Ταϊλανδεζικη μουσικη

[farang]

[lucky strike]

i cant leave  i cant breath

[Taxidiwtis]

Καλημερα σ ολους! Αντε να παρουμε λιγο τα πανω μας βλεποντας κι ακουγοντας.....

[petroso]

Φέτος στο tiger γίνεται χαμός με αυτό το κομματάκι, νομίζω θα σας αρέσει

[jimi]

καλο αλλα δεν ειναι κανουριο.

[thailandgr]

[agadiotis]

Ένα τραγούδι που ακούγεται πολύ. Είναι μίξη rock μουσικής με μουσική του Issan
Πολύ καλό!!!

[doulos21]

ωραιο!

[Giannis Nikolakis]

         tas67   πάλη  δημιούργησες....

[tas67]

Δεν το έκανα εγώ Jonny    

-----------------------------------------------------------------

DA Endorphine Grammy Concert

Μια απο της σημαντικότερες παρουσίες στην Ταϊλάνδη !!!!!  (Μετά απο σένα Γιάννη)  


Not a valid youtube URL

Not a valid youtube URL

[Αρίσταρχος]

         tas67   πάλη  δημιούργησες....

Πολύ καλό κομμάτι..Αντε ρε Τας πόσταρε συχνότερα

[agadiotis]

[agadiotis]

[tas67]

[Oytopikos]

THAI BEAT A GO-GO

Η rock exotica (εδώ και κάποια χρόνια) αντεπιτίθεται. Τι άλλο να πεις δηλαδή, όταν έρχεσαι σ’ επαφή με τέτοιου τύπου εκδόσεις, οι οποίες δείχνει να απασχολούν όλο και περισσότερα τα δυτικά ακροατήρια; “Thai beat Vol.3” (2005) εν προκειμένω – όπερ δυτικού τύπου pop από την Ταϊλάνδη των δεκαετιών του ’60 και του ’70 – και μάλιστα από μία σουηδική εταιρία, την Subliminal Sounds (πρώην Xotic Mind)!

Δυο λόγια, γενικώς, για να οριστεί το πλαίσιο.Η pop στην Ταϊλάνδη μοιάζει να εμφανίστηκε στην δεκαετία του ’60 (λέω «μοιάζει», γιατί δε θέλω να εμφανιστώ ως ειδήμων του thai rock), όχι ως μέρος ενός ευρύτερου νεανικού κινήματος, κατά τα δυτικά εν πολλοίς (ή εν ολίγοις) πρότυπα, όσο κυρίως ως ένα τμήμα μίας αναπτυσσόμενης τουριστικής… βιοτεχνίας, μια και κάποια από τα καλύτερα γκρουπ της εποχής υπήρξαν «εσώκλειστα» μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων. Αυτό ήταν το ένα. Το άλλο είχε να κάνει με την ανάγκη για δυτικού τύπου μουσική διασκέδαση των αμερικανών φαντάρων που στρατοπέδευαν στη χώρα (πριν «εκδράμουν» στο παραδίπλα Βιετνάμ) και πάνω σ’ αυτή τη βάση δεν ήταν λίγοι οι εντόπιοι μουσικοί που ξεκίνησαν, όντας πιτσιρικάδες, να γρατζουνάνε μπάσα και κιθάρες.
 Βεβαίως, υπήρξαν και κάποιες μπάντες στην Ταϊλάνδη, όπως οι Carabao π.χ. (δεν ανθολογούνται εδώ) που επέδειξαν ένα προοδευτικό, όπως θα το λέγαμε, προφίλ – όχι άνευ συνεπειών στην καριέρα τους –, στόχος όμως της “Thai Beat, Vol.3” δεν είναι η περιγραφή του μικρού μεν αλλά υπαρκτού rock κινήματος της χώρας, όσο κυρίως η αποτύπωση μίας pop, με την ευρεία έννοια, ιδιαιτερότητας. Τα ονόματα που ανθολογούνται (Jiraphand Ong-Ard, Supaphorn, Erawan Band, The Royal Sprites, Flash, Oriental Funk, Suda Chuenbarn, Sakarin Boonpit…) μπορεί να μη λένε τίποτα σε κανέναν από ’μας, αλλά και, πιθανώς, σε πολλούς σύγχρονους Ταϊλανδούς, όπως αναφέρεται στο ένθετο (ενδεικτικόν του περιθωριακού του πράγματος), όμως, κάποιες φορές, τα ελαφρά μειδιάματα μπορεί να αντικατασταθούν από… θριαμβευτικά επιφωνήματα.
Όπως φερ’ ειπείν στην περίπτωση των Erawan Band, in-house σχήμα του Erawan Hotel, και του ωραίου funk rock “Khon muangkhan” (φέρνουν στο νου μεσογειακές χορευτικές μπάντες των αρχών του ’70), των Oriental Funk σε πιο disco-funk late 70s στυλ (μου θύμισαν τους Έλληνες Sunset), του παιδικού project Vimarn Naeramit (το “Heoow sabat” ακούγεται σαν Mothers of Invention!) και τέλος των The Law & The Sandy, οι οποίοι στο ωραίο surf “Paradise in Bangkok” χαρίζουν κάποια breaks σε… νιαουρίσματα· από σιαμέζικες γάτες προφανώς.

diskoryxeion