Φιλιππινες με αεροπλάνα , bancas , jeepneys και τρικυκλα!

[go2dbeach]

Τι ωρα ειναι? Αυτη που ειναι παντα..ωρα για αιωρα!
Κοιταω απο το παραθυρο και σκεφτομαι οτι καποιοs μου κανει πλακα.Δε μπορει αυτο που βλεπω να ειναι αληθινο!
Ανοιγω την πορτα και με πολιορκει ο ζεστοs αεραs.Δυο μολιs βηματα και να'μαι στην παραλια. Αν ειχα ναυαγησει σε αυτο το νησι , θα εγραφα με μεγαλα γραμματα στην αμμο:Μην τολμησειs να με σωσειs!

Πριν αραξω στην αιωρα , κανω τιs απαραιτητεs κινησειs..
Joey φιλε μου , βαλε το cd του...πωs τον ειπαμε τον Φιλιππινεζο τραγουδιστη που ακουγαμε χθεs?
Blakdyak!
Ναι, ναι, αυτον!Και μπορω να εχω ενα μπανανα-ανανα σεικ?
Κοβει μια μπανανα απο το τσαμπι που ειναι ξαπλωμενο πανω στο ξυλινο μπαρακι, παιρνει εναν ανανα και τα αλεθει μαζι με θρυματισμενο παγο.
Η πρωτη γουλια με στελνει στον ουρανο.
Η μουσικη ξεκιναει ομορφη ρυθμικη χαρουμενη και ταιριαζει τοσο πολυ με το σκηνικο!

Η θαλασσα τραβιεται απο την παλιρροια αρκετα μετρα προs τα μεσα.
Δυο τουριστεs πισω μου αναρωτιουνται μηπωs ερχεται τσουναμι και μου ακουγεται σαν το καλυτερο αστειο του κοσμου. Μολιs ηρθαν στο νησι σκεφτομαι. Εγω μετραω κιολαs τη δευτερη μερα εδω , και με τη σιγουρια του παλιου , κουνιεμαι ρυθμικα στην αιωρα μου με το χυμο στο χερι. Ξερω οτι το τσουναμι θα ερθει και σημερα οπωs και χθεs , μονο που ερχεται απο τον ουρανο. Ενα ουρανιο πολυχρωμο τσουναμι που παρασυρει τουs ανυποπτουs επισκεπτεs του νησιου στα χρωματα του και που καθε μερα ειναι μοναδικο...ποτε το ιδιο.

[spamangr]

Σε ποιό νησί είσαι?
Έχω περάσει καταπληκτικά στις Φιλιππίνες, και έχω αφήσει σκόπιμα κάποια μέρη που θέλω να δω, για να βρω δικαιολογία να επιστρέψω.

[go2dbeach]

Κι εγω περασα καταπληκτικα στις Φιλιππινες το 2008! (Οι μισες μου φωτογραφιες λενε 2005..δεν ξερω τι κουμπια πατησα και το καταφερα αυτο , απλα σας λεω οτι το ταξιδι εγινε το 2008). Η σκηνη που περιγραφω ειναι απο το Μπορακαι , το πιο τουριστικο , αλλα και πανεμορφο. Αν και οπως λενε οι Φιλιππινεζοι , αν δε σου αρεσει ενα νησι τους , εχουν 7100 ακομα...καποιο θα βρεις που να σου αρεσει

Αλλα ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη...
Νησι Μακταν δυο μερες νωριτερα..
‘Στον παραδεισο δεν υπαρχει μπιρα , γι’αυτο την πινουμε εδω..’ , το τραγουδι μου ακουγεται γνωστο , μαλλον το εχω ακουσει στο Ραδιο Μανιλα σκεφτομαι αν και αυτη τη στιγμη θα προτιμουσα να μην ακουω τιποτα. Πιστευω οτι βρισκομαι σε λαθος μερος , η προκειται να με προσλαβουν για σερβιτορα αν δεν το ξεκαθαρισω γρηγορα..και με αργη φωνη ξαναλεω στην κοπελα οτι θελω δωματιο , -να με τυλιξουν με αλουμινοχαρτο σκεφτομαι-...οτιδηποτε αρκει να κοιμηθω. Ναι , μου απανταει , περιμενε να δω αν εχουμε... Αναρωτιεμαι που ειναι τα δωματια ενω κοιταζω το χωρο που βρισκομαι. Ασπρομαυρα πλακακια στο δαπεδο του μαγαζιου , τραπεζακια , μια μικρη πιστα και ενας χωρος υψωμενος για την ορχηστρα.
Η κοπελα επιστρεφει και μου λεει οτι υπαρχει δωματιο , μονο να περιμενω 10 λεπτα στην μπροστα αυλη.Βγαινω και φωναζω τον Mr , πληρωνω το ταξι που μας εφερε απο το αεροδρομιο ενω ο ταξιτζης μονο που δε με προσκυναει για το 1 ευρω που του δινω παραπανω.

Δεν ξερω ποιος ειναι πιο εκπληκτος στο προαυλιο που περιμενουμε. Οι τρεις κοπελες που βλεπουν μπροστα τους δυο ετοιμορροπους τουριστες μετα απο ταξιδι 20 ωρων να σερνονται πιο πολυ απο τις βαλιτσες τρειλερ , η εμεις που βλεπουμε εκεινες με τις σκωτσεζικες φουστιτσες σε μεγεθος ζωνης , καλτσοδετες μεχρι το γονατο και πουκαμισακια δεμενα ισα που να κρυβουν τα απαραιτητα.. Εκεινες αναρωτιουνται απο ποιον πλανητη πεσαμε , εγω αναρωτιεμαι τα δικα μου και ο Mr. αναρωτιεται που τον εφερα παλι , χωρις να παρει απαντηση.
Μια απο τις κοπελες μας φερνει χυμους και νερα ενω μου λεει οτι αν ερχομασταν χθες Σαββατο , θα πετυχαιναμε και το λαιβ γκρουπ που παιζει στο μαγαζι , ενω σημερα δεν εχει τιποτα δυστυχως..Δοξα τω θεω σκεφτομαι!

Δευτερολεπτα πριν καταρρευσω η αλλη κοπελα μας καλει να την ακολουθησουμε. Και αντε παλι στο μαγαζι με την πιστα , σκαρφαλωνουμε με τις βαλιτσες στο χωρο που παιζουν τα οργανα και διπλα απο τον ντραμιστα ανοιγουμε την....εξοδο κινδυνου.Ειμαι πολυ χαλια για να γελασω η να σκεφτω γιατι μπαινουμε απο τη συγκεκριμενη πορτα κινδυνου , στο στενο σκοτεινο διαδρομο..διαβαζω μια ταμπελα που γραφει οτι αν το γκρουπ αργησει να βγει στη σκηνη , θα αφαιρουνται 10 ευρω απο την πληρωμη τους για καθε δεκαλεπτο αργοποριας ..
Ο διαδρομος περναει διπλα απο την κουζινα με τους υπαλληλους να μας κοιτανε με περιεργεια , αλλα ευτυχως μας βγαζει τελικα σε εναν ομορφο κηπο. Τουλαχιστον το δωματιο ειναι πολυ ωραιο για την τιμη του.Το μπανιο τεραστιο , κουζινα με ψυγειο και καφετιερα , καθιστικο με τηλεοραση , δερματινους καναπεδες , φοβερη διακοσμηση με περιεργα ξυλογλυπτα και ενα τεραστιο κρεβατι με ουρανο απ’οπου κρεμονται λευκα σατεν κουρτινακια που αιωρουνται απαλα στο χαδι του ερκοντισιον...τελειο!

Οταν ανοιγουν επιτελους τα ματια μου η ωρα ειναι 7 αλλα εξω εχει ηδη νυχτωσει. Τωρα στο προαυλιο εκτος απο τα κοριτσια καθονται δυο παρεες αντρων τουριστων στα τραπεζακια.
Ξερω οτι στο ξενοδοχειο , μπαρ , και λιγο απ’ολα γενικως μαγαζι , νοικιαζουν μηχανακια και ζηταω να νοικιασουμε ενα για να βγουμε να δουμε το Μακταν , αλλα ειναι ολα νοικιασμενα.
Βγαινουμε εξω στο δρομο και περπαταμε ελπιζοντας οτι θα βρουμε ισως πιο κατω κατι να νοικιαζεται αλλα η περιοχη δεν νομιζω οτι ειναι η πιο τουριστικη του νησιου.Ξυλινες χαμοκελες δεξια κι αριστερα στο δρομο , μαγαζια στυλ παντοπωλειου με καγκελα τριγυρω εκτος απο ενα μικρο τετραγωνακι που χωραει ισα το χερι του αγοραστη και το προιον για να εξελθει του καταστηματος...δεν πρεπει να ειναι και η ασφαλεστερη περιοχη αργα το βραδυ..Τουριστας δε νομιζω να παταει εδω στο Lapu lapu , εκτος απο αυτους που ερχονται στα μπαρ σαν αυτο του ξενοδοχειου μας.Το επιβεβαιωνουν και οι περιεργες ματιες των ντοπιων που σταματανε οτι κανουν για να μας παρατηρησουν. Τζιπνει τρεχουν σαν παλαβα στο δρομο και οι κορνες δε σταματουν να χτυπουν. Παιδια ξυπολητα παιζουν στην ακρη του δρομου και φυσικα πεζοδρομιο δεν υπαρχει ουτε για δειγμα.
Δε χρειαζεται καν να ψαξω για ταξι , με ψαχνει και με βρισκει αυτο. Λεω του ταξιτζη να μας κανει μια βολτα να δουμε λιγο το νησι και τελος να μας παει στην περιοχη Marina που εχει εστιατορια και μαγαζια καπως καλυτερα απο την περιοχη που βρισκομαι τωρα.
Το νησι ειναι πολυ μικρο , αλλα παρολα αυτα μετρησα τρια αγαλματα του αρχηγου Lapu lapu ο οποιος το υπερασπιστηκε με το σπαθι του απεναντι στον Μαγγελανο και τους καλα οπλισμενους 45 αντρες του.
Υπαρχει και το αγαλμα του Μαγγελανου στο σημειο που εχασε τη ζωη του , αλλα λιγο πιο περα το μπρονζε αγαλμα του περηφανου Lapu lapu του εχει γυρισμενη την πλατη.
Κοντα στην περιοχη Maribago ειδα δεκαδες μαγαζια τελειως ανοιχτα μπροστα με δεκαδες γιουκαλιλι και κιθαρες να κρεμονται απο το ταβανι , αλλες ορθιες στη σειρα στο πεζοδρομιο προς πωληση και οι τεχνιτες να φιαχνουν , να γυαλιζουν ή να παιζουν με καποια.
Οι κατοικοι των νησιων Visayas λατρευουν το τραγουδι και νιωθουν σαν ψαρι εξω απ’το νερο χωρις κιθαρα.Σε καθε σπιτι υπαρχει οπωσδηποτε μια και τα ρομαντικα ρυθμικα τραγουδια των Visayas ειναι χαρακτηριστικα και αναγνωρισιμα σε ολεs τιs Φιλιππινεs.

Απο την περιοχη Marina και κατω εδω στην ανατολικη πλευρα του νησιου , ειναι αλλος κοσμος.Περιποιημενοι φαρδιοι δρομοι με νησιδες , 3-4 resorts καταπληκτικα με ολες τις ανεσεις για τους τουριστες και τα μαγαζια προσεγμενα , αν και δε νομιζω να βγαινει κανενας απο την ανεση του resort για να ερθει να φαει εδω..
Με το που βλεπω φωτεινη επιγραφη ‘Ντα βιντσι πιτσα’ θυμαμαι οτι εχω πανω απο 22 ωρες να φαω! Η πιτσα εδω ηταν τοσο καταπληκτικη που συμφωνησαμε οτι πριν φυγουμε για Ελλαδα , θα ερθουμε οπωσδηποτε να ξαναφαμε!
Μολις βγηκαμε στο δρομο , τα ταξι αρχισαν να μας πολιορκουν , αλλα εγω που ειχα παρει τα πανω μου πια , και αφου βρισκομουν στην πρωτευουσα των τζιπνει , με τι αλλο θα μπορουσα να μετακινηθω?

Τα jeepneys ειναι το σημα κατατεθεν των Φιλιππινων.Ξεμειναν εδω απο τον β’ παγκοσμιο πολεμο και οι Φιλιππινεζοι με μαεστρια μετετρεψαν τα jeep του Αμερικανικου στρατου σε τεχνη πανω σε 4 τροχους!
Κανενας οδηγος jeepney που σεβεται τον εαυτο του δε θα αφησει το οχημα του να κυκλοφορει στο δρομο χωρις ενα , εως 45 διαφορετικα χρωματα πανω του , ή εστω ενα γκραφιτι βρε αδερφε!
Το καθε τζιπνει εχει διαφορετικο χρωμα , δεν υπαρχουν δυο ιδια σε ολη τη χωρα , καποια εχουν ολα τα χρωματα που υπαρχουν στον κοσμο , ζωγραφιες , ποιηματακια και οπωσδηποτε μια σειρα προβολεις στο εμπρος πανω μερος .Ακριβως απο κατω απο τους προβολεις υπαρχει μια επιγραφη με αυτο που θελει ο ιδιοκτητης ‘love you’ , ‘Ride if you dare’ ειναι μερικα που ειδα.
Απαραιτητο αξεσουαρ ειναι μια γιρλαντα με ευωδιαστα λουλουδια sampaguita τα οποια καταβαλουν προσπαθεια να επιβαλλουν το αρωμα τους πανω απο τα αρωματα των εξατμισεων και των καυσαεριων.Και φυσικα πανω στο ταμπλω υπαρχει το αγαλματακι της Παναγιας ή εστω ενα ομοιωμα ναου και στο πισω μερος ή καπου στο πλαι γραμμενο ενα θρησκευτικο ρητο ‘God bless our trip’..
Παραθυρα δεν υπαρχουν στα πλαινα και ολο το πισω μερος ειναι ανοιχτο με ενα σκαλοπατακι πισω που βοηθαει στο ανεβα-κατεβα. Δεν υπαρχει κανονας για το που θα γινονται στασεις και φυσικα στην οδηγηση τους ο κανονας ειναι περνα ελευθερα ακομα και με κοκκινο , αρκει να πατησεις την κορνα. Ο αλλος που περναει με πρασινο πρεπει να υποψιαστει οτι μπορει να σου ερθει ξαφνικα να περασεις.
Μπροστα στο τζιπνει καθονται συνηθως δυο ατομα , ο οδηγος και καποιος που παιρνει τα χρηματα και κανονιζει τις στασεις , αφου κατεβαινεις οπου θελειs. Για να κατεβεις , αρκει να στειλεις φιλακια δις , μουτς -μουτς δηλαδη και ο οδηγος θα σταματησει. Πισω στην καροτσα καθονται...οσοι χωρανε , και ξερουμε οτι ολοι οι καλοι χωρανε , οποτε ειχαμε στριμωχτει κι εγω δεν ξερω ποσοι , ενω ο οδηγος συνεχιζε να ανεβαζει κι αλλους , μεχρι που κρεμοντουσαν στην κυριολεξια απ’εξω.Υπαρχουν χειρολαβες εξωτερικες γι’αυτο το λογο , για τους..κρεμαμενους και πολλες φορες καποιος τζαμπατζης ετρεχε και κρεμοταν απο τη χειρολαβη και οταν εφτανε στον προορισμο του πηδουσε απο το εν κινησει jeepney , το οποιο ετρεχε σαν παλαβο με το χερι πατημενο στην κορνα συνεχως. Αααα!ολα κι ολα...μπορει να μην εχει αμορτισερ , μπορει να μην εχει λαστιχα , αλλα αν τυχον χαλασει η κορνα , κανεις δε βγαινει δρομολογιο.
Απο τα διπλανα τζιπνει στα φαναρια μας χαιρετουσαν οι παντες ...πιτσιρικια , γυναικες , ολοι μας εγνεφαν γεια! Συγνωμη για την jeepney-ολογια μου , αλλα τα λατρεψα , μεχρι που ανεβηκα σε τρικυκλο φυσικα , οποτε και αλλαξα αγαπημενο μεταφορικο μεσο.
Απολαυσα τη βολτα με το τζιπνει και ευτυχως που προλαβαμε να μπουμε στο ξενοδοχειο δευτερολεπτα πριν ανοιξουν οι ουρανοι!
Η βροχη ηταν ανεπαναληπτη και παρολο που βρισκομουνα πια στην ασφαλεια του δωματιου , η σκεψη μου ετρεχε στην αυριανη πτηση για Μπορακαι , τον παλιοκαιρο , το αεροπλανακι που θα κουναει , τα κουρτινακια που αιωρουνταν πανω απο το κεφαλι μου απαλα και με νανουριζαν..

[go2dbeach]

Στην αιθουσα αναμονης τρεις αντρες με κιθαρες και γιουκαλιλι ντυμενοι με λουλουδατα χαβανεζικα πουκαμισα και μια κοπελα με γλυκια φωνη δινει το ρυθμο με το ντεφι στα ομορφα τραγουδια τους.
Η πτηση για Μπορακαι εχει αναβληθει για δυο ωρες μεχρι να περασει η καταιγιδα κι εγω εχω μια μικρη ανησυχια αφου μου ερχονται στο νου μνημες απο την πτηση Πουκετ – Σαμουι. Οταν μας φωναζουν να μπουμε στο παλιο λεωφορειο , ο ηλιος βγαινει δειλα πισω απο τα συννεφα και η ζεστη μεχρι να ξεκινησουμε ειναι αφορητη. Στο μικρο κλειστοφοβικο αεροπλανο καθομαι τερμα γαλαρια και παραθυρο και σε λιγο το Μακταν ειναι στο παραθυρο μου με τις δυο γεφυρες του σαν παιδικα χερακια να κρατιεται απεγνωσμενα απο το μεγαλο νησι του Σεμπου.


Απο ψηλα ακομα και οι φτωχογειτονιες του Lapu lapu εδειχναν ομορφες.
Ψαροκαικα και μικρες bancas λικνιζονταν απαλα στη ρηχη θαλασσα η οποια οπου εβρισκε δρομο εισχωρουσε σε πολλα μερη δημιουργωντας απιθανα σκηνικα με τα σπιτια να συνωστιζονται γυρω απο τις οχθες..
Ανεβαιναμε συνεχως και τωρα ειμαστε πανω απο το Negros το νησι που σχεδιαζω να παω αργοτερα.
Η δικτατορια του πρασινου!Λες και ολα τα αλλα χρωματα απαγορευονται αυστηρα στο νησι! Αντε καμια κοκκινη σκεπη σπιτιου , αντε και λιγη λευκη δαντελα απο τη θαλασσα που χαιδευει απαλα τις ακτες. Καποιοι ορυζωνες προσπαθουν να δειξουν το χρωμα του ουρανου , αλλα μοιαζουν περισσοτερο με απιθανα ασημο-πρασινα βιτρω.Φιδογυριστοι δρομοι σκαρφαλωνουν σε δυσβατα βουνα και αμετρητα ποταμια στροβιλιζουν τα καφε νερα τους ανοιγοντας με το ζορι δρομο αναμεσα σε πυκνες ζουγκλες.Παιρνω μια μικρη γευση απο το Negros και αμεσως χανομαστε στα πυκνα συννεφα.
Ο πιλοτος προειδοποιει οτι η πτηση θα ειναι αστατη και να μεινουμε δεμενοι.Τελεια νεα! Ανησυχη βουταω ενα περιοδικο απο τη θηκη μπροστα μου και ευτυχως πεφτω πανω σε ενα αρθρο που μου κραταει το ενδιαφερον μεχρι την ωρα της προσγειωσης..

Ο ελληνοαμερικανος Nick Gitsis , απο τοτε που θυμαται τον εαυτο του λατρευε τα αεροπλανα , τις πτησεις και τα ταξιδια.Γνωριστηκε στο ΛΑ με τον Iren Dornier απογονο του γνωστου κατασκευαστη αεροπλανων και οι κοινες τους αγαπες τους οδηγησαν στη δυτικη ακτη του Μεξικο  στο Manzanillo προς αναζητηση περιοχης για να στησουν μια αεροπορικη εταιριουλα. Η αγροτικη και δυσπροσιτη περιοχη μαγεψε τον Νικο οπως λεει ο ιδιος και η αποφαση ειχε σχεδον παρθει..Λιγουs μηνες αργοτερα ο Iren θα πηγαινε για διακοπες στο Palawan των Φιλιππινων και συγκεκριμενα στο club Noah του Tomas Lopez και θα ενημερωνε τον Νικο οτι ειχε βρεθει νεα τοποθεσια για την εταιρια ακομα πιο γοητευτικη!
Το 1995 ο Dornier , ο Lopez και ο Νικος – 25 χρονων ακομα- στηνουν την εταιρια με 2 εννιαθεσια αεροπλανα που πετανε Μανιλα-Κατικλαν και μεταφερουν ψαρια , κοτοπουλα αντε και λιγους επιβατες. Μεσα σε λιγα χρονια η εταιρια γινεται η πιο αξιοπιστη των Φιλιππινων και πεταει με μικρα αεροπλανα εκει που οι αλλες δεν μπορουν ή δε θελουν. Το 2001 μονο η Seair πετουσε στο νησι Μινταναο που υπηρχαν ταραχες και καμια αλλη εταιρια δεν πεταγε. Δεν μετεφεραν τουριστες φυσικα , αλλα εμπορευματα και τροφιμα που το νησι χρειαζοταν.
Ο Νικος και ο Iren εχουν ορκιστει οτι οταν πραγματοποιηθει η πρωτη τους διεθνης πτηση θα το γιορτασουν με balut. Και δεν αργει πολυ η μερα που τα νεα airbus 320 για Macau και Singapore..
Σκεφτομουν οτι στη θεση τους δε θα βιαζομουν πολυ αφου το balut ειναι αυγο που το εμβρυο εχει μεγαλωσει αρκετα...στην ουσια τρως το πουλι ωμο πριν βγει απο το αυγο..Παντως με το αρθρο να με εχει συνεπαρει σε ολη τη διαρκεια της πτησης και με χαρα για τον συμπατριωτη Νικο που πραγματοποιησε το ονειρο του, ουτε που καταλαβα πως ειχαμε κατεβει απο τα συννεφα. Τωρα εβλεπα απο κατω την ακτογραμμη του νησιου Panay καθως ετοιμαζομασταν για προσγειωση. Καναμε ενα κυκλο πανω απο το Μπορακάι που ηταν τοσο μικρο που χωραγε ολοκληρο στο παραθυρο μου. Εμοιαζε με σμαράγδι πεταμενο να επιπλεει στο πελαγο μολις δυο βηματα μακρια απο το Panay , με τη λευκη αμμο να το αγκαλιαζει σα δαχτυλιδι και πλουσια βλαστηση να το καλυπτει.
Στα ανοιχτα ξεχωριζε ο υφαλος κοντα στην επιφανεια της θαλασσας , αλλα καθως το αεροπλανο χαμηλωνε συνεχως η προσοχη μου στραφηκε στην προσγειωση και στη θαλασσα απο κατω που σε λιγο θα αγγιζαμε..σκεφτηκα! Η καμερα μου δουλευε με μανια καταγραφοντας και την τελευταια λεπτομερεια. Ενα κοπαδι ψαροβαρκες και bancas φανηκαν μολις λιγα μετρα απο κατω , μια αμμουδια που σχεδον αγγιζαμε με τις ροδες και δεκαδες φοινικες ετρεχαν διπλα στο παραθυρο μου..Welcome to Caticlan , the gate to Boracay!!

Το Μπορακάι δεν διαθετει αεροδρομιο -ευτυχως οχι ακομα- και ετσι το νησι εξυπηρετειται απο το αεροδρομιο του Caticlan στο νησι Panay.
Μπορει να ειναι μικρο αεροδρομιο , αλλα τακτικο και καλα οργανωμενο.
Μολις προγειωθηκαμε ψιλοεβρεχε και υπαλληλοι του αεροδρομιου μας περιμεναν διπλα απο τη σκαλα του αεροπλανου μοιραζοντας ομπρελες λες και θα λιωναμε για 50 μετρα που θα περπατουσαμε στη βροχη. Αλλα ειπαμε , οργανωση και εξυπηρετηση! Το check in κρατησε μολις 10 λεπτα και ακριβως απεξω , βρισκεται ενας προχειρος παγκος που πληρωνεις μια υποχρεωτικη εισφορα για το περιβαλλον 50 pesos το ατομο (γυρω στο 1 ευρω). Απεξω υπαρχουν δεκαδες τρικυκλα που περιμενουν να σε πανε στο λιμανι πεντε λεπτα μακρια , για 40 pesos.

Εμας μας περιμενε ο υπαλληλος του Blue mango Inn και επιβιβαστηκαμε στο τρικυκλο - η διαδρομη βεβαια ηταν πολυ συντομη αλλα το λατρεψα απο την πρωτη γκαζια .
Στο λιμανι πληρωνεις αλλη μια εισφορα 20 pesos και αλλα 20 για τη βαρκα που σε παει απεναντι. Εμεις δεν πληρωσαμε τιποτα απο αυτα αφου ηταν μεσα στην τιμη του ξενοδοχειου.
Η βαρκα ηταν η γνωστη banca των Φιλιππινων με το μπαμπου μονοξυλο στο πλαι και εμαθα οτι παλιοτερα πηγαινε τον καθε επιβατη στο σημειο που ηθελε , συνηθως εξω απο το ξενοδοχειο του στη λευκη παραλια. Τωρα συμφωνα με τον νεο κανονισμο ολες οι bancas αραζουν στο σταθμο 3 στο νοτιοτερο τμημα του νησιου και κοντινοτερο στο Panay και απο εκει παιρνεις τρικυκλο παλι για να πας στον προορισμο σου.
Ετσι εχει μειωθει η κινηση μπροστα απο τη λευκη παραλια οπου γινοταν της τρελλης με τις bancas που μετεφεραν κοσμο.

Μια συσταδα φοινικες φανηκε απεναντι και ολο και πλησιαζε μεχρι που συναντηθηκαμε. Εδω πισω απο το σταθμο 3 , δεκαδες -και λιγα λεω- τρικυκλα περιμενουν ανυπομονα στη σειρα για να παρουν επιβατες. Ξανανεβηκαμε σε ενα , εγω παντα μπροστα διπλα στον οδηγο και πηραμε το δρομο για το Blue mango!
Η διαδρομη ηταν τελεια , αγαπησα το νησι απο το πρωτο λεπτο , αν και το τρικυκλο ετρεχε λες και μας κυνηγουσαν. Προσπαθουσα να δω το τοπιο γυρω μου και συναμα πατουσα 'φρενο' και μου ξεφευγε κανενα 'οχι' ενω ο οδηγος εκανε προσπερασεις θανατου πανω στη στροφη χωρις να βλεπουμε αν ερχεται αλλος απο την αντιθετη κατευθυνση , λες και κατεβαινε τη Συγγρου μονος του!

Ξαφνικα και χωρις να κοιταξει φυσικα , μπηκε στο αντιθετο ρευμα (που απ'οτι καταλαβα ειναι το αγαπημενο ολων) και εστριψε αριστερα σε ενα μικρο δρομακι. Καπου στα μισα σταματησε και ο υπαλληλος που μας συνοδευε μου ειπε οτι θα συνεχισουμε με τα ποδια αφου απαγορευονται τα μηχανοκινητα στη λευκη παραλια. Εξαλλου το Blue mango ηταν πολυ κοντα και σε δυο λεπτα βρεθηκα στο δροσερο υπαιθριο μπαρακι του με ενα ποτηρι δροσιστικο χυμο mango (τι αλλο) για το καλωσορισμα!

Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 22, 2010, 16:42:36 μμ[/time]Μου εκανε εντυπωση που η κοπελα μας ανεβασε στον επανω οροφο και στην μπροστινη σουιτα , αφου ειχα κλεισει αλλο δωματιο – το πιο οικονομικο , αλλα σκεφτηκα θα το ξεκαθαριζα μολις κατεβαινα κατω.
Το δωματιο ηταν μεγαλο , πεντακαθαρο και δροσερο απο το ac που δουλευε , αλλα εκεινο που εκανε εντυπωση ηταν τα τεραστια παραθυρα με τις πολυχρωμες κουρτινες. Και οταν τραβαγες τις κουρτινες εμενες αφωνος! Απο τον επανω οροφο η θεα προς τη λευκη παραλια ηταν τουλαχιστον εντυπωσιακη! Αφηνω την εικονα να μιλησει!

Το δωματιο ειχε ενα τεραστιο μπαλκονι μπροστα , με μπαμου τραπεζακι και καρεκλες για φαγητο , συν προσθετες για ξαπλα και ρηλαξ!
Δεν ανοιξα τις βαλιτσες γιατι σκεφτηκα οτι καποιο λαθος ειχε γινει , ηξερα οτι η τιμη του δωματιου ηταν αρκετα πιο υψηλη απο αυτο που ειχα κλεισει..κατεβηκα κατω και ο Mr. Pratt , εσπευσε να μας υποδεχτει με ιδιαιτερη εγκαρδιοτητα! Το πρωτο που μου ειπε ηταν οτι ελπιζει να μου αρεσει το δωματιο , να εχω ευχαριστη παραμονη και τελος με χαρα μου ειπε οτι μου προσεφερε την ocean view suite στην τιμη που ειχαμε κανονισει για το standard room!
Με ξεναγησε στους χωρους του ξενοδοχειου , με ενημερωσε για το πλουσιο πρωινο που συμπεριλαμβανοταν στην τιμη του δωματιου και που μπορουσα να εχω στο μπαλκονι , στο χωρο του μπαρ ή ακομα και στην παραλια. Επισης προσφερε οσα μπουκαλια εμφιαλωμενο νερο ηθελα να παρω απο το ψυγειο καθημερινα και πετσετες για την παραλια επισης καθημερινα χωρις χρεωση. Διπλα ακριβως βρισκοταν το κεντρο καταδυσεων το οποιο ανηκει στο Blue mango και το διευθυνει ο γιος του.
Διπλα στο μπαρ , υπηρχαν δυο υπολογιστες με free προσβαση στο ιντερνετ για τους διαμενοντες και ακριβως απο πανω ενας τεραστιος παγκοσμιος χαρτης με αρκετες πολυχρωμες πινεζες καρφιτσωμενες σε διαφορα μερη.
Ο Mr. Pratt μου ειπε οτι οι πινεζες εδειχναν τα μερη απ’οπου ειχε επισκεπτες , αλλα η Ελλαδα ηταν χωρις πινεζα μεχρι τωρα. Πριν δυο χρονια , μου διηγηθηκε , ειχε ερθει καποιος Αμερικανος απο την Καλιφορνια , αλλα υπηρχε ηδη πινεζα στην Καλιφορνια. Ο Αμερικανος λοιπον του ειπε οτι ειχε μακρινη καταγωγη απο Ελλαδα , δεν ειχε ερθει ποτε βεβαια , ουτε μιλουσε ελληνικα αλλα του προτεινε να βαλουν πινεζα. Ο Mr. Pratt του εκανε το χατηρι αλλα οταν ο συγκεκριμενος επισκεπτης εφυγε , εβγαλε την πινεζα γιατι περιμενε οτι καποτε θα ερθουν γνησιοι Ελληνες στο ξενοδοχειο του. Μου εδωσε λοιπον μια πινεζα και με το γνησιο ελληνικο χερι μου εγκαινιασα την Ελλαδα στον χαρτη , με τον κυριο Pratt και τα κοριτσια του ξενοδοχειου να χειροκροτουν!
Το νησι φαινοταν υπεροχο και ανυπομονουσα να ερθει η επομενη μερα να το εξερευνησω πανω και κατω απο το νερο!!

No , no επιμενει ο νεαρος δειχνοντας μου τη μεγαλη εντουρο μηχανη , λες και διαβασε στο μετωπο μου οτι οπου λακουβα και χωματοδρομος ειμαι μεσα. Μνημες απο τη θεαματικη μου τουμπα απο μηχανακι εξω απο την Παλαιοχωρα Χανιων σε συνδυασμο με τη γευση που πηρα ηδη απο την οδηγηση των ντοπιων με κανουν διστακτικη. Ο νεαρος μου ξαναλεει οτι με απλο παπακι δε θα δω τιποτα στο νησι και με πειθει..Πληρωνω και του δινω ραντεβου στο Blue Mango σε δυο μερες. Πριν λιγες ωρες φτασαμε στο νησι και ηδη βαζω πλωρη για βορεια της Λευκης παραλιας για να δω το ηλιοβασιλεμα απο το ωραιοτερο σημειο του νησιου , την παραλια Puka shell!

Το κανονικο ονομα της παραλιας ειναι Yapak , αλλα μετονομαστηκε σε Puka shell απο τα χιλιαδες κοχυλια puka που βρισκονται διασπαρτα στη λευκη της αμμο. Αυτα τα κωνικα λευκα κοχυλια που αστραφτουν εντυπωσιακα , εκαναν το Μπορακάι διασημο τη δεκαετια του ’60 και ’70 και οπως λενε φερνουν τυχη για ασφαλες μακρυ και ευχαριστο ταξιδι. Η παραλια ειναι η 2η μεγαλυτερη του νησιου μετα τη λευκη με 800 μετρα μηκος και μπορει η αμμος της να μην ειναι τοσο φινα πουδρενια σαν τη διασημη ανταγωνιστρια της , αλλα τα ατελειωτα γαλαζια νερα της ειναι πιο βαθια και ιδανικα για κολυμπι.
Το μεγαλυτερο ατου της ομως ειναι η απουσια τουριστων οι οποιοι στην πλειοψηφια τους μενουν κολλημενοι (τι συμπτωση κι εδω!) στη Λευκη και δεν εξερευνουν το νησι , αφηνοντας τις καλυτερες ερημικες παραλιες για τους πιο τολμηρους ως συνηθως. Καποιες banca ή paraw κανουν ημερησιες εκδρομες και σταματουν για λιγο εδω , αλλα οταν φυγουν η παραλια ειναι παραδεισος.Αλλος τροπος προσβασης ειναι να ζητησετε απο ενα τρικυκλο να σας φερει και να σας περιμενει ή με μηχανη οπως καναμε εμεις.
Εδω δεν υπαρχουν resorts και μαγαζια , μονο λιγοι παγκοι με ντοπιες να πουλανε βραχιολια και κολιε με τα διασημα κοχυλια – δεν σε πιεζουν να αγορασεις μονο χαμογελουν και σε καλοσωριζουν , εγω λοιπον δεν αγορασα γιατι τα κοχυλια ανηκουν στην παραλια αλλα κυριως γιατι καπου διαβασα οτι εχουν λιγοστεψει δραματικα.

Το πρωτο ηλιοβασιλεμα με πετυχε καθιστη στην πετσετα μου να στοιχηματιζω για το χρωμα του..ηταν μωβ και με παρεσυρε σαν τσουναμι στην αγκαλια του αναμεσα στα πιτσιρικια επαιζαν μπαλα στην παραλια με τερμα δυο φοινικες , διπλα στην banca που πουλαγε παγωτα μεσα στη θαλασσα στα διερχομενα paraw με τα χρωματιστα πανια. Το αερακι ερχοταν με δεκαδες αρωματα απο τις ακτες του νησιου Carabao που φαινοταν καθαρα απεναντι και περνουσε θροιζοντας αναμεσα στα πολυχρωμα κολιε puka και τα τρικυκλα που εψηναν καλαμακια κοτοπουλο και χοιρινο και τα μοστραριζαν μεσα σε φωτισμενες τζαμενιες βιτρινες. Πεινασα..

Για το πρωτο μας βραδινο φαγητο , επιστρεψαμε στη Λευκη παραλια παρκαροντας τη μηχανη σε καποιο από τα πολλα στενα που βγαινουν καθετα στα 4 χλμ. της αμμουδιας. Ημασταν καπου κοντα στο station 2 και προτιμησα να μην φαμε διπλα στη θαλασσα σε καποιο από τα ωραια αλλα γεματα τουριστες μαγαζια για αποψε.
Το D’talipapa wet market είναι ιδανικο όχι μονο γιατι μπορεις να φας σε πολύ καλες τιμες , αλλα κυριως για την ολη εμπειρια και συναναστροφη με τους ντοπιους. Βασικα είναι μια αγορα με λαχανικα , φρουτα , κρεατα , σουβενιρ , αλλα κυριως ψαρια. Διαλεγεις τα υλικα που σου αρεσουν και σου φιαχνουν επιτοπου το φαγητο που προτιμας. Ντοπιες σπεσιαλιτε με ψαρια και φρουτα είναι τα προτεινομενα από τον πωλητη στον παγκο που τρεχει να ετοιμασει γαριδες με ανανα σε γαλα καρυδας. Λιγο πριν την τελευταια μπουκια του ριγανατου Blue Marlin μου , ανοιγουν οι ουρανοι..μιλαμε για βροχη!
Ο τοπος αδειαζει ξαφνικα! Ψυχη τριγυρω! Σκεφτομαι τα γκρουπακια που ετοιμαζαν το απογευμα να παιξουν πανω στην παραλια – κάθε βραδυ παιζουν μουσικη και τραγουδουν λαιβ κατά μηκος της παραλιας , εξω , πανω στην αμμο.
Βγαινουμε στη Λευκη παραλια και δεν ξερω γιατι επικρατει τετοιος πανικος! Τρικυκλα ποδηλατα εφοδιασμενα με μεγαλες ομπρελες μεταφερουν τουριστες στα ξενοδοχεια τους ενώ αλλοι τρεχουν μεσα στις λασπες. Λιγο πιο περα μια παλαπα-μπαρακι λειτουργει πανω στην αμμο και προτεινω ποτακι με βρεγμενα τσουλουφια στα μαγουλα , t-shirt που αν τα στιψεις γεμιζεις κουβα , αλλα ποιος νοιαζεται..
Τα ψηλα μπαμπου σκαμπο είναι αναπαυτικα , τα ποτα απιθανα – συν ένα δωρο για τις κυριες – και το γκρουπακι εχει βρει καταφυγιο μεσα στην παλαπα και παιζει για τους λιγους τολμηρους που δε φοβουνται μηπως λιωσουν.
Η κοπελα τραγουδαει με αγγελικη φωνη φιλιππινεζικα τραγουδια και γνωστες διεθνεις επιτυχιες , τα κερασματα αρχιζουν και η πρωτη βραδια στο νησι αργει πολύ να τελειωσει!
Να παρει! ολα τα στενακια είναι ολοιδια…θυμαται κανενας που παρκαραμε τη μηχανη μας?
Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 22, 2010, 16:58:44 μμ[/time]   Παχυ στρωμα μαρμελαδας μανγκο ξεκουραζεται στη φετα μου περιμενοντας με υπομονετικα να βγαλω μια ακομα φωτο καθως ο ηλιος σκαρφαλωνει πανω απο τους φοινικες. Το τοπιο ομορφο , ειρηνικο με τη θαλασσα ακινητη , να φοβασαι να βουτηξεις το ποδι σου μην τυχον και ταραξεις την ηρεμια.
Σκεφτομαι τα χιλιομετρα που καναμε χθες βραδυ πανω κατω ψαχνοντας για τη μηχανη μας.Περιεργο αλλα οπως και στο Xcaret του Μεξικο μεσα σε μια τεραστια σαλα καθισαμε κατα τυχη διπλα σε Ελληνες , ετσι και χθες παρκαραμε τη μηχανη διπλα σε παπακι νοικιασμενο απο Ελληνες. Οχι μονο αυτο , αλλα πηγαμε να τα παρουμε την ιδια στιγμη! Τα παιδια ζουσαν στην Αυστραλια , ηταν παιδια μεταναστων και μιλουσαν καλα ελληνικα. Ερχοντουσαν χρονια στην Ελλαδα για διακοπες αλλα τελευταια πηγαιναν στην Ασια λογω της ακριβειας της χωρας μας..

Λιγο αργοτερα οδηγουμε προς το Mt.Luho , και το μοναδικο view point του Μπορακαι για θεα απο ψηλα. Η πινακιδα ‘leave nothing but footprints’ τραβαει την προσοχη μου και σκεφτομαι οτι αυτες οι πινακιδες ειναι ειρωνια να μπαινουν για τους τουριστες μονο..πρεπει πρωτα να τα τηρουν οι κατοικοι του καθε τοπου – τα σχολια μου πιο αναλυτικα στο τελος του κομματιου που αφορα το Μπορακάι.

Μετα απο μερικα σκαλια βρισκεσαι στην κορυφη του λοφισκου και ακροβατωντας σε ετοιμορροπες εξεδρες και προχειροφιαγμενες γεφυρες εχεις την πισω μερια του Μπορακάι στο πιατο σου. Απο δω πανω φαινοταν η οικοδομικη αναπτυξη που εχει ξεκινησει στο μικρο νησακι και οι τεραστιες εκτασεις που ειναι πιασμενες απο ξενοδοχεια.Η δαντελωτη ακτογραμμη σχηματιζει κολπισκους με λευκη αμμο , διαδοχικα μισοφεγγαρα που σε προσκαλουν σε βουτιες.

Ηθελα να παω σε ολα τα παραλιακια! Αλλα δεν ειναι και τοσο ευκολο αφου παντου πηγαινουν χωματοδρομοι και μαλιστα δυσκολοι και τοτε καταλαβα γιατι ο τυπος που μας νοικιασε τη μηχανη επεμενε να παρουμε εντουρο. Ετσι εξηγειται και η ελειψη τουριστων απο αυτη την πλευρα του νησιου. Στο πρωτο παραλιακι μηχανηματα εσκαβαν και ξεριζωναν δεντρα προφανως για την κατασκευη καποιου ριζορτ..φυγαμε..
Για να παμε στο δευτερο περασαμε δυσκολους χωματοδρομους και καταληξαμε σε αδιεξοδο σε ενα χωριο λιγο πριν την παραλια και με εκπληξη μου ακουσα τους ντοπιους να μας λενε οτι υπαρχει μια ψηλη μαντρα που τους χωριζει απο το διπλανο ριζορτ αλλα επισης τους εχει αποκλεισει απο την παραλια! Τους εχουν αφησει μια μικρη σιδερενια πορτα για να κατεβαινουν στη θαλασσα!! Η μηχανη ισα που χωρεσε να περασει απο την πορτα και απο την πισω μερια της μαντρας βρεθηκαμε στο πολυτελες ριζορτ που ειχα δει και απο το Luho με το γηπεδο του γκολφ (μιλαμε για απεραντη εκταση!) και που φυσικα ειχε ελευθερη προσβαση στην παραλια για τους πελατες του..
Πιτσιρικια του χωριου επαιζαν ανεμελα στα υπεροχα νερα – μεχρι ποτε? Αναρωτηθηκα. Μεχρι να κλειδωσει καποτε η πορτα ωστε να μην ενοχλουνται οι πελατες του ριζορτ , απαντησε ο Mr.

Οταν φυγαμε μπλεχτηκαμε στα μονοπατια του ατελειωτου γκολφ (με τη μηχανη) και δε συναντησαμε ψυχη μεχρι που βγηκαμε στην αλλη μερια του νησιου.Ο δρομος τελειωνε ξανα μπροστα σε μια πινακιδα ‘Balinghai’ στην αρχη ενος πανεμορφου κηπου.
Ο φυλακας σηκωθηκε και με χαμογελο με ρωτησε go2dbeach? Yes! Απαντησα ενθουσιασμενη που με αναγνωρισε!
Με ελαφρια υποκλιση μου εδειξε το δρομο προς τα πετρινα σκαλοπατια που διακλαδιζονταν δεξια και αριστερα οδηγωντας σε εναν μικρο κολπισκο.

Μεσα απο την πυκνη βλαστηση ισα που φαινονταν τα απιθανα γαλαζοπρασινα νερα και καποια paraw που λικνιζονταν στα ανοιχτα με τα μπλε πανια τους ανοιγμενα ετοιμα να σαλπαρουν με ενοικους του ξενοδοχειου για daytrips σε κοντινες παραλιες..

Παρηγγειλα το χυμο μου στο ξυλινο μπαρακι ηταν σφηνωμενο στη βαση του βραχου και διαλεξα μια απο τις ξαπλωστρες για τους λιγοστους επισκεπτες που εφταναν ως εδω. Το ολο τοπιο ηταν απιθανο και το κολυμπι απολαυστικο. Μεσα απο τη θαλασσα εβλεπες στο βραχο σκορπια μπανγκαλοουζ που ισα που ξεχωριζαν απο την πρασιναδα που επνιγε τα μπαλκονια με την πιο υπεροχη θεα του νησιου.

[go2dbeach]

Η μηχανη ειχε παραδοθει και η μερα προεβλεπε ποδαροδρομο και βουτιες κατα μηκος της Λευκης παραλιας. Κολυμπησα σε ολα τα σημεια πλην του station3 που ειχε αρκετη αλγη στην ακτη.

Στο Whilly's rock που το προηγουμενο βραδυ πηγαμε περπατωντας , τωρα το νερο εφτανε πανω απο τη μεση. Ο βραχος (ο μοναδικος τριγυρω πανω στην ατελειωτη αμμο) πρεπει να ειναι το πιο πολυφωτογραφημενο σημειο του νησιου με το αγαλμα της Παρθενου Μαριας στην κορυφη του.

Το σημειο ειναι και το αγαπημενο της πιτσιρικαριας αφου κρυβοντουσαν πισω απο το αγαλμα και βουτουσαν με τη σειρα στο νερο. Τα πιο τολμηρα σκαρφαλωναν σαν πιθικακια στα βραχια και βουταγαν απο πιο ψηλα.

Στο station1 βρισκονται τα πιο ακριβα ξενοδοχεια στη σειρα με τελευταιο το Friday's με τη χαρακτηριστικη ξυλινη επιγραφη πανω στην αμμο.

Εδω οι ξαπλωστρες εχουν μαλακα στρωματακια και φαρδιες παλαπες. Αραξα ακομα πιο περα , στην παραλια Diniwind μπροστα απο το Boracay terraces..

Άραξα στις ξαπλωστρες στο μπαρακι Heaven και δεν ελεγα να φυγω μεχρι που η θαλασσα με την παλιροια αποφασισε να φυγει εκεινη αργα το απογευμα..

Κατα μηκος της Λευκης παραλιας υπαρχουν αναριθμητα μαγαζια για φαγητο και μπαρακια για ολα τα γουστα , μονο που κλεινουν νωρις. Δεν ειδα πουθενα τρελλη διασκεδαση – εμενα μου αρεσει αυτο το στυλ , απλα μην περιμενετε να δειτε κατι σε Πατονγκ.

Υπαρχει μια περιοχη που λεγεται D'Mall και ειναι ενας χωματοδρομος καθετος στην παραλια με μαγαζια καθε ειδους , κρεπερι , παγωτατζιδικο , πιτσαρια , σουπερ μαρκετ , ακομα και ενα μικρο λουνα παρκ. Ειδαμε ενα ελληνικο φαγαδικο που λεγοταν Cyma αλλα δεν καθισαμε αν και η λεξη paidakia ακουστηκε ελκυστικη!
Οτι κι αν θελεις να αγορασεις , οποιον κι αν ρωτησεις η απαντηση θα ειναι :go to the mall.
Αν και ηδη ειχα χασει τη χτενα μου και στο ξακουστο mall δεν υπηρχε ουτε για δειγμα. Απο δω και περα δεν ξαναχτενιστηκα και η ζουγκλα που τοσο λατρευω εγκατασταθηκε στα πλουσια μακρια μαλλια μου...ευτυχως που υπηρχαν κρεμες μαλλιων. Αν λοιπον σκοπευετε να πατε στο Μπορακαι , δε χρειαζεται να παρετε τιποτα απο εδω (σαμπουαν , αντιηλιακα) οτι θελετε υπαρχει εκει – αν ξεμεινετε απο χτενα στις Φιλιππινες ειναι αλλο θεμα!

Πισω στην παραλια ξανα και κατω απο ολοφωτους φοινικες απλωναν μπαμπου τραπεζακια και ανετοι καναπεδες με τεραστιες μαξιλαρες πανω στην αμμο. Και πανω στο δρομακι με την πατημενη αμμο γινεται ατελειωτη περατζαδα απο τουριστες ενω υπαλληλοι απο τα μαγαζια σε καλουν για δειπνο ή ποτο..'Dinner sir'? , 'Drink maam'?
Ενα γκρουπ κοριτσιων σαν χορωδια καλουσε τραγουδιστα οποιον περνουσε 'Χαι μαααμ , σεεερ , μασαααζ'? Οποτε πλησιαζαμε ο Mr. Με ειδοποιουσε: Ετοιμασου , οι δικες σου! Κρατουσα τα γελια μου με το που αρχιζε η Φιλιππινεζικη χορωδια Τρικαλων. Πολλα μαγαζια εστηναν μπαρμπεκιου στην αμμο , εψηναν ψαρια και κρεατικα , και μπορουσες με ενα συγκεκριμενο ποσο (πολυ μικρο) να φας οσο αντεχεις! Υπαρχει κουζινα για ολα τα γουστα και τα βαλαντια.Περιττο να πω οτι οι παντες ηταν ευγενεστατοι , χαμογελαστοι , ποτε καποιος μικροπωλητης δεν σου γινεται τσιμπουρι ή πιεστικος , αρκει ενα αρνητικο νευμα για να φυγει.

Γκρουπακια επαιζαν μουσικη πανω σε αυτοσχεδιες πιστες και τραγουδουσαν λαιβ Φιλιππινεζοι τραγουδιστες καθε βραδυ γνωστες αγγλοφωνες επιτυχιες για τους τουριστες.
Κατω απο τα μαγαζια και πανω στην αμμο που το πρωι ηταν θαλασσα , ηταν το αγαπημενο μου σημειο.Εδω καθε απογευμα εφιαχναν τεραστια καστρα απο αμμο , καθε μερα διαφορετικο και με την ημερομηνια μπροστα για να μπεις μεσα στο καστρο να φωτογραφηθεις για σουβενιρ. Το γεμιζαν με κερακια και το καστρο φεγγοβολουσε! Η Φιλιππινεζικη νεολαια καθοταν ανα παρεες στην αμμο με κιθαρες και το εκπληκτικο ηταν οτι εφιαχναν στην αμμο τρυπες με σχηματα πλανητων , αστεριων , του φεγγαριου και τοποθετωντας μεσα κερακια δημιουργουσαν εναν απιστευτο γαλαξια στην αμμουδια , πιο εντυπωσιακο απο αυτον που μας εβλεπε απο ψηλα.
Καπου εκει πανω στο δρομο , εκλεισα ενα σνορκελιν τριπ για την τελευταια μας μερα στο Μπορακαι!
Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 23, 2010, 12:57:06 μμ[/time]Αυτο ειναι το πιο περιεργο σνορκελιν τριπ που εχω κανει και φανηκε απο τον τροπο επιβιβασης στη μεγαλη μπανκα που ηταν σχεδον κολυμπωντας αφου το νερο μας εφτανε μεχρι το λαιμο. Η μπανκα δε γινοταν να ερθει πιο εξω μας ειπαν οποτε μειναμε απο την αρχη με τα μαγιο και με τα σακιδια πανω απο τα κεφαλια μας επιβιβαστηκαμε. Ειχαμε μαζευτει αρκετα ατομα στο γκρουπ με τους μονους μη Ασιατες εμενα , τον Mr. , εναν Αμερικανο -με Φιλιππινεζα συζυγο- και εναν Ολλανδο που εκανε το γυρο των νησιων. Οι υπολοιποι εμοιαζαν με Κορεατες ή Ιαπωνες και ηταν ενα περιεργο γκρουπ που στην πρωτη μας σταση για σνορκελιν βουτηξαν με σωσιβια και παρολα αυτα ουρλιαζαν λες και βρεθηκαν στον βυθιζομενο Τιτανικο! Εμειναν να κρατιουνται απο το μπαμπου μονοξυλο της μπανκας και αμεσως ανεβηκαν και δεν ξαναβουτηξαν σε καμια απο τις υπολοιπες στασεις που εγιναν.Απορω γιατι ηρθαν σε σνορκελ τριπ ολοι αυτοι!

Το γκρουπακι μας ζωντανεψε οταν σταματησαμε στο χωριο Manoc-manoc για ντοπιο φαγητο (οπου εφαγα ενα καλαμακι κοτοπουλο και μια μπανανα μονο). Οι Ασιατες τιμησαν ιδιαιτερα τα φαγητα και σηκωθηκαν μονο για να ξαναμπουν στη μπανκα(κανενα ενδιαφερον να εξερευνησουν το barangay του Manoc και την ομορφη παραλια του).

Εμεις ξεναγησαμε τον Ολλανδο σε καποια σημεια για καλες φωτο αφου ειχαμε ερθει ξανα με τη μηχανη. Ο Mr. ειχε μια ενδιαφερουσα κουβεντα με μενα μεταφραστρια οταν ο Ολλανδος τον ρωτησε Ολυμπίακος ορ Πανατινάικος? Μετα τα ποδοσφαιρικα συζητησαμε για το τουρ που εκανε στα νησια αφου εκανε περιπου το ταξιδι που ηθελα κι εγω αλλα με αντιθετη φορα , οποτε πηρα καποια τιπς που ηθελα..

Στη δευτερη σταση μπροστα απο το Crocodile island (λογω σχηματος και οχι λογω κατοικων η ονομασια) το γκρουπ παρεμεινε on board και απολαυσαν τα παγωτα τους απο καποια banca-παγωτατζιδικο που αραξε διπλα μας και εκανε χρυσες δουλειες. Στη δε τριτη σταση μπροστα απο το Balinghai κοιμοντουσαν (!!!) με τα κεφαλια στηριζομενα στο μπροστινο παγκακι! Ημασταν το πιο ησυχο σνορκελ γκρουπ..τι κεφι!
Η αληθεια ειναι οτι τα ρευματα ηταν εξαιρετικα δυνατα και θα επρεπε καποιος να ειναι καλος κολυμβητης , πραγμα που απ'οτι φανηκε οι Ασιατες δεν το ειχαν.
Ετσι στο νερο αλωνιζαμε εγω ο Αμερικανος και ο Ολλανδος αλλα στην κυριολεξια , αφου δεν υπηρχε ψαρι ουτε για δειγμα! Οι κοραλλενιου κηποι βρισκονται για κακη τους τυχη ακριβως μπροστα απο τη Λευκη παραλια και τα νερα ηταν πεντακαθαρα , διαυγη και τα κοραλλια σε απιθανους σχηματισμους. Παρολα αυτα ενιωθες οτι βρισκεσαι σε μια πανεμορφη γειτονια που ομως οι κατοικοι για καποιο λογο την εγκατελειψαν ξαφνικα. Φυσικο αφου τα κοραλλια ηταν αρρωστα ή νεκρα και ετσι εξηγειται και η υπερβολικη αλγη που υπαρχει στην ακτη..Τα κοραλια χανουν το χρωμα τους το λεγομενο coral bleaching καθως η αλγη φευγει και νεκρωνονται. Τα ψαρια λοιπον ψαχνουν για αλλη γειτονια..
Ενα μεγαλο ψαρι εμφανιστηκε απο το πουθενα μπροστα μου και με κοιταξε με απορια..εχασε το δρομο ή ηρθε να δει τα παλια λημερια που καποτε εσφυζαν απο ζωη. Θεωρηθηκα πολυ τυχερη απο τον Ολλανδο για αυτη τη μοναδικη συναντηση! Οι αλλοι δυο δεν ειδαν ουτε λεπι!
Αυτα κανει το χρονιο ψαρεμα με δυναμιτη , η κακοδιαχειριση αποβλητων , οι πολυαριθμες μπανκας που μετεφεραν τον καθε τουριστα στο σημειο της παραλιας που ηθελε που αργα το καταλαβαν και το σταματησαν , η ασεβεια και η υπεροψια μας απεναντι στη φυση.
Οι Φιλιππινεζοι στη μπανκα μας ειπαν οτι φταιει το φαινομενο el nino...
Δεν εχω ξαναδει κατι τοσο ομορφο και θλιβερο συναμα..η συγκριση με τους κοραλλενιους κηπους του Μπελιζ ηταν αναποφευκτη και οδυνηρη.

Το προγραμμα ηταν να κανουμε το γυρο του νησιου , αλλα απο την πισω πλευρα φυσουσαν δυνατοι ανεμοι οποτε ακυρωθηκε ο γυρος και επισκεφτηκαμε το νησι Crystal cove και μειναμε εκει μια ωρα.

Το μερος ηταν τελειο για βολτα και εξερευνηση στα μονοπατια του που αλλες φορες οδηγουσαν σε καταπρασινα μερη πνιγμενα σε τροπικα δεντρα και λουλουδια και αλλες φορες σε αγρια βραχωδη τοπια με υπογειες σπηλιες. Εδω κατεβαινες απο στενες σκαλες και μπορουσες να κολυμπησεις στα πανεμορφα , καταπρασινα , κρυσταλλινα νερα της σπηλιας. Υπαρχαν αρκετα view points με θεα στα απεναντι νησια του Μπορακαι και του Παναυ. Ομορφη βολτα!
Καπως ετσι εφτασε το τελευταιο μας βραδυ στο Μπορακαι , με φοντο ενα ματωμενο ηλιοβασιλεμα , μια cerveza negra και ενα bamboojito να σιγοκαιει το λαιμο μου σαν τους πυρσους που σιγοκαιγαν αναμεσα στα bamboo τραπεζακια της παραλιας..

Απο ψηλα το Μπορακαι εμοιαζε πολυ με το μικρο παραδεισο που καποτε ανακαλυψε τυχαια ενα κινηματογραφικο συνεργειο , χωρις ρευμα και ανεσεις , μα με μια ακτογραμμη τελεια , λευκη , πεντακαθαρη.
Οταν προσγειωθεις και το εξερευνησεις λιγο , ανακαλυπτεις οτι εκτος απο το ρευμα την προοδο και τους τουριστες εχουν ερθει και ολα οσα αυτα συνεπαγονται..Καμια τρακοσαρια ξενοδοχεια , σπα , εκατονταδες καφετεριες και καραοκε μπαρ. Δε μπορω να πω..περασα πολυ ωραια και το νησι προσφερει στους επισκεπτες ανεσεις που απολαυσα κι εγω , διασκεδαση και δραστηριοτητες στο βαθμο που επιθυμει ο καθενας. Απλα καλο ειναι να προσαρμοζουμε το καθετι που σχετιζεται με αναπτυξη και ανοικοδομηση στις απαιτησεις και τις αναγκες του τοπου που μας φιλοξενει. Η ανοικοδομηση εξακολουθει να αυξανεται στο νησακι και να εξαπλωνεται ανεξελεγκτα στα πιο απιθανα μερη απ'οτι ειδα.Παντου χτιζονται κτιρια καθε μεγεθους , ξενοδοχεια , βιλες αλλα χωρις καμια συνοχη και προσαρμογη στο περιβαλλον!

Το νησι ακολουθει το δρομο που χαραξαν αλλοι προορισμοι τυπου Πουκετ-Μπαλι , μονο που ειναι υπερβολικα μικρο και δεν ξερω αν θα αντεξει λαθος χειρισμους. Ηδη μια φορα στο κοντινο παρελθον εχει υπερβει την κοκκινη γραμμη πληρωνοντας την αδιαφορια στη διαχειριση αποβλητων. Εγιναν καποιες διορθωτικες κινησεις ωστε τα αποβλητα και οι αποχετευσεις να μην καταληγουν στη λευκη παραλια (αν ειναι δυνατον!!) αλλα μολις το περιβαλλον ανεκαμψε λιγο , αρχισε η ιστορια απο την αρχη..Καθ'οδον για το Mt.Luho και το φημισμενο view point συναντα κανεις ανοιχτους βοθρους (μιλαω για μεγαλες ξεσκεπαστες δεξαμενες ορατες και κυριως οσφριζομενες απο χαμηλα τον χωματοδρομο). Και αφου θαυμασεις τη υπεροχη θεα στις πιο μακρινες ακτες του νησιου , φευγοντας προς την αντιθετη μερια , συναντας τον μεγαλο σκουπιδοτοπο με σακουλες χυμα κατω απο τον καυτο ηλιο.

Δε θα γκρινιαξω αλλο , μιλαμε για μια απο τις ωραιοτερες παραλιες του κοσμου και το επιβεβαιωνω κι εγω που βρηκα εδω εναν μικρο παραδεισο που πασχιζει να παραμεινει ετσι paradise found...ευχομαι το Μπορακαι να μην περασει στην αλλη πλευρα και στο paradise lost..ή μηπως εχει περασει ηδη?

Βγαινοντας απο τα συννεφα και κατευθυνομενοι προς το αεροδρομιο του Μακταν ο Mr.με ρωτησε που θα παμε τωρα..Ελα μου ντε? Αποφασισα να βρουμε αυτοκινητο να νοικιασουμε και να παμε..καπου προς τα αριστερα και βλεπουμε.
Στο αεροδρομιο υπαρχουν γραφεια ενοικιασης και βρηκαμε ενα τοπικο , μονο που οταν ρωτησα αν μπορουμε να περασουμε στο διπλανο νησι το Νεγκρος , ο υπαλληλος αντεδρασε περιεργα σα να μην του αρεσε η ιδεα μου και μια συναδελφος του βαλθηκε να με πεισει οτι δεν υπηρχε τιποτα σε ολοκληρο το Νεγκρος οριενταλ πλην της πρωτευουσας Dumaguete με τα πανεπιστημια , τους ναους και ενα σωρο αλλα που δε με ενδιεφεραν. Επειδη τους ειδα αρνητικους και σκεπτικους αλλαξα το ποιημα και τους ειπα οτι αφου ειναι ετσι , θα περνουσα στο νησι μονο για να δω την πολη Dumaguete και θα επεστρεφα αμεσως στο Σεμπου. Ειλικρινα με εντυπωσιασε η επιμονη τους να μην παω στο Νεγκρος και να περιοριστω στο Σεμπου. Η αληθεια ειναι οτι οταν εψαχνα πληροφοριες για τη συγκεκριμενη διαδρομη στο νετ , δε βρηκα ουτε εναν που να το ειχε κανει. Αυτο με εκανε κι εμενα σκεπτικη αλλα και ανυπομονη να δω πως ειναι το βορειο Νεγκρος!
Η τιμη που μου ζητησαν αρχικα ηταν εξωφρενικη , οταν με ειδαν σκεπτικη η τιμη επεσε και οταν εκανα να φυγω με γυρισαν πισω και με ρωτησαν ποσα θα εδινα στην πατριδα μου για ενα τετοιο αυτοκινητο. Τελικα τα βρηκαμε σε μια ικανοποιητικη για μενα τιμη , αλλα και παλι για τα δεδομενα των Φιλιππινων ηταν αρκετα.

Ετσι ξεκινησε το δευτερο μερος του ταξιδιου μου προς το Νεγκρος που ηταν περισσοτερο σαν ταξιδι στο χρονο!
Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 23, 2010, 13:14:00 μμ[/time]Το κομματι που αφορα το Μπορακάι κλεινει με ενα βιντεο που εφιαξα απο το νησι:

[thailandgr]

Απλα ευγε !


Πινεζε ( akis51 )  etoimasoy E R X O M A I

[akis51]

Άλλος για ..Φιλιππίνες τράβηξε κι άλλος για ..Μυτιλήνη.  Που θα μού πάτε, ωρέ χαντακουμένα, θα σάς παντρολογήσω αργά ή γρήγορα..

Ευχηθείτε να καταλήξω μέσα στη χρονιά για οριστική διαμονή και μετά τοιμαστείτε για γλέντια.  Ανέστηηη, μη κάνεις πως δεν ακούς, ντάααξει ;

Άψογη η περιγραφή τής καλής μας φίλης, κείμενα της είχα διαβάσει και σε άλλο φόρουμ. 

[Oytopikos]

@go2dbeach

Γράφεις καταπληκτικά!

[go2dbeach]

Ευχαριστω ολους σας για τα σχολια 
Akis51 , ευχομαι απο καρδιας να πανε ολα καλα με τη μετακομιση σου στις Φιλιππινες και να ξερεις οτι ζηλευω! Μακαρι να καταφερω να επιστρεψω καποια μερα για να παω στο Palawan που δεν καταφερα την πρωτη φορα..ειναι πολλα τα νησια παιδια!
Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 24, 2010, 11:34:31 πμ[/time]Προς το νησι Νεγκρος...
Το φερυ απομακρυνεται απο την προβλητα του Τολεδο , ενα λιμανακι στη δυτικη ακτη του Σεμπου.Μαζι του απομακρυνεται και η μερα και ηδη εχει σουρουπωσει. Γερμενη στην κουπαστη κοιταζω τη σαραβαλιασμενη παντοφλα που μεταφερει με το ζορι δυο τρια φορτηγακια , ενα λεωφορειο που πηγαινει στο Bacolod την πρωτευουσα του δυτικου Νεγκρος και ενα μονο ΙΧ το δικο μας.
Οι επιβατες του λεωφορειου τρεχουν προς τη δροσια της κλιματιζομενης αιθουσας αλλα εγω υπομενω την αποπνιχτικη ζεστη για να δω το λιμανι που εχει γεμισει παιδια που τρεχουν και μας χαιρετουν και τη σκουρα σιλουετα του Σεμπου να απομακρυνεται.
Τη μερα που περασε τα ματια μου γεμισαν εικονες απο την πτηση μας απο το Μπορακαι στο Μακταν , μεχρι τα πανεμορφα ορεινα τοπια του Σεμπου που διασχισαμε οδηγωντας ως εδω.
Υποσχεθηκα οτι στο γυρισμο θα μεναμε δυο μερες να δουμε το Σεμπου καλυτερα.

Αυτο που ειδα καλα ηταν το Τολεδο αφου περιμεναμε εδω τρεις ωρες μεχρι την αναχωρηση του φερυ.Στις αναμνησεις μου μεχρι σημερα κραταω τα παιδια που βουτουσαν στα σκουρα καφετια νερα της αποβαθρας , τον κοσμο που μας πλησιαζε να μας γνωρισει αφου ημασταν οι μοναδικοι τουριστες. Τον γελαστο μουστακαλη που ολο περηφανια μου ειπε γυρω στις 20 φορες οτι η πολη τους εχει και Jolybee ενα μαγαζι σαν τα Goody's. Την πολυχρωμη αγορα με τα λαχανικα , τα φρουτα που μας κερασαν οι χαμογελαστες γυναικες στους παγκους. Ομορφες εικονες , μα ασχημες μυρωδιες απο τους ανοιχτους υπονομους που συνοδευαν ολα τα πεζοδρομια κατα μηκος.

Μετα απο καμια ωρα εν πλω πλησιασαμε τα λιγοστα φωτα του Σαν Καρλος το λιμανακι στις ανατολικες ακτες του Νεγκρος. Ψαχνω προς βορρα κατα μηκος της ακτης για φωτα μα βλεπω το απολυτο σκοταδι. Ξερεις που παμε ετσι? Ρωτησε ο mr. για πρωτη φορα σα να καταλαβε τι σκεφτομουν..Για πρωτη φορα ανησυχω για το που παμε , πως θα ειναι ο δρομος , αν θα υπαρχει επαρκης σημανση..
Οι φοβοι μου επαληθευτηκαν και με το παραπανω. Φωτα και ασφαλτος μονο μεσα στο Σαν Καρλος. Εξω απο την 'πολη' σκοταδι , ασφαλτος σε μερικα μονο σημεια και πινακιδα ουτε για δειγμα. Ο χωματοδρομος σε καποια σημεια διακλαδιζοταν και δεν ειχαμε ιδεα προς τα που να παμε.Και αυτο λιγο εξω απ'το λιμανι..σκεψου παρακατω τι μας περιμενε.
Οταν σταματησαμε για να ρωτησουμε ενα τσουρμο αν παμε καλα για το Sagay , καταλαβα οτι επρεπε να ειχα μαθει Tagalog..τα αγγλικα μου ηταν αχρηστα στο νησι. Εδειχνα το δρομο μπροστα , ελεγα Sagay αλλα τιποτα..στον Αγιο Δομηνικο επιανε , αλλα εδω οχι.Ειναι δυνατο να μην καταλαβαινουν ουτε καν το ονομα του χωριου?
Απογοητευμενοι σκεφτομασταν τι να κανουμε οταν μου ηρθε η ιδεα! Το λεωφορειο! Σταματησαμε δεξια και περιμεναμε να μας φτασει το λεωφορειο του Bacolod.
Πραγματικα σωθηκαμε!
Το λεωφορειο μας προσπερασε και σταματησε μονο δυο φορες σε καποιες συσταδες απο καλυβες για να κατεβει καποιος επιβατης.Τοτε απο το πουθενα ξεφυτρωναν κανα δυο τρικυκλα ποδηλατα για να παραλαβουν τον κοσμο. Συνεχισαμε την πορεια σε απολυτο σκοταδι χωρις να συναντησουμε αλλο αμαξι ουτε για δειγμα.
Ο οδηγος του Ceres lines ηξερε καλα το δρομο και τις παγιδες του και σε καποια κομματια που ηταν ασφαλτος πηγαινε σαν παλαβος που με το ζορι τον ακολουθουσαμε. Παρολα αυτα καναμε τα 50 χλμ μεχρι το Sagay σε..τρεις ωρες και βαλε!

Απο το Sagay φευγει η banca για το νησακι Bantayan που ηθελα να παω την επομενη μερα. Η μικρη ροδα του Λουνα παρκ , οι βαρκουλες , εκατονταδες τρικυκλα , κινητα παγωτατζιδικα , πολυχρωμοι παγκοι που πουλουσαν οτι φανταζαστε και πληθος κοσμου μας υποδεχτηκαν στο Sagay. Πανηγυρι! Βρηκαμε το μοναδικο ξενοδοχειο του χωριου και ενω ημουν κατακοπη , ειπα στον Μr. να περιμενει στο αυτοκινητο , γιατι θα εκλεινα δωματιο και θα πηγαιναμε κατευθειαν μια βολτα στο πανηγυρι.

Η κοπελα στην εισοδο του ξενοδοχειου , πλαισιωμενη απο δεκαδες σαυρες που σερνονταν βαριεστημενα στον τοιχο πισω της , με ενημερωσε οτι δεν υπηρχε δωματιο λογω του πανηγυριου. Και τοτε εκανα τη χαζη ερωτηση αν υπηρχε αλλο ξενοδοχειο ή δωματιο πουθενα κοντα.Ως και οι σαυρες γυρισαν και με κοιταξαν με απορια..Εχετε αυτοκινητο?Ρωτησε η κοπελα.Κοιμηθειτε μεσα.

Φτασαμε κατακοποι και εν τω μεσω καταρρακτωδους βροχης στο διπλανο χωριο , 15χλμ από το Sagay μετα από 3 τεταρτα περιπου και ευτυχως βρηκαμε δωματιο στο μοναδικο ξενοδοχειο του Cadiz. Δεν ανεβηκαμε καν στο δωματιο , αλλα φυγαμε για να βρουμε κατι να φαμε όπως μας συμβουλεψε η κοπελα στην εισοδο...11 παρα ηταν πολύ αργα και η μαγειρισσα του ξενοδοχειου ηδη κοιμοταν.

Στο χωριο επικρατουσε απολυτη νεκρα και από το παραθυρο μου εμπαινε μια υπεροχη μυρωδια από από βρεγμενο χωμα και ζαχαροκαλαμα που αφθονουν στην περιοχη ανακατεμενες με ευωδιες απο..ψητο? Ακολουθωντας τη μυρωδια φτασαμε στο Frankoy’s Restobar που ειχε στησει ένα υπαιθριο μπαρμπεκιου εξω από το μαγαζι.
Ξυλινοι πασσαλοι συγκρατουσαν μια τεραστια παλαπα που στεγαζε εξι-εφτα παγκακια , παγκους για φαγητο και μια πιστα. Παραγγειλαμε κοτοπουλα , ρυζι και San Miguel και ότι άλλο υπηρχε κανοντας την τεραστια ζημια των 4 ευρω στο μαγαζι! Ευτυχως συντομα σηκωθηκε καποιος με κιθαρα στην πιστα και ετσι εφυγε η προσοχη από εμας αφου φανταζομαι ότι θα εχει πολύ καιρο να περασει τουριστας από την περιοχη.
Ο νεαρος σερβιτορος με τα μακρια μαλλια και το εντονο μολυβι στα ματια ρωτησε για μενα καποιους απο τους θαμωνες , αν υπηρχαν δρομολογια αυριο για το Bantayan , αλλα δυστυχως μαθαμε ότι επρεπε να επιστρεψουμε αυριο πρωι στο λιμανι του Sagay.Οι σκηνες που ακολουθησαν στο Restobar είναι απεριγραπτες! Ο τυπος με την κιθαρα ‘εκτελουσε΄Φιλιππινεζικες επιτυχιες ενώ οι αποκατω που ειχαν πιει κομματακι τραγουδουσαν με τις San Miguel στα χερια , ειτε συνοδευαν καποιον που δεν μπορουσε να σταθει από το μεθυσι μεχρι το wc και πισω στο παγκακι. Κάθε τοσο ανεβαινε στην πιστα και δευτερος με κιθαρα και συνοδευε τον πρωτο. Ο κιθαρωδος καταχαρουμενος που τον χειροκροτουσα σε κάθε τραγουδι μου αφιερωσε το Hotel California σε αγγλο-φιλιππινεζικη εκτελεση και όταν φευγαμε φωναξε απο το μικροφωνο ‘good night American friends’!

Πρωι πρωι η banca εχει ηδη γεμισει και περιμενει μηπως φανει καποιος αργοπορημενος –και φανηκε!- για να ξεκινησει το δρομολογιο Sagay-Bantayan. Ο βαρκαρης μου δειχνει μια ξυλινη καλυβα απεναντι για να βγαλω εισιτηρια και με συμβουλευει να αφησουμε το αυτοκινητο στο..μουσειο! Ένα λευκο κτιριο με γαλαζια οροφη , το μοναδικο φιαγμενο από μπετον ξεχωριζει αναμεσα στις ξυλοκαλυβες των ντοπιων και ενώ πληρωνω ένα ευρω για τις δυο μερες παρκινγκ αναρωτιεμαι τι σοι μουσειο είναι αυτό , αλλα δεν υπαρχει χρονος να το ανακαλυψω..η banca εχει ηδη καθυστερησει.

Από το μουσειο μεχρι το κιοσκι εισιτηριων υπηρχε μια μονο λασπολακουβα που καλυπτε ολη την εκταση , αποτελεσμα της δυνατης πρωινης βροχης η οποια βοηθησε τις αποχετευσεις να εκβαλουν ότι ειχαν και δεν ειχαν. Εφτασα όπως- όπως ανασαινοντας μονο όταν εφτανα στο οριο να σκασω , βουτηξα τα εισιτηρια , ξεπλυνα σαμπο και ποδια στη θαλασσα και όταν εφτασα στη banca εμεινα αφωνη. Για να επιβιβαστω πρεπει να ισορροπησω πανω σε ένα μακρυ και στενο μαδερι που κατηφοριζει από την ‘προκυμαια’ στη βαρκα. Κυματα χτυπουν στα από κατω βραχια και κινουν το μαδερι προς πασα κατευθυνση , ενώ τα ποδια μου ηδη γλιστουν μεσα στα βρεγμενα σαμπο.
Η βαρκα είναι γεματη κοσμο , γυναικες με μωρα , παιδια , ηλικιωμενοι , σωροι καρτελλες με αυγα , δεματια νεροκρεμμυδα , τσουβαλια με φρουτα και απορω πως περασαν ολοι αυτοι από την κινουμενη σανιδα. Ως αποδειξη εκεινη τη στιγμη περναει ενας ντοπιος με 15 καρτελλες αυγα στο ένα χερι και τρεις κοκορες που κραζουν και φτεροκοπουν στο άλλο. Ακολουθει ο Mr. που σταματαει στα μισα βρισκει ισορροπια και μου τεινει το χερι. Γελακια ακουγονται πισω μου από το τσουρμο που εχει μαζευτει περιμενοντας να δει το μετεωρο βημα της τουριστριας. Αρνουμαι τη βοηθεια , πεταω παπουτσια και σακιδιο στη βαρκα και περναω ξυπολητη παρα τριχα!

Μεχρι να ξεμακρυνουμε από την ακτη ημασταν το αξιοθεατο της banca , αλλα μετα από λιγο καποιοι σηκωθηκαν και εστρωσαν στη μεση ένα τραπεζι με πετσετα μπανιου και αρχισαν τα χαρτια και τα στοιχηματα με τα πεσος να πεφτουν βροχη. Ο βαρκαρης κάθε τοσο ανοιγε μια καταπακτη και χανοταν κατω από τα ποδια μας εκει που προφανως ηταν η μηχανη , οι αντρες φωναζαν αφου το παιγνιδι ειχε παρει φωτια και τα κοκορια εδιναν συναυλια δεμενα στο ποδι του παγκου που καθομουν.. Ο βαρκαρης με ρωταει που θα μεινουμε στο νησι και όταν τον ρωταω ποια είναι η καλυτερη παραλια μου απανταει η Kota.
Ευχομουν μονο αυτη η παραλια να αξιζει τη διαδρομη που εκανα από χθες το μεσημερι!
Συγχώνευση : Ιουνίου 24, 2010, 13:40:17 μμ
Όταν σε τυλιγει μια ασημενια καταιγιδα από παιχνιδιαρικα ψαρακια λιγα μολις μετρα από την ακτη.. Όταν η λευκη αμμος που πατας δε βρισκεται στην ακροθαλασσια , αλλα στη μεση της θαλασσας..Όταν η ομπρελα σου δε βρισκεται στην ακτη , αλλα μεσα στο νερο και μαλιστα διαθετει και ενσωματωμενο τραπεζακι , εχοντας προβλεψει ότι δε θα θελεις να βγεις εξω με τιποτα..Όταν μενεις σε beach cottage και η διευθυνση σου είναι sugar και paradise beach γωνια...Τοτε δυσκολα πιστευεις ότι υπαρχει καπου μια μεγαλουπολη που περιμενει να επιστρεψεις συντομα.

Δεν ξερω αν η Kota ηταν η καλυτερη παραλια του νησιου , γιατι δεν εφυγα ποτε από εδώ για να παω να ψαξω για άλλη! Δεν αφηνεις ευκολα μια τελεια παραλια και έναν τροπικο κηπο της Εδεμ , γιατι καπως ετσι εμοιαζε ο περιποιημενος κηπος του Kota beach resort. Τωρα αυτό το resort μη σας κανει να σκεφτειτε τιποτα πολυτελειες. Μιλαμε για ξυλινα καλυβακια διασπαρτα μεσα στα δεντρα , με ένα μηχανημα που υποτιθεται ότι είναι aircon και κατά τα αλλα εντελως σπαρτιατικο , με τα απολυτως απαραιτητα.

Ευτυχως στα απαραιτητα συμπεριλαμβανοταν και το ξυλινο υπερυψωμενο μπαλκονι με τις φαρδιες ξυλινες κουνιστες πολυθρονες και την απιστευτη θεα. Το cottage δεν ηταν λουξ , αλλα εξω από τo δωματιo τι πολυτελεια! Η φυση δεν τσιγκουνευτηκε καθολου όταν προικιζε τις ακτες του Bantayan!

Οι backpackers εχουν ανακαλυψει το νησι εδώ και καιρο , αλλα οι τουριστες το προσπερνουσαν μεχρι που ξεκινησαν οι απευθειας πτησεις Cebu-Bantayan και μαθευτηκε ότι υπαρχουν εδώ παραλιες που συναγωνιζονται σε ομορφια το μεγαλο αστερι της περιοχης , το γειτονικο νησι Malapascua – επονομαζομενο και νέο Μπορακαι.
Το αλλοτε ηρεμο ψαροχωρι Santa Fe σημερα δεχεται καθημερινα φερυ με κοσμο από τις βορειες ακτες του Σεμπου , παρολα αυτά εχει ακομα δρομο για να γινει το νέο Boracay ή το νέο Malapascua αφου το μονο που διαθετει είναι λιγοστα μπανγκαλοουζ χωρις πολυτελειες. Η διασκεδαση περιοριζεται σε μερικα beach bars - το ένα πλωτο μποστα από τη sugar beach - και αυτά τιποτα το σπουδαιο..απλες καλυβες με ωραια μουσικη , ρεγγε ως επι το πλειστον , ξυπολητους θαμωνες και φοβερα κοκτειλ.

Το εσωτερικο του νησιου ηταν με μια λεξη καταπρασινο , ένα απεραντο πρασινο σε πληρη αρμονια με τα ντοπια bahay kubo , τις παραδοσιακες φιλιππινεζικες καλυβες φιαγμενες από μπαμπου δεμενα το ένα διπλα στο άλλο και μαλλιαρη οροφη φιαγμενη από φυλλα φοινικα nipa. Καποια ηταν διοροφα και όπως ξεφυτρωναν εδώ κι εκει μαζι με συσταδες από φοινικες και μπανανιες εδιναν εξωτικη οψη στο τοπιο. Το νησι είναι γνωστο σαν ‘Egg basket’ των Βισαγιας , αφου τροφοδοτει με αυγα όλα τα γυρω νησια καθημερινα και εξηγει τον ασυνηθιστο αριθμο καρτελων που ειδα να φτανουν στο λιμανι όταν φτασαμε κι εμεις.

Καποιο βραδυ που βγηκαμε να δουμε τι λεει η περιοχη τη νυχτα , απογοητευτηκα.. Ενα φτηνο καραοικε μπαρ με μια Φιλιππινεζα να κατακρεουργει ένα τραγουδι της Μαντονα , ένα-δυο μαγαζια κακογουστα , εντελως αδεια αφου κοσμος δεν υπηρχε – υποθετω ότι περιμενουν να ανεβει ο τουρισμος καποια στιγμη? Αν επρεπε λοιπον να βρω κατι στο οποιο υστερει το νησι , θα ελεγα σε νυχτερινη ζωη. Εγω δεν ειμαι πολύ της νυχτερινης διασκεδασης , οποτε η βραδινη ρομαντικη βολτα στην αμμουδια και ένα ποτο σε καποιο ησυχο μπαρακι στην παραλια με καλυπτε απολυτα. Ισως μεσα στη Santa Fe να υπαρχει περισσοτερη νυχτερινη ζωη , αλλα ειλικρινα δεν το εψαξα καθολου.

Το πρωι το σκηνικο αλλαζε..οι παγκοι εβγαιναν στο δρομο και γεμιζαν χρωματα κι αρωματα από τα φρουτα , τα λαχανικα και τα μπαχαρικα.
Μπουκαλια κοκα κολας του 1,5 λιτρου περιμεναν κατω από τον καυτο ηλιο να πουληθουν. Όχι , κανεις δε θελει να αγορασει ζεστη κοκα κολα , αλλα να βαλει καυσιμο στο μηχανακι-τρικυκλο , ολο και καποιος θελει. Αυτές οι εξωτικες κατασκευες από υπερυψωμενα κασονια με χορταρενιο σκεπαστρο είναι πρωτοτυπα βενζιναδικα και υπηρχαν παντου γυρω από την πλατεια που εσφυζε από ζωη και κινηση με τα δεκαδες τρικυκλα να χτυπανε τα κουδουνια ειδοποιωντας τους υποψηφιους επιβατες.

Το σχολειο που βρισκοταν απεναντι από το Kota beach γεμιζε παιδια και η παραλια που το απογευμα γεμιζε από φωνουλες της ντοπιας πιτσιρικαριας , τωρα ηταν αδεια. Οι λιγοστοι τουριστες ετρεχαν για καταδυσεις και σνορκελ στο απεναντι νησακι Virgin κι εγω κυνηγουσα τη θαλασσα που αλλου την αφηνα το βραδυ κι αλλου την εβρισκα το πρωι! Ολο το βραδυ τραβιοταν προς τα μεσα αφηνοντας το κιοσκι και τις ομπρελες να στεκουν αμηχανα στην αμμο λες και καποιος παλαβος τα τοποθετησε σε λαθος θεση. Κι εγω επρεπε να περπατησω αρκετα μετρα για να βουτηξω πισω από την υπερυψωμενη λωριδα αμμου.

Το μεσημερακι απολαμβανοντας το φαγητο μου στο εστιατοριο του ξενοδοχειου , εβλεπα τα πραγματα να μπαινουν στη θεση τους επιτελους!Η θαλασσα επεστρεφε σιγα σιγα στη θεση της. Το κιοσκι γινοταν πλωτο , το μπαρακι στα ανοιχτα μπορουσε τωρα να δικαιολογησει το ονομα floating bar. Οι ομπρελες αποκτουσαν λογο υπαρξης με το νερο να φτανει μεχρι τη μεση τους και το ενσωματωμενο τραπεζακι να με προσκαλει να κατεβω με ένα δροσερο choco-banana για απογευματινη βουτια. Μονο η υπερυψωμενη λωριδα αμμου αντιστεκεται σθεναρα και αρνειται να βυθιστει δημιουργωντας σε συνεργασια με την ακτη μια εντυπωσιακη λιμνοθαλασσα με τους γερμενους φοινικες να καθρεφτιζονται στα νερα της. Αφου φιαχτει το σκηνικο , ο ηλιος βασιλευοντας δινει την απαραιτητη αποχρωση , διαφορετικη κάθε βραδυ στο υπεροχο εξωτικο τοπιο.

Εγω και ο M.rgo2 ολομοναχοι στην αμμουδια , μοναδικος ηχος το κελαηδημα των τροπικων πουλιων , εξωτικα αρωματα και ροζ ηλιοβασιλεματα πανω από τη θαλασσα των Βισαγιας..δικαιως αισθανομαστε ένα βημα πιο κοντα στον παραδεισο!

[thailandgr]

Τελεια ..... με ταξιδεψες αλλη μια φορα
Ευχαριστω

[stelkon]

Απλα ευγε !


Πινεζε ( akis51 )  etoimasoy E R X O M A I

.........Άντε George για να ακολουθήσουμε  ..........
Συγχώνευση : Ιουνίου 24, 2010, 15:38:00 μμgo2dbeach

Συνέχισε να μας ταξιδεύεις !!!

[go2dbeach]

Κι αλλο βιντεο μου , αυτη τη φορα απο το Bantayan:

Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 25, 2010, 09:51:23 πμ[/time]-Εισαι ενταξει Σεβαχ των θαλασσων? Ακουω τον Mr. να μου φωναζει.
Γυριζω και τον βλεπω να μου χαμογελα ενω ο μισος βρισκεται πανω στο πλαινο μονοξυλο της banca. Γνεφω ναι, ενω σκεφτομαι οτι ειμαι τυχερη που ο ταλαιπωρος συζυγος δε με εχει πεταξει ακομα στη θαλασσα.
Τωρα το πως βρεθηκαμε να περναμε απο το Bantayan στο Negros με μια μικρη banca ειναι απλο: Ειναι γνωστο οτι ειμαι ενα κουλ ατομο που ταξιδευει ανεξαρτητα και επιπλεον ατρομητη λατρης της περιπετειας και...Καλα , καλα θα πω την αληθεια!   Αυτο που καθε φορα μας βαζει σε περιπετειες του στυλ 'διασχιζω τα στενα Tanon με καρυδοτσουφλο' ειναι η ξεροκεφαλια μου! Διοτι ο Mr. προτεινε επανειλημενως να παμε να προλαβουμε τη μεγαλη banca με το κλιματιζομενο βανακι του Kota beach resort που πηγαινε στο λιμανι , αλλα εγω το χαβα μου: Θα παμε με τρικυκλο! Σιγα μην κλειστω στο σωληνα με τα φιμε τζαμια και το ac! Τοσα τρικυκλα εχει εξω!

Ετσι το βανακι εφυγε χωρις εμας κι εγω βγηκα στο δρομο που εσφυζε απο ζωη...μαλλον που γινοταν πανζουρλισμος! Λες και ολοι οι κατοικοι του νησιου ειχαν βγει για καποιο λογο εξω την ιδια ωρα. Ρωτησα καποιον τι γινοταν και μου ειπε οτι ηταν Palm Sunday , μεγαλη γιορτη για αυτους! Οπου Palm Sunday , η Κυριακη των Βαιων! Ολοι φορουσαν τα καλα τους και κρατουσαν φοινικοφυλλα και μπανανοφυλλα πλεγμενα σαν σταυρους.
Τα τρικυκλα στολισμενα με λουλουδια και τροπικα φυλλα , ηταν ολα γεματα κοσμο μεχρι
και στην οροφη , ενω αλλοι κρεμοντουσαν σα σταφυλια απεξω! Περασε αρκετη ωρα μεχρι να βρω τρικυκλο αφου καποιος ντοπιος μας λυπηθηκε και μας πεταξε στο λιμανι το οποιο ηταν στην αντιθετη κατευθυνση απο την εκκλησια στην οποια πηγαινε το πληθος και αρκετη ωρα δρομος.

Ο υπαλληλος στα εισιτηρια μου ειπε κατι σαν ΄τωρα το πλοιο εχει σαλπαρει΄οταν φτασαμε και μειναμε να κουναμε το μαντηλι στη μεγαλη banca που πηγαινε στο Sagay και ειχε ηδη απομακρυνθει αρκετα.
Ποτε φευγει η επομενη banca? Ρωτησα.
Σε δυο μερες. Μου απαντησε.
Ποιος τροπος υπαρχει για να παω στο Sagay? Ρωτησα.
Να περιμενετε δυο μερες. Μου απαντησε.

Το λιμανακι του Bantayan ειναι γεματο bancas καθε ειδους και μεγεθους , οι οποιες ειναι αποκλειστικα για ψαρεμα στα πλουσια σε ψαρια νερα γυρω απο το νησι και ακριβως απεναντι , βρισκεται η ψαραγορα που δεχεται την ψαρια της ημερας. Σκεφτηκα να τολμησω να ρωτησω μηπως καποιος πηγαινε στο Νεγκρος σημερα και μπορουσε να μας παρει μαζι. Για καλη μου τυχη καποιος βγηκε απο μια μεγαλη banca και μου ειπε οτι εφευγε σε λιγο για απεναντι! Δεν πηγαινε στο Sagay , αλλα θα με αφηνε στο Escalente και απο κει θα επαιρνα τρικυκλο για τον κεντρικο , jeepney για Sagay center , και ξανατρικυκλο για Sagay Port. Μιση μερα ταλαιπωρια δηλαδη για 15 χιλιομετρα δρομο. Παιξαμε λιγο για την τιμη και τελικα του εδωσα 500 πεσος παραπανω για να με παει στο Sagay. Δεχτηκε!
Πηρα το σακιδιο μου και λεγοντας στον Mr. ποσο τυχεροι ειμαστε , πηγα να ανεβω στη μεγαλη μπλε banca , οταν ο κυριουλης με σταματησε και μου εδειξε ενα μικρο banca-κι σε μεγεθος κανο , οπου επανω βρισκοταν δυο αλλοι ψαραδες και το ετοιμαζαν για αποπλου. Με αυτο θα παμε και οι πεντε..μου ειπε ο κυριος. Αφωνη εγω!
Οι ψαραδες ειχαν σηκωσει το ξυλο που θα πατουσαν τα ποδια μας και τακτοποιουσαν αστεριες , αστακους και καλαμαρια. Εβαλαν το ξυλο στη θεση του και μας εβαλαν να καθησουμε ο ενας πισω απο τον αλλο , ο κυριουλης ορθιος διπλα μου στο μπαμπου και ενας μπροστα μου στο κομματι που εχε απομεινει! Το ξυλο στα ποδια μου ειχε μεγαλα κενα και καποιοι απο τους ενοικους του κατω οροφου εβγαζαν τις δαγκανες τους διαμαρτυρομενοι για τον ηλιο που σιγουρα θα μας εκαιγε στο τριωρο της διαδρομης.
Τουλαχιστον ο καιρος ειναι καλος και η θαλασσα ηρεμη..σκεφτηκα χαρουμενη. Με τη χαρα θα εμενα!

Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 25, 2010, 09:58:56 πμ[/time]
Πρέπει να ήταν από τις ελάχιστες φορές που χάρηκα τόσο που έβλεπα κάποιο μουσείο. Κι αυτό γιατί η σιλουέτα του λευκού κτιρίου με τη γαλάζια οροφή που ξεχώριζε στην ακτή σήμαινε ότι δεν είχα βρεθεί να μεταναστεύω με τα ριγέ φίδια νότια των στενών Tanon , ουτε κατεληξα στο στομάχι καποιου καρχαρία threser που βρίσκονται σε αφθονια στην περιοχή.
Το banca-κι μας ξεκινησε με ευνοικό ανεμο από το λιμάνι του Bantayan και καναμε και δυο στασεις – όπως ειχα συμφωνησει με το βραρκαρη – σε διπλανά νησάκια για να ξεφορτώσει το εμπόρευμα του κάτω οροφου. Μου ειπε ότι δε θα καθυστερούσαμε καθόλου , ουτε καν θα βγαίναμε στην ακτή , αλλά θα ξεφορτωναμε επιτοπου μεσα στο νερο. Πράγματι , το πλήρωμα έβγαλε χρωματιστά νάιλον τσουβάλια και μετακομισαμε ολοι προσωρινά στα πλαινά μονόξυλα μεχρι να τα γεμισουν με τους αστακους , αστεριες και καβουρια που μεταφεραμε. Στη συνεχεια εδεσαν τα τσουβαλια σε σχοινια που βρισκόντουσαν μεσα στο νερο σε μικρη αποσταση από την ακτη με τους ψηλους φοίνικες και το μπαμπουδένιο barangay. Μπουγαδες πολύχρωμες λιαζονταν αναμεσα στα καλυβια , πιτσιρικια έπαιζαν βουτώντας στα κρυστάλλινα νερά από τα γυρω βαρκάκια και Φιλιππινέζοι ψαρευαν μεσα στα διαυγη πρασινογαλαζα νερα , οντας οι ιδιοι μεχρι τη μέση μέσα στη θαλασσα ενώ τραβούσαν τις bancas τους από το μπαμπού.

Ήμασταν τυχεροι στην ατυχία μας που χασαμε τη μεγαλη banca αφου τωρα πλέαμε πολύ κοντα σε πανεμορφα νησακια που μας προσφεραν υπεροχες εικονες , αλλα και προστασία όπως φανηκε όταν τα προσπεράσαμε και βρεθήκαμε στην ανοιχτη θαλασσα που ξαφνικά σκούρυνε και αγρίεψε. Τα ασημολευκα συννεφα χαμηλωσαν σαν απειλητικά αλουμινοχαρτα και σε λιγο βρεθηκαμε να χτυπιομαστε σαν καρυδοτσουφλο στον ανεμο. Κάμερα και μηχανή μπηκαν σε σακούλες εγκαίρως και ενώ στην αρχη η ολη φαση μου φανηκε χαριτωμενη , γελουσα στιβοντας τα μαλλια μου και η μονη σκεψη μου ηταν μήπως βραχει η καμερα μου, μετα από λιγη ωρα αρχισα να ανησυχω για το αν θα φτασουμε τελικα απέναντι κολυμπωντας...Ο βαρκαρης κάθε τοσο εκοβε εντελώς ταχυτητα και αφηνε το κυμα να παρασυρει τη banca – που εξειχε λιγα μολις εκατοστα από την επιφανεια του νερου – οπου ηθελε. Οι δυο από το πληρωμα ισορροπουσαν στα πλαινα μπαμπου ανεκφραστοι και ο βαρκαρης με διαβεβαιωνε οτι δε συμβαινει κατι σοβαρο τη στιγμη που ένα ακομα κυμα μας κουκουλωνε. Μετα από δυο ωρες μπανιο στον ωκεανο , ειδα με ανακούφιση τις ακτες του Sagay και επιτέλους ανάσανα!
Η αποβιβαση ηταν το ιδιο επεισοδιακή με την προ δυο ημερων επιβιβαση και περιλαμβανε ισορροπια στα βραχια , σουρσιμο στο κεκλιμενο επιπεδο της αποβάθρας και σκαρφάλωμα στο πεζουλι , ενώ νερα και καλαμαροχτάποδα επεφταν από τις τσέπες μου.

Στο παρκινγκ-μουσειο βρηκαμε το αυτοκινητο μας , φορεσαμε στεγνα ρουχα και μπηκαμε στo μουσειο που όμως λειτουργουσε σαν αιθουσα τελετων για γιορτες του σχολειου και του χωριου και ειχε σειρες πλαστικες καρεκλες και μια μικρη σκηνη.

Πηραμε το αυτοκινητο και χαράξαμε πορεια προς το νοτιοτερο σημειο του νησιου , τη Zamboanguita οδηγωντας μέρα αυτή τη φορα , και απολαμβάνοντας την υπέροχη διαδρομη.
Η ανατολικες ακτες του Νέγκρος δεν είναι και οι καλυτερες της περιοχής κατά τη γνωμη μου. Όπου κι αν κατεβηκαμε να εξερευνησουμε τις καθ’οδον παραλιες , ήταν σίγουρα φωτογενείς , απάτητες , με μονο σημαδι πανω τους καποια πεσμενη καρυδα , αλλα λογω παλίρροιας το νερό ηταν ανακατεμενο και θολό.
Σε πολλες περιοχές η παλιρροια εβγαζε τη θαλασσα μεχρι εξω εξαφανιζοντας τη λευκη ζαχαρενια αμμο , κάνοντας τα δεντρα να φαινονται σα να φυτρωνουν μεσα στο νερο μαζι με τις υπερυψωμενες καλύβες των ντοπιων. Αλλά τα τοπια της ενδοχώρας ηταν εντυπωσιακα και παντα σε πρασινο-τυρκουαζ φοντο.

Οι φυτείες με τα ζαχαροκάλαμα του βορρά εδιναν τη θεση τους σε ορυζώνες και απεραντες πεδιαδες με νεροβουβαλους να αναζητουν σκια κατω από συστάδες κοκοφοινίκων. Περνουσαμε πανω από γεφυρες και από κατω κρυστάλλινα ποταμίσια νερα διασχιζαν πλούσια βλαστηση που ξεπλυμένη από τη βραδινή τροπικη βροχη , αστραφτε κατω από το δυνατό ηλιο. Γυναίκες εκαναν μπουγάδα στις όχθες και άντρες
‘χτενιζαν’ με τσουγκράνες απλωμενα βουναλακια κόκκων ρυζιου. Παλάπες-βενζινάδικα και πάγκοι φρουτων ειδοποιούσαν κάθε φορα που πλησιαζαμε καποιο barangay , ενώ πυκνη κυκλοφορια τρικυκλων και κάποιες πιο μοντέρνες βιτρινες που πουλούσαν ψωμακια σηματοδότησαν την είσοδο μας στο Bais city.

Συγχώνευση : [time]Ιούνιος 25, 2010, 09:06:54 πμ[/time]Το ξενοδοχειο La Planta με τα ανετα δροσερα δωματια και τα μεγαλα μπανια ηταν πολύ καλυτερο απ’ότι περιμενα για τα χρηματα που πληρωσα και σιγουρα ότι χρειαζομασταν μετα από ολοημερη οδηγηση.

Ένα καλο πρωινο στα τραπεζακια της πισινας μεσα στον περιποιημενο κηπο και βουρ ξανα για εξερευνηση της περιοχης.
Από το Manjuyod μεχρι το Tanjay , τις δυο πολεις που οριοθετουν τον κολπο του Bais , τα αξιοθεατα είναι αρκετα και γενικα η περιοχη θεωρειται τουριστικη. Αν και όταν πηγα εγω δεν υπηρχε δευτερος τουριστας , προφανως γιατι δεν ηταν η εποχη που εμφανιζονται τα δελφινια και οι φαλαινες – η μεγαλη ατραξιον και πολος ελξης τουριστων στον κολπο Bais. Όπως καταλαβαινετε , πρεπει να ερθετε τη σωστη εποχη (Μαιο – Σεπτεμβριο) για να απολαυσετε τα υπεροχα θηλαστικα να παιζουν στα κυμματα. Εγω ηρθα λιγο νωρις και ακομα δεν ειχαν φτασει , οποτε περιοριστηκα σε μια απλη βαρκαδα από το Cannibol port να θαυμασω τις καλυβες σε πασσάλους πανω στην 7 χλμ. λωριδα από φινα λευκη αμμο. Αναλογα με την παλιρροια , οι καλυβες επιπλεουν στο νερο και βουτας κατ’ευθειαν από το μπαλκονι σου
ή η θαλασσα τραβιεται και αποκαλυπτει το αμμωδες νησι στη μεση του κολπου Bais.
Το σνορκελ ηταν ηδη φανταστικο σε διαυγη νερα και αναμεσα σε πληθος τροπικων ψαριων , οποτε φανταζομαι την εποχη των μεγαλων θηλαστικων το θεαμα θα είναι υπεροχο , όπως και η διαμονη σε καποια από τις σπαρτιατικες καλυβες οι οποιες νοικιαζονται από το γραφειο τουρισμου σην πολη. Η ημερησια εκδρομη περιλαμβανει σταση στο sand bar για βουτια και φαγητο , καθως και επισκεψη στο καταφυγιο πουλιων της περιοχης και το παρκο με τα μανγκροβια.

Επιστρεψαμε στην ακτη και οδηγησαμε αναμεσα στις φυτειες ζαχαρης προς την Central Azucarera de Bais με τις ατμομηχανες αντικες που καποτε μετεφεραν τα ζαχαροκαλαμα στους μυλους ζαχαρης , να προσφερουν σημερα ομορφα φωτογραφικα στιγμιοτυπα. Τωρα η μεταφορα γινεται με φορτηγα που πολλες φορες συναντησαμε στο δρομο , να τρεχουν φορτωμενα μεχρι εκει που δεν παιρνει άλλο , προς το εργοστασιο για την επεξεργασια.

Φτασαμε στο Dumaguete , την πολη που μου ειχαν προτεινει όταν νοικιασα το αυτοκινητο. Το ονομα της προερχεται από την ντοπια λεξη daguit που σημαινει κλεβω-βουταω και οφειλεται στους πειρατες που δρουσαν στην περιοχη και συχνα εβγαιναν για να ρημαξουν το χωριο και να βουτηξουν τα νεα κοριτσια και νεους για σκλαβους. Στον κεντρικο δρομο και διπλα στον καθεδρικο της Αγιας Αικατερινης , ο Bell Tower θυμιζει εκεινες τις εποχες , αφου χτιστηκε για να χτυπαει το καμπαναριο και να προειδοποιει οποτε πλησιαζαν οι πειρατες. Η πολη εχει αρκετα αξιοθεατα για οποιον μπορει να αντεξει κινηση , θορυβο , καυσαεριο , κορνες και εκατονταδες τρικυκλα , όλα σε υπερθετικο βαθμο. Απορια μου πως οι κατοικοι της πολης των ευγενικων ανθρωπων – όπως την αποκαλουν – κατορθωνουν να παραμενουν ευγενικοι και χαμογελαστοι μεσα στο χαμο.

Φυγαμε αμεσως για την παραλιακη πολη Dauin που ειχα πληροφορηθει ότι εχει πολλα ξενοδοχεια , τα περισσοτερα dive resorts λογω της ευκολης προσβασης στα νησια Apo και Siquijor που αποτελουν μαγνητη για τους λατρεις των καταδυσεων (ειδικα το Apo). Κοιταξα ένα-δυοξενοδοχεια που ειχα βαλει στο ματι , το ένα εξαιτιας του ονοματος του:Thalatta.

Όλα ηταν ομορφα , οι παραλιες ερημικες με ψηλους φοινικες , αλλα η αγρια θαλασσα και ο αερας που φυσαγε τις τελευταιες μερες , απεκλειαν το κολυμπι. Απογοητευμενοι προσπερασαμε Dauin και Zamboanguita και ενώ αναρωτιομασταν τι να κανουμε , η απαντηση ηρθε μπροστα μας με τη μορφη μιας πινακιδας:
Hotel Kookoo’s nest and Antulang beach resort - 9 χλμ χωματοδρομος...

[spamangr]

Σ'ευχαριστούμε για τις εμπειρίες σου και για τον όμορφο τρόπο που τις μοιραστηκες μαζί μας

[kikiv]

πολυ ωραια αφηγηση και πολυ καλες φωτο ...
σε ευχαριστουμε πολυ

[go2dbeach]

  Ποτε δεν εχω μετανιωσει οσες φορες κι αν εχω ακολουθησει χωματοδρομους σαν κι αυτόν. Αναρωτιομασταν αν καναμε καλα που στριψαμε στο χωματοδρομο που συνεχως χειροτερευε και σκαρφαλωνε κυκλικα σε ένα λοφο , όταν ξαφνικα εμφανιστηκε μπροστα μας ο κολπος Tambobo. Πλουσια βλαστηση κατρακυλουσε απαλα στα γαληνια νερα του κολπου που ταραζαν κατά τοπους σπαρμενα γιωτ και καταμαραν. Σιγουρα πηγαιναμε καλα..οι λιγοι τυχεροι που εφταναν εδώ δια θαλασσης ανακαλυπταν μικρους ιδιωτικους κολπισκους.
Κι άλλη στροφη , κι άλλος κολπισκος , κι άλλος χωματοδρομος , ωσπου φτανουμε σε μια σιδερενια πορτα που δε μου γεμιζει το ματι. Μια γλυκυτατη κοπελα μας καλοσωριζει εξωτικα στο ξενοδοχειο , με κολιε από λέι και δροσερους χυμους και ανακαλυπτω από το πρωτο λεπτο ότι πισω από την πορτα κρυβεται ένα λουλουδι , ένα Antulang.  
Antulang βεβαια οι κατοικοι των Βισαγιας λενε και τα τεραστια κοχυλια που βριθουν στα βαθια νερα του νοτιου Νεγκρος. Ενα τετοιο τεραστιο διπλο κοχυλι βρισκοταν στο πατωμα του λομπι του ξενοδοχειου , κανοντας με να αναρωτιεμαι για το μεγεθος του πλασματος που ζουσε εκει μεσα καποτε. Antulang λενε όμως και το λουλουδι της περιοχης , ένα βυσινι-μαβι λουλουδι που κοσμουσε το λογοτυπο αλλα και τους κηπους του ριζορτ.  Προτιμω ως εξηγηση του ονοματος του ξενοδοχειου τη βερσιον του λουλουδιου  , από το κοχυλι-γιγας με τον  ενοικο  σε μεγεθος τιγρεως.. Το καλυτερο από όλα είναι ότι το ξενοδοχειο είναι εντελως αδειο , αρα το πανεμορφο λουλουδι είναι μονο για μας και μονο το δευτερο βραδυ περιμενουν ένα γκρουπ Κορεατων. Τις αμεσως επομενες μερες το ριζορτ είναι ολο κλεισμενο αφου κοντευει το Πασχα. Δεν πειραζει αφου θελουμε απλα να χαλαρωσουμε σε ένα μερος για λιγο προτου περασουμε στο επομενο νησι , απλα αναρωτιεμαι , μηπως δεν εκανα καλα που δεν εχω κλεισει δωματιο στο Μποχολ. Η κοπελα στο λομπι μου λεει ότι ολο το Σεμπου θα περασει για Πασχα στο Μποχολ και πιστευει ότι δε θα βρω δωματιο ευκολα..Το Antulang όμως δεν είναι μερος που μπορεις να ανησυχεις για οτιδηποτε , οποτε όταν ερθει η ωρα του Μποχολ , βλεπουμε τι θα κανουμε.
Τα δωματια του ριζορτ καλυπτουν όλα τα γουστα και τις τσεπες , απο προεδρικη σουιτα και villa με πριβε τζακουζι , sea και pool view cottages ,  μεχρι απλες οικονομικες καμπανες με θεα στον κηπο , για αυτους που αρκουνται σε ένα καθαρο δωματιο με μπανιο και ac.

Το Antulang καλυπτει μια τεραστια εκταση και η τοποθεσια του στην ακρη μιας σειρας από κατακορυφους βραχους είναι συναρπαστικη! Οι τεραστιοι ασβεστολιθοι σπαρμενοι με ιβισκους και μπουκαμβιλιες αγκαλιαζουν μινι παραλιάκια και η προσβαση σε καθενα από αυτά είναι μια περιπετεια. Ενας λαβυρινθος από σκαλια και στενα πετρινα σοκακια που φιδογυριζουν ξυστα στους βραχους , σε οδηγουν πότε στη μεγαλη παραλια , πότε πανω από πετρινα γεφυρακια για μπανακι στο δικο σου μυστικο μερος , πότε για ποτακι στο αγαπημενο Sand Bar που λειτουργουσε μονο για μας στην ακρη ενός βραχου.  Μεγαλο συν του ριζορτ είναι θεση του στο νοτιοτερο ακρο του Νεγκρος εκει που  συναντιουνται τα νερα του στενου Τανον με τη θαλασσα Sulu δημιουργωντας μια απιθανη υποβρυχια γειτονια για πλουσια και ποικιλη θαλασσια ζωη. Στη γυρω περιοχη υπαρχουν πανω από 17 σημεια για καταδυση.Στο Antulang γινονται μαθηματα σε μια μεγαλη πισινα-πηγαδι και οργανωνονται ημερησιες στο μεγαλο αστερι  , την παγκοσμιου φημης τοποθεσια για καταδυσεις , το νησι Apo που η σιλουετα του δεσποζε απεναντι μας. Η κυριως παραλια του ριζορτ δεν είναι από τις γνωστες αγαπημενες μου με την λευκη αμμο και τους ψηλους φοινικες , αλλα τα νερα ηταν τυρκουαζ και απιστευτα διαυγη. Με μια απλη μασκα από την παραλια βυθιζοσουν σε ντοκιμαντερ του Κουστω , μεταφεροσουν ξαφνικα σε ένα φυσικο ενυδρειο , κι αν δεν ειχες το νου σου τα κρυσταλλινα νερα και τα μαγευτικα χρωματα του βυθου μπορουσαν  να σε κρατησουν εδώ να ψαχνεις για θησαυρους στους υφαλους μεχρι να βγαλεις λεπια!

Οι κηποι πλουσιοι και φροντισμενοι , εξωτικα  δεντρα φορτωμενα με κάθε λογης φρουτα με περιεργα ονοματα  και αρωματα , τροπικα φυτα και θαμνοι πασπαλισμενοι με χρωματα. Δεν είναι παραξενο που κάθε πρωι τα αλογα του ριζορτ μαζευαν δροσια ξαπλωμενα στο γρασιδι περιμενοντας καποιον επισκεπτη να τα παει βολτα στην παραλια. Μεσα στον κηπο βρισκοταν και μια κατασκευη που καποτε θα ηταν μινι ζωολογικος κηπος. Τωρα οι πορτες ηταν ανοιχτες , αλλα καποιος αρνιοταν να φυγει..

Το μικρο μαιμουδακι που αγαπησα και από ότι καταλαβα τα συναισθηματα ηταν αμοιβαια , με περιμενε κάθε μεσημερι να του φερω κατι από το εστιατοριο , μια φετα αγγουρακι , καροτακι και το απογευμα το ζελεδακι του. Το αφηνα να φαει ενω επιτηδες επιανα το διπλανο καγκελο και ευθυς ετρεχε και χαιδευε στο χερι μου την πλατουλα ή το μουσουδι του , ενώ το υφος του ηταν παντα παραπονεμενο. Το προσωπικο το φροντιζε με μπανανουλες , καθαρο νερο και κυριως χαδια , οποτε δεν είναι περιεργο που δεν εφευγε παρα την ανοιχτη πορτα.

Στην ακρη του κηπου βρισκεται μια εντυπωσιακη ατελειωτη πισινα με πετρινη γεφυρουλα και μικρους καταραχτες στη μερια του εστιατοριου που σερβιρε πλουσιο πρωινο και καλο φαγητο. Το βραδυ που ηρθε το Κορεατικο γκρουπ , το προσωπικο οργανωσε εκδηλωση με μουσικη και Φιλιππινεζικους χορους. Τα κοστουμια και οι ρυθμοι μου θυμιζαν Χαβαη και το χορευτικο εκλεισε μια κοπελα που χορεψε τον χορο με τα μπαμπου. Ο χορος Singkil χορευεται παντα από κοπελα , ενώ δυο ατομα ανοιγοκλεινουν δυο μπαμπου στο εδαφος και οσο περναει η ωρα ανεβαινει ο ρυθμος της μουσικης , αλλα και το ανοιγμα κλεισιμο των μπαμπου.

Το τελευταιο βραδυ απολαυσα  ένα ποτακι στο Waldo’s Bar με θεα τα μακρινα φωτακια του Apo  να λαμπουν σαν κοσμημα στο σουρουπο , ενώ φωτισμενοι κηποι και πισινα εδιναν στο χωρο οψη καραβιου που σαλπαρε για ένα ακομα μαγευτικο ηλιοβασιλεμα.  Εφτασε η μερα να φυγουμε και εγω κραταω μεχρι σημερα σαν αναμνηση ,  ουρανο , θαλασσα και ηλιο στα καλυτερα τους και στη μεση  ένα πανεμορφο λουλουδι Antulang!