Σαν σημερα..

[giannis]

Η Δ' Σταυροφορία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Πάπα Ινοκέντιου Γ' το 1201, για την κατάληψη των Αγίων Τόπων, που κατείχαν οι Μουσουλμάνοι. Ολοκληρώθηκε στις 12 Απριλίου 1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την προσωρινή κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, χωρίς τη θέληση του Ποντίφικα.

Μετά την αποτυχία της τρίτης Σταυροφορίας (1189-1192) για την κατάληψη των Αγίων Τόπων, το ενδιαφέρον των δυτικοευρωπαίων ατόνησε. Την Ιερουσαλήμ, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας και της Αιγύπτου, ήλεγχε η μουσουλμανική δυναστεία των Αγιουβιδών. Το λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ μόνο κατ' όνομα υπήρχε, περιορισμένο σε λίγες πόλεις στις ακτές της Παλαιστίνης.

Το ενδιαφέρον για μια νέα σταυροφορία ανακίνησε ο πάπας Ινοκέντιος Γ' το 1198. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο ιταλός κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από εκεί θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ.

Τη δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν 33.500 άνδρες και 4.500 άλογα και τη διεκπεραίωσή τους στην Αίγυπτο ανέλαβαν έναντι ανταλλαγμάτων οι Ενετοί το 1200. Ζήτησαν 85.000 αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν 51.000 αργυρά μάρκα. Οι Ενετοί εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν για την τύχη τους.

Ο γηραιός δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο δόγης πρότεινε στους αρχηγούς τους να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό προστασία του βασιλιά των Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί.

Για την επιχείρηση συμφώνησε απρόθυμα ο παπικός αντιπρόσωπος Καρδινάλιος Καπουάνο, όχι όμως και ο Πάπας Ινοκέντιος, που απείλησε με αφορισμό όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την απειλή του.

Ο αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε να επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.

Ο Βονιφάτιος θεώρησε δελεαστική την πρόταση και μαζί με τον Αλέξιο Άγγελο μετέβησαν στην Κέρκυρα για να συναντήσουν τους Σταυροφόρους που συμμετείχαν στην κατάληψη της Ζάρα και να ενημερώσουν τους αρχηγούς της Σταυροφορίας. Κάποιοι συμφώνησαν με την εκτροπή της Σταυροφορίας, άλλοι διαφώνησαν και αποχώρησαν, επιστρέφοντας στις πατρίδες τους.

Ανάμεσα σε αυτούς που είδαν με καλό μάτι την πρόταση του Αλέξιου ήταν και οι Ενετοί. Λαός ναυτικός, επιζητούσαν την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολή εις βάρος της Γένουας και της Πίζας, που ήταν οι κύριοι ανταγωνιστές τους. Επιπροσθέτως, τους μισούσαν και ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τη σφαγή των συμπατριωτών τους, στη διάρκεια των αντιπαπικών ταραχών στην Κωνσταντινούπολη το 1182. Από την άλλη πλευρά, το Βυζάντιο σπαρασσόταν από εμφύλιες διαμάχες και την καταστροφική πολιτική των τελευταίων Κομνηνών και της δυναστείας των Αγγέλων. Βρισκόταν σε προφανή παρακμή, ενώ είχαν αρχίσει οι αποσχιστικές τάσεις από φιλόδοξους τοπάρχες. Ο λαός στέναζε από τη βαριά φορολογία.

Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.

Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β' Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 Ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ' Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την Πόλη. Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο θρόνο του. Την 1η Αυγούστου ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα, ως Αλέξιος Δ' Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ' Άγγελος και Αλέξιος Δ' Άγγελος).

Ο νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε'. Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β' Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά αίτια.

Οι Σταυροφόροι και οι Βενετοί, χωρίς προστάτες πλέον σε μια εχθρική γι' αυτούς περιοχή, βρέθηκαν προς στιγμή σε αμηχανία. Πάντως, στις 8 Απριλίου 1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ' Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε' αντέταξε ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ' και ότι είναι χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ', για μια ακόμη φορά, είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους.

Στις 12 Απριλίου 1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον πατριαρχικό θρόνο μία καλη κοπελα, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη. Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του.

Για τα επόμενα 59 χρόνια ο ελλαδικός χώρος θα ζήσει υπό καθεστώς Φραγκοκρατίας. Η τάξη θα αποκατασταθεί το 1261, με την εκδίωξη των Λατίνων και την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο.

Η Τέταρτη Σταυροφορία, μόνο κατ' όνομα υπήρξε. Σχεδόν κανένας από τους λατίνους μαχητές δεν πάτησε το πόδι του στους Αγίους Τόπους, παρά μόνο διοχέτευσαν όλη τους την ενέργεια στην καταστροφή του Βυζαντίου. Η κληρονομιά που άφησε πίσω της η Τέταρτη Σταυροφορίας είναι η ολοκλήρωση του Σχίσματος μεταξύ Καθολικής Δύσης και Ορθόδοξης Ανατολής και ο τεμαχισμός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σε λατινικά (Πριγκιπάτο της Αχαΐας, Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, Βασίλειο των Αθηνών, Βασίλειο του Αιγαίου, Ηγεμονία της Κωνσταντινούπολης) και ελληνικά κρατίδια (Δεσποτάτο της Ηπείρου, Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, Αυτοκρατορία της Νικαίας). Η αποτυχία του να ελέγξει του Σταυροφόρους έγινε μάθημα στον Ινοκέντιο και τους διαδόχους του στην Αγία Έδρα κι έτσι δεν υποστήριξαν αμέσως καμία από τις επόμενες Σταυροφορίες.

Οκτακόσια χρόνια αργότερα, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας», όπως ανέφερε το 2001 σε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ανάλογη ήταν και η συγγνώμη του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α', κατά τη συνάντησή τους στο Βατικανό το 2004.

σαν σημερα.gr

[namtok]

Αυτή ήταν και η ουσιαστική άλωση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της σήμερα ονομαζόμενης ως Βυζαντινής. Το 1453 αυτό που είχε μείνει από την Αυτοκρατορία ήταν μόνο η πόλη της Νέας Ρώμης, η Κωνσταντινούπολης. Για τον ρόλο του πάπα αμφιβάλλω αν είναι όπως αναφέρεται, άλλωστε, ποιός ο λόγος να ζητήσει συγγνώμη ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β',για κάτι στο οποίο είχε αντιταχθεί ο προκάτοχός του.
Και μία λεπτομέρεια. Ο ναός της Αγίας Σοφίας υπήρξε μάρτυρας πολλών αγριοτήτων, μέχρι και ομαδικά όργια πάνω στην Αγία Τράπεζα έκαναν οι χριστιανοί κατακτητές.

[lostromos]

19 Μαϊου Ημερα γενοκτονιας των ποντιων.

Γιατι μερικα πραγματα δεν πρεπει να ξεχνιουνται

[Ivan]

Μια από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας........       70 χρόνια μετά....       και ας κάνει ο καθένας τους παραλληλισμούς του..

                  και αν τολμάμε, ως έθνος,  τον απολογισμό μας

[zografos]

Οτι περισσοτερο μ'εχει συγκινησει μεχρι σημερα στο φορουμ ειναι το ποσταρισμα σου φιλε IVAN...

[Oytopikos]

http://www.thai.gr/forum/index.php?topic=2608.msg14920#msg14920

[giannis]

 29 μαιου 1453: «Η Πόλις εάλω», έπειτα από πολιορκία ενός χρόνου από τους Οθωμανούς Τούρκους.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.

Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.

Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».

Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.

Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».

Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.

Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.

Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.

Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.

Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.

[namtok]

29 μαιου 1453: «Η Πόλις εάλω», έπειτα από πολιορκία ενός χρόνου από τους Οθωμανούς Τούρκους.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατ' όνομα υπήρχε τις παραμονές της Άλωσης. Ήταν περιορισμένη, κυρίως, στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και σε κάποιες σκόρπιες περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά. Οι θρησκευτικές έριδες, οι εμφύλιες διαμάχες, οι σταυροφορίες, η επικράτηση του φεουδαρχισμού και η εμφάνιση πολλών και επικίνδυνων εχθρών στα σύνορά της είχαν καταστήσει την πάλαι ποτέ Αυτοκρατορία ένα «φάντασμα» του ένδοξου παρελθόντος της.

Το Βυζάντιο σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του με την οθωμανική λαίλαπα προ των πυλών του, δεν μπορούσε να ελπίζει παρά μόνο στη βοήθεια της καθολικής Ευρώπης, η οποία όμως ήταν μισητή στους κατοίκους της Κωνσταντινούλης. Η ύπαρξη «Ενωτικών» και «Ανθενωτικών» δίχαζε τους Βυζαντινούς. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια, στέλνοντας πρεσβεία στον πάπα Νικόλαο Ε' για να ζητήσει βοήθεια. Ο Πάπας έβαλε και πάλι ως όρο την Ένωση των Εκκλησιών, αλλά αποδέχθηκε το αίτημα του αυτοκράτορα να στείλει στην Κωνσταντινούπολη ιερείς, προκειμένου να πείσουν τον λαό για την αναγκαιότητα της Ένωσης.

Οι απεσταλμένοι του Πάπα, καρδινάλιος Ισίδωρος και ο αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος, λειτούργησαν στην Αγία Σοφία, προκαλώντας την αντίδραση του κόσμου, που ξεχύθηκε στους δρόμους και γέμισε τις εκκλησίες, όπου λειτουργούσαν οι ανθενωτικοί με επικεφαλής τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν «Την γαρ Λατίνων ούτε βοήθειαν ούτε την ένωσιν χρήζομεν. Απέστω αφ' ημών η των αζύμων λατρεία».

Το μίσος για τους Λατίνους δεν απέρρεε μόνο από δογματικούς λόγους. Η λαϊκή ψυχή δεν είχε ξεχάσει τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Σταυροφόροι στην Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, ενώ αντιδρούσε στην οικονομική διείσδυση της Βενετίας και της Γένουας, που είχε φέρει στα πρόθυρα εξαθλίωσης τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας, αλλά και στην καταπίεση των ορθοδόξων στις περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι καθολικοί.

Αντίθετα, οι Οθωμανοί φαίνεται ότι συμπεριφέρονταν καλύτερα προς τους χριστιανούς. Πολλοί χριστιανοί είχαν υψηλές θέσεις στην οθωμανική διοίκηση, ακόμη και στο στράτευμα, ενώ κυριαρχούσαν στο εμπόριο. Οι χωρικοί πλήρωναν λιγότερους φόρους και ζούσαν με ασφάλεια. Έτσι, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία μερίδα που διέκειτο ευνοϊκά προς τους Οθωμανούς. Την παράταξη αυτή εξέφραζε ο Λουκάς Νοταράς με τη φράση «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν».

Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε στρατό 150.000 ανδρών και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.

Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η Βασιλεύουσα περιβαλλόταν από ξηράς με διπλό τείχος και τάφρο. Το τείχος αυτό, που επί 1000 χρόνια είχε βοηθήσει την Κωνσταντινούπολη να αποκρούσει νικηφόρα όλες τις επιθέσεις των εχθρών της, τώρα ήταν έρμαιο του πυροβολικού του σουλτάνου, που από τις 12 Απριλίου άρχισε καθημερινούς κανονιοβολισμούς.

Οι Τούρκοι προσπάθησαν πολλές φορές να σπάσουν την αλυσίδα που έφραζε τον Κεράτιο κόλπο και προστάτευε την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Στις 20 Απριλίου ένας στολίσκος με εφόδια υπό τον πλοίαρχο Φλαντανελλά κατορθώνει να διασπάσει τον τουρκικό κλοιό μετά από φοβερή ναυμαχία και να εισέλθει στον Κεράτιο, αναπτερώνοντας τις ελπίδες των πολιορκούμενων.

Ο Μωάμεθ κατάλαβε αμέσως ότι μόνο το πυροβολικό του δεν έφθανε για την εκπόρθηση της Πόλης, εφόσον παρέμεινε απρόσβλητος ο Κεράτιος. Με τη βοήθεια ενός ιταλού μηχανικού κατασκεύασε δίολκο και τη νύχτα της 21ης προς την 22α Απριλίου, 70 περίπου πλοία σύρθηκαν από τον Βόσπορο προς τον Κεράτιο. Η κατάσταση για τους πολιορκούμενους έγινε πλέον απελπιστική, καθώς έπρεπε να αποσπάσουν δυνάμεις από τα τείχη για να προστατεύσουν την Πόλη από την πλευρά του Κεράτιου, όπου δεν υπήρχαν τείχη.

Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν μέσα σε λίγες ώρες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής.

'Ηθελα να παραθέσω μερικά στοιχεία, που έχει τύχει να διαβάσω στο παρελθόν.
Ο Μωάμεθ ήταν κατά το ήμισυ Έλληνας. Η μάνα του ήταν Ελληνίδα. Ανάμεσα στους στρατιώτες του βρίσκονταν και πολλοί Έλληνες.
 Ο Γενάδιος Σχολάριος ήταν μεγάλος ανθέλλληνας και ανθενωτικός. Ένα μήνα μετά την άλωση ο Μωάμεθ έψαξε και τον βρήκε και τον έχρισε πατριάρχη δίνοντάς του εξουσίες πάνω στους Ρωμαίους, εξουσίες , τις οποίες οι πατριάρχες κράτησαν για τουλάχιστον αρκετά χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, καλώντας τους ακόμα και μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους το 1928, να επιστρέψουν στον Οθωμανικό ζυγό.(Πατριάρχης Αγαθάγγελος Α΄ ο από Χαλκηδόνος με επιστολή στον Καποδίστρια. http://freeinquiry.gr/pro.php?id=655)
Τους ναούς των ανθενωτικών, καθώς και τα σπίτια τους, τα οποία ήταν σημαδεμένα δεν τα πείραξαν. Ενώ η Αγία Σοφία ,που ήταν το κέντρο των ενωτικών έγινε τζαμί.
 Το κανόνι το έφτιαξε ο Ουρβανός (Urban), ένας Ούγγρος.
Μερικές ιστορίες για τους Παλαιολόγους:http://freeinquiry.gr/pro.php?id=2229

[giannis]

Σαν σήμερα πριν από 38 χρόνια στις 20/7/1973 έφυγε από τη ζωή μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του κινηματογράφου και του 20ου αιώνα ο Μπρούς Λι.

Γεννημένος 27/11/1940 στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής και με κινέζικη καταγωγή , ο Μπρούς μεγάλωσε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Χόνγκ-Κόνγκ συμμετέχοντας από τα έξι του σε αρκετές ταινίες του κινέζικου κινηματογράφου που συμπρωταγωνιστούσε με τον πατέρα του. Κατά την ενηλικίωση του αποφάσισε να ταξιδέψει ως την Αμερική και στη συνέχεια να σπουδάσει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Εκεί ήταν το μέρος που μπορούσε να εξελίξει

το ταλέντο του τόσο στις πολεμικές τέχνες όσο στον κινηματογράφο και στην φιλοσοφία. Σύντομα κα ι παράλληλα με τις σπουδές του άρχισε να παραδίδει μαθήματα στους φοιτητές( και όχι μόνο…)πολεμικών τεχνών(Κουνγκ-Φου) το οποίο το είχε διδαχθεί από σπουδαίους δασκάλους αναμεσά τους και ο ξακουστός Γίπ-Μάν.Ο Μπρούς αποτελούσε και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση αφού δίδασκε τα μυστικά των κινέζικων πολεμικών τεχνών σε όλες τις φυλές των ανθρώπων χωρίς να περιορίζεται μόνο στους κινέζους ασκούμενους..! Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Μπρούς ανέπτυξε μια δική του πολεμική τέχνη το Ju n Fan Jeet-Kune-Do που όπως έλεγε εκείνος δεν είναι άλλο ένα σύστημα… απλώς είναι η έκφραση του ανθρωπίνου σώματος.Using no way as a way.Having no limitation as a limitation.Στο Πανεπιστήμιο του Σιάτλ γνώρισε την μετέπειτα σύζυγο του Λίντα Έμερυ με την οποία παντρεύτηκαν ένα απόγευμα του 1964 και απέκτησαν τον Μπράντον και την Σάνον. Όσον αφορά τον κινηματογράφο ο Λί έκανε το ντεμπούτο του στο Green Hornet το οποίο του άνοιξε την πόρτα προς το Xόλιγουντ και προς τις μετέπειτα μεγάλες επιτυχίες του με ρεκόρ εισπράξεων όπως το Big-Boss(1971),Fist of Fury(1972),Way of the Dragon(1972),Enter the Dragon(1973) και Game of Death(1973 αφήνοντας την ημιτελή). Ο Μπρούς είχε πραγματικά αλλάξει τα δεδομένα τόσο στις πολεμικές τέχνες όσο και στον κινηματογράφο… Ο Μπρούς πέθανε ξαφνικά στις 20/7/1973 από <<εγκεφαλική αιμοραγία….;;;;;>> που την είχε προκαλέσει ένα χάπι που πήρε για τον πονοκέφαλο… και η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο του Σιάτλ Lake View Cemetery εκεί που ενταφιάστηκε αργότερα στις 31/3/1993 και ο γιός του Μπράντον Λί. Παρ’ όλα αυτά ο Μπρούς ήταν και είναι ένας από του σπουδαιότερους ανθρώπους, φιλοσόφους, δασκάλους, ηθοποιούς που υπήρξαν σε αυτό τον κόσμο. Ήταν ένας άνθρωπος με τρομερές ευαισθησίες, αγάπη για τη ζωή, δημιουργικότητα . Ένας άνθρωπος που μισούσε τις φυλετικές διακρίσεις και τον ρατσισμό… και πάλευε για την ελευθερία του νου και του σώματος… ένας άνθρωπος ο οποίος επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει θετικά την ζωή των ανθρώπων που τον αγαπούν

[thailandgr]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.....παίρναμε το δώρο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ......ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

[giannis]

........ συμπληρώνονται επτά έτη από τότε που το ισχυρό τσουνάμι, σάρωσε όλη την ταΐλανδική ακτογραμμή πάνω στη «Θάλασσα του Ανταμάν» αφήνοντας   στην Ταϊλάνδη  5.400 νεκρούς

[halfway inn]

 


ΕΛΛΑΔΑ

Σαν σήμερα

Τρίτη, 31 Ιουλίου 2012,   

Τα σημαντικότερα γεγονότα της 31ης Ιουλίου.

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη. Οι κάτοικοι της πόλης αιχμαλωτίζονται και πωλούνται στη συνέχεια στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής.

1498: Στο τρίτο του ταξίδι προς το Δυτικό Ημισφαίριο, ο Χριστόφορος Κολόμβος γίνεται ο πρώτος Ευρωπαίος που ανακαλύπτει το νησί του Τρινιντάντ.

1919: Τίθεται σε ισχύ το Σύνταγμα της Βαϊμάρης στη Γερμανία, το οποίο θα προκαλέσει ένα ασταθές πολιτικό σκηνικό που θα διευκολύνει μερικά χρόνια αργότερα την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και των ναζιστών στην εξουσία.

1920: Ιουλιανά: Μαζική βία εκ μέρους των βενιζελικών στην Αθήνα, καθώς η είδηση της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι την προηγούμενη φτάνει αρχικά παραποιημένη ως δολοφονία. Ο Ίων Δραγούμης, ένας από τους πιο προοδευτικούς αντιβενιζελικούς πολιτικούς και πνευματικούς ανθρώπους της χώρας δολοφονείται από βενιζελικούς αξιωματικούς στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον γίνεται ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που χρησιμοποιεί σκι θαλάσσης στο Λέικ Σίτυ της Μινεσότα.

1925: Τα τελευταία γαλλικά στρατεύματα εγκαταλείπουν τη γερμανική περιοχή Ρουρ, μετά από 30 χρόνια κατοχής.

1932: Ευρεία εκλογική νίκη πετυχαίνει το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Με το 37,4% των ψήφων και 230 έδρες γίνεται η ισχυρότερη κοινοβουλευτική δύναμη της Γερμανίας.

1940: Στη Γαλλία, η φασιστική κυβέρνηση του Βισί ψηφίζει τη θανατική ποινή για κάθε Γάλλο που εντάσσεται σε ξένο στρατό.

1944: Εξαφανίζεται με το αεροσκάφος που οδηγούσε ο διάσημος συγγραφέας του «Μικρού Πρίγκιπα» και πιλότος, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, σε ηλικία 44 ετών.

1960: Ο Παναθηναϊκός κατακτά το πρώτο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής Κατηγορίας στο ποδόσφαιρο νικώντας την ΑΕΚ με 2-1 σε αγώνα μπαράζ. Οι δύο ομάδες είχαν ισοβαθμήσει στην πρώτη θέση με 79 βαθμούς.

1964: Το μη επανδρωμένο διαστημικό όχημα «Ρέιντζερ 7» τραβάει τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες της σελήνης, 4.308 τον αριθμό, προτού προσκρούσει στην επιφάνεια της.

1969: Αρχίζει στην Ελλάδα η συνταξιοδότηση από το κράτος διακεκριμένων λογοτεχνών και καλλιτεχνών.

1971: Οι αστροναύτες του Απόλλο 15, Ντέιβιντ Σκοτ και Τζέιμς Ίρβιν, πραγματοποιούν την πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας βόλτα στη σελήνη, οδηγώντας ειδικό τετράτροχο τζιπ στην επιφάνειά της.

1976: Ο πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του στον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κερδίζει το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών στα 82,5 κιλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, σηκώνοντας 370 κιλά στο σύνολο (167.5 στο αρασέ και 202.5 στο ζετέ).

Γεννήσεις

1803 - Τζον Έρικσσον, Αμερικανός σουηδικής καταγωγής μηχανικός, εφευρέτης της προπέλας
1911 - Τζορτζ Λιμπεράτσι, Αμερικανός μουσικός και τραγουδιστής
1914 - Λουί ντε Φινές, Γάλλος ηθοποιός
1921 - Πήτερ Μπένενσον, Βρεττανός ιδρυτής της Διεθνούς Αμνηστίας
1931 - Κένι Μπάρελ, Αμερικανός τζαζ μουσικός
1944 - Τζεραλντίν Τσάπλιν, Αμερικανίδα ηθοποιός, κόρη του Τσάρλι Τσάπλιν
1965 - Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, Αγγλίδα συγγραφέας της σειράς Χάρυ Πότερ
1971 - Γιώργος Σιγάλας, πρώην καλαθοσφαιριστής
1972 - Γιώργος Καπουτζίδης, ηθοποιός
1978 - Ζέτα Μακρυπούλια, Ηθοποιός

Θάνατοι

1099 - Ελ Σιντ, Ισπανός κατακτητής
1556 - Ιγνάτιος Λογιόλα, Ισπανός κληρικός και ιδρυτής του ιησουιτισμού
1784 - Ντενί Ντιντερό, Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής και λόγιος
1886 - Φραντς Λιστ, Ούγγρος μουσουργός
1920 - Ίων Δραγούμης, Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας
1944 - Αντουάν ντε Σεν Εξιπερί, Γάλλος πιλότος και συγγραφέας


Source: newsbeast.gr

[karabε]

Σαν σημερα το 1688


Το 1688 ο βασιλιάς Ναράι αρρώστησε βαριά από άγνωστη ασθένεια δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους του να δράσουν. Τον Μάιο ο Γεράκης προσκλήθηκε στην πρωτεύουσα του Σιάμ , Αγιουτάγια, σε συνάντηση με τον Φεράτσα ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αντιβασιλικής παράταξης. Ο Φεράτσα αιχμαλώτισε τον Γεράκη, με την κατηγορία της προδοσίας, και αφού βασανίστηκε επί 5 μέρες αποκεφαλίστηκε στις 5 Ιουνίου 1688, αρνούμενος την κατηγορία. Στις 11 Ιουλίου πέθανε και ο Βασιλιάς Ναράι. Ο Φεράτσα ανακηρύχθηκε βασιλιάς και έδιωξε όλους τους ξένους οδηγώντας την χώρα σε απομόνωση και τέλος την κατοχή της από την Βιρμανία.