Άνθρωποι, ήθη και έθιμα
"..Η Ασία είναι Ασία και η Δύση είναι Δύση..", ας μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Για όποιους θέλουν να βγούν από το Δυτικό "κουκούλι" τους, μπάς και πάρουν μυρουδιά από Φιλιππίνες, παραθέτω τα ακόλουθα :
Δύο είναι τα βασικά γνωρίσματα με τα οποία μεγαλώνουν εδώ. Το ένα είναι η χίγια (hiya) που σημαίνει αίσθημα ντροπής - συστολής προς τους πάντες. Δηλ., αν δεν τους δείξεις ότι είσαι "ανοιχτός" δεν τολμάνε (ντρέπονται) να σε ρωτήσουν στα ίσα.
Το άλλο είναι η προσωπική υπερηφάνεια, το εγώ του κάθε ατόμου, το αμόρ πρόπιο (amor propio). Εάν πληγώσεις το εγώ του, δηλ. ρίξει τα μούτρα του, έχεις χάσει από χέρι, κάθε πιθανότητα φιλικής αντιμετώπισης, τέλειωσες.
Έτσι, καταλήγουμε στο λεγόμενο pakikisama, σε ελεύθερη μετάφραση, "να τα 'χουμε καλά".. Αυτό ισχύει παντού ! Στη ρεσεψιόν, σε δημ. υπηρεσία, στο πρακτορείο, σε υπαλλήλους, κλπ., χαμηλά και χαλαρά !
Στη πράξη λοιπόν, παίδες, σού 'φερε λάθος παραγγελία ; Ζητάς ΗΡΕΜΑ, ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΑ, να στην αλλάξει. Πάτησες φωνή ή έχεις γίνει ροζ από ζοχάδα, την έβαψες.
Τσάκισες το amor propio του/της. ΔΕΝ αρχίζεις κουβέντα π.χ., περί παπάδων και Καθολικισμού. Οι Φιλιππινέζοι δεν είναι βαρεμένοι με την θρησκεία σαν ..κάποιους άλλους. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως σκέφτεται ο άλλος για την πίστη του ή περί Θεού.. Έ, διάολε, τόσα θέματα για κουβέντα.. Πιάνεις κάποιο που είναι ουδέτερο ή γενικό. Σε τελική ανάλυση βγαίνεις νικητής διότι κατόπιν του βγαίνει η ντροπή για την μαλακία πού έκανε και κάνει το παν για να επανορθώσει..
Είναι πλακατζήδες, φοβερά κουτσομπόληδες κι έτοιμοι για γέλια και τραγούδι. Αλλά την hiya και το amor propio ΜΗ τα ξεχνάτε.
Τις πρώτες μου βδομάδες εδώ, τράβηξα ζόρι, καθότι και ζοχαδιακός από ..χαρακτήρα ! Τώρα, έχω γίνει και πολύ cool τύπος. Όποτε, όταν πέφτω σε μαλακισμένο/η, λέω μέσα μου "Φεύγε, ο ηλίθιος είναι ανίκητος" και πάω παρακάτω. Δεν έχει νόημα να πασχίζεις να βγάλεις άκρη όταν ο άλλος έχει IQ μπαμπουίνου..
Το τρελό γέλιο πέφτει στο οδήγημα. Μ' έχει .."βολέψει" πάρα πολύ ότι κρατάνε χαμηλούς τόνους αλλιώς θα έπεφταν δέκα Χριστοπαναγίες ανά χιλιόμετρο, με τον απίστευτο τρόπο που οδηγάνε, χώρια το απαράδεκτο κυκλοφοριακό.. Εδώ, δεν είναι Ελλάδα. Είσαι στη λωρίδα σου και κινείσαι κανονικά, με 40χιλ. ας πούμε, στο πήξιμο. Αν ένας από πλαϊνή, σού βάλει μούρη (φτερό) πλάγια, τον αφήνεις και μπαίνει μπροστά σου και συνεχίζουμε σαν καλά παιδάκια. Ό-ι, ό-ι, μανούλα 'μ, έτσι και το 'κανε αυτό Ελλάδα.. Εδώ λοιπόν, ανάλογα σε τι φάση είμαι, συνήθως τους αφήνω, αν όμως δεν γουστάρω, κάνουν πίσω χωρίς δεύτερη ή να σε βρούν παρακάτω για να στη μπούν. Τέλειωσε κι όλοι μια χαρά. Είναι και 150 άλογα, το "πλοίο" που οδηγάω, πετρέλαιο και "ακούει" μεμιάς από τις 1200 στροφές.
Ωωπς, ξεφύγαμε.. Στο θέμα μας λοιπόν. Ένα συνηθισμένο πρόβλημα είναι η χρήση του "yes" !
Στην προσπάθεια τους να σ' ευχαριστήσουν, πολλοί ντόπιοι σού λένε "yes" επειδή ντρέπονται να σού πούν "δεν είμαι σίγουρος", "ίσως", "αν έτσι νομίζεις" και το χειρότερο απ' όλα "δεν κατάλαβα" ! Έτσι, αντί να πούν ένα ξεκάθαρο "όχι", το πάνε στο πλάγιο "ίσως" (siguro nga), "ότι πείς" (bahala na), "αν έτσι νομίζεις" (kung sinabi mo ba e)..
Οι Φιλιππινέζοι είναι εξωστρεφείς τύποι και δεν θεωρούν αγένεια ή "εισβολή" στα προσωπικά σου με ερωτήσεις όπως αν είσαι παντρεμένος, πόσα παιδιά, ηλικίες, τι δουλειά κάνεις, πόσα βγάζεις. Θέλουν να μάθουν από πού είσαι, γιατί ήρθες στη χώρα, πόσο χρονών είσαι, αν δεν είσαι ΓΙΑΤΙ δεν έχεις παντρευτεί, κλπ., κλπ. Στο "πόσα βγάζεις" προσοχή ! Δεν το 'χουν σε τίποτα να σού ζητήσουν δανεικά (κι αγύριστα, εννοείται..) αν όχι στη πρώτη επαφή, στην δεύτερη !
Πενήντα χρόνια κατοχής από τα Αμερικανά έχουν αφήσει "πολλά" στο υποσυνείδητο τους. Αν σε θεωρούν "kano" (από το "Amerikano") μη το πάρετε βαριά.. Μπορεί να απαντήσεις "όχι, είμαι Γάλλος, ή Ιταλός" και να πούν, "ά, είναι στην Αμερική ;.."
Αν σας χαιρετήσουν στο δρόμο, ειδικά στην επαρχία, μ' ένα "Hey Joe", προέρχεται από τους Αμερικανούς φαντάρους στον 2ο Παγκόσμιο..
Για εμάς, προτείνω το πλέον απλό, δηλώστε Έλληνας στη γλώσσα τους, "γκριέγκο" (griyego) και όλα καλά !
Η έννοια του χρόνου..
"Γιατί δεν ζητάς από ένα Φιλιππινέζο να κάνει κάτι στο τέλος της βδομάδας ; Γιατί μάλλον θα νομίσει ότι τον ζορίζεις, τον πιέζεις.." Αυτό το παλιό ανέκδοτο, είναι χαρακτηριστικό για το πώς θεωρούν τον παράγοντα "χρόνο" στη ζωή τους. Μπαίνετε σε μια Τράπεζα, έρχεται η σειρά σας, σας λένε "καθίστε" αλλά δεν σημαίνει ότι τελειώσατε κιόλας. Το ..πρόσωπο μπορεί να σηκωθεί από τη θέση του και να ..εξαφανιστεί για λίγο ή να κάνει κάποια άλλη δουλειά..
Σε ραντεβού, (με ..κυρία ή με φίλους) σύνηθες ένα στήσιμο μισής και μίας ώρας. Γενικά, χαλαρά..
Φλέρτ, καμάκι, αδελφαί ψυχαί..
Για όσους ψάχνονται, εκτός από έτοιμα ραντεβού μέσω dating sites, εδώ είναι ο Παράδεισος !
Διότι, πρώτο και -δι' εμέ- σημαντικώτατο, ομιλούνται Αγγλικά και καλά μάλιστα.
(Μεγάλη ζοχάδα η ..μούγκα και ασυνεννοησία με τις Ταυλανδές, Καμποτζιανές και το φλάιντ λάις..)
Δέπτερο, το ματάκι παίζει, δεν το παίζουμε δύσκολες αλλά απαιτούμε ευγένεια και ..σπιρτάδα, χιούμορ.
Τρίτο, τεράστια πλήθη, κάθε ώρα, παντού.. Σε δρόμο, σε malls, σε καφέ, σε μέσα μεταφοράς, σε γραφεία, ο κακός χαμός σε όποια ..προδιαγραφή σας ελκύει.
Και λόγω μακρόχρονης Ισπανο και Αμερικανοκρατίας, πιο ..ζουμερές και πρόσχαρες από Τάι και Βιετνάμ περιοχές.
Για όσους ψάχνονται για ξινόν, επίσης πολλοί αλλά σπάνια ωραίοι. Μακράν ..μπροστά τα "μωρά" από Τάι.. Αλλά περί γούστου, κολοκυθόπιτα..
Γλώσσα σώματος
ΠΡΟΣΟΧΗ ! Αν σε συνομιλία ή ερώτηση σας κουνήσει ο/η συνομιλητής/α το κεφάλι προς τα πίσω με ανασήκωμα φρυδιών αυτό σημαίνει ΝΑΙ, ενώ σ' εμάς όχι !
Το ΟΧΙ είναι με κούνημα κεφαλιού αριστερά - δεξιά. Το "δεν ξέρω" ή "δεν έχω" νοείται με ανασήκωμα των ώμων ή κούνημα τής παλάμης με ανοιχτά τα δάκτυλα,
όπως εμείς κάνουμε όταν παίζουμε ντέφι !
