Εκεινο το απογευμα θα μεινει αξεχαστο!
Το Bundhaya αναβει τα φωτα του , το μπαρμπεκιου μπαινει σε λειτουργια και η πινακιδα Thai Massage αναβει λαμπιονια στο κεφαλι μου. Το αποφασιζω να παω για το απολυτο ρηλαξ στο παραδεισενιο υπαιθριο μασατζιδικο του Bundhaya.
Η μικροκαμωμενη κοπελιτσα με υποδεχεται με ενα ζεστο ροφημα και εξισου ζεστο χαμογελο ενω με ρωταει αν θελω thai ή oil μασαζ. Επιλεγω το thai , με ξαπλωνει στο αναπαυτικο στρωματακι και με τα λεπτεπιλεπτα χερακια της..με σπαει στο ξυλο!!
Αργοτερα στο δειπνο αναρωτιεμαι γιατι με καναν του αλατιου και αν επρεπε να επιλεξω το oil μασαζ ή μπορει και να ειχα αγιο που διαλεξα το Thai. Παντως μπορω να σας περηφανευομαι οτι το παγκοσμιου φημης Thai box το γνωρισα απο πρωτο χερι. Το επομενο πρωινο αποφασισα οτι ηταν ωρα για εξερευνηση και παραλιοκυνηγι.
Το νησι εχει τεσσερις κυριες παραλιες , τις Pattaya , Sunrise , Sunset και Karma , οι οποιες ενωνονται με αμμουδερα μονοπατια. Η πρωτη ειναι αυτη που έμενα , οι δυο επομενες οπως προδιδει και το ονομα τους εχουν το προνομιο της ανατολης – δυσης του ηλιου , και η τελευταια που βρισκεται στο σημειο που συναντιουνται οι Sunset και Sunrise , πηρε το ονομα της απο το ομονυμο μπαρακι το Καρμα το οποιο δυστυχως εκλεισε πριν παω..
Βλεποντας το ξενοδοχειο Pattaya Song να ξεχωριζει πανω στα βραχια στη δυτικη ακρη της παραλιας περπατησα μεχρι εκει με σκοπο να ξεκινησω την εξερευνηση απο τη δυτικη ακτη που ειναι και το πιο απομονωμενο κομματι του νησιου.
Απο κοντα καταλαβαινεις οτι οι διαμενοντες στο Pattaya Song , μπορει να εχουν αριστη θεα ολης της παραλιας απο ψηλα , αλλα το τσιμεντενιο κατασκευασμα που ερχεται σε αντιθεση με το υφος του νησιου μονο με τραγουδι δε μοιαζει.
Ακριβως διπλα του βρισκεται το Daya resort και ο χαρτης δειχνει οτι υπαρχει καποιος χωματοδρομος που οδηγει στην πισω πλευρα του νησιου και συγκεκριμενα προς τη Sunset beach η οποια δεν ειναι μια παραλια , αλλα τρεις-τεσσερις μικρες παραλιες.
Ακολουθησαμε το μονοπατι ενω ενας σκυλος απο τους πολλους που τριγυρνουν στο νησι μας ακολουθουσε και αλλοτε μας προσπερνουσε δειχνοντας μας το δρομο. Οσο απομακρυνεσαι προς τη δυτικη πλευρα του νησιου η βλαστηση πυκνωνει και παραμενει ετσι μεχρι που συναντα τις απιθανες μικρες παραλιες , καποιες εντελως απομονωμενες αναμεσα στα βραχια και χωρις κανενα κτισμα να διακοπτει τη λευκη αμμουδια. Περπατωντας πιο βορεια συναντα κανεις τα ξενοδοχεια Porn και Billa με τις ομωνυμες παραλιες και τα bungalows τους αδεια να περιμενουν τη χαι σιζον.
Υπεροχα τυρκουαζ νερα , λευκη αμμος και -επιτελους- φοινικοδεντρα στην παραλια να αχρηστευουν τις απαραιτητες στην Παταγια ομπρελες. Το δε κυριοτερο απ'ολα , δεν υπαρχει ψυχη τριγυρω. Το μπανιο απολαυστικο με θεα το Koh Adang , το σνορκελ ακομα πιο απολαυστικο με τον υφαλο να μας συντροφευει και σε αυτη την πλευρα του νησιου συστηνοντας μας συνεχως νεους πολυχρωμους κατοικους.
Ωρα για μεσημεριανο και οτι καλυτερο μετα απο το πρωινο περπατημα ειναι το μεσημεριανο περπατημα και αναβαση σκαλοπατιων στο Mountain resort , ετσι για να ανοιξει περισσοτερο και η ορεξη. Το ξενοδοχειο ειναι ιδιαιτερα δημοφιλες ...μαλλον ολοι οι επισκεπτες του νησιου επιβαλλεται να περασουν απο εδω. Ακομα κι αν δε μενεις στα bungalows , θα ερθεις για φαγητο ή ποτο με θέα το σημειο που συναντιουντα οι Sunset και Sunrise δημιουργωντας μια λευκη λωριδα αμμου μεσα σε τυρκουαζ νερα , ενα αριστουργημα απο αυτα που μονο η φυση ξερει να φιαχνει. Μονο που το μισο αριστουργημα ελειπε! Μετα την απογοητευση της πρωτης στιγμης , ρωτησα μια απο τις σερβιτορες η οποια με ενημερω σε οτι το sandbar που εβλεπα σε φωτογραφιες , εξαφανιστηκε κατω απο το νερο , αφου φετος βιωσαν μια απο τις χειροτερες περιοδους μουσωνων με δυνατες βροχοπτωσεις και κακοκαιρια. Πληροφορηθηκα προσφατα οτι η λωριδα αμμου επανηλθε με τον ερχομο της high season αλλα ακομα και μισο που το ειδα , αυτο που του ελειπε ηταν το μεγεθος και καθολου η ομορφια!
Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 03, 2010, 16:08:39 μμ[/time]
Το Mountain resort ηταν ενα απο αυτα που ειχα βαλει στο ματι για να μεινω , γιατι οντας το μοναδικο σε αυτη την περιοχη του νησιου , υποσχοταν ηρεμια και απομονωση συν αυτη την υπεροχη παραλια ολη μερα για μενα. Οταν ομως βρεθηκα εδω μου φανηκε οτι παραειχε απομονωση , ειδικα τωρα που δεν υπηρχε πια και το μπαρ Καρμα , δεν υπηρχε καμια εναλλακτικη για ποτακι το βραδυ πλην του Mountain beach bar.
Τα bungalows δεν ειναι και τιποτα σπουδαιο εκτος απο αυτα της μπροστινης σειρας με την καλη θεα αφου χωρις αμφιβολια αυτο που πραγματικα εντυπωσιαζει ειναι η τοποθεσια και οχι το ιδιο το ριζορτ. Εν ολιγοις , χαρηκα που ειχα επιλεξει το Bundhaya και την Παταγια για τη συγκεκριμενη εποχη που πηγα.
Την πρωτη φορα για χαρη της εξερευνησης φυγαμε με τα ποδια απο την πισω πλευρα του Mountain και διαπιστωσα οτι ο δρομος που οδηγει εδω δεν ειναι σε καλη κατασταση – βεβαια ηταν και το τελος της εποχης των βροχων και σχεδον καθε βραδυ τρωγαμε τη βροχουλα μας. Παντως οποιος επιλεξει να μεινει εδω και σκοπευει να κινειται βραδυ , καλο ειναι να εχει μαζι του φακο. Οι τιμες των bungalows ειναι καλες και το προσωπικο μια δυο φορες που ετυχε να τρωμε εκει και εφτασαν longtails με επισκεπτες , τσακιζοταν στα σκαλια να ανεβασει τις βαλιτσες τους. Αλλα ακομα και χωρις βαλιτσες το ανεβα-κατεβα τα σκαλια καθε φορα που ηθελες να πας στην παραλια αλλα και οπουδηποτε αλλου πλην του εστιατοριου , ειναι ενα μειον.
Αυτο το σημειο του Lipe ειναι το πιο κοντινο σημειο στο απεναντι Koh Adang , το καταπρασινο νησι ζουγκλα με το ομωνυμο παρκο. Αυτη ειναι μια μονο απο τις πολλες εκδρομες που μπορειτε να κανετε στο γκρουπακι των νησιων Butang. Δυστυχως ο καιρος δε μου επετρεψε να παω στα πιο μακρινα νησακια.
Οι βαρκες σε περνανε απο το koh Lipe απεναντι στο Adang σε εικοσι περιπου λεπτα. Το νησι εχει μονο ενα εστιατοριο το οποιο ηταν ακομα κλειστο αφου δεν ειχε κοσμο. Η παραλιες ηταν εφαμιλλες με αυτες του Lipe αλλα οσον αφορα τη φυση , το Adang εχει μικρο πλεονεκτημα. Σαν μεγαλυτερο εχει πιο εντυπωσιακη χλωριδα-πανιδα , συν τους καταρραχτες των πειρατων , μια φυσικη πηγη νερου που χρησιμοποιουσαν πριν απο χρονια πειρατες και λαθρεμποροι που δρουσαν στην περιοχη. Επισης αξιζει η μισαωρη περιπου αναβαση στο Chado cliff που παλια χρησιμευε σαν παρατηρητηριο των πειρατων. Εσεις που δεν ενδιαφερεστε να επιτεθειτε σε καποιο εμπορικο πλοιο μπορειτε απλα να απολαυσετε θεα απο ψηλα στην παραλια του Adang και στο Koh Lipe.
Βεβαια το εντυπωσιακοτερο κι απο τα δυο νησια ειναι αυτο που βρισκεται αναμεσα τους , τα εκπληκτικα νερα με την μεγαλη ορατοτητα που προσφερουν μια πραγματικη περιπλανηση στα χρωματα του ουρανιου τοξου. Αν φερεις και μια σακουλα με ψωμι του τοστ μαζι , τοτε οι ενοικοι των κοραλλενιων κηπων θα κανουν παρτυ διπλα σου με σενα τιμωμενο προσωπο!
Οι απιστευτες αποχρωσεις απο μωβ , σμαραγδι , βαθυ μπλε και πρασινοκιτρινο αποδεικνυουν οτι η μαμα φυση ξερει να ζαλιζει τις αισθησεις και του πιο αρχαριου σνορκελερ!
Συγχώνευση : Ιουνίου 04, 2010, 11:35:33 πμ
Αλλη μια μερα στο σχολειο , το πολυποθητο διαλλειμα φτανει και τα παιδια τρεχουν στο προαυλιο , το ανοιχτο χωρις τοιχους και καγκελα. Τα περισσοτερα πετανε τα παπουτσια και παιζουν μπαλα ξυπολητα στην αμμο. Τα κοριτσια μαζευονται για κουβεντουλα στα παγκακια της παραλιας και αλλα παιδια τρεχουν στις κουνιες που κρεμονται απο τα γυρω δεντρα. Ακουγεται φανταστικο κι ομως ειναι ενα συνηθισμενο διαλειμμα στο σχολειο του Κο Λιπε το οποιο βρισκεται πανω στη Sunrise beach , μια παραλια πολυ πιο ησυχη απο την Παταγια και φυσικα με λιγοτερο κοσμο.
Τελος Νοεμβρη που βρεθηκα εδω ειναι εντελως αδεια και τα ξενοδοχεια σε αυτη την πλευρα του νησιου δεν αρχισαν να δουλευουν ακομα. Την προσοχη μου τραβαει το Castaway , ενα πανεμορφο eco-lodge με ανεξαρτητα διοροφα bungalows με χιπυ στυλ , μπαλκονακια με υπεροχη θεα και φυσικα αιωρες. Απο κοντα ειναι τοσο ωραιο οσο φαινεται και στις φωτογραφιες , τοσο τα δωματια οσο και το μπαρακι-εστιατοριο που μοιαζει πολυ με αυτο του Blue Tribes.
Πιο περα μια συσταδα longtails λικνιζεται στο κυμα μπροστα απο μια πινακιδα που δειχνει το δρομο προς το εσωτερικο του νησιου σε περιπτωση τσουναμι. Ναι , περασε κι απο εδω το τσουναμι το 2004 ευτυχως χωρις να αφησει πισω του θυματα , παρα μονο μερικες σπασμενες βαρκες και σιντριμια. Δυστυχως η παραλια απο το Forra dive και νοτια μοιαζει σαν το τσουναμι να περασε μολις χθες , ή σα να μην καθαρισαν απο το 2004 και μετα! Μου εκανε εντυπωση το σκουπιδομανι απο ξεβρασμενα κλαδια , πλαστικα μπουκαλια , σακουλες μεχρι και σαγιοναρες κατα μηκος της μισης παραλιας. Ισως ειμαι λιγο υπερβολικη , ή ισως ηταν η απιστευτη θαλασσα στο φοντο που εκανε την ακτογραμμη ακομα πιο θλιβερο θεαμα. Η υπολοιπη παραλια απο το Tarutao cabana και προς βορρα ηταν διαφορετικη. Λες και καποιος καθαριζει τη μιση μονο παραλια και αφηνει το κομματι που βρισκονται τα πιο οικονομικα ριζορτ στη μοιρα τους.
Αργοτερα εμαθα οτι με το που ξεκιναει η χαι σιζον αρχιζει και το καθαρισμα της ακτης και οτι αυτα που ειδα δεν ειναι πεταμενα απο τους διαμενοντες στο νησι , αλλα μεταφερονται απο την ανοιχτη θαλασσα με τα κυμματα.
Αν ερχομουν ενα μηνα πιο μετα δε θα εβλεπα τιποτα απο αυτα. Και για του λογου το αληθες , αρκετοι ντοπιοι καθαριζαν τους χωρους γυρω απο τα bungalows της βορρειας ακτης οπως τα Andaman και Asia resort , τα οποια λειτουργουσαν ηδη αφου το Koh Adang ΄κοβει΄ αρκετα τον αερα και τα κυμματα κανοντας αυτη τη μερια παραδεισο ακομα και στο τελος της εποχης των βροχων. Στη νοτια μερια της παραλιας ηταν αδυνατο να κολυμπησεις τοσο απο αερα και κυμα , οσο και απο τα σκουπιδια στην ακτη που σου κοβουν την ορεξη.
Η Sunrise beach ειναι πανεμορφη , με πολλες και οικονομικες επιλογες για διαμονη πανω στην παραλια. Στα ανοιχτα της Sunrise , νησακια , μικροι ακατοικητοι παραδεισοι φιλοξενουν μινι ζουγκλες στην επιφανεια και πιο εντυπωσιακες κοραλλενιες ζουγκλες υποβρυχιως. Και ολα αυτα τοσο ευπροσιτα , μολις 100-150 μετρα απο την ακτη , αναμεσα στα νησακια Koh Usen και Koh Kra τα οποια κλεβουν και την παρασταση σε ολες σχεδον τις φωτογραφιες της Sunrise.
Ο χρονος μοιαζει να εχει σταματησει στο χωριο των Chao ley που βρισκεται σε μικρη αποσταση απο τη Sunrise beach. Οι λιγοστοι κατοικοι του koh Lipe ειναι τσιγγανοι της θαλασσας , μεταναστες απο τη Μαλαισία και την Ινδονησία και εγκατασταθηκαν εδω πριν δεκαετιες. Ζουν κυριως απο το ψαρεμα προμηθευοντας ψαρια τα ξενοδοχεια και τελευταια καποιοι και απο τον τουρισμο , μεταφεροντας τουριστες με τις βαρκες τους. Το νησι εχει γινει γνωστο στους backpackers και απο οτι ειδα φιαχνονται σπαρτιατικες καλυβες προς ενοικιαση ακομα και στο εσωτερικο του νησιου , κοντα στο χωριο.
Το χωριο βασικα ειναι μικρες συσταδες απο ξεχαρβαλωμενα ξυλινα ή μπαμπουδενια υπερυψωμενα σπιτια σε ενα αμμωδες πλατωμα κατω απο φοινικοδεντρα. Σκυλια κυνηγιουνται με κοτοπουλα (και τα δυο βρισκονται σε αφθονια στο νησι) αναμεσα σε μπουγαδες απλωμενες σε σχοινια απο τους φοινικες. Γυναικες νανουριζαν μωρα σε αιωρες που κρεμοντουσαν απο την οροφη. Πιατικα και ρουχα πλενονται σε τενεκεδενιους καδους. Οι πορτες ειναι ορθανοιχτες και ειναι προφανες οτι τους λειπουν πολλα απο τα φτωχικα τους σπιτια αλλα οχι τα χαμογελα.
Λιγο πιο πισω απο το χωριο και προς την Παταγια , ξεκιναει ο κεντρικος δρομος που δεν ειναι πια αμμωδης αλλα απο τσιμεντο. Στο νησι δεν κυκλοφορουν αυτοκινητα , παρα λιγα μονο μηχανακια και αυτα για εξυπηρετηση των ντοπιων και οχι για ενοικιαση – δεν χρειαζεται εξαλλου , το νησι ειναι πολυ μικρο. Η κυκλοφορια των ελαχιστων μηχανοκινητων απαγορευεται στον κεντρικο δρομο του νησιου απο τις 6 το απογευμα μεχρι τις 6 το πρωι. Δεν υπαρχει ΑΤΜ , τραπεζα , ή ανταλλακτηρια στο νησι , τα μεγαλυτερα ξενοδοχεια αλλαζουν χρηματα και δεχονται πιστωτικες.Υπαρχει ιντερνετ καφε στον κεντρικο δρομο και σε καποια ξενοδοχεια. Εστιατορια , μαγαζια σουβενιρ , μικρα bbq , υπαιθρια μασατζιδικα και λιγα μπαρακια υπαρχουν εκατερωθεν του δρομου που παιρνει ζωη μετα τις 6 το απογευμα. Υπαρχουν ακομα ενα-δυο μινι μαρκετ και στα περισσοτερα μαγαζια βλεπεις σειρες απο σαγιοναρες στην εισοδο αφου ολοι μπαινουν ξυπολητοι. Και ολα αυτα στον 200 μετρων main road.
Το νησι οδευει ολοταχως προς την χαι σιζον , παρολα αυτα σχεδον καθε απογευμα μας χαριζει ενα γρηγορο ντουζακι και πιο αργα το βραδυ φαντασμαγορικες αστραπες απο καταιγιδες που ξεσπουσαν στα ανοιχτα. Το πρωι θα ειναι αλλη μια υπεροχη μερα στα νησια της θαλασσας Adnaman , αλλα εμεις πρεπει να αποχαιρετησουμε τις 'Μαλδίβες της Ταυλανδης'..Δεν ξερω αν οντως το νησι δικαιολογει το ονομα Μαλδίβες της Ταυλανδης αλλα εμενα μου θυμισε πολυ τα Phi-phi πριν απο το τσουναμι. Οι ανθρωποι ντοπιοι και επισκεπτες ειναι ζεστοι και χαμογελαστοι και σε κανουν να νιωθεις μερος του νησιου απο τα πρωτα λεπτα. Αν αυτο που θελεις ειναι να βρεις το Νεμο , να ηρεμησεις σε ενα φυσικο παραδεισο μακρια απο τα πληθη τοτε αυτο ειναι το τελειο νησι. Οι μερες κυλανε σε αργους ρυθμους , σμαραγδι βουναλακια που καθρεφτιζονται σε βαθυ τυρκουαζ νερα σε καλουν για εκδρομες , τα αστερια ειναι αμετρητα οσα και τα νησακια της θαλασσας Ανταμαν. Κανενα προβλημα! Ή μαλλον υπαρχει ενα...το να μου ζητησετε να διαλεξω αγαπημενη παραλια στο Koh Lipe!
