Φιλιππινες με αεροπλάνα , bancas , jeepneys και τρικυκλα!

[go2dbeach]

Πισω από τις φυτειες με τα ζαχαροκαλαμα που σχεδον αγγιζουν τις ακτες , υψωνονται  ομορφες κορυφογραμμες με τη φιγουρα  του ορους Talinis να κυριαρχει στο τοπιο. Το εισιτηριο για το φερυ που θα μας περνουσε στο Σεμπου ειχε κανονιστει για το απογευμα , οποτε ολη μερα ηταν δικη μας για μια ακομη εξερευνηση γυρω από το Dumaguete. Η περιοχη εχει αρκετες ομορφιες και οτιδηποτε σπανιο από χλωριδα , πανιδα , καταρραχτες , καταφυτες πλαγιες θα το βρεις εδώ , με αφετηρια την επισης σπανια Valencia. Βρισκεται προς την ενδοχωρα μολις 9,5 χλμ δυτικα του Dumaguete κι όμως οι διαφορες της από την παραθαλασσια πρωτευουσα του Νεγκρος οριενταλ είναι πολλες.

Το πρωτο που προσεχεις είναι το ισπανοφωνο ονομα της , κληρονομια της ισπανικης αποικιοκρατιας. Το δευτερο που προσεχεις είναι η ελαφρα πτωση της θερμοκρασιας που οφειλεται στο υψομετρο που βρισκεται και στο δροσερο αερακι που κατεβαζει το βουνο. Το τριτο που προσεχεις είναι ότι προκειται για μια πολη-κηπο  σφηνωμενη στους προποδες του δευτερου ψηλοτερου βουνου των Βισαγιας που χωρις αμφιβολια εχει το πιο ομορφο background. Η μεγαλυτερη εκταση της περιοχης καλυπτεται από καταφυτα δαση και καλλιεργημενα χωραφια και η πολη στο ιδιο μοτιβο φροντιζει κάθε σπιτι να εχει από έναν φροντισμενο κηπο με τις μπανανιες όχι απλα να πρωταγωνιστουν , αλλα να κρεμονται σε τεραστια τσαμπια μεχρι τα πεζοδρομια. Απλα απλωνεις το χερι και κοβεις..Στο κεντρο της πολης βρισκεται το παρκο , με κιοσκια μεσα στο πρασινο , πεντακαθαρο , με την καθολικη εκκλησια Nuestra Señora de los Desamparados στη δυτικη πλευρα να κλεβει τις εντυπωσεις. Θαυματουργη η εικονα της Παρθενου της εκκλησιας όπως λενε οι ντοπιοι , αφου κατά τον 2ο παγκοσμιο πολεμο μια βομβα επεσε στο καμπαναριο της αλλα δεν εσκασε και η εκκλησια γλιτωσε από θαυμα. Απεναντι από το παρκο μια σειρα από ψηλες τετραστηλες παλαπες περιμενουν να στηθουν οι παγκοι κάθε εβδομαδα  που γινεται εδώ η λαικη αγορα.

Βγαινοντας από την πολη ακολουθωντας τη διαδρομη του ποταμου Banica , φτανεις στο Forest camp , μια περιοχη που καποτε χρησιμοποιουσε ιδιωτικα η οικογενεια Vicuna για τις εκδρομες και τα πικνικ της. Φιλοξενωντας φιλους στην αρχη , και καποιους περαστικους τουριστες που τους αρεσε το μερος , σιγα σιγα καταλαβαν το θησαυρο που κρυβει η περιοχη και εφιαξαν μερικα σπαρτιατικα καλυβια  σε Φιλιππινεζικο στυλ και μερικα cottages και ένα δεντροσπιτο και χωρους που μπορει κανεις να κατασκηνωσει. Για οσους θελουν απλα να περασουν εδώ λιγες ωρες μπορουν να πληρωσουν ένα μικρο ποσο για εισοδο. Εκανα μια μικρη βολτα ακολουθωντας το ποταμι και εφτασα στις φυσικες πισινες που μπορεις και να κολυμπησεις αν και το νερο είναι κρυο και η ψυχρολουσια είναι δεδομενη.
Το μερος είναι πανεμορφο , αληθινος παραδεισος για τους λατρεις των τροπικων και όχι μονο δασων.  Εξωτικα πουλια του δασους μας καλοσωρισαν μεσα σε ευηχο σαματα , ενωνοντας το κελαηδημα τους με αυτό του νερου. Διαφορετικα ειδη από πανυψηλα δεντρα καποια με τοσο πλατια φυλλα που θα μπορουσες να τα χρησιμοποιησεις για ομπρελα και δε θα βρεχοσουν ακομα κι αν εριχνε τουβλα! Η φυση ειχε καλυψει τα παντα με αναρριχώμενα φυτα στρωμενα σαν πρασινα χαλια για να μας υποδεχτει. Ηθελα να φτασω μεχρι τους καταρραχτες  Casaroro και μου ειπαν ότι από εδώ ηταν μιαμιση ωρα τρεκινκ στο δασος , μπορει και παραπανω.  Αφου δεν ειχα χρονο αλλα ειχα αυτοκινητο όμως , μπορουσα να παω από την άλλη πλευρα  , ανεβω πρωτα στο βουνο και να κατεβω από τα διαμορφωμενα σκαλια και μονοπατια.

Εδώ εγινε λαθος συνενοηση , γιατι εγω καταλαβα ότι το βουνο θα το ανεβαινα με το αυτοκινητο..Το αυτοκινητο ομως πηγαινει μεχρι ένα σημειο , γιατι ο δρομος είναι χωματινος και οσο ανεβαινεις τοσο χαλαει. Ειχαμε ηδη σκασει ένα λαστιχο φευγοντας από το χωματοδρομο του Antulang το πρωι και η ρεζερβα ειχε χρησιμοποιηθει , οποτε ο μονος τροπος ηταν να συνεχισουμε με τα ποδια την αναβαση. Ξεψυχισμενοι φτασαμε στην εισοδο και αρχισαμε την καταβαση στο φαραγγι από τα σκαλια και τα τσιμεντενια γεφυρακια. Ανακουφισμενη που επιτελους φταναμε αρχισα να μαζευω ηχους και εικονες , ξεχνωντας οτι τα σκαλια δε θα τα κατεβαινα μονο..θα επρεπε και να τα ανεβω! Και ηταν 350!

[dk]

Περιγραφη super που μονο η go2dbeach ξερει να κανει!!!
Ζωή... παρολου που τα εχω ξαναδιαβασει... τα ξαναδιαβασα ευχαριστα.
Βλεπω εισαι ακομη κολλημενη με τις αιωρες?

ΥΓ.Χαρηκα που ξανασυναντηθηκαμε... να'σαι καλα και να ταξιδευεις παντα!!!

[go2dbeach]

Ευχαριστω για τα σχολια

    Τα 350 σκαλια και τα μονοπατια φιαχτηκαν σχετικα προσφατα οπως μας ενημερωσαν στο Forest camp και ειλικρινα δε μπορω να φανταστω πως κατεβαιναν πριν οι ανθρωποι απο εδω , αφου το φαραγγι ειναι εξαιρετικα αποτομο. Αφου φτασεις στο τελος των σκαλιων και στη βαση του φαραγγιου , ακολουθεις μια σειρα απο μικροτερα σκαλια και μικρα τσιμεντενια μονοπατια που φιδογυριζουν σε μια καταπρασινη στενη κοιλαδα , ακολουθωντας αντιθετη φορα με το ρεμα που τροφοδοτειται απο τον καταραχτη. Τις οχθες σκιαζουν τροπικα φυτα και στολιζουν ποικιλοχρωμες πεταλουδες. Εχει κι αλλο περπατημα μεχρι να φτασεις στον πολυποθητο προορισμο , αφου η φυση κραταει το κοσμημα της καλα κρυμμενο στα βαθη του φαραγγιου αν και καθε στροφη , καθε σπιθαμη αυτου του μερους ειναι ενας θησαυρος. Ο καταρραχτης θεωρειται απο τους πιο πολυφωτογραφημενους του Νεγκρος οριενταλ , και αν η δυσκολη προσβαση δεν ειχε βοηθησει , σιγουρα οι επισκεπτες θα ηταν παμπολλοι. Τωρα υπηρχε μονο μια παρεα Φιλιππινεζων που απ’οτι ειδα στην εισοδο ειχαν φτασει εδω με ATV .
Τον καταραχτη τον ακους πολυ προτου τον δεις οπως βρισκεται τοποθετημενος πισω απο μια στροφη και αφου περασεις τη σχοινενια γεφυρα.

Εδω το μονοπατι σταματαει και πρεπει να ισορροπησεις πανω σε γλιστερες πετρες για να φτασεις στη στενη βαθια λεκανη στην οποια καταληγει με δυναμη ο υδατινος ογκος. Συναυλια απο περιεργα κακοηχα κρωξιματα απο την αντικρυνη οχθη του φαραγγιου ενωσαν τις δυναμεις τους σε μια προσπαθεια θαρρεις να ξεπερασουν το δυνατο βρυχηθμο του νερου. Μπορει να μην ειναι ιδιαιτερα ψηλος ή πλατυς ο καταραχτης.. για την ακριβεια μοιαζει σα μια λευκη λωριδα που πεφτει απο το γκρεμο με αποστολη να σπασει το μονοπωλειο του πρασινου. Ομως σε συνεργασια με τα καταφυτα , κατακορυφα βραχια που φιαχνουν ενα βαραθρο που περικλειει την υδατινη στηλη , δημιουργειται μια αισθηση απομονωσης που εντυπωσιαζει. Ειναι απο τα μερη οπου ανθρωπος και φυση συνυπαρχουν για λιγο σε ειρηνικο περιβαλλον και κυριως με σεβασμο οπως πολλα χρονια πριν.

Η αληθεια ειναι οτι θα εντυπωσιαζομουν και χωρις τον καταρραχτη..
Οι βραχοι δημιουργουσαν κατα τοπους φυσικα καθισματα , αλλα εχουν φροντισει να στολισουν το μερος με κιοσκια δημιουργωντας σκιερες γωνιες για ξεκουραση ή και για πικνικ μετα τη βολτα και τη βουτια στη φυσικη πισινα. Η πεζοπορια μας ανοιξε την ορεξη και ευτυχως που αγορασα απο ενα φουρνο στη Valencia μαλακα κεικακια cassava με αρωμα καρυδας τα οποια και απολαυσαμε θαυμαζοντας τη μαγεια της φυσης. Το ολο μερος ειναι ενα παζλ απο φωτογενη σκηνικα σε ολες τις αποχρωσεις του πρασινου που σου κοβει την ανασα. Σε μια μερια φαρδιες συσταδες μπαμπου  υψωνονται σαν εξωτικα χερια στον ουρανο, ενω πλατυφυλλες φτερες σχηματιζουν αψιδες πανω απο αγριες ορχιδεες και περιεργα φυτα που γεμιζουν καθε σχισμη των βραχων.

Και ηρθε η πολυποθητη ωρα της αναβασης  που ξεκινησα χωρις κανενα προβλημα , ενω σταματουσα να βγαλω και καμια φωτογραφια και να θαυμαζω απο ολο και πιο ψηλα τα διαφορα κομματια του φαραγγιου , που εμφανιζονταν σε καθε στροφη και που τωρα ελουζε ο ηλιος..Ο καυτος ηλιος που τωρα ειχε σκαρφαλωσει ψηλα στον ουρανο και δεν καταλαβαινε αν φοραγες καπελο ή στολη αστροναυτη! Καπου στο διακοσιοστο σκαλι επεσα ανημπορη , κρεμασμενη απο το πλαινο καγκελο ψελιζοντας αφηστε με να πεθανω εδω κι ας βρει το κουφαρι μου η επομενη παρεα που θα κατεβει.. Η επομενη παρεα ομως ηδη κατεβαινε και ευτυχως που ηταν ιδιαιτερα φωνακλαδικη και προλαβα να σηκωθω και να κανω οτι χαζευα το τοπιο αδιαφορα , γλιτωνοντας το ρεζιλικι!

Φιλιππινεζες κουβαλουσαν κατσαρολες και ταψακια με φαγητα προφανως πηγαινοντας για πικνικ στα κιοσκια ενω στην παρεα ξεχωριζε ενας ηλικιωμενος μη Φιλιππινεζος που σταματησε και με ρωτησε αν ο καταρραχτης ηταν κοντα. Η παρεα συνεχισε με γελια και πειραγματα την καταβαση ενω ηδη εβλεπα τους Φιλιππινεζουν στην αναβαση να φιαχνουν αυτοσχεδιο φορειο για να ανεβασουν τον 65χρονο και βαλε κυριο..Εγω παντως παρολιγον να το χρειαστω , αλλα παρολα αυτα εφτασα σερνοντας στην εισοδο και κατεβηκα και το βουνο σχεδον κουτρουβαλωντας στο δρομο μεχρι το αυτοκινητο στο οποιο και σωριαστηκα.

Πλησιαζε μεσημερι και ωρα φαγητου και διαλεξα ενα πολυ ξεχωριστο μερος για να αποχαιρετησουμε το Νεγκρος με πολυ γευστικο και ντοπιο χρωμα..

[akis51]

Ααααχ, φτιάξε με κι άλλο, βρε Ζωή..  Σε λίγες μέρες πάω για Dumaguete (έρευνα για μόνιμη διαμονή..) αλλά Valencia με βλέπω να καταλήγουμε !!  Τελοσπάντων,
έχω επαφή με κάμποσους που μένουν μόνιμα εκεί (ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, θα με λιώσουν στις μπύρες, οι ..μπυροκανάτες..) μιάς και δεν ψάχνουμε σπίτι μόνο αλλά και
ανεκτό σχολείο δια το ..τέρας - 5η Δημοτικού.   Να ΄σαι πάντα καλά, γιά νέους τόπους.  "Πάρε το σάκο σου κι έλα" που λέει κι ο Δημήτρης Παρούσης, ο Ιθπανοβαρεμένος..

[go2dbeach]

Η Valencia ειναι καταπρασινη και ολη η γυρω περιοχη εχει απειρες ομορφιες. Θα ζηλευα αν καποιος μου ελεγε οτι θα παει εκει για ταξιδι , ποσο μαλλον εσενα που πας για μονιμη διαμονη..Τουλαχιστον πιες καμια San Miguel στην υγεια μας!

[go2dbeach]

Παρολο που ανυπομονουσα να βρεθω στην  παραλια , δε χορταινα τις εικονες της ενδοχωρας με τα καταφυτα δαση και τα αναριχιτικα φυτα να κρεμονται σαν μακριες πρασινες γενιαδες  από αιωνοβια δεντρα. Στον παραλιακο δρομο η εικονα αλλαζει με τους ψηλους φοινικες  να σκιαζουν την αμουδια και αναμεσα τους σπαρμενα μικρα καλαισθητα ξενοδοχεια. Η θαλασσα δεν ηταν οπως την ειδαμε στον ερχομο..τωρα ηταν γαληνια με τη φιγουρα του Apo να ξεχωριζει σε αποσταση που ολο και μικραινε καθως πλησιαζαμε τη Zamboanguita και συγκεκριμενα το χωριο Maluay. Τωρα θα σας μιλουσα για ενα ηρεμο ψαροχωρι απ'oπου φευγουν τα καραβακια για το νησι Apo , που το πιο σημαντικο που μπορει να συμβει εδω εχει σχεση με τη σοδεια του ρυζιου , ή το νεροβουβαλο που κατσικωθηκε στη γεφυρα κλεινοντας το δρομο. Αυτα θα σας ελεγα αν δεν ηταν Τεταρτη. Γιατι καθε Τεταρτη το χωριο  γινεται το επικεντρο της περιοχης με την παραθαλασσια αγορα Malatapay να πρωταγωνιστει. Προκειται για μια αγορα που στην ουσια ειναι μικρογραφια αλλων μεγαλων αγορων των Φιλιππινων , κι ομως εχει πολλα χαρακτηριστικα που την κανουν μοναδικη , γι'αυτο και εφιαξα ετσι το προγραμμα ωστε να βρεθουμε εδω τη συγκεκριμενη μερα. Η αγορα λαμβανει χωρα στα 200 μολις μετρα του δρομου που ειναι καθετος απο τον κεκτρικο προς την παραλια και απο τον κεντρικο δρομο ακομα καταλαβαινεις οτι εισαι στο σωστο μερος απο την ασυνηθιστη για την περιοχη κινηση.

 Τα τρικυκλα φτανουν φορτωμενα με κοτες , γουρουνια , κατσικια , οι αγροτες απο τη γυρω περιοχη οδηγουν βοιδαμαξες φορτωμενες με βουναλακια απο  εξωτικα φρουτα και λαχανικα προς πωληση. Κινηση , κακαρισματα , ζωη , βελασματα , χαμογελα , χρωμα , και φυσικα μουσικη , αφου η αγορα εχει το αναλογο σαουντρακ , σε Φιλιππινεζικους ρυθμους  από έναν παγκο που πουλαει cd και βιντεοκασετες. Δυο κοκορια αποφασιζουν να στησουν κοκορομαχια από μονα τους στη μεση της αγορας και τρεχουν να τα χωρισουν και να τα οδηγησουν οπως ολα τα ζωντανα στο κατω μερος της αγορας , οπου και γινεται ανταλλαγη προιοντων. Γιατι οι ντοπιοι δεν ερχονται μονο για τις αγορες , αλλα και για να ανταλλαξουν τα προιοντα τους με προιοντα αλλων. Ψαραδες ερχονται απο το Apo με φρεσκα ψαρια και αστακους και οι μυρωδιες που μου σπανε τη μυτη μαρτυρουν οτι στην παραλια κατι πολυ καλο ετοιμαζεται..

Ετσι κι αλλιως μου αρεσουν οι υπαιθριες αγορες , αλλα η συγκεκριμενη ειναι απο τις πιο  φωτογενης , με πολυ ντοπιο χρωμα , με τους πλουσιους παγκους  και τους ανοιχτοκαρδους πωλητες  εκατερωθεν του δρομου και με τους φοινικες να σκιαζουν τον πολυσυχναστο δρομο.
 Αφου δεν ενδιαφερομαι να κανω τα ψωνια της ημερας  , κατευθυνομαι προς τον παγκο με τα cd. Ο πωλητης ψαχνει να μου βρει το cd του Blackdyak ενώ ένα γουρουνι από τα πολλα που τα οδηγουν ειτε δεμενα με σκοινια , ειτε από το αυτι σαν αταχτα παιδια , ξεφευγει από το αφεντικο του και πεφτει πανω στο ποδι μου. Το κοιταζω εντρομη , με κοιταζει και κατι σκουζει! Ο ιδιοκτητης του το πιανει ξανα από το αυτι και το οδηγει πισω στο δρομο. Η αγορα του cd δεν ολοκληρωθηκε αφου ο καλλιτεχνης δεν βρεθηκε , αλλα ουτε και η μεταφορα του γουρουνιου επετευχθη ηρεμα όπως εδειχναν οι φωνες και τα σκουξιματα στο τερμα του δρομου.

Η αγορα είναι δημοφιλης για διαφορους λογους , όπως η παραθαλασσια τοποθεσια της , η πληθωρα των αγαθων , αλλα κυριως το αυτοσχεδιο υπαιθριο εστιατοριο που στηνεται κάθε Τεταρτη με το τελος της αγορας.  Οι ψησταριες παιρνουν φωτια , ψαρικα και ολοκληρα γουρουνοπουλα (lechon baboy) μπαινουν στη σειρα αλλοτε σε σουβλες και αλλοτε παρεα με ρυζι και λαχανικα τυλιγμενα σε μπανανοφυλλα. Κανεις οτι και οι ντοπιοι..Παιρνεις το πιατο σου , ή ακομα καλυτερα παιρνεις μπανανοφυλλο για πιατο , επιλεγεις το ολοφρεσκο ψαρακι σου απο το μπαρμπεκιου , καθεσαι σε καποιον από τους ξυλινους παγκους , σερβιρεσαι μονος σου και τρως με τα ποδια θαμμενα στην απαλη αμμουδια , με θεα την πανεμορφη παραλια.. Α!  και οι San Miguel είναι παγωμενες όπως πρεπει!

[thailandgr]

Σε ευχαριστουμε !
Ακη σου ερχομαι .........

[go2dbeach]

Προσπερασαμε το Dumaguete με τη φιγουρα του Siquijor αρχικα και λιγο αργοτερα του Σεμπου να μας συντροφευουν καθ΄οδον καλωντας μας για το επομενο κεφαλαιο του ταξιδιου. Συντομα βρεθηκαμε στην ανοιχτη παντοφλα-φερυ να αποχαιρετουμε το λιμανακι του Tampi και το Νεγκρος , το νησι των καλοκαρδων ανθρωπων , το Sugarbowl των Φιλιππινων οπως λενε οι ντοπιοι αναφερομενοι στις φυτειες ζαχαρης. Οταν θυμαμαι τα γλυκα χρωματα της ανατολης , τα γλυκα φρουτα , τα γλυκα χαμογελα , τα γλυκα ψωμακια στις βιτρινες , ολες τις γλυκες μου αναμνησεις απο το νησι του Νεγκρος , τοτε δεν μπορω παρα να συμφωνησω οτι μιλαμε για το Sugarbowl των Φιλιππινων.

Με παρηγορει το οτι μια αλλη καταπρασινη φιγουρα μας καλοσωριζει απεναντι , το λιμανακι Bato του Σεμπου με λιγα σπιτακια  πνιγμενα στα φοινικοδεντρα. Sugbo  ειναι η γνησια ονομασια του νησιου που παραφραστηκε σε Σεμπου απο τους ισπανους. Μερικοι ιστορικοι λενε οτι η ετοιμολογια της λεξης Sugbo προερχεται απο εναν ιδιωματισμο που σημαινει ρηχα νερα. Σιγουρα τα νερα ηταν ρηχα κατα μηκος της ακτογραμμης και βοηθουσε και η παλιρροια σε αυτο. Σε καθε στροφη που παιρναμε εμφανιζοταν μια πανοραμικη εξωτικη φωτογραφια , τυρκουαζ νερα , μικροι κολπισκοι και μεγαλυτερες παραλιες στα αριστερα ολα στολισμενα με φοινικοδεντρα, και λοφισκους να κυλουν τις πρασινες ζουγκλες τους μεχρι το δρομο. Δεντρα γερμενα να προσκυνουν τη θαλασσα προς μεγαλη χαρα της ντοπιας πιτσιρικαριας που εβρισκε μερος να κρεμασει μια κουνια και να βουταει στο νερο. Ξυλινες μακριες εξεδρες εμπαιναν κατα τοπους στη θαλασσα  καταληγοντας σε σκιερες παλαπες. Ευχης εργον για τους ντοπιους ψαραδες που αραζαν εδω τις μεγαλυτερες bancas , το τελειο μερος για μενα αν μπορουσα να κρεμασω εδω μια αιωρα και να απολαυσω θέα και τροπικο αερακι , ενα ακομα φοβερο μερος για παιχνιδι για τα παιδια οπως προδιδαν τα γελια και οι φωνουλες..Ομορφα τοπια που σου φερναν ευφορια ανταποκρινομενα πληρως στην ονομασια της περιοχης , Alegria!


Ειναι λιγο μετα τις τρεις το μεσημερι της Μεγαλης Παρασκευης , η ωρα που οπως πιστευουν εδω ο Χριστος παραδοθηκε στον Πατερα του , και οι πιστοι απο καθε χωριο βγαινουν στο δρομο κανοντας αναπαραστασεις. Σε καποιο χωριο σταματησαμε και παρακολουθησαμε τις πομπες με αρματα ντυμενα με μωβ γυαλιστερα υφασματα και κιτρινα λουλουδια που μεταφερουν αγαλματα του Ιησου και της Παναγιας. Την πομπη συνοδευουν  παιδια ντυμενα σαν Ρωμαιοι στρατιωτες με περικεφαλαιες , ασπιδες και σπαθια φιαγμενα απο χαρτονια και τοπικες μπαντες που παιζουν μουσικες που ομως μονο πενθιμες δεν ειναι..Κατα ενα παραδοξο τροπο , ολη η τελετη δεν ειχε ιχνος θλιψης , παρα τη σοβαροτητα  με την οποια ολοι , ακομα και τα μικρα παιδια συμμετειχαν. Υπηρχε μια διαχυτη αισιοδοξια στη μουσικη (που θυμιζε steel drums καραιβικης) , στα προσωπα , στους βωμους με τα λευκοχρυσα αγγελουδια να φυλανε το σωμα του Ιησου και τα λευκα κερια στα οποια οι πιστοι απλωνοντας να αγγιξουν το αρμα επιτηδες εκαιγαν τα χερια τους για να πονεσουν συμμετεχοντας ετσι στο θειο δραμα. Αναμφισβητητα το Πασχα ειναι μια υπεροχη χρονικη στιγμη για να βρεθει καποιος στις Φιλιππινες. Σε καποιες περιοχες υπαρχουν καθε χρονο εθελοντες που θεωρουν τιμη τους να περασουν ολα τα παθη του Ιησου και λαμβανουν χωρα ακομα και κανονικες σταυρωσεις (!!)

Νωρις το απογευμα , φτασαμε στο Moalboal για το οποιο ειχα ακουσει οτι ειναι το πιο δημοφιλες παραλιακο σημειο του Σεμπου. Δυστυχως οτι ειχα ακουσει για τη λευκη πανεμορφη παραλια δεν ισχυε. Η αμμουδια ειναι μεν λευκη και πλατια , αλλα μετα την φοβερη παραλια στο Bantayan και την ηρεμια του Νεγκρος μου φανηκε λιγη και πολυσυχναστη. Η παραλια Panagsama δεν ειχε καν αμμο και το ολο μερος ηταν ιδανικο για καταδυσεις - σνορκελ και μονο. Το Loves Resort που μας φιλοξενησε ηταν οτι καλυτερο!


Το εστιατοριo και το μπαρακι  ηταν τοποθετημενο πανω στο βραχο με θεα στο νησι Pescador και τα δωματια διπλα στη μικρη πισινα ηταν καθαρα και ανετα. Παρολα αυτα , η αποφαση να μεινουμε μονο αποψε το βραδυ και να φυγουμε αυριο , παρθηκε ακαριαια!  Και μπορει αυτα περι παραλιας να ηταν υπερβολες , αλλα οτι ειχα ακουσει για το βυθο ηταν πολυ λιγο. Ενα βυθισμενο αεροπλανο που η φυση κανοντας μικρη ανακαινιση μετετρεψε σε τεχνητο υφαλο , και το Sunken island , μια υποβρυχια πυραμιδα μαγνητης για τη θαλασσια ζωη κανουν το Moalboal δημοφιλες στους απανταχου scuba divers. !  Το νησακι Pescador και το ομονυμο θαλασσιο παρκο στα ανοιχτα μολις 15 λεπτα με τη banca , ειναι γνωστος υποβρυχιος παραδεισος.
Επειδη δεν κανω καταδυσεις , χαιρομαι ιδιαιτερα οταν δε χρειαζεται να απομακρυνθω πολυ απο την ακτη για να βρεθω εκει που θελω και αυτο ισχυε και για την Panagsama. Ακολουθησα τα πιτσιρικια που κολυμπουσαν μεχρι τη banca κοντα στην ακτη , σκαρφαλωναν και βουτουσαν. Εβαλα τη μασκα και τα΄χασα! Ως μια ταπεινη σνορκελερ , μπορει να μην ειχα συναντησεις με τους μεγαλυτερους εκπροσωπους του θαλασσιου βασιλειου – βλεπε mantas και φαλαινοκαρχαριες – που εμφανιζονται κατα καιρους στην περιοχη , αλλα και οι μικροτεροι εκπροσωποι ηταν ακρως εντυπωσιακοι. Ο υφαλος για αλλη μια φορα ηταν αποκαλυψη με μια τεραστια ποικιλια απο μαλακα και σκληρα κοραλια σε ολοζωντανα χρωματα , μικρα σαλαχια , μια χελωνα και ψαρακια να ποζαρουν χωρις φοβο αλλα με πολλη φωτογενεια στο φακο μου.

Πρωι πρωι χαραζουμε πορεια για Σεμπου σιτι αν και στη διαδρομη συνειδητοποιουμε οτι ειμαστε απο τους ελαχιστους που πανε προς την πολη. Ολοκληρο καραβανι απο λεωφορεια , τζιπνευς και τρικυκλα με μπαγκαζια , οικοσιτα ζωντανα και κοσμο ακομα και στις οροφες , εγκαταλειπουν την πολη για να περασουν το Πασχα στην εξοχη , δημιουργωντας πρωτοφανες μποτιλιαρισμα. Υπαρχει μια  λωριδα κυκλοφοριας ανα κατευθυνση και πολυ χαιρομαι που βρισκομαστε σε εκεινη που δεν έχει κολασμένη κινηση. Παραδιδουμε εγκαιρως το αυτοκινητο στο γραφειο ενοικιασης του αεροδρομιου και με ενα ταξι πηγαινουμε στο λιμανι για να περασουμε στο Μποχολ. Στα εισιτηρια γινεται επιεικως της κακομοιρας και ισα που προλαβα το τελευταιο εισιτηριο για τον παραδεισο! Μονο που δεν υπαρχει θεση στο καραβι για να επιστρεψουμε τη μερα που θελω , αλλα για την προηγουμενη το πρωι. Αυτο σημαινει συν μιαμιση μερα στο Σεμπου σιτι , μειον μιαμιση μερα απο τις παραλιες του Πανγκλαο..Δε με ενοχλει καθολου να αλλαζω σχεδια και ειναι αναμενομενο οταν δεν κλεινεις τιποτα απο πριν , αλλα αυτο “μειον μιαμιση μερα απο την παραλια” με σκοτωνει... Επιβιβαζομαι ενω σκεφτομαι οτι τωρα στο τελος του ταξιδιου θα στενοχωρηθω και θα με πιεσει ο χρονος να δω και να κανω αυτα που θελω στο νησι.

Ομως πως ειναι ποτε δυνατο να σε πικρανει ενα νησι που στο εσωτερικο του φιλοξενει λοφους απο... σοκολατα?

[stelkon]

Σε ευχαριστουμε !
Ακη σου ερχομαι .........

Και εγώ μαζί σου Γιώργο…….  Άκη ταχτοποιήσου γρήγορα..... έχεις χρόνο μέχρι τον προσεχή Ιανουάριο

[go2dbeach]

Παμε "να κρυφτουμε από τους Moros" ή αλλιως παμε Tagbilaran!  Το ονομα της πρωτευουσας του Μποχολ προερχεται από το Tagubilaan, ένα συδυασμο από δυο τοπικους ορους..Ο ορος  Tagu σημαινει "να κρυφτω" και το Bilaan αναφερεται  στους Moros, μια μουσουλμανικη φυλη που λεηλατουσε συχνα τα παραλια. Παρομοια ιστορια με αυτή της ονομασιας του Dumaguete δηλαδη , οπου επισης οι κατοικοι ετρεχαν να κρυφτουν από τους επιδρομεις.
Το SuperCat ferry αραζει στην αποβαθρα και ανυπομονω να τρεξω να κρυφτω όπως οι παλιοι κατοικοι του  Μποχολ , όχι από τους επιδρομεις αλλα από ολο τον υπολοιπο κοσμο  στο παραδεισενιο εσωτερικο του νησιου.
Το ταξιδι ηταν γρηγορο , ανετο και εξαιρετικα ευχαριστο αφου η διαθεση μου από την ακτη του Σεμπου , μεχρι την ακτη του Μποχολ  αλλαξε 100%. Το κατω καταστρωμα του φερρυ ηταν κλιματιζομενο, ανετο και γεματο ντοπιους που εφευγαν για το Πασχα. Όταν ξεκινησαμε ανεβηκαμε στον επανω οροφο και καθισαμε σε ένα παγκακι απεναντι από δυο νεαρους Φιλιππινεζους , από τους οποιους ο ενας Μποχολανο και  ανηκε στο πληρωμα του φερρυ όπως μας ειπε όταν πιασαμε κουβεντα.  Μας εκαναν τρακα τσιγαρα , ανταλλαξαμε πληροφοριες για τις χωρες μας – κυριως οικονομικης φυσης…ποσος είναι ο μισθος μου σε πεσος , ποσο κοστιζει να δεις ταινια στο σινεμα , ποσο κανει ένα τζην , ένα πακετο τσιγαρα , το ενοικιο για ένα τριαρι κλπ… Η συζητηση εφτασε στο Μποχολ  και όταν ακουσαν τις μερες που θα μεναμε μου ειπαν ότι ηταν πολύ λιγες. Τοτε ειπα τον πονο μου για το φερρυ της επιστροφης , που δε βρηκα θεση και χανω μιαμιση μερα και γιατι δεν προσεξα ότι είναι Πασχα και ποτε θα παω επιτελους στην παραλια και δωστου κλαμα..Ο νεαρος χωρις να μου πει κουβεντα μιλησε για λιγο στο κινητο του και μολις εκλεισε μου ειπε ότι υπηρχαν δυο εισιτηρια για τη μερα και ωρα που ηθελα! Η αδερφη του – για καλη μου και απιστευτη τυχη – δουλευε στην εκδοση εισιτηριων στο Μποχολ και όταν θα φταναμε στο Tagbilaran μπορουσα να παω να αλλαξω τα εισιτηρια μου! Αυτή ηταν η πρωτη ευχαριστη εκπληξη της γνωριμιας μου με τους Μποχολανος , εξαιρετικα φιλικους και φιλοξενους ανθρωπους ακομα και για τα φιλιππινεζικα στανταρ.

Οι βαλιτσες αδειαζονται σε σωρο στην αποβαθρα , το πληθος κανει βουτια για να βρει τις αποσκευες του και ένα παιδι κανει βουτιες από μια banca για να πιασει νομισματα από το βυθο..


Στην ιδια banca βρισκεται και ένα μωρο – μαλλον αδερφακι του – και κάθε φορα που το αγορι βουταει , εκεινο σκυβει ανησυχο να κοιταξει , ενώ χτυπαει τα χερακια του με χαρα όταν το παιδι εχοντας βρει το νομισμα ανεβαινει στη banca και παρακαλαει τον κοσμο να του πεταξει κι αλλα...
Η αληθεια είναι ότι το Tagbilaran εχει ένα θεμα με τους ζητιανους οι οποιοι βρισκονται απλωμενοι και στα 15 barangays της πολης , αλλα κυριως γυρω από το εμπορικο κεντρο και το Island City Mall – οπου επιτελους βρηκα τα cd που ηθελα και δε θα σας τα αναφερω ξανα!  Πιτσιρικια ξυπολητα και  γυμνα ή ντυμενα με βρωμικα κουρελια , όχι απλα ζητιανευουν , αλλα τραβανε τους τουριστες απο το μπρατσο πιεζοντας για χρηματα. Σε ακολουθουν  δε , οπου και να πας και δεν καταλαβαινουν το όχι. Εάν κανεις το λαθος να δωσεις σε καποιον το οτιδηποτε , θα ξεφυτρωσουν αλλοι 50 που δε θα ξεκολλανε από διπλα σου για το υπολοιπο της μερας.

Το Tagbilaran βρισκεται στη νοτιοδυτικη ακτη του Μποχολ , εχοντας ακριβως μπροστα του το νησακι Πανγκλαο να προστατευει την πρωτευουσα από τους νοτιοδυτικους μουσωνες. Τα νησια Μποχολ και Πανγκλαο ενωνονται με δυο γεφυρες όπως το Σεμπου με το Μακταν.  
Εκει που πιανουν τα φερρυ αραζουν δεκαδες κλιματιζομενα ταξι , αλλα ο καλυτερος , οικονομικοτερος και κατά τη γνωμη μου πιο διασκεδαστικος τροπος να μετακινηθεις είναι τα τρικυκλα. Υποψιν ότι στο Πανγκλαο δεν ειδα τρικυκλο να κυκλοφορει , εκτος από μερικα που εφερναν κοσμο από το Μποχολ οπως εμας και ξαναφευγαν.
Το τρικυκλο με αφησε στο δρομο πανω από την παραλια Alona και παρα τις δυσοιωνες προβλεψεις ότι δε θα εβρισκα ουτε αιωρα στην παραλια για διανυκτερευση , βρηκα σουπερ μπανγκαλοου στο Mondsee Land resort , το οποιο μπορει να μην ειχε προσβαση στην παραλια , αλλα δε με ενοχλουσαν τα τρια λεπτακια περπατημα μεχρι τον παραδεισο..Η πισινα του , ο τροπικος κηπος , το μικρο μπαρακι , τα πεντακαθαρα δωματια , αλλα κυριως η καταπληκτικη ιδιοκτητρια σε κανουν να αισθανεσαι σαν στο σπιτι σου.


Ειχε νυχτωσει όταν φτασαμε , και πηγαμε για φαγητο στο εστιατοριο του Alona Palm resort που βρισκεται δυο βηματα από το ξενοδοχειο μας  και το οποιο μας συστησε για αποψε η ιδιοκτητρια του Mondsee. Αν και βραδυ , ευκολα καταλαβαινες οτι επροκειτο για πανεμορφο μερος! Απο την εισοδο του κηπου οι πυρσοι μας εδειχναν το δρομο προς τα κεροφωτιστα τραπεζια στην τεραστα βεραντα με θεα τον κηπο ή διπλα στην πισινα. Το δειπνο μου φανηκε καταπληκτικο , αλλα μπορει να εβαλε το χερακι του και το τροπικο ντεκορ με τους κρυφους φωτισμους στον ατελειωτο κηπο , το μεθυστικο αρωμα των λουλουδιων , αλλα κυριως η ιδεα οτι ακριβως απο κατω βρισκοταν η αμμουδια της Alona..Το προσωπικο ηταν αψογο με κυριο μελημα να σε κανουν να αισθανθεις ευπροσδεκτος. Μας ειπαν λοιπον οτι θα ηταν χαρα τους να χρησιμοποιουμε τις εγκαταστασεις του ξενοδοχειου (χωρις καμια χρεωση , το τονιζω!) και να ερθουμε για μπανιο οποια μερα θελαμε κι ας μη μεναμε εδω..Μας τονισαν οτι αυτο εξαλλου ηταν το καλυτερο κομματι της Alona , χωρις ενοχλητικα φυκια. Φυσικα και θα ερχομουν!
Alona Palm το πρωι:

Μετα το δειπνο ακολουθησε βολτα στην Alona οπου καποιος ντοπιος ονοματι Anton μας ρωτησε αν θελαμε αυτοκινητο ή μηχανακι. Αποφασισαμε αυριο να παμε το γυρο του Μποχολ και ο Αντωνης – οπως τον βαφτισα- προτεινε αυτοκινητο λογω των πολλων χιλιομετρων.
 - Οχι δε θελουμε οδηγο Αντωνη , οδηγουμε μονοι μας..Ναι αλλα μεθαυριο θελω την εντουρο μηχανη για να γυρισω το Πανγκλαο , οκ Αντωνη? Του ελεγα και εσκαγε στα γελια καθε φορα που τον ελεγα Αντωνη!

[go2dbeach]

  Ο Arogo , ηταν ενας γιγαντας που ειχε την ατυχια να ερωτευτει την Aloya. Ατυχια γιατι η Aloya ηταν μια κοινη θνητη που καποια στιγμη πεθανε. Τοτε ο γιγαντας απαρηγορητος αρχισε να θρηνει για μερες. Τα δακρυα του πεφτοντας σε αυτή την περιοχη του Μποχολ , μετατραπηκαν σε λοφισκους για να θυμιζουν τη θλιψη του γιγαντα..
Βεβαια η μπρονζε επιγραφη στην κορυφη του παρατηρητηριου των σοκολατενιων λοφων άλλα γραφει..Για γεωλογικες μετατοπισεις και διαβρωσεις , ότι η περιοχη πριν εκατομμυρια χρονια ηταν υποθαλασσια , για κοραλλιογενεις υφαλους που με την ανοδο τους στην επιφανεια πηραν σιγα σιγα τη μορφη που βλεπουμε και λοιπες επιστημονικες εξηγησεις.  Όμως όταν ανεβεις τα 214 σκαλια μεχρι την κορυφη του τον λοφου-παρατηρητηριο κοιτωντας το 360 μοιρων απεραντο τοπιο γεματο από ομοιομορφους σε υψος και σχημα λοφισκους , σκεφτεσαι ότι ο ντοπιος μυθος για τον γιγαντα Arogo ακουγεται πιο πιστευτη εξηγηση. Ή εστω ο άλλος που μιλαει για δυο γιγαντες που αρχισαν να μαλωνουν ριχνοντας πετρες και λασπη ο ενας στον άλλο για μερες , μεχρι να πεσουν και οι δυο αποκαμωμενοι. Οταν συνηλθαν συμφιλιωθηκαν και εφυγαν αφηνοντας πισω τους τα απομειναρια της μαχης τους , τους σοκολατενιους λοφους. Όπως και να΄χει , το χερι που εφιαξε αυτό το θαυμα ηταν γιγαντιο και διεθετε το μοναδικο γουστο που διαθετει και το μαγικο χερι της μαμας φυσης!

Κατά τη διαρκεια της ξηρας περιοδου (Μαρτιο-Μαιο), η βλαστηση που καλυπτει τους λοφους ξεραινεται και αποκτα ένα σκουρο καφε , σοκολατι χρωμα που δινει νοημα στην ονομασια τους αφου πλεον μοιαζουν με εκατονταδες αναποδογυρισμενους κωνους καλυμμένους με σοκολατα. Αρχες Μαρτιου που βρεθηκα εδώ , ισα που αρχιζαν να καφετιζουν , αλλα μπορουσα να φανταστω ότι στο αποκοφυφωμα της dry season το τοπιο θα θυμιζει κομματι  από το εργοστασιο του Willy Wonka.
Το γυρω τοπιο είναι καταπρασινο , αλλού με κομματια πλουσια σε βλαστηση , αλλού επιπεδα με ρυζοχωραφα και κατά τοπους πυκνες  συσταδες με κοκοφοινικες αφου το  νησι είναι η περιοχη των Φιλιππινων με τις μεγαλυτερες φυτειες των αγαπημενων μου εξωτικων δεντρων. Και μια που ανεφερα τον «Τσαρλυ και το εργοστασιο σοκολατας» , φανταστειτε μια καταπρασινη θαλασσα που μεσα επιπλεουν εκατονταδες γιγας σοκολατακια πραλινα!

Οι λοφοι που ο αριθμος τους ξεπερναει τους 1200 , εχουν υψος 30-50 μετρων και είναι απλωμενοι σε μια περιοχη πανω από 50 τετραγωνικα χιλιομετρα κοντα στην μικρη πολη Καρμεν στο κεντρικο Μποχολ. Δυο από τους ψηλοτερους λοφους εχουν διαμορφωθει ώστε να παρεχουν στους επισκεπτες παρατηρητηριο με πανοραμικη θεα , εστιατοριο και καταστημα με σουβενιρ. Είναι από τα πιο δημοφιλη αξιοθεατα του Μποχολ και γι’αυτό δεχεται πολλους τουριστες. Οι περισσοτεροι ερχονται με γκρουπ που ακολουθει συγκεκριμενο δρομολογιο που περιλαμβανει και αλλα αξιοθεατα του νησιου. Είναι πολύ καλυτερο να ερθεις ανεξαρτητα  για να μεινεις να απολαυσεις τη θεα μονος σου ή ακομα για να περιμενεις μεχρι την ωρα που βασιλευει ο ηλιος πισω από τους λοφισκους. Μπορεις να ερθεις και με λεωφορειο από το Tagbilaran μεχρι τη διασταυρωση του κεντρικου δρομου και από κει σε συνδυασμο με τα ντοπια habal-habal (μηχανακια) που τωρα περιμεναν στη βαση του λοφου για να πανε τον κοσμο πισω στον κεντρικο δρομο. Και παλι όμως πρεπει να πληροφορηθεις από πριν τα δρομολογια των λεωφοριων τα οποια απ’ότι εμαθα δεν ηταν συχνα και σταματουσαν πολύ νωρις το απογευμα , οποτε θεωρω σοφη την ενοικιαση του αυτοκινητου.  

Οι λοφοι είναι το πιο πολυφωτογραφημενο σημειο  του Μποχολ και επισης κοσμει τη σημαια και τα γραμματοσημα του νησιου.
Ας κατεβουμε όμως τα 214 σκαλοπατια γιατι μπορει να πηραμε την πρωτη γλυκια γευση , αλλα το Μποχολ είναι προικισμενο και με αλλα αξιοθεατα , εξισου μοναδικα σαν τους σοκολατενιους λοφους!

[go2dbeach]

Γκρεμλινς!
Ηταν το πρωτο που σκεφτηκα όταν αντικρυσα τα μικροσκοπικα πλασματακια γατζωμενα πανω στα κλαδια να με κοιτουν με τα γουρλωτα ματια τους. Τα Ταρσιερ όπως λεγονται , παρολο που τα συναντα κανεις και σε αλλα νησια των Φιλιππινων , εχουν συνδεθει με το νησι του Μποχολ, γιατι καποτε κατοικουσε πληθος από αυτά στα δαση του νησιου. Σημερα δυστυχως εχουν απομεινει περιπου 1000 και είναι ειδος που απειλείται αμμεσα με εξαφανιση. Είναι πρωτευον θηλαστικο με καποιες ιδιαιτεροτητες που το κανουν μοναδικο , όπως ο ιδιαιτερα μακρυς ταρσος – που του επιτρεπει να πηδα από δεντρο σε δεντρο μεχρι και 3 μετρα και του χαρισε και το ονομα Ταρσιερ – και τα γουρλωτα ενσωματωμενα στο κρανιο ματια που δεν μπορει να τα γυρισει μεσα στις κογχες. Πρεπει λοιπον να γυρισει ολο το κεφαλι προς την κατευθυνση που κοιταζει , αλλα ο λαιμος του είναι ετσι κατασκευασμενος που μπορει να στριψει το κεφαλι του 180 μοιρες.

Εδώ στο Μποχολ υπαρχει το κεντρο προστασιας τους το οποιο και επισκεφτηκα αφου βρισκεται κοντα στους σοκολατενιους λοφους. Δεν πληρωνεις εισοδο , αλλα υπαρχει donation box για ότι εχετε ευχαριστηση.Το κεντρο μου φανηκε αρκετα μικρο παρολο το μικρο μεγεθος των πλασματων και τον επισης μικρο αριθμο επισκεπτων που ημασταν τη συγκεκριμενη μερα – δεν ξεπερνουσαμε τους 15. Με μολις 12 εκατοστα μηκος να χωραει ολο σε μια παλαμη  , με τα εκπληκτα ματακια και το καφε τριχωμα τους είναι τοσο χαριτωμενα που θελεις να τα χαιδεψεις! Αλλα το αγγιγμα απαγορευεται αφου όπως μας ειπε ανθρωπος του κεντρου , είναι τοσο ευαισθητα που οταν στρεσσαρονται εχουν τασεις αυτοκτονιας. Μπορουν να σταματησουν να αναπνεουν μεχρι να σκασουν ή αρχιζουν να χτυπουν το κεφαλι τους πανω στο δεντρο μεχρι θανατου! Γι’αυτους τους λογους  στην εισοδο μας ειπαν να μην κανουμε θορυβο , να μην βγαλουμε φωτος με φλας , ότι είναι τοσο ευαισθητα που στρεσσαρονται με το παραμικρο και γενικα να μην κανουμε οτιδηποτε που θα τα ενοχλησει. Παρολα αυτά οι ιδιοι εδιναν στους τουριστες καλαμακια με εντομα για να ταισουν τα ταρσιερ και να τα βγαλουν φωτογραφιες – να τα ενοχλησουν δηλαδη με κάθε τροπο , αφου  τα ταρσιερ είναι νυκτοβια. Που σημαινει ότι μερα μεσημερι που πηγαμε δεν ηταν ωρα για σουβλακι με απ’ολα , αλλα θα επρεπε να κοιμουνται και η αληθεια είναι ότι το προσπαθουσαν χωρις επιτυχια..Ηταν ηλιου φαεινοτερο ότι τα ενοχλουσαμε και σαν μαστουρωμενα , μεταξυ υπνου και λαιμαργιας για το μεζεδακι που τους προσφεραν , ετειναν το χερακι τους και με πολυυυυ αργες κινησεις ετρωγαν το εντομο. Προσπαθωντας να μην ενοχλησω , απομακρυνθηκα αρκετα και εβγαλα μολις δυο φωτο χωρις φλας και με ζουμ από μακρια – γι’αυτο δεν είναι και καλες.

Οι υπολοιποι όμως τουριστες δε φανηκαν τοσο ευαισθητοι , μονο που δεν τα πηραν αγκαλια , εβγαζαν δεκαδες φωτο από αποσταση εκατοστων και φυσικα ‘ξεχνουσαν’ τα φλας αναμενα..Καποιοι τα σκουντουσαν (!!) με τα καλαμακια για να ανοιξουν τα ματια τους όταν εκεινα εδειχναν φανερα ότι προτιμουσαν να κοιμηθουν από το να φανε ή γελωντας τα ακολουθουσαν με τις φωτογραφικες τους όταν καποια τρομαγμενα προσπαθουσαν να ανεβουν αργα σε ψηλοτερα κλαδια για να ξεφυγουν...τι να πω..
Καταφεραν να επιβιωσουν εδώ και 45 εκατομυρια χρονια και εφτασαν λιγες δεκαετιας προοδου και οι πολιτισμενοι ανθρωποι για να τα φερουν στα προθυρα της εξαφανισης..
Λιγες δεκαετιες πριν , ηταν ότι πιο συνηθες να τα βλεπεις να κοιμουνται γατζωμενα στα δεντρα και στα μπαμπου εκατερωθεν του δρομου κοντα στην περιοχη της Corella. Σημερα μπορεις να τα δεις στην ιδια περιοχη , αλλα πρεπει να τα ψαξεις. Αρκετοι προθυμοι Μποχολανος στην Corella μας ρωτουσαν αν θελαμε να μας πανε στους δασωμενους λοφους γυρω από την πολη να μας δειξουν τα πλασματακια στο φυσικο τους περιβαλλον. Κριμα που δεν ειχα μια-δυο μερες ακομα να μεινω στο Μποχολ! Αν βρεθειτε εδώ και εχετε περισσοτερες μερες , αντι να πατε στο κεντρο προστασιας , παρτε έναν οδηγο και πηγαινετε να δειτε τα ταρσιερ τη νυχτα που βγαινουν για τροφη! Κανεις δεν ξερει για ποσο θα υπαρχουν ακομα..

[thailandgr]

Τι λες τωρα .......
Και ποσο δικιο εχεις !

Καταφεραν να επιβιωσουν εδώ και 45 εκατομυρια χρονια και εφτασαν λιγες δεκαετιας προοδου και οι πολιτισμενοι ανθρωποι για να τα φερουν στα προθυρα της εξαφανισης..

[go2dbeach]

  Ο ηλιος ειναι ειδος προς εξαφανιση κατα τη διαδρομη των 2 χιλιομετρων που οδηγουμε αναμεσα στο Bilar με το Loboc. Οι ντοπιοι λενε τη διαδρομη “tina-i sa manok”  δηλαδη εντερα κοτοπουλου μαλλον γιατι ο δρομος εχει συνεχομενες στροφες και κλωθογυρισμα ανεβαινοντας στο βουνο. Διασχιζοντας το φημισμενο man-made forest του Μποχολ , το δασος για το οποιο περηφανευεται το νησι , περνα απο πανω μας μια ατελειωτη πρασινη αψιδα, απο δεντρα που σκυβουν να αγκαλιαστουν πανω απο το δρομο που το διασχιζει σαν κουλουριασμενο φιδι. Κατεβαινουμε απο το αυτοκινητο και ενω περιμενω να με χτυπησει η γνωστη – μετα απο δυο εβδομαδες – υγρασια και ζεστη , παρατηρω την αισθητη μειωση της θερμοκρασιας  ακομα και οταν  ο ηλιος καταφερει να βρει μικρα ανοιγματα αναμεσα στα δεντρα και να με αγγιξει.   

                   Ο αυτοκινητοδρομος περνα μεσα απο την καρδια του δασους κι ετσι ειναι ευκολο να το θαυμασεις ακομα και περαστικος με καποιο οχημα. Τουριστες μεσα σε κλιματιζομενα βανακια και ντοπιοι κρεμοντουσαν απο τα παραθυρα των τζιπνευ για μια τζουρα οξυγονου και απολαυση δροσιας που εξαφανιζοταν με την εξοδο απο το δασος. Οσοι ομως επιθυμουν να απομακρυνθουν απο το δρομο και τους θορυβους του , σε καποιο σημειο υπαρχει στενος χωματοδρομος που αν τον περπατησεις σε οδηγει σε εναν αλλο κοσμο! Χιλιαδες μαονενιοι κορμοι σε αποσταση 1-2 μετρων ο ενας απο τον αλλο ,  υψωνονται προς τον ουρανο με τα πυκνα φυλλωματα τους να φιαχνουν μια παχια πρασινη κουβερτα που κρυβει στο μεγαλυτερο μερος τον ουρανο. Αυτο που κανει το θεαμα εντυπωσιακο ειναι οτι αναμεσα στα δεντρα δε φυτρωνουν αλλα φυτα οπως π.χ. στα δαση του Νεγκρος οπου εβλεπες μια ζουγκλα απο ατελειωτη ποικιλα ειδων. Εδω το δασος εχει μονο τα συγκεκριμενα δεντρα τα οποια ειναι σχεδον πανομοιοτυπα σε υψος , πλατος , σχεδιο και φυλλωματα. Το τοπιο μοιαζει με εργο τεχνης , με συνεχως νεοτερα δεντρα να διεκδικουν το δικο τους χωρο αναμεσα στους χοντρους κορμους που καταληγουν σε τεραστιες ριζες σαν βαλσαμωμενα χταποδια , δημιουργωντας φυσικα καθισματα για να κανεις το πικνικ σου.

Δυσκολο να πιστεψεις οτι πριν απο λιγες δεκαετιες εδω δεν υπηρχε ουτε κλαρακι! Τη δεκαετια του ’60 παιρνοντας μερος σε ενα προγραμμα αναδασωσης , οι ντοπιοι φυτεψαν στην περιοχη σπορους μαονιου που λιγες δεκαετιες αργοτερα αναπτυχθηκαν σε ενα εντυπωσιακο δασος απο μαονοδεντρα. Οι Μποχολανος οχι απλα δημιουργησαν αυτο το δασος , αλλα το προσεχουν συνεχως εχοντας αναπτυξει μαζι του σχεση αλληλοπροσφορας. Το δασος πολλες φορες τους εχει  γλιτωσει απο πλυμμυρες και καταστροφες απο μουσωνες που οι Μποχολανος δεν εχουν γνωρισει τα τελευταια χρονια , οπως αλλες περιοχες της χωρας. Η προστασια λοιπον ειναι αμφιδρομη και η φυση κανει αυτο που ξερει αιωνες τωρα και που , για καποιο λογο οι ανθρωποι , αδυνατουμε ή δεν θελουμε να καταλαβουμε: επιστρεφει στο πολλαπλασιο αυτο το ελαχιστο που της προσεφεραν.

Οχι μονο βγηκα απο το δωματιο με το aircon , αλλα εκλεισαν και την πορτα πισω μου αφηνοντας με να ψηθω στους 40 βαθμους! Ετσι αισθανθηκα βγαινοντας απο το man made forest!  Βεβαια το συγκεκριμενο κομματι αποτελει απλα μερος ενος μεγαλυτερου δασους που καλυπτει την ευρυτερη περιοχη , αλλα πριν και μετα του man made forest , τα δαση ειναι παρομοια  - παντα εντυπωσιακα – με τις τροπικες ζουγκλες του Νεγκρος. Πυκνοφυτα με πολλα διαφορετικα εξωτικα ειδη που καλυπτουν ολες τις αποχρωσεις του πρασινου , αληθινος παραδεισος για birdwatching.

Κατευθυνομενοι προς το Λομποκ και τον ομωνυμο ποταμο καναμε μια σταση σε ενα σημειο που αναφερεται στα αξιοθεατα , την  Sipatan Hanging Bridge. Πολυς λογος για το τιποτα  σκεφτηκα περνωντας την κρεμαστη γεφυρα που το μονο αξιοπροσεχτο που διαθετει ειναι η θεα προς τον ποταμο Λομποκ και αυτο απο μολις δυομιση μετρα υψος..

Πριν απο μερικα χρονια οι ντοπιοι που ζουσαν στα δυο barangay που βρισκονται εκατερωθεν του ποταμου , χρησιμοποιουσαν banca για να περασουν , ωσπου εφιαξαν αυτη τη μπαμπουδενια γεφυρα  που τους εξυπηρετει μεχρι σημερα , αλλα πλεον ειναι και  τουριστικο αξιοθεατο. Τουριστες προσπαθουσαν να ισορροπησουν στα πλεγμενα μπαμπου και να βγουν φωτογραφια με φοντο τα καφεπρασινα νερα του Λομποκ , πραγμα δυσκολο οταν περπατουσαν ταυτοχρονα επανω της πανω απο τρια ατομα. Οι ντοπιοι σιγουρα θα προσπαθουν να καταλαβουν τι εχει αυτη η γεφυρα που ολοι θελουν να σταθουν και να φωτογραφησουν! Το ιδιο κι εγω..Στην απεναντι οχθη εχουν στηθει παγκοι με σουβενιρ και σε ενα ανοιγμα περικυκλωμενος απο τουριστες να τον βιντεοσκοπουν , ο Buko king , ο βασιλιας της καρυδας δηλαδη , που ανοιγε καρυδες με τα δοντια του.
Η γεφυρα βρισκεται καθ’οδον για τα πλεουμενα εστιατορια , οποτε ειναι ευκολη μια σταση εδω. Δε θα το ελεγα και must see παντως!

[spamangr]

Εξαιρετικές περιγραφές, υπέροχη αφήγηση. Σου εύχομαι να συνεχίσεις να ταξιδεύεις για όσο και όπου θες.
Safe travels!