά με μεγάλη προσοχή. Τα μονοπάτια είναι πολλές φορές δύσβατα ή εξαφανίζονται κάτω από τις πυκνές αδιαπέραστες πρασινάδες ή από νερά που αργοκυλάνε, και μπορούν εύκολα να σας «παγιδέψουν» και να σας οδηγήσουν από την άλλη πλευρά των συνόρων. Ο προσανατολισμός χωρίς οδηγό είναι πολύ δύσκολος.

Πηγή Καθημερινή

[Oytopikos]

Η σύντομη βόλτα μας στο ποτάμι Κοκ που διασχίζει το Τσιάνγκ Ράι, ξεκίνησε από τη μικρή αποβάθρα δίπλα από το ξενοδοχείο. Εκεί επιβιβασθήκαμε στη μακρόστενη βάρκα με την περίεργη εξωλέμβια μηχανή. Τέτοιες βάρκες αλλά χωρίς μηχανή ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια το μοναδικό μέσο συγκοινωνίας στο ποτάμι. Πλέοντας στα ήσυχα νερά του ποταμού κάναμε ολιγόλεπτες στάσεις για να δούμε την καθημερινότητα των διάφορων φυλών που κατοικούν σε μικρά χωριουδάκια κατά μήκος του ποταμού. Ο μικρόσωμος αλλά ικανότατος οδηγός της βάρκας ξεπερνά με μεγάλη επιδεξιότητα κάποια αβαθή ή στενά σημεία. Την κατευθύνει ανάμεσα από μικρά εμπόδια που συναντάμε σε ορισμένα περάσματα, τα οποία πάντως εναλλάσσονται με ήρεμα ή μεγάλα ανοίγματα. Η διαδρομή για τον προορισμό μας διαρκεί λίγο περισσότερο από μία ώρα. Περνάμε από απομονωμένα σπίτια οικισμών χωμένων στην καταπράσινη ζούγκλα και βλέπουμε ημίγυμνα παιδιά που τσαλαβουτούν στην όχθη και μας χαιρετούν. Σε κάποιο σημείο ελέφαντες παίρνουν το μπάνιο τους, ενώ πιο πέρα γιαγιάδες με παραδοσιακές στολές καπνίζουν με μακριές πίπες και μας χαζεύουν, μάλλον αδιάφορα, καθισμένες μπροστά στις καλύβες τους. Διασχίζουμε τα νερά μέσα από μοναδικά όμορφα τοπία και φθάνουμε στον προορισμό μας που είναι ένα κλασικό παραποτάμιο χωριό. Εδώ μας καλωσορίζουν γυναίκες που φορούν χαρακτηριστικά πολύχρωμα ενδύματα, βλέπουμε τεράστια φίδια σε κλουβιά που προορίζονται για τα φωτογραφικά ενσταντανέ των επισκεπτών, τουριστικά μαγαζάκια με ευτελή αναμνηστικά, ενώ μας την πέφτουν ένα τσούρμο πιτσιρίκια που πωλούν χειροποίητα βραχιολάκια. Στο χωριό συναντάμε πολλές υφάντρες που υφαίνουν στις αυλές τους και αγοράζουμε μικρά κιλίμια μια και όλη η περιοχή φημίζεται για τα υφαντά της.

Την επόμενη ημέρα προορισμός μας είναι ο βοτανικός κήπος Mae Fah Luang Garden που τελεί υπό την προστασία της βασιλικής οικογένειας και βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Νωρίς το πρωί ετοιμάζουμε τα σακίδιά μας και ξεκινάμε. Ο δρόμος σύντομα γίνεται πολύ ανηφορικός γι' αυτό και αλλάζουμε αυτοκίνητο. Αφήνουμε το λεωφορείο και επιβιβαζόμαστε σε τρία μικρά ημιφορτηγά με καθίσματα στις διαμορφωμένες καρότσες τους. Τα νέα μας μεταφορικά μέσα καταφέρνουν, αγκομαχώντας, να ανέβουν το φιδωτό δρόμο και να φθάσουμε στο μικρό λουλουδένιο παράδεισο, «ταϊλανδο-ευρωπαϊκής αισθητικής», με την απίστευτη χρωματική πανδαισία. Η βλάστηση μέχρι να φθάσουμε στον προορισμό μας είναι πυκνή και το ελάχιστο φως που φθάνει ώς το δρόμο, τον κάνει υγρό και γλιστερό. Τελειώνοντας την περιήγησή μας στους κήπους, ακριβώς απέναντι από την έξοδο, είδαμε το κατάστημα που διαθέτει απρόσμενα όμορφα χειροποίητα αντικείμενα και ρούχα.

Αξιοθέατα

Η έπαυλη της Πριγκίπισσας Μητέρας και το απόμακρο χωριό Μάε Σαλόνγκ βρίσκονται στα βορειοδυτικά του Τσιάνγκ Ράι και φθάνει κανείς έως εκεί μέσω ενός γραφικού, πανέμορφου και μερικές φορές απότομου δρόμου. Το βασιλικό ανάκτορο Ντόι Τουνγκ (Doi Tung) ήταν η τελευταία κατοικία της μητέρας του Βασιλιά της Ταϊλάνδης, γνωστή επίσης και ως Πριγκίπισσα Μητέρα. Βρίσκεται στο δωδέκατο χιλιόμετρο της λεωφόρου 1149. Αυτό το πραγματικά κομψό, πανέμορφο και μοναδικό κτίριο, χτισμένο πάνω στο βουνό, καταφέρνει να συνδυάσει άψογα δύο διαφορετικά αρχιτεκτονικά στυλ, το ελβετικό (η Πριγκίπισσα Μητέρα έχει ζήσει και στην Ελβετία) και το Λάννα (παραδοσιακή αρχιτεκτονική της περιοχής). Από το ανάκτορο μπορεί κάποιος να θαυμάσει τη συναρπαστική θέα με τους γύρω λόφους και τις κοιλάδες να συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο. Δίπλα του υπάρχει ένας κήπος γεμάτος θαυμάσια λουλούδια, καθώς επίσης και μια αίθουσα αφιερωμένη στη μνήμη της Πριγκίπισσας Μητέρας.

Στο «παλιό άντρο λαθρεμπόρων οπίου», το Μάε Σαλόνγκ, μπορείτε να επισκεφθείτε το μουσείο του Κινέζικου Εθνικιστικού Κόμματος, γνωστού και ως Κουομιντάνγκ (πολιτική ομάδα των αστών δημοκρατών με ιδεολογικό τρίπτυχο: εθνικισμός - δημοκρατία - λαϊκή ευημερία), για να δείτε την οδύσσεια των μελών του μετά την εξορία τους από την Κίνα του Μάο. Στη συνέχεια παρακολουθείτε το διωγμό τους από την Μπούρμα, απ' όπου και κατάφεραν να μπουν στην Ταϊλάνδη και να εγκατασταθούν τελικά μόνιμα εδώ. Στο Μάε Σαλόνγκ υπάρχουν καλές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, ωραία εστιατόρια καθώς επίσης και ευκαιρίες για περιηγήσεις και εκδρομές με άλογα και ελέφαντες. Η περιοχή αυτή είναι καταπληκτική ιδιαίτερα κατά τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο που ανθίζουν οι κερασιές.

Ενα επίσης αξιόλογο μέρος να επισκεφθεί κανείς είναι το «Παρεκκλήσι του Γουατ Ρονγκ Κουν» ή κοινώς γνωστό ως ο «Ασημένιος Ναός». Αυτός ο ναός βρίσκεται δεκατρία χιλιόμετρα νότια του Τσιάνγκ Ράι και δεν μοιάζει καθόλου με το μέσο βουδιστικό ναό. Τον έχει σχεδιάσει ένας από τους κορυφαίους Ταϊλανδούς καλλιτέχνες, ο Chaloemchai Khositphiphat, και είναι πραγματικά ένα αριστούργημα. Ολόκληρος ο ναός είναι «ντυμένος» στα λευκά και έχει σκαλισμένα πάνω του, με απίστευτη λεπτομέρεια, διάφορα σχέδια και μορφές που δίνουν την αίσθηση πως είσαι στον παράδεισο (σε μια εκδοχή του).

Η Πύλη του Σιάμ είναι μια τοποθεσία στα σύνορα με το Λάος, όπου μπορεί κανείς να ανέβει και να αγναντέψει από ψηλά το Λάος που εκτείνεται μπροστά στα μάτια του, ενώ κάτω απλώνεται ο ποταμός Μεκόνγκ. Αξια επίσκεψης είναι και οι βουδιστικοί ναοί Wat Phra Kaeo, Wat Long Khun και Wat Phra Singh, το Μορφωτικό Κέντρο Ορεσίβιων Φυλών όπως και ο ζωολογικός κήπος Doi Tung Zoo.

Πηγή Καθημερινή

[Oytopikos]

Στην περιοχή του Τσιανγκ Ράι λαμβάνουν χώρα αρκετά ενδιαφέροντα φεστιβάλ και εκθέσεις. Το πρώτο από αυτά, με χρονολογική σειρά, είναι το Φεστιβάλ του Βασιλιά Μενγκ Ράι, το όποιο γίνεται προς τιμήν του ιδρυτή του Τσιάνγκ Ράι και διαρκεί από 25 Ιανουαρίου μέχρι 1 Φεβρουαρίου. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ περιλαμβάνει παρελάσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις και διαγωνισμούς. Το επόμενο φεστιβάλ είναι το Σονγκράν, κατά τη διάρκεια του οποίου εορτάζεται η Ταϊλανδική Πρωτοχρονιά, από 16 έως 18 Απρίλιου. Σε αυτό το φεστιβάλ λαμβάνουν μέρος εκτός της Ταϊλανδης άλλες τρεις χώρες, η Κίνα, η Μιανμάρ και το Λάος και κατά τη διάρκειά του γίνονται αγώνες με βάρκες κατά μήκος του ποταμού Μεκόνγκ.

Επίσης, γιορτάζουν τη γεύση των φρούτων. Συγκεκριμένα, υπάρχει έκθεση του φρούτου «λίτσι» -από τα πιο γευστικά της περιοχής- στην οποία μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τους τρόπους καλλιέργειάς του, να θαυμάσει τοπικά χειροτεχνήματα, να ακούσει παραδοσιακά τραγούδια και να παρακολουθήσει διαγωνισμούς ομορφιάς. Η έκθεση αυτή διαρκεί από 19 έως 28 Μαΐου.

Στο Τσιάνγκ Ράι μπορεί να φτάσει κανείς είτε με λεωφορείο από την Μπανγκόκ -η διάρκεια της διαδρομής είναι περίπου δέκα ώρες- είτε σε μία περίπου ώρα με αεροπλάνο.

Χρυσό Τρίγωνο

Η πόλη είναι μια καλή αφετηρία για να εξερευνήσει κανείς τη γύρω ορεινή περιοχή. Με ένα μικρό λεωφορείο κατευθυνθήκαμε βορειότερα στα σύνορα της Ταϊλάνδης με τη Μιανμάρ και το Λάος, στο Χρυσό Τρίγωνο. Το όνομα «Χρυσό Τρίγωνο» (Golden Triangle) φέρνει στο νου μια περιοχή που κάποτε κατακλυζόταν από εμπόριο ναρκωτικών. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά χάρη στις προσπάθειες πολλών χωρών και κυρίως της Ταϊλάνδης και των ΗΠΑ για επιμόρφωση των γηγενών και των φυλών των λόφων. Το εμπόριο ναρκωτικών έχει σχεδόν εξαλειφθεί από την περιοχή και πάντως δεν είναι η κύρια ασχολία των κατοίκων.

Στην περιοχή του άλλοτε περιβόητου Χρυσού Τριγώνου, που πήγαμε οδικώς, είδαμε στη διαδρομή τη μικρή πόλη Τσιάνγκ Σαέν στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας περάσαμε από πανέμορφα τοπία και φτάσαμε στο χωριό Μάε Σάι (Mae Sai), στα σύνορα με τη Βιρμανία. Στο δρόμο σταματήσαμε σε ένα φυτώριο, όπου καλλιεργείται η ορχιδέα, το εθνικό λουλούδι της χώρας, σε απίστευτα μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και μεγεθών. Το διασημότερο λουλούδι της Ταϊλάνδης αναδίδει κάτι από την ομορφιά και τον αισθησιασμό της χώρας. Λίγο μετά επισκεφθήκαμε έναν από τους τόπους εκπαίδευσης ελεφάντων που οι ντόπιοι τους αγαπούν και τους φροντίζουν με ιδιαίτερη προσοχή μια και αποτελούν σημαντική πηγή εισοδήματος.

Στο «Χρυσό Τρίγωνο» ο ποταμός Μεκόνγκ οριοθετεί τα σύνορα τριών χωρών. Φτάνοντας εκεί, στο χωριό Σοπ Ρουάκ, ένας τεράστιος χρυσός Βούδας, που δεσπόζει στην όχθη του ποταμού στην πλευρά της Ταϊλάνδης, μας υποδέχεται. Με τις πρώτες εικόνες μείναμε έκθαμβοι από την οργιώδη τροπική βλάστηση, το μεγάλο καφεκίτρινο ποτάμι και την απόκοσμη ηρεμία. Μόνο λιγοστές βάρκες που μετέφεραν τουρίστες διέσχιζαν τα νερά. Χαλαρώσαμε στο γαλήνιο περιβάλλον του μεγάλου ποταμού χαζεύοντας το πανέμορφο τοπίο.

Απέναντι βρίσκεται το Λάος όπου μας περιμένει η τοπική αγορά του μικρού τουριστικού οικισμού των συνόρων. Φθάσαμε εκεί με τη βάρκα που διέσχιζε τον ήρεμο Μεκόνγκ και πηγαινοερχόταν συνεχώς μεταξύ των υδάτινων συνόρων των τριών κρατών. Στη μικρή αγορά μπορείτε να αγοράσετε είδη λαϊκής τέχνης, κυρίως ξυλόγλυπτα, αναμνηστικά, εξαιρετικά υφαντά και ένα περίεργο ουίσκι μέσα στο μπουκάλι του οποίου υπάρχει μια κόμπρα και ένας τεράστιος σκορπιός (ενδεχομένως αφροδισιακό…). Αν δεν φοβόμουν μήπως μου σπάσει θα το αγόραζα για να κεράσω τους φίλους μου. Για φαγητό προτιμήσαμε ένα παραδοσιακό ταϊλανδικό εστιατόριο, με μενού καυτερών αποχρώσεων, στις όχθες του ποταμού.

Στα χωριά του οπίου - Γνωρίζοντας τις φυλές του Βορρά

Το απόκοσμο χρυσό τρίγωνο του οπίου, αυτή η μυστηριώδης περιοχή με την αδιαπέραστη ζούγκλα, τα κρυφά μονοπάτια και τους «αόρατους» οικισμούς φαίνεται να κρατάει, ακόμη και σήμερα, καλά φυλαγμένα τα μυστικά της. Συναντήσαμε τα χωριά των φυλών που ζουν μέσα στη ζούγκλα τα οποία, μέχρι και πρόσφατα, συντηρούνταν από την παραγωγή οπίου. Εκεί είδαμε γυναίκες με παραδοσιακές στολές που μέσα από το πλατύ τους χαμόγελο φαίνονται τα κόκκινα, από το μάσημα του καπνού, δόντια τους.

Οι περισσότεροι από τους οικισμούς της περιοχής είναι χαμένοι κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο και το μόνο που ακούγεται είναι οι χαρούμενες φωνές παιδιών που πλατσουρίζουν στα νερά. Οι άνθρωποι εδώ ζουν αρκετά απομονωμένοι και γι' αυτό έχουν διατηρήσει πολλές από τις πατροπαράδοτες συνήθειές τους.

Η χάραξη δρόμων προς τα μεγαλύτερα χωριά και η δημιουργία σχολείων είναι τα πρώτα μέτρα για την ενσωμάτωση των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία της Ταϊλάνδης. Η κυβέρνηση καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να αλλάξει τις «κακές συνήθειες» και πράγματι το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργειών οπίου έχει σήμερα μετατραπεί σε καλλιέργειες τσαγιού, λάχανων και φαρμακευτικών βοτάνων. Το ενδεχόμενο τίμημα της επιτυχίας μιας τέτοιας προσπάθειας είναι ίσως η σταδιακή απώλεια της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Πάντως, έτσι και αλλιώς, φαίνεται ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του ορεινού πληθυσμού εγκαταλείπει τα χωριά για τη ζωή στην πόλη.

Το Φυλετικό Ινστιτούτο της χώρας έχει καταγράψει περίπου έξι διαφορετικές φυλές, καθεμιά από τις οποίες διατηρεί τη δική της γλώσσα, ενδυμασία και θρησκεία. Οι περισσότερες από αυτές έχουν τις ρίζες τους στην Κίνα, στο Θιβέτ ή στο Λάος, από όπου μετακινήθηκαν πριν από πολλά χρόνια. Οι ίδιοι δεν φαίνεται να αισθάνονται πολίτες της Ταϊλάνδης ή άλλης χώρας παρά τις όποιες προσπάθειες των κυβερνώντων. Μερικές ομάδες εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να μετακινούνται αδιαφορώντας για την ύπαρξη συνόρων ακολουθώντας τους δικούς τους «νόμους» που επιβάλλει η ζωή στην παρθένα φύση της περιοχής.

Η φυλή των Κάρεν έχει λευκό δέρμα, ασιατικά χαρακτηριστικά και κατοικεί σε περιοχές με χαμηλό υψόμετρο. Κατάγονται από τη Μιανμάρ και έφυγαν από εκεί καθώς διώκονταν από την κυβέρνηση της χώρας. Κάθε πρωί βλέπεις τα παιδιά να κάνουν μια μεγάλη διαδρομή μέσα στη ζούγκλα για να φθάσουν στο πλησιέστερο οργανωμένο χωριό που βρίσκεται το σχολείο τους.

Το χωριό των Κάρεν αν και δεν είναι ιδιαίτερα μακριά, είναι καλά «κρυμμένο». Δαιδαλώδη μονοπάτια διασταυρώνονται προς κάθε κατεύθυνση. Ολα τα σπίτια του χωριού είναι κατασκευασμένα από μπαμπού και στηρίζονται πάνω σε χοντρούς ξύλινους πασσάλους αρκετά ψηλά από το έδαφος. Η επαφή τους με τον υπόλοιπο κόσμο γίνεται με τον τουρισμό και μέσα από το «φωτογραφικό φακό». Το κάπνισμα της πίπας ήταν για πάρα πολλά χρόνια μια παραδοσιακή τελετουργία. Οι περισσότερες γυναίκες φορούν μακριές στενές φούστες και εντυπωσιακά στολίδια από αλπακά που καλύπτουν το κεφάλι και το στήθος τους. Το θέαμα των ασημοστολισμένων γυναικών με την καλαμένια πίπα στο χέρι είναι μια εντελώς κινηματογραφική σκηνή.

Η φυλή των Λάχου έχει στενή, σχεδόν θρησκευτική, σχέση με τη Φύση. Πιστεύουν στα πνεύματα του δάσους, στη βροχή των μουσώνων και στη δύναμη των ποταμών. Παραδοσιακά καλλιεργούν ρύζι, καλαμπόκι και όπιο που όπως λένε προορίζεται για δική τους χρήση.

Ενας άλλος τρόπος για να εξερευνήσει κανείς το «χρυσό τρίγωνο» είναι η πεζοπορία. Κάποια από τα ξενοδοχεία στο Τσιάνγκ Ράι οργανώνουν πορείες που συνήθως περιλαμβάνουν πεζοπορίες, διανυκτερεύσεις στα χωριά, διαδρομές στα δάση με ελέφαντες ή βόλτες με σχεδίες στα πλωτά ποτάμια της περιοχής.

Πηγή Καθημερινή