You like me? My name is Lon

[Oytopikos]

http://www.bangkokpost.com/news/investigation/20125/government-policies-fail-the-poor

H Lon δικαιώνεται για άλλη μια φορά.

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο

[orbitech]

http://www.bangkokpost.com/news/investigation/20125/government-policies-fail-the-poor

H Lon δικαιώνεται για άλλη μια φορά.

Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο

Να σαι καλα ρε Ουτοπικε.. Μου αρεσεις γιατι εισαι ενας απο τους λιγους πραγματικα ενημερωμενους και με ΑΠΟΨΗ ανθρωπους για αυτη την χωρα.
Θα θελα μια φορα να το καναμε μαζι το ταξιδι αυτο..

[Oytopikos]

Να σαι καλα ρε Ουτοπικε.. Μου αρεσεις γιατι εισαι ενας απο τους λιγους πραγματικα ενημερωμενους και με ΑΠΟΨΗ ανθρωπους για αυτη την χωρα.
Θα θελα μια φορα να το καναμε μαζι το ταξιδι αυτο..

Από Νοέμβρη μέχρι Μάρτιο στην διάθεσή σου , θα με βρεις στην LOS

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

[tas67]

έτσι είναι ο φίλος μας ουτοπικός .... "κατέχει πράμα"........ wikipedia       

[Oytopikos]

Ο Λάκης Φουρουκλάς είναι συγγραφέας , γεννήθηκε στη Ζιμπάμπουε από Κύπριους γονείς και τώρα μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στην αγροτική Κύπρο και την Τσιανγκ Μάι της Ταϊλάνδης.

Παραθέτω απόσπασμα από κείμενο του στο blog του

Η Πορν-η  της Τσιανγκ Μάι

Με ρώτησε κάποια φορά, καθώς καθόμασταν στη βεράντα της -μια νύχτα ολοφέγγαρη και φωτεινή- και πίναμε καλό κόκκινο κρασί, αν υπήρξε ποτέ στη ζωή μου άλλη γυναίκα που να με κατάλαβε, που να με διάβασε τόσο καλά όσο η ίδια. Ναι, της αποκρίθηκα και πήρα να της διηγούμαι την ακόλουθη ιστορία:

«...Την Πιν, στις αρχές, απλά την παρακολουθούσα, προσεκτικά αλλά από απόσταση. Μοναχά εκείνη, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, ξεχώρισα ανάμεσα στις δεκάδες πόρνες που κυκλοφορούν στα μπαράκια και τα καραόκε, στους δρόμους και τα κλαμπς στην Τσιανγκ Μάι. Μου άρεσε ο τρόπος της, των ματιών της το παιχνίδισμα, το προκλητικά ιδιόρρυθμο στιλ της. Δεν το έπαιζε παρθένα κι ερωτευμένη. Όταν έβαζε κάποιον άντρα στόχο έμπαινε κατ’ ευθείαν στο ψητό, χωρίς ψευτοντροπαλοσύνες και υπεκφυγές, δεν προσπαθούσε να πουλήσει στους ξένους αγάπη και φροντίδα και τα λοιπά τραγικά. Ήταν καλη κοπελα, και έμοιαζε περήφανα να το φωνάζει, να το διαλαλεί. Όπως και νάχει, μια από εκείνες τις πολύ σπάνιες βραδιές που παραδόξως δε βρήκε γκόμενο, ήρθε κουνιστή και λυγιστή εκεί που καθόμουνα στο μπαρ, άραξε δίπλα μου και μου παράγγειλε μια μπύρα Τσιανγκ. Αρνήθηκα! Ήθελα Λίο! Αλλά, δεν αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που είδα κάποια ντόπια, καλη κοπελα ή μη, να κερνά ποτό σε κάποιον άγνωστο, που δεν ήταν γκόμενος, άντρας ή πιθανός στόχος της. Με κέρασε Λίο.
Ευχαριστώ για τη μπύρα, αλλά δεν είμαι διαθέσιμος, της είπα.
Το ξέρω, απάντησε και μου χαμογέλασε σχεδόν ειρωνικά. Και καλά να μου κάνει, δηλαδή, αφού της είπα κάτι που ήδη γνώριζε.
Μιλήσαμε για αρκετή ώρα, ήπιαμε τα ποτά μας, γελάσαμε με τους ξένους που την πατάνε άγρια με κάποια γυναίκα που τους προκύπτει άντρας, παίξαμε και τα μπιλιάρδα μας. Απίστευτα φιλικά και ήσυχα όλ’ αυτά, σε μια μπυραρία που σύντομα θα κατέβαζε τα ρολά της . Στις τέσσερις το πρωί χώρισαν οι δρόμοι μας.
Το επόμενο βράδυ τη βλέπω να καταφθάνει και πάλι εκεί κατά τα μεσάνυχτα, να θρονιάζεται δίπλα μου και να με φιλά στο μάγουλο.
Δε βρήκες ούτ’ απόψε γκόμενο; τη ρώτησα πειραχτικά.
Θα βρω! απάντησε μ’ αυτοπεποίθηση.
Επέτρεψέ μου να σε βοηθήσω.
Έτσι αρχίσαμε, οι δυο μας παρέα, να εξετάζουμε προσεκτικά με τη σειρά όλους τους υποψηφίους στόχους και να ξεσκαρτάρουμε. Ο ένας σε δύο ώρες είχε πιει μόνο μια μπύρα και κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του, άρα δεν έκανε. Ο άλλος ήταν πενηντάρης, που ήθελε να δείχνει πιο νέος, αλλά τελείως ανασφαλής. Ήτανε κι ένας γλυκούλης γάλλος, αλλά μου είπε ότι δεν της άρεσε να παριστάνει τη μαμά. Μ’ αυτά κι αυτά, και ύστερα από αρκετή ώρα, καταλήξαμε σ’ έναν αγγλοθρεμμένο ιταλό, που τηρούσε όλες τις εργοστασιακές προδιαγραφές: είχε άφθονο χρήμα, θα έμενε στην πόλη για πολλή καιρό -όπως μου είπε καθώς παίζαμε μπιλιάρδο- ενώ ένιωθε κι έντονη την ανάγκη για μια γυναικεία συντροφιά.
Αυτός είναι ό,τι πρέπει, της ψιθύρισα, καθώς καθόμουν δίπλα της. Τον παρατήρησε για λίγη ώρα, όπως καθόταν στην απέναντι γωνία, (του άρεσε το Σάνγκσομ -ντόπιο ρούμι- και το μπιλιάρδο, και μισούσε να χάνει – ο παιχταράς), τον μέτρησε με το βλέμμα, αποφάσισε τι στρατηγική θ’ ακολουθούσε, και πολύ σύντομα θα του την έπεφτε προτού ο ίδιος καλά-καλά προλάβει να καταλάβει από που του ήρθε.
Μισή ώρα αργότερα, κι αφού η Πιν, που ήταν και πρώτη στέκα, καθάρισε εν ριπή οφθαλμού το μισό πίνακα με τα ονόματα εκείνων που περίμεναν να παίξουν, βρέθηκε να τον αντιμετωπίζει.
Άφησέ τον να κερδίσει, της ψιθύρισα στ’ αυτί περνώντας από δίπλα της, κατευθυνόμενος προς της αγίας μπύρας το αποθετήριο.
Και το έκανε. Για να ακριβολογώ, έπαιξε με τόσο επαγγελματικό τρόπο, που έκανε τον άλλο, το χάνο, να νιώθει μάγκας. Για κάθε μπάλα που έβαζε η ίδια, του έστηνε μία για να βάλει εκείνος, ενώ κάποιες φορές έριχνε και τη λευκή, με τρόπο που φάνταζε καθαρά ατυχής, σε κάποια τσέπη.
Τον άφησε, λοιπόν, να κερδίσει και να το καταχαρεί, και δίνοντάς του το χέρι για να τον συγχαρεί, του είπε όταν τελειώσει με το μπιλιάρδο να έρθει να καθίσει εκεί, μαζί μας. Ερχόμενη προς το μέρος μου μού έκλεισε το μάτι. Όσο για κείνον, με τα μυαλά του πια να πετάνε στα σύννεφα, έχασε το αμέσως επόμενο παιχνίδι και κόπιασε στη γωνιά μας. Η Πιν, το πονηρό θηλυκό, η κατεργάρα γυναίκα (ποιητική αδεία), τον κέρασε αμέσως ένα Σάνγκσομ και το νερό μπήκε στ’ αυλάκι.
Εγώ, στην αρχή συμμετείχα στη συζήτησή τους, αλλά ύστερα από λίγη ώρα άρχισα να απομακρύνομαι διακριτικά. Πήγα και κάθισα δίπλα σ’ ένα παλιό γνώριμο, τον Τζον τον τρελοϊρλανδό, που ήταν παντρεμένος με ντόπια και ζούσε εκεί εδώ και δέκα χρόνια, κι αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Παρ’ όλ’ αυτά δεν έχανα ούτε σκηνή απ’ την παράσταση που παιζόταν απέναντί μου. Μετά από καμπόσες μπύρες και δυο-τρία σφηνάκια Λάο Κάο, είδα την Πιν να με πλησιάζει μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και μια φλόγα στο βλέμμα..
You and me, same same, μου είπε.
Τη ρώτησα: Γιατί το λες αυτό;
I fuck with people’s bodies, you fuck with their brains! απάντησε, αφήνοντάς με σύξυλο.
Σε λίγο τη είδα να φεύγει κουνώντας το κορμί της επιδεικτικά, έχοντας τον γκόμενο αγκαλιά. Μέχρι την τελευταία ημέρα που ήμουν εκεί, ήταν ακόμη μαζί.
Είχε δίκιο η κοπέλα, απόλυτο δίκιο. Με διάβασε σαν ανοικτό κακογραμμένο βιβλίο. Αυτό στ’ αλήθεια κάνω: παίζω με τα μυαλά των ανθρώπων. Επαγγελματική διαστροφή; Δεν ξέρω!»

[Oytopikos]

Τσίντα - Μια αληθινή Ιστορία.


Τ’ όνομά της είναι Τσίντα και μόλις έχει κλείσει τα δεκάξι της χρόνια. Παράτησε -ή, μάλλον αναγκάστηκε να παρατήσει, όπως συνήθως γίνετ’ εδώ- το σχολείο δυο χρόνια πριν για να έρθει στην άγνωστη μικρή πόλη να δουλέψει, για να στηρίξει οικονομικά την πολυμελή οικογένειά της. Μια οικογένεια που ζούσε, κι ακόμη ζει, στην απόλυτη ένδεια σ’ ένα μικρό χωριό της φυλής των Λισού στη βόρεια Ταϊλάνδη. Ο πατέρας της έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω, έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κι έτσι έπεσε ο σκληρός ο κλήρος στη μεγαλύτερη κόρη να βγει για κολύμπι στα βαθιά νερά της ζωής, κι ας μην το ήθελε. Άλλα ήθελε αυτή. να τελειώσει το σχολείο, να σπουδάσει, να βγει κάτω από διαφορετικές συνθήκες στον κόσμο εκεί έξω και να τον κατακτήσει. Αλλά, όλα τα όνειρά της γκρεμίστηκαν κάποιο κρύο χειμωνιάτικο και σκοτεινό βράδυ, σ’ ένα δρόμο αγροτικό, όταν κάποιος μεθυσμένος οδηγός παρέσυρε με το φορτηγάκι του και σακάτεψε τον κύρη της. Έτσι, ήρθε στο Πάι για ν’ αναζητήσει την τύχη της, για να κρατήσει την οικογένειά της ζωντανή.
Η πόλη αυτή δεν είναι μεγάλη και ανθρωποφάγος, μικρή – πολύ μικρή είναι, αλλά αργεί να συνηθίσει στη ζωή εδώ που είναι τόσο διαφορετική απ’ το χωριό της. Στην αρχή λίγο τρομάζει. Την τρομάζει το άγνωστο του τόπου, οι άνθρωποι που είναι τόσο διαφορετικοί, η μεγάλη της άγνοια, η αδυναμία της να μιλήσει τη γλώσσα των ξένων, των τουριστών που πλημμυρίζουν το μέρος, χωρίς η ίδια να μπορεί να καταλάβει το γιατί. Ωστόσο, έχει πείσμα και υπομονή, κι ανάγκη μεγάλη, πρέπει να τα καταφέρει. Έτσι, δεν αργεί να βρει δουλειά σ’ ένα ξενώνα και ν’ αρχίσει σιγά-σιγά, ώρα την ώρα, λέξη τη λέξη, να μαθαίνει εκείνη την άγνωστη και παράξενη γλώσσα, τα αγγλικά. Ο μισθός που της δίνουν είναι χαμηλός, όλοι χαμηλοί είναι, οι ώρες εργασίας ατέλειωτες, ωστόσο τα λεφτά είναι αρκετά για να συντηρήσουν την οικογένειά της. Δουλεύει απ’ την αυγή έως αργά το βράδυ, εφτά μέρες τη βδομάδα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο, μα καθόλου δεν παραπονιέται, δεν βαρυγκωμεί, αφού δεν έχει κι άλλη επιλογή. Δεν παίρνει άδεια ποτέ, δεν αρρωστά, δεν ξεκουράζεται, κι όμως πάντα χαμογελά. Κι ο καιρός περνά.
Σ’ ένα χρόνο καταφέρνει και γίνεται μόνιμη κι αναντικατάστατη στη δουλειά της, την οποία αρχίζει σιγά-σιγά να αγαπά κιόλας, αφού αν και ο μισθός της -που αυξήθηκε κάπως- εξακολουθεί να είναι χαμηλός, της προσφέρει πολλά, της προσφέρει γνώσεις. Κάνει όλες τις δουλειές -φτιάχνει πρόγευμα, καθαρίζει τα δωμάτια, φροντίζει τα δέντρα, ταΐζει ακόμη και τα σκυλιά- και κάθε μέρα που περνά μαθαίνει και κάτι καινούριο. Η επαφή με ετούτα τα εξωτικά ξανθά φρούτα, τους ξένους, είναι το μεγάλο της σχολείο. Στην αρχή την τρομοκρατούν οι βρώμικοι γέροι, τα περιφερόμενα κουφάρια, με τις ανήθικες προτάσεις τους, αλλά στο πέρασμα του χρόνου μπαίνει για τα καλά στο πετσί του ρόλου της κι αρχίζει να τους αντιμετωπίζει όπως πρέπει, με στοργή και κατανόηση -χωρίς να τους προσβάλλει ποτέ- σα μεγάλα παιδιά. Τα αγγλικά της βελτιώνονται συνεχώς και σε λίγους μήνες τα μιλάει καλύτερα απ’ την αφεντικίνα της, που είναι είκοσι χρόνια στο επάγγελμα.
Πολλές φορές η κούραση κάπου την καταβάλλει -είναι φανερό αυτό και δε θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει κι αλλιώς- ωστόσο το χαμόγελο δεν εγκαταλείπει ποτέ τα χείλη της. Κι αν τη ρωτήσεις γιατί επιμένει να δουλεύει τόσο πολύ θα σου πει: Η οικογένειά μου είναι πολύ φτωχή. Αλλά, αν σε συμπαθήσει κάπως, αν καταλάβει ότι είσαι κάποιος που ξέρει να ακούει δίχως να ζητά ανταλλάγματα, ίσως τότε σου εξομολογηθεί το πιο γλυκό της μυστικό. Ίσως σου πει ότι, να, τους τελευταίους μήνες άρχισε σιγά-σιγά να φυλάει κάποια λεφτά, και όταν θα είναι αρκετά θα μισοπαρατήσει τη δουλειά, ή θα βρει κάποια άλλη που δε θα απαιτεί τόσες πολλές ώρες και θα επιστρέψει στο σχολείο για να το τελειώσει. Κι ύστερα, αν όλα πάνε καλά, κι αν η μοίρα δεν της χτυπήσει την πόρτα με μία ακόμη αναποδιά, ποιος ξέρει, ίσως και να δημιουργήσει κάτι δικό της, μια μικρή επιχείρηση. Αυτό είναι το μικρό, το πολύ μεγάλο της όνειρο.
Τ’ όνομά της είναι Τσίντα και είναι μόλις δεκάξι χρόνων. Δουλεύει δεκαπέντε ώρες την ημέρα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο, σέρνεται απ’ την κούραση και χαμογελά, κι ατενίζει το μέλλον με μια γλυκόπικρη αισιοδοξία.




Λάκης Φουρουκλάς

[AsprosGatos]

Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν κοπέλες που εκδίδονται και στην Ταϊλάνδη και στην Ελλάδα και στην Αμερική και όλες αισθάνονται περίπου όπως Lon. Αυτή είναι μία πραγματικότητα. Στην Ταϊλάνδη όμως οι περισσότερες δεν δουλεύουν σε οίκους ανοχής αφού επίσημα απαγορεύετε η πορνεία, αλλά μόνες τους είτε σε κάποιο μπαρ είτε ως πελάτισσες σε κάποιο club. Διαλέγουν κάποιο που τους αρέσει, χωρίς να της πιέζει κανένας,  ανάλογα την ηλικία τους και την ομορφιά τους, περνάνε ωραία και βγάζουν και κάποια χρήματα. Άφησαν τη βαρετή ζωή του χωριού τους και πήγαν σε ένα τουριστικό μέρος και διασκεδάζουν. Οι περισσότερες έχουν τελειώσει δημοτικό ή γυμνάσιο δεν έχουν ταξιδέψει σε άλλη χώρα και γνωρίζουν μόνο τον μικρόκοσμο της Ταϊλάνδης, και έρχονται σε επαφή με τουρίστες που έχουν υψηλότερο πνευματικό επίπεδο διότι έχουν μεγαλώσει σε πιο πολιτισμένες χώρες, έχουν σπουδάσει περισσότερα χρόνια και έχουν ταξιδέψει σε περισσότερες χώρες. Θα το πω και πιο απλά, είναι σαν να πάει ένας έλληνας βοσκός με μία ψηλή ξανθιά σουηδέζα που κατοικεί στην Στοκχόλμη ε…δεν θα λέμε το κακομοίρη τον βοσκό τι έπαθε. Κατά τη γνώμη μου είναι πιο ευτυχισμένες οι ταϊλανδέζες από τις ελληνίδες και άλλες πολλές του δυτικού πολιτισμού.   

[thailandgr]

Αγαπητε μου φιλε η πορνεια δεν ειναι χομπι .
Ειναι βιοπορισμός - επαγγελμα

........., αλλά μόνες τους είτε σε κάποιο μπαρ είτε ως πελάτισσες σε κάποιο club. Διαλέγουν κάποιο που τους αρέσει, χωρίς να της πιέζει κανένας, .......

Κανεις λαθος της υποχρεωνει ο μαγαζατορας - ιδιοκτητης - mamasan του εκαστοτε bar

...Διαλέγουν κάποιο που τους αρέσει, χωρίς να της πιέζει κανένας, .....

Παλι λαθος ο πελατης διαλεγει και οχι το "εμπορευμα"

... περνάνε ωραία και βγάζουν και κάποια χρήματα........

Σχτικο ειναι με ολα αυτα τα βιτσια που υπαρχουν και τους ανωμαλους που επιλεγουν αυτο τον τυπο "διασκεδασης"

.......Άφησαν τη βαρετή ζωή του χωριού τους και πήγαν σε ένα τουριστικό μέρος και διασκεδάζουν. .........

Δεν το εκαναν απο βαρεμαρα αλλα τις υποχρεωσε η ανεχεια

.........διασκεδάζουν...........

Εαν τους "κατσει" καλος πελατης αλλιως δουλεια στο μπαρ απο τις 4 το απογευμα μεχρι τις 4 το πρωι ....

Οι περισσότερες έχουν τελειώσει δημοτικό ή γυμνάσιο δεν έχουν ταξιδέψει σε άλλη χώρα και γνωρίζουν μόνο τον μικρόκοσμο της Ταϊλάνδης, και έρχονται σε επαφή με τουρίστες που έχουν υψηλότερο πνευματικό επίπεδο διότι έχουν μεγαλώσει σε πιο πολιτισμένες χώρες, έχουν σπουδάσει περισσότερα χρόνια και έχουν ταξιδέψει σε περισσότερες χώρες. ....

Τους ειδα τους πολιτισμενους πως συμπεριφερονται σε μερη σαν την πατταγια , πατονγκ , κλπ κλπ

anyway αποψη σου ....

[jazzy-j]

Συγγνωμη φιλε αλλα πρεπει να κανεις πλακα η κακομοιρα ειδε το χοντροκοιλια λιωμα απο τσανγκ και τρελαθηκε ηρεμηστε

[Oytopikos]

http://www.pattayadailynews.com/en/2011/06/30/a-nakorn-ratchashima-womans-story-as-a-abused-germans-ex-wife/

[jackbarontai]

Σαν τελευταίος, αφού έχουν ειπωθεί όλα τα σχετικά, σαν επι-καιροποίηση ας πω ότι σωστό το τελευταίο του thailandgr
αλλά το ίδιο περίπου νοιώθουν και όλα τα κορίτσια που δουλεύουν σαν φοιτήτριες σε κάθε είδους μπαρ, όλες οι κοπέλες των στριπ-μπαρς,
ακόμα και οι γκαρσόνες των εστιατορίων (ίσως όχι των πολύ κυριλέ) κ.ο.κ.
Η οικονομική πίεση που νοιώθουν απλά τις φέρνει σε κάπως δυσχερέστερη θέση απο τις ελληνίδες. Ωστόσο ο λόγος που στην Ευρώπη
 δεν υ΄πάρχουν ζητιάνοι είναι ότι ενοχλούν τους τουρίστες ή τους ντόπιους και προσαρμόζονται ανάλογα οι πολιτικές πχ
επιδόματα ανεργίας κλπ. Κατα τα άλλα και οικισμοί ρομα κλπ υπάρχουν και απόλα 9και είναι και ξανθοί).
Πέρα απο αυτά, το ανάλογο συναίσθημα νοιώθει κάθε άντρας που πάει εκεί για πρώτη φορά, ακόμα και αν αποφύγει Πατάγια, Πουκέτ, ακόμα και αν αντι για τα κάθε είδους μπαράκια κάνει χύμα καμάκι στο δρόμο ή όπου αλλού βρεθεί. Σαν συναίσθημα είναι το ίδιο (απλά αποφεύγεις να μπλεχτείς με το κύκλωμα).
Η κρίση φέρνει και ανάλογο παραλογισμό σκαι στην εξευγενισμένη δύση. αναμένονται εξελίξεις στο ιδεολογικό στοιχείο

Όσο για την Ελλάδα μου φαίνεται ότι μερικοί στη βιασύνη του μεταφορικού (θέλω να πιστεύω) λόγου μπερδεύουν την ιστορία πχ εποχή του Μ.Αλέξανδρου η Μεσαίωνα με τη σημερινή. έλεος συνταξιδιώτες. Υπάρχουν και οι κοινωνικές αξίες δεν είναι μόνο ο ιμπεριαλισμός.
Εννοείται ότι οι λεφτάδες μπορούν να σκέφτονται εκμαυλιστικά ευκολότερα (στην εκμετάλλευση), ενώ οι υπόλοιποι δείχνουν απλά τα πάθη τους στην τελική.