Φιλοσοφείν:

[stelkon]

Επτάλογο του Γερμανού φιλοσόφου Μάγιερ - Άμπιχ:

1. Νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου

2. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για την οικογένεια και τους φίλους μου

3. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου αλλά και για το έθνος μου

4. Νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου και το έθνος μου αλλά και για όλους τους λαούς της Γης

5. Νοιάζομαι όχι μόνο για όλους τους ανθρώπους σήμερα αλλά και για τις περασμένες και επόμενες γενιές.

6. Νοιάζομαι όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά και για κάθε έμβιο ον και στοιχείο της Γης.

7. Νοιάζομαι για τα πάντα.

--------------------------------------------------------
-------------------------------------

Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα Ρωμαϊκά κεριά…[/b][/center]

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE
(Μέχρι την Τελική Νίκη)

Ο Τσε δεν απέτυχε.
Οι Λαοί κουράστηκαν.
Όμως οι επαναστάσεις μπορούν να γίνουν.

[stelkon]

Μήπως η λύση είναι κάπου εδώ ??

www.thezeitgeistmovement.gr


Ο Στόχος

Στοχεύουμε στην αποκατάσταση των θεμελιωδών αναγκών και περιβαλλοντικών συνειδητοποιήσεων των ειδών, μέσω της ανάλυσης των πιο πρόσφατων συνειδητοποιήσεων του ποιοι και τί πραγματικά είμαστε, σε συνδυασμό με το πώς η επιστήμη, η φύση και η τεχνολογία ( αντί για τη θρησκεία, την πολιτική και το χρήμα ) κρατούν τα κλειδιά για την προσωπική μας ανάπτυξη, όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα, μα ως πολιτισμός, τόσο δομικά όσο και πνευματικά.
Βασική επίγνωση αυτής της συνειδητοποίησης είναι η αναγνώριση των Αναδυόμενων και Συμβιωτικών στοιχείων των φυσικών νόμων και πώς με την υιοθέτησή τους ως θεμέλιους λίθους των προσωπικών και κοινωνικών μας θεσμών η ζωή στη Γη μπορεί να ανθίσει, μέσω ενός συστήματος διαρκούς θετικής ανάπτυξης, όπου τα αρνητικά κοινωνικά συμπτώματα όπως η κοινωνική διαστρωμάτωση, ο πόλεμος, οι προκαταλήψεις, ο ελιτισμός και οι εγκληματικές ενέργειες σταδιακά θα μειώνονται και, ιδανικά, θα εκλείψουν από την ανθρώπινη συμπεριφορά. Βέβαια αυτή η πιθανότητα δύσκολα υιοθετείται από το σύνολο των ανθρώπων, διοτι έχουμε κατηχηθεί από την κοινωνία ώστε να νομίζουμε ότι το έγκλημα, η διαφθορά και η ανειλικρίνεια είναι «κάτι φυσικό» και ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν την εκμετάλλευση και τον πόνο των άλλων.
Η θρησκεία είναι ο μεγαλύτερος προαγωγός αυτής της προπαγάνδας, καθώς η λογική του «αυτοί κι εμείς» ή «καλών και κακών» προάγει αυτή την λανθασμένη αξίωση. Η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία που παράγει την σπανιότητα ζωτικών αποθεμάτων. Συνέπεια αυτής της σπανιότητας είναι μια τακτική αυτοσυντήρησης των ανθρώπων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κλέψουν και να εξαπατήσουν για να πάρουν αυτό που θέλουν.

Η έρευνά μας συμπέρανε ότι η σπανιότητα είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις αιτίες της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, ενώ παράλληλα οδηγεί σε περίπλοκες μορφές νευρώσεων διαφόρων τύπων. Μια στατιστική ματιά στον εθισμό στα ναρκωτικά, στο έγκλημα και στις φυλακίσεις δείχνει ότι η ανέχεια και οι ανθυγιεινές κοινωνικές συνθήκες συνιστούν την εμπειρία ανθρώπων με την αυτή συμπεριφορά.

Οι άνθρωποι δεν είναι καλοί ή κακοί. Είναι οι εξελισσόμενες, διαρκώς αναπτυσσόμενες συνθέσεις των εμπειριών που τους επηρεάζουν. Η «ποιότητα» ενός ανθρώπινου όντος (αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο) εξαρτάται άμεσα από την αγωγή του και άρα από τα συστήματα πεποιθήσεων στα οποία γαλουχήθηκε.
Αυτή η απλή πραγματικότητα παραβλέφθηκε χυδαία και σήμερα οι άνθρωποι πιστεύουν πρωτόγονα ότι ο ανταγωνισμός, η απληστία και η διαφθορά αποτελούν «εγγενή» συστατικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς και άρα πρέπει να έχουμε φυλακές, αστυνομία, και μιαν ολόκληρη ιεραρχία διαφορικού ελέγχου ώστε η κοινωνία να αντιμετωπίζει αυτές τις «κλίσεις». Πρόκειται για έναν παραλογισμό, ένα σφάλμα.

Το θέμα είναι ότι για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα προς το καλύτερο, πρέπει να χειριστούμε τις θεμελιώδεις αιτίες. Το τρέχον σύστημα «τιμωρίας» είναι απαρχαιωμένο, απάνθρωπο και αντιπαραγωγικό. Όταν συλλαμβάνεται ένας κατά συρροή δολοφόνος, οι περισσότεροι αδημονούν και ουρλιάζουν για τον θάνατό του. Αυτό είναι ανάδρομο. Μια πραγματικά υγιής διανοητικά κοινωνία, που κατανοεί ποιοι είμαστε και πως δημιουργούνται τα συστήματα αξιών μας θα έπαιρνε αυτό το άτομο και θα μάθαινε τις αιτίες πίσω από τις βίαιες πράξεις του. Ύστερα αυτές οι πληροφορίες θα πήγαιναν σε ένα τμήμα ερευνών που θα σκέφτεται την ανακοπή τέτοιων καταστάσεων μέσω της εκπαίδευσης.

Είναι καιρός να σταματήσουμε τα μπαλώματα. Είναι καιρός για μια νέα κοινωνική προσέγγιση, αναβαθμισμένη στη σημερινή γνώση. Δυστυχώς, η κοινωνία σήμερα βασίζεται ακόμα σε πεπαλαιωμένες και προκατειλημμένες διατάξεις και λύσεις.

Είναι επίσης σημαντικό να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχουν ουτοπίες ή κάποιο τέλος. Όλα τα στοιχεία δείχνουν αέναες αλλαγές σε κάθε επίπεδο. Έπειτα, είναι η προσωπική μας δράση, σε κάθε μέρα της ζωής μας που διαπλάθει και διαιωνίζει τα κοινωνικά συστήματα που φτιάχνουμε. Ωστόσο, παραδόξως, είναι επίσης οι περιβαλλοντικές επιρροές που δημιουργούν την αντίληψή μας και άρα την κοσμοθεώρησή μας. Άρα, η πραγματική αλλαγή δεν θα έρθει μόνο από την ρύθμιση των προσωπικών σας πεποιθήσεων και αποφάσεων, μα και από την αλλαγή των κοινωνικών δομών που επηρεάζουν αυτές τις πεποιθήσεις και αποφάσεις. Τα ελιτίστικα κυριαρχικά συστήματα μακροχρόνια επηρεάζονται ελάχιστα από παραδοσιακές διαμαρτυρίες και πολιτικά κινήματα. Πρέπει να κινηθούμε πέρα από αυτές τις «κατεστημένες επαναστάσεις» και να χρησιμοποιήσουμε ένα εργαλείο πολύ πιο ισχυρό:

Θα σταματήσουμε να υποστηρίζουμε το σύστημα, ενώ συνεχώς θα υπερμαχούμε για τη γνώση, την ειρήνη, την ενότητα και την ευσπλαχνία. Δεν μπορούμε να «πολεμήσουμε το σύστημα». Το μίσος, ο θυμός και η «πολεμική» λογική είναι αποτυχημένα μέσα αλλαγής, διότι αναπαράγουν τα ίδια εργαλεία που χρησιμοποιεί το διεφθαρμένο, κατεστημένο σύστημα ισχύος για να διατηρεί τον έλεγχο.

Η παραποίηση και η παράλυση:

Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα συστήματα είναι Αναδυόμενα και σε κατάσταση συνεχούς εξέλιξης, μαζί με την πραγματικότητα της Συμβιωτικής σύνδεσης με τη φύση και τους συνανθρώπους μας με τους πιο απλούς και προφανείς τρόπους, πειθόμενοι ότι η προσωπική μας ακεραιότητα είναι μόνο τόσο μεγάλη όσο και της υπόλοιπης κοινωνίας, τότε μπορούμε να δούμε πόσο διεστραμμένα και ανάδρομα είναι τα κοινωνικά μας κατεστημένα και του πώς η διαιώνισή τους είναι η αιτία της κοινωνικής αστάθειας στην κοινωνία. Για παράδειγμα, το Χρηματοπιστωτικό Σύστημα θεωρείται εδώ και καιρό μια θετική δύναμη στην κοινωνία, χάρη στην πεποίθηση ότι παράγει κίνητρα και πρόοδο. Στην εφαρμογή του, το χρηματοπιστωτικό σύστημα έγινε ένα μέσο διαίρεσης και ολοκληρωτικού ελέγχου.

Αποτελεί την ύστατη μορφή του «Διαίρει και βασίλευε», καθώς στον πυρήνα του τεκμηριώνεται ότι:

1.   πρέπει να μαχόμαστε μεταξύ μας για να επιβιώσουμε και
2.   οι άνθρωποι χρειάζονται αυτό το «ελατήριο» ανταμοιβής για να κάνουν οτιδήποτε χρήσιμο.

Όσο για το Νο1, (πρεπει να αντιμαχόμαστε) το χαρακτηριστικό του ανταγωνισμού στο σύστημα εγγυάται την διαφθορά στην κοινωνία σε κάθε επίπεδο, καθώς η βάση είναι «εμείς ανάντια των άλλων». Πολύ ισχυρίζονται ότι το «σύστημα ελεύθερης αγοράς» είναι καλό… όμως έχει φθαρεί στις μέρες μας λόγω κακών πολιτικών, μεροληψίας κλπ. Υποθέτουν ότι εάν επιτρεπόταν η άνθιση μιας «αγνής» ελεύθερης αγοράς τότε θα ήταν εντάξει. Αυτό είναι λάθος, γιατί αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι η ελεύθερη αγορά σε λειτουργία, με όλα τα διαφορικά της πλεονεκτήματα και τη διαφθορά. Κανένας νόμος δεν θα σταματήσει ποτέ το εμπόριο των μετόχων, τις δολοπλοκίες, την κατάχρηση εργασίας, την μόλυνση, την προγραμματισμένη αχρηστία και τα λοιπά…
Αυτά προάγει το σύστημα ανταγωνισμού, χωρίς αποτυχία, διότι βασίζεται στην προϋπόθεση της εκμετάλλευσης των άλλων για το κέρδος. Τελεία.

Πρέπει να ξεκινήσουμε την μετάβαση έξω από αυτά τα δυναστευτικά ιδεώδη και να κινηθούμε προς ένα σύστημα σχεδιασμένο για την υποστήριξη των ανθρώπινων όντων, όχι στον εξαναγκασμό τους να παλεύουν για να επιβιώσουν. Σχετικά με το Νο2 (κίνητρο παραγωγής) πρόκειται για μια θλιβερη και απίστευτα αρνητική άποψη της ανθρώπινης ύπαρξης στο σύνολό της. Το να υποθέτουμε ότι ένα άτομο πρέπει να έχει «δομικά κίνητρα» ή εξαναγκασμούς ώστε να κάνει οτιδήποτε είναι απλά γελοίο. Θυμηθείτε όταν ήσασταν παιδιά και δεν είχατε ιδέα τι είναι το χρήμα. Παίζατε, ήσασταν περίεργοι και κάνατε πολλά πράγματα… γιατί; Επειδή το θέλατε.

Ωστόσο, καθώς περνά ο χρόνος μέσα στο σύστημά μας, η φυσική περιέργεια και η αυτό-κινητοποίηση αφαιρείται από τους ανθρώπους, καθώς αναγκάζονται να συμμορφωθούν στο εξειδικευμένο, διαχωρισμένο σε τμήματα, σχεδόν τυποποιημένο σύστημα εργασίας ώστε να επιβιώσουν. Αυτό με τη σειρά του συχνά δημιουργεί μια φυσική ανταρσία εσωτερικά του ατόμου λόγω της επιβαλλόμενης υποχρέωσης, κι έτσι εφεύραμε τον διαχωρισμό εργασίας κι ελεύθερου χρόνου. Οι συνήγοροι του χρηματοπιστωτικού συστήματος (που υποτίθεται ότι δημιουργεί κίνητρα) υποθέτουν ότι είναι τεμπελιά και δεν το αναγνωρίζουν αυτό. Σε μια πραγματική κοινωνία, οι άνθρωποι θα ακολουθούν τις φυσικές τους κλίσεις και θα εργάζονται για να συνεισφέρουν στην κοινωνία όχι επειδή θα «πληρώνονται» για αυτό, μα επειδή θα έχουν την ευρύτερη συναίσθηση ότι η συνεισφορά τους βοηθά τόσο τους ίδιους όσο και τον καθένα. Αυτό είναι το εξυψωμένο επίπεδο συνείδησης που ελπίζουμε να κοινωνήσουμε.

Η ανταμοιβή μας για τη συνεισφορά στην κοινωνία θα είναι η ευημερία της κοινωνίας, που με τη σειρά της θα αυξάνει την προσωπική μας ευημερία.

Τώρα, βάζοντας τα πράγματα στην σωστή τους προοπτική, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο κόσμος διοικείται επι του παρόντος από μια μικρή ομάδα ατόμων σε υψηλά πόστα των θεσμών που κυριαρχούν στην κοινωνία –Επιχειρήσεις και Χρηματικά. Ο θεσμός της Κυβέρνησης συνεργάζεται στενά με την επιρροή και ισχύ των εταιριών και τραπεζών. Το ζωτικό υγρό είναι το χρήμα, που, στην πραγματικότητα, είναι μια ψευδαίσθηση που έχει ελάχιστη σχέση με την κοινωνία και χρησιμεύει απλά ως εργαλείο χειρισμού και διαίρεσης μέσα σε μια κοινωνική οργάνωση που εγγυάται τον ελιτισμό, το έγκλημα, τον πόλεμο και την κοινωνική διαστρωμάτωση.

Ταυτόχρονα, τα άτομα γαλουχούνται με την πεποίθηση ότι το να είναι «σωστοί» είναι που δημιουργεί την αξία τους ως άτομα.
Αυτή η κατάσταση της «ορθότητας» συνδέεται άμεσα με τις κυρίαρχες αξίες της ίδιας της κοινωνίας. Άρα, αυτοί που δέχονται και υποστηρίζουν τις απόψεις του κοινωνικού δομήματος θεωρούνται «φυσιολογικοί», ενώ αυτοί που διαφωνούν θεωρούνται «αφύσικοι», ακόμα και «ανατρεπτικοί». Είτε πρόκειται για το δόγμα μιας μοναδικής κοινωνικής παράδοσης, είτε για την ευθυγράμμιση με μια παγκοσμίως καθιερωμένη θρησκεία, η βάση είναι η ίδια: Ο Διανοητικός Υλισμός. Καθώς συνειδητοποιούμε ότι η γνώση μας και άρα οι θεσμοί μας συνεχώς εξελίσσονται, βλέπουμε ότι κάθε σύστημα πεποίθησης που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει οτιδήποτε χωρίς να επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι μια αποτυχημένη άποψη. Η θρησκεία, που έχει τα θεμέλιά της στην πίστη, είναι ο βασιλιάς αυτής της διαστρέβλωσης, καθώς ισχυρίζεται ότι γνωρίζει κάτι αδιαμφισβήτητα για την πιο περίπλοκη και απατηλή καταγωγή του ανθρώπινου είδους, και κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον σε ένα αναδυόμενο σύμπαν.

Έχοντας πει αυτά, καταλαβαίνουμε ότι εξίσου επικίνδυνοι με τους κατεστημένους θεσμούς δύναμης, είναι οι άνθρωποι που κατηχήθηκαν να αποδέχονται πλήρως τις στατικές συνειδητοποιήσεις που προτείνονται από αυτά τα συστήματα… κι έτσι γίνονται: «Αυτοδιορισμένοι φύλακες του Κατεστημένου». Αυτό εφαρμόζεται σε κάθε σύστημα, ειδικά πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό. Από τη στιγμή που η ταυτότητα των ανθρώπων σχετίζεται με τα δόγματα μιας Κρατικής, Θρησκευτικής ή Επαγγελματικής ηθικής, συχνά γίνεται πολύ δύσκολο να αλλάξει κανείς, διότι η ταυτότητά τους έχει συνδυαστεί με τις ιδεολογίες που τους επιβλήθηκαν. Έτσι, αναπαράγουν το δόγμα του θεσμού τους απλά για να διατηρήσουν την προσωπική τους ακεραιότητα, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται. Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο, διότι παραλύει την ανάπτυξη μας όχι μόνο σαν άτομα, μα και σαν κοινωνία.

Η Αλήθεια και η Μετάβαση

Αφού συνειδητοποιήσουμε ότι η ακεραιότητα της προσωπικής μας ύπαρξης συνδέεται άμεσα με την ακεραιότητα της Γης, της ζωής και όλων των άλλων ανθρώπινων όντων, τότε ο δρόμος μας είναι προκαθορισμένος. Στη συνέχεια, μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η επιστήμη, η τεχνολογία και άρα η ανθρώπινη δημιουργικότητα που αποδίδει πρόοδο στη ζωή μας, τότε θα μπορούμε να διακρίνουμε ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες για κοινωνική και ατομική πρόοδο και ανάπτυξη.

Εχοντας πει αυτά, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η Θρησκεία, η Πολιτική και η εργασία που βασισμένη στο χρήμα και τον ανταγωνισμό αποτελούν πεπαλαιωμένες λειτουργίες κοινωνικού χειρισμού που τώρα πρέπει να ξεπεραστούν. Η ενασχόλησή μας πρέπει να είναι η επίτευξη ενός συστήματος που λειτουργεί χωρίς χρήμα ή πολιτική, ενώ θα αφήνει τις προκαταλήψεις να αυτοαναιρούνται καθώς θα ανθίζει η εκπαίδευση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λέει στους άλλους τι να πιστεύουν, καθώς κανένας άνθρωπος δεν έχει πλήρη κατανόηση του ο,τιδήποτε.
Ωστόσο, αν προσέξουμε τις φυσικές διεργασίες της ζωής, θα μπορέσουμε να δούμε το πώς θα συντονιστούμε με τη φύση κι έτσι η πορεία μας θα γίνει πιο ξεκάθαρη.

Για παράδειγμα, πολύς κόσμος ανησυχεί για τον υπερπληθυσμό, ενώ ανατριχιαστικές δηλώσεις ατόμων όπως ο Χένρυ Κίσσινγκερ ισχυρίζονται ότι χρειάζεται κάποιου είδους «μείωση». Αυτό είναι φυσικά, τρομακτικό. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Είναι πράγματι ο υπερπληθυσμός κάτι το κακό; Η απάντηση από επιστημονική σκοπιά, είναι ότι η Γη μπορεί να φέρει πολλές φορές περισσότερους ανθρώπους αν χρειαστεί, εάν εφαρμοστεί υψηλή τεχνολογία. Το 70% της επιφάνειας του πλανήτη είναι από νερό και πόλεις πάνω στη θάλασσα (ένα από τα πολλά σχέδια του Τζάκ Φρέσκο) είναι το επόμενο βήμα. Έπειτα, η εκπαίδευση σχετικά με τις λειτουργίες της ζωής θα ενημερώσει τους ανθρώπους για τις διακλαδώσεις των αναπαραγωγικών τους ενδιαφερόντων και ο πληθυσμός θα επιβραδυνθεί με φυσικό τρόπο, καθώς οι άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν τον σύνδεσμό τους με τον πλανήτη και την δυνατότητα του διατήρησης μας.

Για την ακρίβεια, η μόνη πραγματική «Κυβέρνηση» που μπορεί να υπάρξει είναι η Γη και οι φυσικοί πόροι της. Από κεί και πέρα, όλες οι πιθανότητες μπορούν να αποτιμηθούν. Να γιατι χρειάζεται μια διανοητική ενοποίηση όλων των χωρών, καθώς η πιο σημαντική πληροφορία που μπορούμε να έχουμε ως είδος είναι μια πλήρης, λεπτομερής αποτίμηση του τι έχουμε διαθέσιμο στον πλανήτη. Όπως θα εξετάζατε την γη και τους πόρους ενός οικοπέδου για να δείτε τι μπορείτε να φυτέψετε, το ίδιο χρειάζεται να γίνει και με τον πλανήτη ώστε να εκτιμήσουμε τις ικανότητές μας ως είδος, χρησιμοποιώντας τους φυσικούς πόρους με σοφία.

Φυσικά, πολλοί που θα σκεφτούν τις παραπάνω ιδέες θα ρωτήσουν:

"Πως το κάνουμε αυτό, αν σκεφτούμε τα διαστρεβλωμένα συστήματα αξιών που είναι σε ισχύ; Πως κάνουμε μια τέτοια κίνηση μετάβασης;"

Αυτή είναι φυσικά και η πιο δύσκολη ερώτηση. Η απάντηση: Πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου. Υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να κάνει είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο για να ξεκινήσει η μορφοποίηση αυτού του οράματος. Το πιο σημαντικό βήμα είναι η εκπαίδευση. Στις 15 Μαρτίου 2009 (ή Z-Day όπως ονομάστηκε το 2008) θα λάβει χώρα μια παγκόσμια δράση για την εξάπλωση της συνειδητοποίησης αυτής της κοινωνιολογικής κατεύθυνσης. Ελπίζουμε να έχουμε τοπικές συναντήσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις, πολιτείες και χώρες είναι δυνατόν. Εμείς εδώ στο thezeitgeistmovement.com θα εργαστούμε για την προμήθεια υλικών σε όσες γλώσσες μπορούμε, κάνοντας παράλληλα ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε κάθε υποομάδα. Δεν θα ζητήσουμε ποτέ χρήματα. Είμαστε εδώ για βοήθεια, γιατί κατανοούμε μια κεντρική αλήθεια που χάθηκε εδώ και πολύ καιρό:
Όσα περισσότερα δίνεις, τόσα περισσότερα παίρνεις............

Συγχώνευση : Απριλίου 14, 2010, 16:02:58 μμΕν αναμονή σχολιασμού από…. tawan ....     

[thailandgr]

Παγωμένοι... στο Σύνταγμα!

Γιατί... πάγωσε ο κόσμος το Σάββατο στο Σύνταγμα; Μα για την εκδήλωση «Freeze», που αποτελεί το μέσω προώθησης του κινήματος, πλέον, του zeitgeist και στη χώρα μας! (ντοκιμαντέρ, το οποίο διανέμεται μέσω του διαδικτύου, έχει κατορθώσει να «πείσει» εκατομμύρια ανθρώπους).

Κατά τη διάρκεια του «Freeze» διανεμήθηκαν ενημερωτικά φυλλάδια με την πρόσκληση στην διάλεξη του J. Fresco - R.Meadows στα πλαίσια του Venus Project World Lecture Tour - στην Αθήνα 11 Ιουνίου 2010 Ξενοδοχείο Ιmperial (πλ.Καραισκάκη) ώρα 18.30.

Σωτήρης Σκουλούδης

[stelkon]

                                         '' Το δίχτυ της σκέψης ''

Ο νους, η σκέψη είναι υπεύθυνοι για όλη τη σκληρότητα, τους πολέμους, τις πολεμικές μηχανές και την κτηνωδία του πολέμου, το σκοτωμό, τη φρίκη, τις βόμβες, την απαγωγή ομήρων στο όνομα κάποιας πολιτικής υπόθεσης ή χωρίς καν δικαιολογία. Αλλά η σκέψη είναι υπεύθυνη και για τους καθεδρικούς ναούς, για την ομορφιά της κατασκευής τους, και για τα όμορφα ποιήματα.

Η σκέψη είναι επίσης υπεύθυνη για όλη την τεχνολογική εξέλιξη, για το κομπιούτερ με την εξαιρετική του ικανότητα να μαθαίνει και να ξεπερνάει τη σκέψη του ανθρώπου. Τι είναι η σκέψη; Είναι μια ανταπόκριση, μια αντίδραση της μνήμης. Αν δεν είχατε μνήμη δε θα μπορούσατε να σκέφτεστε. Η μνήμη αποθηκεύεται στον εγκέφαλο σαν γνώση, σαν αποτέλεσμα πείρας. Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλός μας.

Πρώτα η εμπειρία. Αυτή η εμπειρία μπορεί να υπάρχει από την αρχή του ανθρώπου, και την έχουμε κληρονομήσει. Αυτή η εμπειρία δίνει γνώση που αποθηκεύεται στον εγκέφαλο. Από τη γνώση υπάρχει μνήμη και απ' αυτή τη μνήμη υπάρχει σκέψη. Από τη σκέψη ενεργείτε, δράτε. Απ' αυτή τη δράση μαθαίνετε περισσότερα. Έτσι επαναλαμβάνετε τον κύκλο.
 
Εμπειρία, γνώση, μνήμη, σκέψη, δράση. Απ' αυτή τη δράση μαθαίνετε πιο πολλά και επαναλαμβάνετε. Έτσι είμαστε προγραμματισμένοι. Αυτό κάνουμε πάντα. Επειδή θυμόμαστε τον πόνο, στο μέλλον αποφεύγουμε τον πόνο με το να μην κάνουμε αυτό που θα προκαλέσει τον πόνο, πράγμα που γίνεται γνώση, και το επαναλαμβάνουμε.

Σεξουαλική ευχαρίστηση, την επαναλαμβάνουμε. Αυτή είναι η κίνηση της σκέψης. Δείτε την ομορφιά αυτής της κίνησης, πόσο μηχανικά λειτουργεί η σκέψη. Η σκέψη λέει στον εαυτό της: <<Είμαι ελεύθερη να δράσω>>. Κι όμως η σκέψη δεν είναι ποτέ ελεύθερη διότι βασίζεται στη γνώση και η γνώση είναι, φυσικά πάντοτε περιορισμένη.

Η γνώση επίσης είναι αναγκαστικά πάντοτε περιορισμένη επειδή είναι μέρος του χρόνου. Θα μάθω περισσότερα και για να μάθω περισσότερα θα χρειαστώ χρόνο. Δεν ξέρω ρωσικά αλλά θα τα μάθω. Μπορεί να μου πάρει έξι μήνες ή ένα χρόνο ή μια ζωή. Γνώση είναι η κίνηση του χρόνου. Χρόνος, γνώση, σκέψη και δράση. Ζούμε σ' αυτό τον κύκλο.

Η σκέψη είναι περιορισμένη, έτσι κάθε δράση που γεννάει η σκέψη είναι αναγκαστικά περιορισμένη κι αυτός ο περιορισμός δημιουργεί αναγκαστικά τη σύγκρουση, προκαλεί τη διαίρεση. Αν λέω ότι είμαι ινδουιστής, ότι είμαι ινδός, είμαι περιορισμένος κι αυτός ο περιορισμός προκαλεί όχι μόνο διαφθορά αλλά και σύγκρουση διότι ο άλλος λέει, <<εγώ είμαι χριστιανός>> ή <<εγώ είμαι βουδιστής>>, κι έτσι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ μας.

Η ζωή μας από τη γέννηση ως το θάνατο είναι μια σειρά από μάχες και συγκρούσεις απ' τις οποίες προσπαθούμε πάντα να ξεφύγουμε, πράγμα που προκαλεί πάλι περισσότερη σύγκρουση. Ζούμε και πεθαίνουμε σ' αυτή τη συνεχή κι ατελείωτη σύγκρουση. Ποτέ δεν αναζητούμε τη ρίζα αυτής της σύγκρουσης, που είναι η σκέψη, διότι η σκέψη είναι περιορισμένη.

Παρακαλώ, μη ρωτήσετε: <<Πως να σταματήσω τη σκέψη;>> - δεν είναι αυτό το ζήτημα.

Το ζήτημα είναι να κατανοήσουμε τη φύση της σκέψης, να την κοιτάξουμε, να την αντικρίσουμε.

                       12 Ιουλίου 1981  Τζίντου Κρισναμούρτι

[stelkon]

Είδος υπό εξαφάνιση......

Το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιστεί μέσα στους επόμενους αιώνες όπως δηλώνει ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ. Μόνη λύση να επεκταθούμε σε άλλους πλανήτες

"Εάν δεν αποικίσουμε το διάστημα θα εξαφανιστούμε", δηλώνει ο διάσημος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα Big Think, τόνισε ότι το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση μέσα στους δύο επόμενους αιώνες και εαν δεν μετακομίσει σε άλλους πλανήτες θα εξαφανιστεί μια για πάντα.

"Αρκετές φορές στο παρελθόν υπήρξε θέμα επιβίωσης του ανθρώπινου γένους", είπε φέρνοντας σαν παράδειγμα τη Κούβα το1963. Υπογράμμισε δε ότι τέτοιου είδους καταστάσεις αναμένεται να αυξηθούν στο μέλλον και θα χρειαστεί να οπλιστούμε με κριτική σκέψη για να τις αντιμετωπίσουμε με επιτυχία.

Ωστόσο, δηλώνει αισιόδοξος καθώς εαν μπορέσουμε να βγούμε αλώβητοι τους επόμενους δύο αιώνες και να αποικίσουμε άλλους πλανήτες το ανθρώπινο είδος θα εξαπλωθεί στο διάστημα.

Πριν από δύο μήνες περίπου ο Χόκινγκ είχε προκαλέσει για άλλη μια φορά τη προσοχή του κοινού  με την δήλωσή του ότι οι εξωγήινοι υπάρχουν και προειδοποίησε η ανθρωπότητα να μην επιχειρήσει να επικοινωνήσει μαζί τους.

Τότε είχε επισημάνει ότι είναι απίθανο η γη να είναι το μόνο μέρος όπου υπάρχει ζωή..........

.........Ο διάσημος αστροφυσικός Στέφεν Χόκινγκ προκάλεσε άλλη μια φορά την  προσοχή της διεθνούς κοινότητας με την δήλωσή του ότι οι εξωγήινοι υπάρχουν και προειδοποίησε η ανθρωπότητα να μην επιχειρήσει να επικοινωνήσει μαζί τους.

Ο  καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αστροφυσικός,  που  πάσχει από μία ασθένεια των νευρώνων, γνωστή ως Λου Γκέριγκ, είπε τα παραπάνω μία νέα σειρά ντοκιμαντέρ του Discovery Channel.

Υπογράμμισε ότι σε ένα σύμπαν με 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες, που ο καθένας περιλαμβάνει εκατομμύρια αστέρια, είναι απίθανο η γη να είναι το μόνο μέρος όπου υπάρχει ζωή.

"Για το μαθηματικό μου μυαλό, μόνο αυτοί οι αριθμοί είναι αρκετοί για να θεωρώ λογική την ύπαρξη εξωγήινων. Η πραγματική πρόκληση είναι να βρούμε με τι μοιάζουν πραγματικά", πρόσθεσε.

"Πρέπει μονάχα να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας για να καταλάβουμε πως η ανθρώπινη φύση μπορεί να μετεξελιχτεί σε κάτι που δε θέλουμε να συναντήσουμε", επεσήμανε. "Τέτοια ανεπτυγμένα όντα μπορεί να κινούνται κατά νομάδες, ψάχνοντας να κατακτήσουν και εποικίσουν άλλους πλανήτες".είχε πει χαρακτηριστικά.

"Αν οι εξωγήινοι μας επισκεφθούν ποτέ, νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα μοιάζει με αυτό της πρώτης επίσκεψης του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, που δεν ήταν και τόσο καλό για τους ιθαγενείς".

Οι άνθρωποι έχουν προσπαθήσει πλειστάκις να έλθουν σε επαφή με πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς. Το 2008 η NASA εξέπεμψε στο διάστημα το τραγούδι των Μπιτλς "Across the Universe" προκειμένου να λάβει κάποιο μήνυμα φιλίας από εξωγήινες μορφές ζωής. Το μήνυμα αυτό αναμένεται να φθάσει στην περιοχή του Πολάρις το 2439.
.......................................

 

Μαρίνα Χατζηδημητρίου
Δημοσιεύτηκε: Αύγουστος 10 2010

[HOMIES]

δεν χρειαζεται να μας καταστρεψουν εξωγηινοι. το κανουμε μονοι μας...

[giannis]

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.  Είπε:  "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας" Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ....
"Αυτός που ταΐζεις."

[stelkon]

Η «σιωπή» των διανοούμενων .

Ακούμε πραγματικά τους διανοούμενους όταν μιλάνε; Αναζητούμε τα άρθρα και τα βιβλία τους, ή απλά περιμένουμε να μας καθοδηγήσουν σε περιόδους κρίσης;
Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος του διανοούμενου σήμερα; Γιατί δεν βλέπουμε περισσότερους επιστήμονες, συγγραφείς, ή πανεπιστημιακούς στην τηλεόραση; Είναι άραγε η δυσκολία πρόσβασης των πνευματικών ανθρώπων στα ΜΜΕ εντελώς τυχαία;

Ο όρος «διανοούμενος» είναι πολύσημος και ευμετάβλητος. Οι πρόσφατες συζητήσεις για τον κοινωνικό ρόλο και τις ευθύνες των ανθρώπων του πνεύματος δημιουργούν την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των γνωρισμάτων που καθιστούν κάποιον διανοούμενο σήμερα. Σε ποιους ακριβώς αναφερόμαστε όταν επικαλούμαστε την βοήθεια των διανοούμενων ώστε να ξεπεράσουμε την κρίση; Έχουμε την τάση να τοποθετούμε άκριτα στην ίδια συνομοταξία όλους τους ανθρώπους που αφιερώνονται στην πνευματική εργασία -πανεπιστημιακούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες, ερευνητές- σαν να επρόκειτο για ανθρώπους ίδιας παιδείας και ειδίκευσης, κοινής κοινωνικής ή οικονομικής τάξης, όμοιων θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων, και μίας νοοτροπίας. Αυτή η ομαδοποίηση όλων των διανοούμενων σε μία κατηγορία, ενισχύει με τη σειρά της την αντίληψη ότι όλοι τους οφείλουν να τηρούν μία κοινή στάση και να μοιράζονται τις ίδιες απόψεις.

Οι διανοούμενοι τού σήμερα, όμως, δεν είναι ούτε μπορούν να είναι οι διανοούμενοι του χθες. Στο παρελθόν η τυπική εικόνα του διανοούμενου ήταν ενός άνδρα, μέσης ή προχωρημένης ηλικίας, πανεπιστημιακής μόρφωσης και αστικής καταγωγής. Η εικόνα αυτή έχει αλλάξει. Οι χώροι όπου γίνεται η κυκλοφορία και η ζύμωση των ιδεών έχουν -οικειοθελώς ή μη- ανοίξει τις πύλες τους σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα να έχουν σε μεγάλο βαθμό μεταβληθεί τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του πανεπιστημιακού, του αρθρογράφου, του κοινωνικού σχολιαστή. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν περισσότερες γυναίκες που παρεμβαίνουν ενεργά στην πνευματική ζωή, όχι μόνο προσφέροντας τη δική τους σκοπιά σε παγιωμένα θέματα, αλλά και θέτοντας προς συζήτηση διαφορετικά ερωτήματα. Ο κριτικός λόγος, που άλλοτε θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο των λεγόμενων ‘πνευματικών ανδρών’, διαχέεται και μεταδίδεται με τρόπους -όπως το facebook, και τα blogs- που εξασφαλίζουν αμεσότητα και εύκολη επικοινωνία με ένα ευρύ κοινό, γεγονός όμως που υπονομεύει περαιτέρω την παραδοσιακή διάκριση μεταξύ ιδεολογικού ‘πομπού’ και ‘αποδέκτη’, στην οποία στηρίζεται η μέχρι σήμερα αντίληψη για τον ‘καθοδηγητικό’ ρόλο των διανοούμενων. Το φύλο, η ηλικία, η κοινωνική τάξη, οι προσωπικές εμπειρίες, και οι ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες ζει και εργάζεται ο καθένας συνθέτουν την ξεχωριστή ταυτότητα τόσο τού ίδιου, όσο και του έργου του.

Η σύγχρονη πολυμορφία των διανοουμένων κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη διάκρισης μεταξύ τους. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι κάποιος είναι ταλαντούχος και αναγνωρισμένος καλλιτέχνης  ή συγγραφέας δεν τον καθιστά αυτόματα αυθεντία σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, όπως ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ή οι συμπεριφορές κακοποίησης όπως ο βιασμός. Οι καταλληλότεροι για να αναλύσουν τα παραπάνω ζητήματα είναι οι κοινωνιολόγοι, οι νομικοί, οι επιστήμονες της ψυχικής υγείας. Το να ρωτάμε την άποψη ενός καλλιτέχνη επί παντός επιστητού, ώστε να μπορούμε στην συνέχεια, αν διαφωνούμε μαζί του, να καταφερθούμε εναντίον όλων των διανοούμενων, είναι ένα ατόπημα που βλάπτει την κουλτούρα και παραπλανά το ευρύ κοινό ως προς τη θέση, τον ρόλο και το ήθος των διανοούμενων γενικότερα. Η ιδιότητα του πανεπιστημιακού δεν καθιστά κάθε καθηγητή ειδικό, π.χ., στον κινηματογράφο, όπως και η ιδιότητα του ζωγράφου δεν καθιστά κάποιον ειδικό σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής και κοινωνικού δικαίου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι διανοούμενοι γίνονται στόχοι λαϊκιστικής κριτικής που ισχυρίζεται ότι ‘είναι όλοι αργόσχολοι, εγωκεντρικοί, σνομπ, που δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του λαού’. Η νοοτροπία αυτή τοποθετεί τους διανοούμενους εκτός κοινωνικού συνόλου, και αρνείται να δει ότι και οι εργάτες του πνεύματος είναι μέρος της κοινωνίας στην οποία ζουν, και επηρεάζονται και αυτοί από τις όποιες μεταβολές. Έτσι, μερίδα του τύπου αρέσκεται να κατηγορεί τους διανοούμενους για ελιτισμό και αδιαφορία για τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, και απαιτεί την μαχητική τους παρέμβαση, θεωρώντας ότι αυτό θα συντελέσει αυτόματα σε κάποια σημαντική αλλαγή. Αντίστροφα, μια άλλη μερίδα του τύπου στοχοποιεί όσους ανθρώπους του πνεύματος ανακατεύονται στην πολιτική ή συνδέουν το όνομά τους με συγκεκριμένα κόμματα, υποστηρίζοντας ότι η αρμόζουσα θέση του διανοούμενου είναι αυτή του αμέτοχου, αμερόληπτου, ψύχραιμου παρατηρητή.

Αν τελικά υπάρχει κάποιος ρόλος για κάθε διανοούμενο, πιστεύω ότι δεν είναι να ηγείται: είναι να παρεμβαίνει στα κοινά με το λόγο του, παράγοντας έργο πρωτότυπο, βασισμένο στην κοινωνική, επιστημονική, ιστορική, ή φιλολογική έρευνα, δουλεμένο με τον προσωπικό στοχασμό του. Ο κριτικός λόγος των διανοητών μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ένα φαινόμενο από διαφορετικές οπτικές, να προάγει την συζήτηση για θέματα που μας απασχολούν, να συνεισφέρει στην διαμόρφωση κοινωνικών προτύπων και συμπεριφορών – αλλά όχι να επινοήσει αυτόματα μαγικές λύσεις στα καθημερινά μας προβλήματα.

Θα είχε ωστόσο ενδιαφέρον να ξέραμε αν οι υποστηρικτές τόσο της άποψης ότι ο διανοητής οφείλει να παρεμβαίνει στα κοινά όσο και της άποψης ότι πρέπει να παραμένει ιδιωτικός κι απόκοσμος στοχαστής, γνωρίζουν το έργο των διανοούμενων που επικρίνουν, ή αν απλώς, στην πρώτη περίπτωση, περιμένουν την σωτήρια επέμβαση τους σε περιόδους κρίσης, και στη δεύτερη, ακυρώνουν την παρουσία τους με την πλήρη αδιαφορία για το έργο τους. Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι ο αυξανόμενος συντηρητισμός της κοινωνίας, με στόχο γενικώς κι αορίστως τους ανθρώπους του πνεύματος, και κύριο θύμα τον απροκατάληπτο κι ενημερωμένο διάλογο, που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα μιντιακά αναμασήματα.

Η συμβολή των πνευματικών ανθρώπων δεν τελειώνει στον αποσπασματικό λόγο μιας συνέντευξης ή μιας εισήγησης. Όποιοι νοιάζονται να μάθουν τι έχει να πει ένας συγγραφέας, το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να διαβάσουν το έργο του. Δεδομένου μάλιστα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται η πνευματική εργασία στη χώρα μας, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε από τους ίδιους τους διανοούμενους να μπορούν να εξασφαλίζουν την ευρεία διάδοση του έργου τους. Άλλωστε η ίδια η γλώσσα που επικρατεί στα περισσότερα ΜΜΕ ακυρώνει αυτόματα τον ήπιο, ψύχραιμο λόγο του διανοητή, που επιζητά την αλήθεια στη συνομιλία του, κι όχι να κατοχυρώσει την αυθεντία του.

Νομίζω ότι ο Γιάννης Ψυχάρης είχε τοποθετηθεί σωστά όταν στην επιστολή του προς τη γαλλική εφημερίδα Temps (1898), σημείωνε ότι: «ο πολιτικός είναι πάντα δέσμιος του προγράμματός του. Ενώ οι διανοούμενοι δεν έχουν πρόγραμμα. Αποφασίζουν αποκλειστικά με βάση το στοχασμό και τη κριτική. Ο συγγραφέας που μελετά τις καταστάσεις και τους χαρακτήρες, ο επιστήμονας που ανασυνθέτει και ερμηνεύει, διαθέτουν –από αυτό και μόνο– πολύ πιο ευαίσθητους αισθητήρες» (μτφρ. Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου).

Της Εύας Στάμου Πεμπτη, 14 Οκτωβριου 2010

http://www.bookpress.gr/stiles/ideolipsies/siopi-dianooumenon

[stelkon]

Δύο από τα ποιήματα που έχω αγαπήσει  :

1........Ιθάκη

Κ.Π. Καβάφης.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους•
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά•
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.


2.  .......Αν…..

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (IF….. Rudyard Kipling )

Αν μπορείς να σαι ατάραχος, όταν τριγύρω οι άλλοι,
σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη.
Αν μπορείς, όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι,
να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη.
Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,
με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,
Αν σε μισούν, να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος
Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,
να σκέπτεσαι, χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.
Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη,
Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη".
Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη,
μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις.
Αν ό,τι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις,
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.

Αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις,
σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις,
κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα,
χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.
Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου
να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου.

Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα,
Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα.
Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει,
Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει.
Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις
και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλείσεις.
Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση
κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει…….
……………………………………………….

[agadiotis]

"Η αργία εγέννησε την πενίαν.
Η πενία έτεκεν την πείναν.
Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.
Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.
Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν.
Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.
Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου"

Αλ. Παπαδιαμάντης
"Οι έμποροι των εθνών"

[thailandgr]

Τα Δελφικά Παραγγέλματα είναι οι εντολές που άφησαν στους Έλληνες οι σοφοί της Αρχαίας Ελλάδας.
Μια πολύτιμη κληρονομιά γνώσης και σοφίας για τις επερχόμενες γενεές.
 
Οι αρχαίοι Έλληνες ιερείς δεν έδιναν συμβουλές ούτε άκουγαν τις εξομολογήσεις των πιστώναλλά ασχολούνταν μόνο με την τέλεση των θυσιών και των άλλων ιεροτελεστιών.
Η ηθική εκπαίδευση και καθοδήγηση των πολιτών ξεκινούσε μεν από τους παιδαγωγούς και παιδοτρίβες της νεαρής ηλικίαςαλλά συνεχιζόταν αργότερα στα μαντείατα οποίαεκτός από τις χρησμοδοτήσεις τους για τα μελλούμενα και τις θελήσεις των θεώνέδιναν και ένα πλήθος ηθικών παραγγελμάτων και προτροπών συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα προβλήματα της καθημερινής ζωής.
 
Περίoπτη θέση βέβαιακατείχε σε όλα αυτάτο διάσημο σε όλο τον κόσμο Μαντείο των Δελφώντου οποίου τα ομώνυμα ηθικά παραγγέλματα είχαν καταγραφεί στους τοίχους του Προνάου του Ναού του Απόλλωνοςυπέρθυρο στο ή ακόμα και σε διάφορες στήλες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά στις πλευρές του ναού.
 
Τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα ή Πυθίας Γράμματαήταν λιτά αποφθέγματα ελαχίστων λέξεων και ανήκαν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας:
 
Τον Θαλή τον Μιλήσιοτον Πιττακό τον Μυτιληναίοτον Βία τον Πρηνεύτον Σόλωνα τον Αθηναίοτον Κλεόβουλο τον Ρόδιοτον Περίανδρο τον Κορίνθιο και τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο.
 
Στο αέτωμα του ναού δέσποζαν τα τρία σπουδαιότερα Δελφικά Παραγγέλματατα οποία εύκολα μπορούσε να διακρίνει ο πλησιάζων επισκέπτης:
 
Κάτω αριστερά το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ (Να γνωρίσεις τον εαυτό σου).
Κάτω δεξιά το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (Να κάνεις τα πάντα με μέτροαποφεύγοντας την υπερβολή).
Ανάμεσά τουςστη κορυφήτο περίφημο «ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε»(Ή ΕΙ)για το οποίο ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος έγραψε ολόκληρη πραγματεία (« Περί τού έν Δελφοίς Ε »)προσπαθώντας να ερμηνεύσει την απωλεσθείσα του σημασία.
 
Ο θαυμασμός των αρχαίων Ελλήνων για τα ανηρτημένα αυτά αποφθέγματα στο Μαντείο των Δελφών ήταν τόσο μεγάλοςώστε ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος (522 π.Χ.) θεωρούσε τους επτά σοφούςγιους του Ήλιουπου με την ακτινοβολία τους φώτιζαν και καθοδηγούσαν τον άνθρωπο στην οδό της αρετής. Αυτά τα σοφά παραγγέλματα χρησιμοποιήθηκαν στην συνέχεια και απο άλλους λαούςπου τα παρουσίασαν σαν "θρησκευτικές εντολές".
 
Σας παραθέτουμε τα παραγγέλματα αυτάόπως οι επισκέπτες της αρχαιότητας αντίκριζαν στους Δελφούς.
 
"Εν δέ τώ προνάω τά έν Δελφοίς γεγραμμέναέστιν ώφελήματα άνθρώποις"
Παυσανίας
 
Έπου θεώ. Ακολούθα τον θεό.
Νόμω πείθου. Να πειθαρχείς στο Νόμο.
Θεούς σέβου. Να σέβεσαι τους θεούς.
Γονείς αίδου. Να σέβεσαι τους γονείς σου.
Ηττώ υπέρ δικαίου. Να καταβάλεσαι για το δίκαιο.
Γνώθι μαθών. Γνώρισε αφού μάθεις.
Ακούσας νόει. Κατανόησε αφού ακούσεις.
Σαυτόν ίσθι. Γνώρισε τον εαυτό σου.
Εστίαν τίμα. Να τιμάς την εστία σου.
Άρχε σεαυτού. Να κυριαρχείς τον εαυτό σου.
Φίλους βοήθει. Να βοηθάς τους φίλους.
Θυμού κράτε. Να συγκρατείς το θυμό σου.
Όρκω μη χρω. Να μην ορκίζεσαι.
Φιλίαν αγάπα. Να αγαπάς τη φιλία.
Παιδείας αντέχου. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου.
Σοφίαν ζήτει. Να αναζητάς τη σοφία.
Ψέγε μηδένα. Να μην κατηγορείς κανένα.
Επαίνει αρετήν. Να επαινείς την αρετή.
Πράττε δίκαια. Να πράττεις δίκαια.
Φίλοις ευνόει. Να ευνοείς τους φίλους.
Εχθρούς αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς.
Ευγένειαν άσκει. Να είσαι ευγενής.
Κακίας απέχου. Να απέχεις από την κακία.
Εύφημος ίσθι. Να έχεις καλή φήμη.
Άκουε πάντα. Να ακούς τα πάντα.
Μηδέν άγαν. Να μην υπερβάλλεις.
Χρόνου φείδου. Να μη σπαταλάς το χρόνο.
Ύβριν μίσει. Να μισείς την ύβρη.
Ικέτας αίδου. Να σέβεσαι τους ικέτες.
Υιούς παίδευε. Να εκπαιδεύεις τους γιους σου.
Έχων χαρίζου. Όταν έχειςνα χαρίζεις.
Δόλον φοβού. Να φοβάσαι το δόλο.
Ευλόγει πάντας. Να λες καλά λόγια για όλους.
Φιλόσοφος γίνου. Να γίνεις φιλόσοφος.
Όσια κρίνε. Να κρίνεις τα όσια.
Γνους πράττε. Να πράττεις με επίγνωση.
Φόνου απέχου. Να μη φονεύεις.
Σοφοίς χρω. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς.
Ήθος δοκίμαζε. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.
Υφορώ μηδένα. Να μην είσαι καχύποπτος.
Τέχνη χρω. Να ασκείς την Τέχνη.
Ευεργεσίας τίμα. Να τιμάς τις ευεργεσίες.
Φθόνει μηδενί. Να μη φθονείς κανένα.
Ελπίδα αίνει. Να δοξάζεις την ελπίδα.
Διαβολήν μίσει. Να μισείς τη διαβολή.
Δικαίως κτω. Να αποκτάς δίκαια.
Αγαθούς τίμα. Να τιμάς τους αγαθούς.
Αισχύνην σέβου. Να σέβεσαι την εντροπή.
Ευτυχίαν εύχου. Να εύχεσαι ευτυχία.
Εργάσου κτητά. Να κοπιάζεις για πράγματα άξια κτήσης.
Έριν μίσει. Να μισείς την έριδα.
Όνειδος έχθαιρε. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.
Γλώσσαν ίσχε. Να συγκρατείς τη γλώσσα σου.
Ύβριν αμύνου. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.
Κρίνε δίκαια. Να κρίνεις δίκαια.
Λέγε ειδώς. Να λες γνωρίζοντας.
Βίας μη έχου. Να μην έχεις βία.
Ομίλει πράως. Να ομιλείς με πραότητα.
Φιλοφρόνει πάσιν. Να είσαι φιλικός με όλους.
Γλώττης άρχε. Να κυριαρχείς τη γλώσσα σου.
Σεαυτόν ευ ποίει. Να ευεργετείς τον εαυτό σου.
Ευπροσήγορος γίνου. Να είσαι ευπροσήγορος.
Αποκρίνου εν καιρώ. Να αποκρίνεσαι στον κατάλληλο καιρό.
Πόνει μετά δικαίου. Να κοπιάζεις δίκαια.
Πράττε αμετανοήτως. Να πράττεις με σιγουριά.
Αμαρτάνων μετανόει. Όταν σφάλλειςνα μετανοείς.
Οφθαλμού κράτει. Να κυριαρχείς των οφθαλμών σου.
Βουλεύου χρήσιμα. Να σκέπτεσαι τα χρήσιμα.
Φιλίαν φύλασσε. Να φυλάττεις τη φιλία.
Ευγνώμων γίνου. Να είσαι ευγνώμων.
Ομόνοιαν δίωκε. Να επιδιώκεις την ομόνοια.
Άρρητα μη λέγε. Να μην λες τα άρρητα.
Έχθρας διάλυε. Να διαλύεις τις έχθρες.
Γήρας προσδέχου. Να αποδέχεσαι το γήρας.
Επί ρώμη μη καυχώ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.
Ευφημίαν άσκει. Να επιδιώκεις καλή φήμη.
Απέχθειαν φεύγε. Να αποφεύγεις την απέχθεια.
Πλούτει δικαίως. Να πλουτίζεις δίκαια.
Κακίαν μίσει. Να μισείς την κακία.
Μανθάνων μη κάμνε. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.
Ους τρέφεις αγάπα. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.
Απόντι μη μάχου. Να μην μάχεσαι αυτόν που είναι απών.
Πρεσβύτερον αιδού. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.
Νεώτερον δίδασκε. Να διδάσκεις τους νεότερους.
Πλούτω απόστει. Να αποστασιοποιείσαι από τον πλούτο.
Σεαυτόν αιδού. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.
Μη άρχε υβρίζων. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.
Προγόνους στεφάνου. Να στεφανώνεις τους προγόνους σου.
Θνήσκε υπέρ πατρίδος. Να πεθάνεις για την πατρίδα σου.
Επί νεκρώ μη γέλα. Να μην περιγελάς τους νεκρούς.
Ατυχούντι συνάχθου. Να συμπάσχεις με το δυστυχή.
Τύχη μη πίστευε. Να μην πιστεύεις την τύχη.
Τελεύτα άλυπος. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη.

[agadiotis]

Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 - 1998) υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός το 1998, όταν εξαφανίστηκε.

[stelkon]

  Qui tacet consentit
 (Η συνείδηση των στενοχωρημένων)

Του Θεόδωρου Κουτρούκη

«Μαζί τα φάγαμε» δήλωσε πρόσφατα υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος  επιχειρώντας να κατανείμει τις ευθύνες για την εκτόξευση του δημόσιου χρέους και τα φαινόμενα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος.

Εκ πρώτης όψεως η διαπίστωση αυτή δεν φαίνεται παράλογη. Μια αναδρομή στις προσωπικές διαδρομές ζωής των Ελλήνων πείθει για μια κάποια συνενοχή των πολιτών στην πανθομολογούμενη σήψη της νεοελληνικής κοινωνίας: Όλοι κάποτε πληρώσαμε έναν ελεύθερο επαγγελματία χωρίς απόδειξη, παραλείψαμε να ζητήσουμε απόδειξη από μία ταβέρνα, άλλοτε δώσαμε φιλοδώρημα σε αρμόδιο κρατικό λειτουργό ή αγοράσαμε ακίνητο και πληρώσαμε φόρο μόνο για την αντικειμενική αξία, μερικοί από εμάς χειριστήκαμε τα συνταξιοδοτικά μας ζητήματα αξιοποιώντας επιδέξια τα παράθυρα της διάτρητης νομοθεσίας, ενώ θα θυμόμαστε μερικές περιπτώσεις στις οποίες γράψαμε συνταγές στο βιβλιάριο ασθενείας μας για φάρμακα που χρειαζόταν κάποιος άλλος.

Αυτός ο φαύλος κύκλος έχει προ πολλού εγκαθιδρύσει μια κοινωνική συνενοχή, μια «κοινωνία των κολλητών, στην οποία η ανοχή προς την παρανομία προέρχεται ουσιαστικά από την ανοχή προς τον εαυτό μας.

Επομένως, μετά τη μεταπολίτευση σταδιακά οδηγηθήκαμε σε μια κοινωνία όπου κυριάρχησε η ασυδοσία, ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, η καλοπέραση με δανεικά, το βόλεμα δια των κομματικών ημετέρων, η απαξίωση κάθε αξιολογικής διαδικασίας, η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, η μίζα και η αδιαφορία στην πνευματική καλλιέργεια.

Η ευθύνη της πολιτείας στη διαμόρφωση του δυσώδους τέλματος δεν ήταν διόλου αμελητέα: Καταρχήν, περιέβαλε με μια νομιμοφάνεια, δηλ. μια γραφειοκρατική προσομοίωση νομιμότητας, όλα αυτή την κατάσταση. Έπειτα  εισέφερε στη διαφθορά προσδίδοντας της συστημικό χαρακτήρα και διευκολύνοντας την  τροφοδοσία της με δημόσιο ή/και βρώμικο χρήμα. Πολλοί από τους ποικιλόχρωμους αξιωματούχους που θήτεύσαν σε θέσεις ευθύνης του κρατικού μηχανισμού συνέδεσαν τη θητεία τους με την ανικανότητα, τη φαυλότητα, το ρουσφέτι, τη δωροληψία και τη μίζα και με την εν γένει στάση τους συντέλεσαν αποφασιστικά ώστε η πολιτική διαφθορά να μετατραπεί σε «κανονική συνθήκη». Το πολιτικό προσωπικό κολάκεψε τους πολίτες, εξέθρεψε το ναρκισσισμό, εκμαύλισε τα ήθη και πρόσφερε συμμετοχή στη διαφθορά. Η πολιτεία εμφανώς ανυπόληπτη και γενικά αδιάφορη για την γενικευμένη παραβίαση νόμων ενθάρρυνε τη φοροδιαφυγή, την ex post νομιμοποίηση κάθε παρανομίας, την πλημμελή εκτέλεση των καθηκόντων των υπαλλήλων. Ακόμη, μετέθετε διαρκώς την επίλυση των καίριων προβλημάτων στο μέλλον και υπέθαλψε το χυδαίο λαϊκισμό, την ψηφοθηρία, τον καιροσκοπισμό και τη θεσμική ατροφία. Η γνήσια συμμετοχή στα κοινά ατρόφησε και το πολίτευμα εκφυλίστηκε.

Μέσα σε όλο αυτό το ζοφερό σκηνικό υπάρχει ελπίδα; Αν ναι, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στις δημιουργικές δυνάμεις της νεοελληνικής κοινωνίας, τις ανεξάρτητες φωνές και κυρίως σε όλους εκείνους που θλίβονται βαθιά από τα δεινά της χρεοκοπημένης χώρας. Η ελπίδα για την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974 ζει στη συνείδηση των στενοχωρημένων.

* (Qui tacet consentit = Ο σιωπών συναινεί)

** Ο κ. Θεόδωρος Κουτρούκης είναι Επικ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου  

[stelkon]

Κατακερματισμένη ή ενιαία κοινωνία;

Tου Θανου Bερεμη*

Χάρη στην ελληνική επανάσταση και στον αντίκτυπο που το μεγάλο γεγονός είχε σε ντόπιους και ξένους, η γνώση μας για την ελληνική κοινωνία απέκτησε πλάτος και βάθος. Οι μαρτυρίες των ξένων πύκνωσαν, τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών έγιναν παρακαταθήκη για τους μελετητές, ακόμα και οι άγνωστες ώς τώρα αναφορές των τοπικών αρχών στην Υψηλή Πύλη, φωτίζουν όλο και περισσότερο την ξεχασμένη οθωμανική επαρχία της δεύτερης δεκαετίας του 19ου αιώνα.

Πώς εξηγείται η επιτυχία της γενικευμένης εξέγερσης σε μια αγροτική κοινωνία αποκομμένη από τα νεωτερικά κινήματα της εσπερίας; Η ελληνική προνεωτερική κοινωνία της επανάστασης ήταν κομματιασμένη σε φατρίες, αρματολίκια και κοινότητες με κοινή αντίληψη ότι η απαλλαγή από τους κυρίαρχους Οθωμανούς δεν μπορούσε παρά να βελτιώσει τη ζωή όλων. Πολλοί καπετάνιοι πρόκριτοι και αγρότες ωστόσο συμμετείχαν στην εθνεγερσία αποδίδοντας διάφορες ερμηνείες στα μηνύματα των Φιλικών και των λογίων. Τα σχέδια των αρματολών, των ιερέων και των ακτημόνων για την επομένη της επαναστάσεως παρουσίαζαν μεγάλη ποικιλία και υπηρετούσαν συχνά αντίπαλους στόχους. Οι περισσότεροι απέβλεπαν σε διαφορετικά έπαθλα από τη μεγάλη ανατροπή. Ετσι ο εμφύλιος που ξέσπασε λίγο μετά τις πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες εναντίον των Οθωμανών ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας κατακερματισμένης κοινότητας ευκαιριακών συμπολεμιστών. Ο θεσμός της οικογένειας που συγκέντρωνε την κύρια αφοσίωση των υποδούλων και στη συνέχεια οι συγγενείς, οι φίλοι και οι αδελφοποιητοί, αποτελούσαν στοιχειώδη οργάνωση προστασίας έναντι μιας αυθαίρετης εξουσίας. Στον υπήκοο που δεν διέθετε τα οικονομικά μέσα για να εξαγοράσει τον καταπιεστή του, έμενε ως εγγύηση η εμπιστοσύνη στους πολύ κοντινούς του.

Η μεγάλη έκπληξη για τους κατακερματισμένους αυτόχθονες επαναστάτες υπήρξε το συγκεντρωτικό κράτος δικαίου το οποίο εισήγαγαν ως πρότυπο εξουσίας οι ετερόχθονες του Αγώνα. Πρόκειται για επαναστατικό πραγματικά αποτέλεσμα ενός παραδοσιακού πολέμου. Το σύγχρονο κράτος κατάφερε να επιβληθεί στην Ελλάδα χάρη στην οικονομική και ιδεολογική υπεροχή της διασποράς.

Οι φωτισμένοι ηγέτες των πρώτων κυβερνήσεων του ανεξάρτητου κράτους, τόσο ο Καποδίστριας όσο και οι Βαυαροί, φρόντισαν να δημιουργήσουν θεσμούς οι οποίοι απέβλεπαν στην εξίσωση των πολιτών και την αναμόρφωση της κοινωνίας: από τον κατακερματισμό των καθέτων δικτυώσεων, στην ενιαία, οριζόντια διαστρωμάτωση.

Το ελληνικό κράτος υπήρξε δημιούργημα δυτικών κανόνων και οι λειτουργοί του τεχνοκράτες και λόγιοι ετερόχθονες, προκάλεσαν τον φθόνο και τη μήνιν των προκρίτων, των αρματολών και των πάσης φύσεως αυτοχθόνων.

Οι άκαπνοι φραγκοφορεμένοι πρωθυπουργοί και υπουργοί θεώρησαν τους αυτόχθονες περιττούς ή και παρακωλυτικούς της προόδου του νέου κράτους. Η εκδίκηση των αυτοχθόνων εκδηλώθηκε με το πρώτο οθωνικό Σύνταγμα του 1844 διά του αποκλεισμού των ετεροχθόνων από τις δημόσιες θέσεις. Ο χρόνος ωστόσο δεν ευνόησε τους κατακερματισμένους αυτόχθονες, αλλά τους δυτικότροπους ετερόχθονες. Ο Τρικούπης και ο Βενιζέλος και οι περί αυτούς, εργάστηκαν συστηματικά για την επιβολή του κράτους δικαίου, το οποίο υπονόμευσε τις φατρίες και μετρίασε τις συγγενικές και τις πελατειακές σχέσεις στη διαχείριση των κοινών.

Παρά το θεσμικό θρίαμβο του συγκεντρωτικού κράτους, η κατακερματισμένη κοινότητα δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Στόχος της εξακολούθησε να είναι η εξασφάλιση των οικείων εις βάρος της αξιοκρατίας στον δημόσιο βίο. Από τη δεκαετία του 1980 η πρακτική αυτή λαμβάνει έμμεσα άφεση αμαρτιών χάρη στον θριαμβεύοντα λαϊκισμό. Πρόκειται άραγε για μια εφήμερη έξαρση του φαινομένου, αφού παρά την επιρροή του Ανδρέα Παπανδρέου, κορυφαίοι του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Κώστας Σημίτης, τον αποκήρυξαν, ή για έρπουσα λαϊκιστική πανδημία που έχει πια προσβάλει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας;

Η μόνη ελπίδα εξορκισμού του μετριοκρατικού λαϊκισμού ο οποίος προετοιμάζει το Δημόσιο για τους ημέτερους και συγγενείς, είναι να επανέλθουν τα πολιτικά κόμματα στην εκσυγχρονιστική πορεία του δεκάτου ενάτου και μεγάλου μέρους του εικοστού αιώνα, επαναφέροντας την αξιοκρατία και την αριστεία στον δημόσιο βίο. Προέχει η εγκατάλειψη του θλιβερού θριάμβου του μέσου όρου που απεργάζονται οι λαϊκιστές της Αριστεράς, αλλά και της Δεξιάς. Αν επιτέλους οπαδοί της ισοπέδωσης πιστεύουν ειλικρινά στον θρίαμβο του μέσου όρου, ας το αποδείξουν επιλέγοντας συνειδητά ένα μέτριο γιατρό για να τους σώσει όταν κινδυνεύσουν.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι πρόεδρος του ΕΣΥΠ

.........Μην κάνεις φίλους αυτούς που σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα, αλλά αυτούς που θα σε αναγκάσουν να ανεβάσεις το επίπεδό σου...

Thomas Watson.. 

[Thailander]

Ο υποκριτικος και χωρις γεναιοδωρια κοσμος
θα διωξει απο τους κολπους του το ταλεντο,
οπως η Αθηνα εδιωξε τον Αριστειδη. Θα δουμε
τις εφημεριδες, που διευθυνονται καταρχην απο
εντιμους ανθρωπους, να πεφτουν αργοτερα στα
χερια των πιο μετριων, που εχουν την υπομονη
και την προστυχια της γομολαστιχας, που τους
λειπουν τα σωστα μυαλα, η των μπακαληδων
που εχουν τα λεφτα ν' αγορασουν πενες. Τα
βλεπουμε ηδη αυτα. Αλλα μεσα σε δεκα χρονια
το πρωτο κωλοπαιδο που θα βγει απο το κολεγιο
θα θεωρηθει μεγαλος αντρας, θ' αναρριχηθει στη
στηλη μιας εφημεριδας για να χτυπησει τους
προγονους του, θα τους τραβηξει απο τα ποδια
για να παρει τη θεση τους. Ο Ναπολεων ειχε
πολυ δικιο που φιμωσε τον Τυπο...

                       ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ (1835)


        Εκατο χρονια μετα τον Μπαλζακ:

Υπαρχουν εποχες οπου οι διανοουμενοι παιζουν
ρολο οπισθοφυλακης. Τρεχουν πισω την κυριαρχη
μοδα και επιρεαζονται απο αυτη. Τοτε, αυτο που
τους κανει να ειναι διανοουμενοι και οχι μονο μια
προεκταση πανω στα νοηματα και τις καλλιτεχνικες
εικονες της καθημερινοτητας, της βαρβαρης
και αδιαμορφωτης υλικης καθημερινοτητας
- πραγμα που πολλοι θεωρουν οτι ειναι σκεψη -,
ειναι το γεγονος οτι υψωνονται πανω απο
τη μοδα για να παρατηρησουν προς τα που πηγαινει
και για να την καταδικασουν. Τιποτε αλλο.
Στην πραγματικοτητα, βρισκονται στο περιθωριο
της ζωης, γιατι, ανικανοι καθως ειναι να την αλλαξουν
η να τη βελτιωσουν, αρνουνται και να την υπηρετησουν.
Τη ζωη τοτε την κατευθυνει (στις οποιες πνευματικες
αναζητησεις τυχον εχει) οχι ο διανοουμενος αλλα ο
δημοσιογραφος, οχι ο υπευθυνος εθνικος ηγετης
αλλα ο επιτηδειος δημαγωγος και κολακας του πληθους.
Αυτος ειναι που μπορει να προσφερει οχι μονο πολιτικη επιρροη
αλλα και υλικη κυριαρχια΄ αυτος ειναι σημερα ο
μεσαζοντας αναμεσα στη διανοηση και τη ζωη.

Πρεπει να το παρουμε αποφαση: Βρεθηκαμε σε
μιαν εποχη που μπορει να εχει ολες τις αρετες,
δεν εχει ομως ηρωικοτητα. Και χωρις ηρωικοτητα
τιποτα δεν μπορει να κερδηθει, και ιδιως το
παρελθον.

                      ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΡΤΗΣ (1935)

"Εν ετη 2010, δικαιωνονται και οι δυο"