Μάρω Βερλή: Μια Ελληνίδα στη ΜυανμάρΗ φιλόδοξη προσπάθειά της να συμμετάσχει στην X FLORENCE BIENNALE 2015 - ART AND THE POLIS.
Είναι από τις ιστορίες που συνήθως διαβάζουμε σε διεθνή περιοδικά ή βλέπουμε στον κινηματογράφο. Συνήθως, προϋπάρχει ερωτική απογοήτευση ή εργασιακό αδιέξοδο. Στην περίπτωση, όμως, της Μάρως Βερλή δεν επαληθεύεται κανένα χολιγουντιανό κλισέ. Στα 30 της, με θέση στο τμήμα μάρκετινγκ μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας για δέκα χρόνια, αποφάσισε ότι απλώς χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό της. Χρόνο για να κυνηγήσει το πάθος της στη φωτογραφία, να γράψει, να γνωρίσει άγνωστους πολιτισμούς, να σκεφτεί.
Αυτά γράφει το «Πρώτο Θέμα», παρουσιάζοντας την Μάρω Βερλή, που τώρα ζει μόνιμα στη Μυανμάρ, στο αθηναϊκό κοινό. Εμείς την γνωρίσαμε μέσω της Φραγκίσκας Μεγαλούδη, άρθρα της οποίας φιλοξενεί τακτικά ο «Νέος Κόσμος».
Μας μίλησε για την απόφασή της, την Μυανμάρ, αλλά και ένα φιλόδοξο πρότζεκτ της.
Πρόκειται για το φωτογραφικό της project ονομάζεται "From Myanmar... with Love". 60 ημέρες, 4 πόλεις της Βιρμανίας, 100 απαντήσεις στην ερώτηση: «What is the meaning of Love?»
«Το project είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια και οι άνθρωποι και η κουλτούρα της Βιρμανίας έχουν από μόνοι τους ενδιαφέρον» δήλωσε η η ίδια στο
www.lifo.gr . Η χώρα είχε κλειστά τα σύνορά της για πολλές δεκαετίες λόγω της (μακροβιότερης) δικτατορίας, που πρακτικά ακόμα έχουν. Η Μάρω Βερλή είναι μόνιμη κάτοικος πια της ασιατικής χώρας.
«Επισκέφτηκα την χώρα με σκοπό να ταξιδέψω για κάποιους μήνες και από την πρώτη στιγμή αυτό που παρατηρεί κάποιος είναι η φιλοξενία των ντόπιων. Και κάπως έτσι με την φωτογραφική μου μηχανή και το σημειωματάριο ανά χείρας, βγήκα στους δρόμους ρωτώντας «Τι είναι αγάπη». Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από παιδιά μέχρι γηραιότερους, κάθε θρησκείας, βουδιστές, μοναχούς, μουσουλμάνους, Ευαγγελιστές Χριστιανούς και κάθε επαγγέλματος με χαμόγελο δεχόντουσαν να μου απαντήσουν ή τουλάχιστον να με γνωρίσουν. Βρέθηκα να τρώω με ντόπιους σε μια pagoda, να ρωτάω τον αμαξά του Bagan, μοναχούς που μου εξήγησαν ότι η αγάπη στην Βιρμανική γλώσσα αναφέρεται κυρίως στην μητρική αγάπη, μου πρόσφεραν τσάι οι ιδιοκτήτες μιας κλωστοϋφαντουργικής μονάδας στην Inle Lake ενώ κάποιος Βιρμανός της κοινότητας LGBT δάκρυσε και μοιράστηκε μαζί μου τον πόνο του για τον έρωτα που νιώθει για τον πρώην φίλο του. Όλοι μιλούσαν για την αγάπη που σημαίνει γενναιοδωρία, προσφορά, κατανόηση, καλοσύνη και πόνος. Όταν κάποια μαθήτρια σε μια τάξη με ρώτησε τι είναι για εμένα η αγάπη αυτό που ένιωθα ήταν ένα. Αγάπη είναι ζωή, γιατί χωρίς αγάπη δεν υπάρχει ζωή και χωρίς ζωή δεν υπάρχει αγάπη».
Η Μάρω τον Δεκέμβριο πραγματοποίησε φιλανθρωπική έκθεση φωτογραφίας στην Yangon (Mynamar) παρουσιάζοντας το project και τώρα η δουλειά της έγινε δεκτή από την X FLORENCE BIENNALE 2015 - ART ANDTHE POLIS και από την International Selections Committee ώστε να συμμετέχω τον Οκτώβριο, στην Φλωρεντία.
«Προσωπικά το θεωρώ μια τεράστια εμπειρία αλλά και ευκαιρία και θέλω πολύ να συμμετάσχω μια και είναι ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά δρώμενα παγκοσμίως.
Αυτήν τη στιγμή είμαι σε αναζήτηση χορηγού και σκέφτηκα θα ενδιέφερε κάποιον από την ομογένεια να είναι χορηγός σε αυτή την προσπάθειά μου» μας λέει.
Αν κάποιος ενδιαφέρεται να είναι χορηγός μπορεί να βρει περισσότερες πληροφορίες στο
www.maroverli.com &
. Και να επικοινωνήσει μαζί της στο mariaverli@gmail.com.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ
«Αρχικά συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα της WWF, το 2008, για την προστασία της caretta caretta. Μετά, ήθελα το επόμενο εθελοντικό μου ταξίδι να είναι στον ανθρώπινο τομέα. Ένα βράδυ, είδα στο Facebook φωτογραφίες του ομαδάρχη, με τον οποίο ήμασταν μαζί στη WWF, από ένα ταξίδι του στην Αιθιοπία. Ζήτησα λεπτομέρειες και λίγο αργότερα έστελνα τα χαρτιά μου στην Action Aid» διηγείται η Μάρω στο «People».
Η Action Aid Ελλάδας διοργάνωσε ένα ταξίδι στο Λάι Τσάο, με βασικό σκοπό την κατασκευή του προαύλιου χώρου και της περίφραξης του νηπιαγωγείου στην κοινότητα, όπου κατά τις περιόδους έντονης βροχόπτωσης τα παιδιά δεν είχαν πρόσβαση. Η Μάρω συμμετείχε στην αποστολή.
«Ο προσωπικός στόχος του ταξιδιού ήταν για τον καθένα διαφορετικός, όμως είχε έναν κοινό άξονα: το νηπιαγωγείο. Θέλαμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και να προσφέρουμε. Για μένα, τελικά, ήταν ένα "ταξίδι ΑΝΑ-ψυχής"». Οι εμπειρίες πολύτιμες, ξεχωριστές. «Κατά την παραμονή μας εκεί ασχοληθήκαμε με τη συλλογή ρυζιού και τσαγιού, το χτίσιμο της αυλής στο νηπιαγωγείο και το μαγείρεμα στο σπίτι του κοινοτάρχη. Επισκεφτήκαμε σχολεία σε διαφορετικές περιοχές της κοινότητας. Τους προσφέραμε όσα δώρα (μαρκαδόρους, μπάλες, μπαλόνια κ.λπ.) είχαμε καταφέρει να κουβαλήσουμε από την Ελλάδα, παίξαμε με τα παιδιά, μιλήσαμε με τους δασκάλους και κάποιοι από εμάς συναντήσαμε τα παιδιά των οποίων είμαστε ανάδοχοι. Επισκεφτήκαμε φτωχά σπίτια, που στα δικά μας μάτια ήταν απλά λασπωμένες, ξύλινες καλύβες. Κι όμως, εκεί έμεναν οικογένειες που μεγάλωναν παιδιά. Το παράλογο ήταν πως στα περισσότερα από αυτά τα φτωχικά σπίτια υπήρχε μια τηλεόραση πλάσμα. Καταλάβαμε τελικά πως το κράτος τους επιδοτεί την αγορά προκειμένου να παρακολουθούν το (κατευθυνόμενο, όπως είναι προφανές) δελτίο ειδήσεων».
Εικόνες σκληρές, ωστόσο δεν θυμάται μόνο αυτά. «Δεν μπορώ να ξεχάσω τις εικόνες των παιδιών που έκλαιγαν όταν φεύγαμε: μια μικρή μού πρόσφερε το μοναδικό μπαλόνι που της είχαμε χαρίσει εμείς λίγο νωρίτερα, ενώ ένα άλλο μικρό έτρεξε να μας κόψει λουλούδια. Και ξέρεις, με κανένα από αυτά δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε σε κάποια γλώσσα. Με δυσκολία μάθαμε τα ονόματά τους. Όμως, η αγάπη, και από τις δύο πλευρές, αρκούσε για να επικοινωνήσουμε εκείνη τη στιγμή».
http://neoskosmos.com/news/el/node/49027