Φιλιππινες με αεροπλάνα , bancas , jeepneys και τρικυκλα!

[go2dbeach]

 Το εστιατοριο μας πλεει απαλα κοντρα στο ρευμα του ποταμου Λομποκ. Γυρω μας μικροτερες bancas και δυο-τρια ακομα πλωτα εστιατορια , καποια που επιστρεφουν , καποια ηδη στριβουν περα μακρια , ακολουθωντας τον υδατινο δρομο. Τα πλωτα εστιατορια ειναι φιαγμενα απο δυο bancas που πανω τους εχει προσαρμοστει μια ξυλινη πλατφορμα , στη μεση της οποιας βρισκεται ενας μπουφες και γυρω του τα τραπεζια. Επιασα το μπροστινο τραπεζι και αγνοησα εντελως τον μπουφε αφου εκτος του οτι ηταν νωρις για φαγητο , αυτο που με ενδιεφερε ηταν το εκπληκτικο τοπιο που μας περιεβαλε. Τα φαγητα ηταν Φιλιππινεζικα απ’οτι ειδα , αλλα για τις γευσεις δεν εχω ιδια γνωμη , πλην των εξαιρετικων χυμων απο τροπικα φρουτα.
Αν επρεπε να περιγραψω την ολη φαση με μια λεξη , θα ελεγα: τουριστικο. Που σημαινει οτι καπου χαθηκε  η μαγεια απο τα πιρουνοκουταλα των υπολοιπων 25-30 ατομων που ετρεξαν στο μπουφε μολις ξεκινησαμε , συν μια μπαντα που επιβιβαστηκε μαζι μας παιζοντας και τραγουδωντας παλια Αμερικανικα τραγουδια. Την ηρεμια των νερων , την αντανακλαση των δεντρων που σου δημιουργουν μια αισθηση γαληνης , ερχονται να σου χαλασουν οι συμπαθεστατοι Φιλιππινεζοι τροβαδουροι και οι λοιποι επιβαινοντες που χειροκροτουσαν ρυθμικα ενα τραγουδι των Carpenders – το οποιο ακουσαμε δις! Λαθος τροπος για να απολαυσει κανεις το μαγευτικο περιβαλλον που δημιουργει η εντονη τροπικη βλαστηση που πλαισιωνει τον ποταμο... Κατευθυνομαστε προς τους καταρραχτες Busay οι οποιοι δεν ειναι ιδιαιτερα εντυπωσιακοι , με μολις 1-2 μετρα υψος και 12 πλατος , αλλα η διαδρομη ειναι πανεμορφη. Η κρουαζιερα παει μεχρι τους καταρραχτες και εδω σταματησαμε για μερικες φωτογραφιες και τις απαραιτητες μανουβρες για να  επιστρεψει το εστιατοριο ξανα στο σημειο επιβιβασης. Και ξαφνικα μια βροχη μας εσωσε! Καταρραχτες επεφταν και απο τον ουρανο κανοντας τη μπαντα να σωπασει επιτελους και τον κοσμο να μαζευτει ξανα γυρω απο το μπουφε στο κεντρο της σχεδιας για να μη βραχουν. Το μονο που ακουγοταν ηταν η απροοπτη βροχη καθως ξεπλενε τις οχθες που ερωτοτροπουσαν , κανοντας την  επιστροφη μας πολυ καλυτερη και κυριως πιο ησυχη ακομα και οταν η βροχη κοπασε αρκετα. Ξαφνικα το ποταμι σα να πηρε ζωη , με τα μπαμπου τους φοινικες και τη μανγκροβια βλαστηση να λαμπουν ξεπλυμενα απο το δυνατο ντουζ και το ποταμι απο πρασινωπο να παιρνει ενα ζεστο καφετι χρωμα απο τις λασπωμενες οχθες που επεφταν εκατερωθεν. Ψηλοι λοφισκοι κατρακυλουσαν πρασινες ζουγκλες προς το ποταμι μεσα απο μια μεθυστικη ομιχλη που εφιαχνε η βροχη καθως σερνοταν μακρια μας αφηνοντας μονο το αρωμα της. Τα παιδια απο τα γυρω χωρια δεν πτοηθηκαν απο τη βροχη , αντιθετως   σκαρφαλωναν στα φοινικοδεντρα που εγερναν πανω απο τις οχθες και αφου εκαναν ακροβατικα απο σχοινια που ειχαν δεσει στους ψηλους κορμους , βουτουσαν στα νερα λιγο πριν περασει η σχεδια μας. Κολυμπουσαν , γραπωνονταν και σκαρφαλωναν πανω περιμενοντας την καταλληλη στιγμη για να βουτηξουν ξανα προς την οχθη.  Η μπαντα ευτυχως δεν ξαναπαιξε , αλλα αραξαμε διπλα σε μια σταθερη σχεδια με παγκακια οπου μας περιμενε μια rondalla , δηλαδη ενα μουσικο γκρουπακι απο παιδια και νεους του χωριου εδινε μινι παρασταση χορευοντας και τραγουδωντας Φιλιππινεζικα τραγουδια που τα συνοδευαν με μικρα κιθαρονια , τα bandurias.


Στη συγκεκριμενη rondalla εκαναν σταση με τη σειρα ολα τα πλωτα εστιατορια και οι  τουριστες μπορουσαν να ανεβουν στη σχεδια και να φωτογραφηθουν με τα παιδια ριχνοντας κατι στο donation box για την ενισχυση του χωριου- οπως μας ειπαν. Φυσικα η ολη φαση ειναι για τους τουριστες και την οικονομικη ενισχυση , αλλα ηταν πολυ καλυτερη η rondalla με τα τραγουδια απο την περιοχη των Βισαγιας απο  τους Φιλιππινεζους Carpenders!

Γενικα η ολη εμπειρια της κρουαζιερας στον Λομποκ ηταν ευχαριστη , ειδικα απο τη στιγμη που επιασε η βροχη και μετα. Αν ομως ξαναπηγαινα , θα δοκιμαζα και μια βαρκαδα με μικρη banca και ακομα καλυτερα προς την αντιθετη κατευθυνση απο την πολυσυχναστη ροτα  που ακολουθουν τα πλωτα εστιατορια , για να απολαυσω με την ησυχια μου το τοπιο συντροφια με τους θορυβους της ζουγκλας. Λιγους μηνες αφου επεστρεψα , το καλοκαιρι του 2008  , εμαθα οτι ξεκινησαν και βραδινες κρουαζιερες τα πλωτα εστιατορια , με στασεις σε rondallas και χορευτικα σοου. Ταπεινη μου αποψη ειναι οτι το βραδυ που δεν καλοβλεπεις και το τοπιο γυρω , δε σε πειραζει αν γινεται τζερτζελες γυρω σου. Τουριστικη-ξετουριστικη ακουγεται ενδιαφερουσα η νυχτερινη κρουαζιερα. Θα συμβουλευα επομενους ταξιδιωτες να απολαυσουν και με τους δυο τροπους μια βαρκαδα στον Λομποκ. Νωρις το πρωι με μικρη banca και δειπνο σε πλωτο εστιατοριο με θεα τον φωτισμενο ποταμο.

Η  βαρκαδα τελειωσε αλλα οχι και η εξερευνηση του Μποχολ. Σειρα ειχε η νοτιοδυτικη ακτη με μια σειρα απο χαρμα οφθαλμων παραλιες απο την Imelda μεχρι την Anda. Λευκη αμμος και φοινικες παντου , ελαχιστοι τουριστες , καποιοι ντοπιοι ψαραδες να φιαχνουν τα δυχτια τους και ενας υφαλος στα ανοιχτα να υποσχεται αξεχαστες εικονες.  Η οδηγηση στο νησι ηταν απολαυση για τα ματια μου!  Το εσωτερικο του Μποχολ ειναι απιστευτα ομορφο , με μια αφανταστη ποικοιλια απο δενδρα και φυτα ενω οι κατοικοι διατηρουν πολυχρωμους κηπους με λουλουδια , μπανανιες και φυσικα μανγκο αφου ειναι και το φρουτο της περιοχης. Λογω Πασχα , εξω απο καθε σπιτι υπηρχε ενας λευκος λευκος σταυρος υψους ενός μετρου περιπου. Μεσα στα χωρια αναγκαζομασταν να κανουμε ζιγκ-ζαγκ για να αποφυγουμε  απλωμενους πολυχρωμους μουσαμαδες με βουναλακια ρυζιου που τα χτενιζαν με τσουγκρανες. Γυναικες περπατουσαν με πολυχρωμες ομπρελες για προστασια απο τον καυτο ηλιο και τρικυκλα ετρεχαν σαν τρελα με πατημενες κορνες.

Εξω απο τα χωρια και εκατερωθεν του δρομου υπεροχες εικονες απο μινι ταρατσουλες ρυζιου εξω απο τη Lila , νεροβουβαλοι να ξεδιψουν σε νερολακουβες  , βοιδαμαξες να σηκωνουν συννεφακια σκονης στους χωματοδρομους και ντοπιους καλλιεργητες με ψαθινα κινεζικα καπελα να επιστρεφουν απο τα ρυζοχωραφα και να μας γνεφουν γεια!
Δεν κολυμπησα πουθενα στο Μποχολ και σιγουρα εμειναν πολλα ακομα που δεν ειδα λογω ελλειψης χρονου , αλλα το νησι μου εδωσε την εντυπωση ενος παραδεισου που περιμενει να εξερευνηθει πανω και κατω απο το νερο. 
Μετα απο μια υπεροχη μερα στο Μποχολ , επιστρεφουμε το αυτοκινητο στον Αντωνη και παιρνουμε τη μηχανη για το τελευταιο κομματι του ταξιδιου μας και την εξερευνηση του Πανγκλαο. Και φυσικα οι υπολοιπες μερες ηταν αφιερωμενες στην παραλια!

[go2dbeach]

 Ενας ντοπιος ψαρας ασχολειται με τα συνεργα ψαρεματος του τη στιγμη που τον πλησιαζει καποιος Ισπανος εξερευνητης και δειχνοντας του τη γη τον ρωταει πως λεγεται αυτο το νησι. Ο ντοπιος που δεν καταλαβαινει λεξη , κοιταζει προς το σημειο που του δειχνει και βλεποντας τη  μπαμπουδενια ψαροπαγιδα του , νομιζει οτι τον ρωταει τι ειναι αυτο και απανταει panggaw. Ετσι προεκυψε το ονομα του νησιου , απο μια παρεξηγηση και ομως του ταιριαζει απολυτα. Οι λατρεις των ηρεμων τροπικων νησιων και των λευκων παραλιων θα πιαστουν σαν ψαρια στο panggaw εχοντας αρχικα δαγκωσει το δολωμα που λεγεται ¨νεο Μπορακάι¨ , οπως πλασσαρεται τελευταια το νησι. Κι ομως το Panglao παραμενει προσκολλημένο στην ηρεμη βερσιον του και αφηνει τον κοσμο να αναπτυσσεται γυρω του χωρις να δινει σημασια. Αν ειναι να δωσουν σε κατι σημασια οι εγκαρδιοι ανθρωποι του , αυτο θα πρεπει να σχετιζεται με φιεστα , τραγουδι και San Miguel! Το διαπιστωσαμε την πρωτη φορα που αφησαμε τον κεντρικο δρομο που κυκλωνει το νησι και κατεβηκαμε το χωματοδρομο που μας οδηγησε σε παραλιακα κιοσκια στη σειρα με τις παρεες να κουβεντιαζουν στη δροσια και τα παιδια να λιωνουν στο παιχνιδι στην παραλια Momo. Το σκηνικο ιδιο και στη διπλανη παραλια Doljo , με τη θαλασσα να εχει τραβηχτει τοσο απο την παλιρροια , που καποιοι ντοπιοι πηγαιναν περπατωντας σε  κιοσκια που πριν λιγες ωρες ηταν πλωτα , για πικνικ μεσα στο νερο.
Το καλυτερο που καναμε ηταν η ενοικιαση της μηχανης , αν και με ενα ποδηλατο γυρνας το νησι μια χαρα αφου ειναι μικρο και σχεδον φλατ. Οι  λοφισκοι που κατρακυλουν τεμπελικα προς τις παραλιες ειναι χαμηλοι και τα αμμουδερα μονοπατια που οδηγουν στο εσωτερικο του νησιου και σε καποια απο τα δεκα barangays που κρυβονται  στα φοινικοδεντρα , ειναι σε καλη κατασταση.

Την Κυριακη του Πασχα τη γιορτασαμε στην παραλια Bikini οπου ειχε κατακλυστει απο  ντοπιους , οι περισσοτεροι απο το διπλανο χωριο Biking. Η παραλια ηταν πανεμορφη , με δεκαδες κιοσκια στη σειρα και επισης δεκαδες ψησταριες που εψηναν ψαρια και καποια μαγαζακια που υποσχονταν παγωμενες μπιρες.

Τα κιοσκια ηταν ηδη γεματα αν και συνεχιζαν να καταφτανουν γυναικες με κατσαρολες και αντρες με κιθαρες. Κατω απο τους φοινικες υπηρχαν κομμενοι κορμοι που επαιζαν ρολο τραπεζιου και καθισματων για μικροτερες παρεες δυο-τριων ατομων οπως η δικη μας. Παρατηρησα οτι κανενας δε φορουσε μαγιο , αλλα κολυμπουσαν με βερμουδες οι αντρες , σορτς  , κολαν μεχρι το γονατο και μπλουζακια οι γυναικες , ετσι θεωρησα σωστο να κανω το ιδιο κι εγω.  

Η διπλανη παραλια ειναι η Dumaluan και εδω βρισκεται το Bohol beach club resort οπου ενας φυλακας στεκοταν στο σημειο που ενα διχτυ οριοθετουσε τις δυο παραλιες και προσεχε να μην περασει καποιος απο τους ντοπιους  προφανως , αφου εμενα οχι απλα με αφησε , αλλα μου ειπε να καθισω και στις ξαπλωστρες του ριζορτ αν ηθελα. Αμφιβαλλω αν καποιος απο τους οι ντοπιους θα αφηνε το φαγητο και το γλεντι που ειχε φουντωσει στα κιοσκια για να περασει στο beach club..κι εμεις μειναμε αρχικα στην παραλια του κεφιου , παραγγελνοντας ψητο ψαρι , ζεστα ψωμακια και μπιρες. Περιμενοντας στη σειρα για να πληρωσω ενας ντοπιος απο το διπλανο μας κιοσκι επιασε τις μπιρες μου και λεγοντας μου οτι ειναι ζεστες ζητησε απο την κοπελα να φερει πιο κρυες για τους φιλοξενουμενους. Παραλληλα μου εκανε διαλεξη για την υπεροχή της μπιρας San Miguel εναντι της Red Horse  και οτι πρεπει να δινω προσοχη στη θερμοκρασια και ποτε να μην πηγαινω ζεστη μπιρα στον συζυγο μου. Στην παρεα του καθοταν και ενας Αγγλος που ηρθε και καθισε μαζι μας για λιγο. Παρατησε σπιτι στο Λονδινο  , καλη δουλεια , κοστουμια και χαρτοφυλακες και τα τελευταια χρονια ζουσε στο Dumaguete. Σε ερωτηση μου αν του ειχε λειψει η πατριδα του κι αν ειχε μετανιωσει για την αποφαση του , σηκωθηκε , απλωσε τα χερια και με ρωτησε “που βλεπεις να βρισκομαι?” Με την παραλια πισω του και τα φοινικοφυλλα πανω απο το κεφαλι του , η απαντηση μου βγηκε αβιαστα: στον παραδεισο!

Στο Μποχολ ειχε ερθει για διακοπες πριν χρονια και καταλαβε οτι ηταν το μερος που θα περνουσε  την υπολοιπη ζωη του και αν ειχε μετανιωσει για κατι , ηταν που δεν το τολμησε νωριτερα..
Την ωρα της σιεστα μεταφερθηκαμε με την αδεια του παραλιοφυλακα στις παλαπες της  Dumaluan και στις ξαπλωστρες με το τελειο background.

Για να ειμαι ομως αντικειμενικη , πρεπει να αναφερω το εξης:  Οπως φαινεται και απο το χρωμα του νερου στις φωτο , απο ενα σημειο και μετα η θαλασσα εχει γρασιδι που φτανει περιπου μεχρι το γονατο σε υψος. Αυτο δε θα πειραζε καθολου υπο αλλες συνθηκες , αλλα απο το μεσημερι με την παλιρροια , η θαλασσα  ρηχαινει πολυ και αναγκαζεσαι να φτασεις στα φυκια για να κολυμπησεις και παλι ειναι ρηχα. Για σνορκελ ειναι μια χαρα , γιατι αφου περασεις τα πρωτα φυκια ο βυθος ειναι ζωντανος γεματος κοραλλια , παρεες απο μικρους και μεγαλους  πορτοκαλι αστεριες και κοπαδια  πολυχρωμα ψαρακια.
Μπορει  για κολυμπι η Dumaluan να ειναι καταλληλη μονο το πρωι , αλλα ειναι καταλληλη ολες τις ωρες για χαλαρωση σε παραλια φανταστικη , με μια αμμο εκτυφλωτικα λευκη και με κρυσταλλινα νερα που εξαντλουσαν  τις αποχρωσεις του γαλαζοπρασινου με το φως του ηλιου.
Αν ηθελα να γυρισω ταινια με τροπικο φοντο , αυτο θα ηταν το ιδανικο εξωτικο σκηνικο:

[lostromos]

πολυ ωραιες φωτο χαιρεται καποιος να διαβαζει τις αφηγησεις σου.νομιζω οτι πολλα μελη ταξιδευουν μαζι με εσενα καθως τις διαβαζουν.

[go2dbeach]

Θα χαιρομουν πολυ αν καποιος ταξιδευε μεσα απο αυτα που γραφω...ευχαριστω πολυ 

[martz]

όαση μεσ' το χειμώνα η αφήγηση σου να 'σαι καλά!

[go2dbeach]

Απο νωρις το πρωι αμετρητες bancas παρκαρισμενες στην παραλια , περιμεναν για τα καθιερωμενα day trips. Σνορκελ τριπς σε υποβρυχιους παραδεισους και island hop σε μικρα εξωτικα νησακια του Ροβινσωνα που επλεαν στα ανοιχτα. Αλλα αυτη η μερα ειχε ανακυρηχθει η μερα της αιωρας και η μερα της Αλονα.

Η Αλονα ειναι η πιο ανεπτυγμενη παραλια του νησιου με εστιατορια και μπαρακια να συγκεντρωνονται εδω , αλλα σε συγκριση με το Μπορακάι ειναι ησυχη. Ψησταριες ψηνουν και σερβιρουν ψαρομεζεδες σε τραπεζακια στην αμμο , αλλα εκτος απο μια συντομη βολτα δε με τραβηξε κατι ιδιαιτερα για να ξαναπαω. Οπως φαινεται και στη φωτο , το δυτικο κομματι της Αλονα συγκεντρωνει τις bancas , τους τουριστες και τα μαγαζια με τις τιμες να ειναι λιγο τσιμπημενες για αυτο που προσφερουν , ισως ετυχε και λογω Πασχα. Για να ειμαι ειλικρινης οι εξορμησεις μου στην Αλονα περιοριστηκαν στο τελος του ανατολικου κομματιου , απο το Alona Palm και περα και ο ενας λογος φαινεται στη φωτο..

Το συγκεκριμενο κομματι παραλιας δεν ειναι προσβασιμο απο καποιο καθετο δρομο , αλλα μοιραζεται στα δυο ριζορτ (το Palm αριστερα της λευκης τεντας και το Tropical αυτο με την κεραμιδί σκεπη) και πρεπει να περασεις αναγκαστικα απο τους κηπους τους για να πας στη θαλασσα. Αν δε μου ειχαν πει απο το χοτελ που μεναμε οτι επιτρεπεται να περασω χωρις προβλημα , δε θα το τολμουσα πιστευοντας οτι η περιοχη ειναι ιδιωτικη. Φαινεται οτι και αλλοι δεν το τολμουσαν κι ετσι δεχεται πιο λιγο κοσμο αν και εχει μεγαλυτερη θαλασσια εκταση καθαρη απο φυκια και βαρκες.
Ο αλλος λογος που δε φαινεται στην φωτο , ειναι οτι το Alona Palm με ειχε κακομαθει με τη χλιδατη , ηρεμη , υπεροχη ατμοσφαιρα του. Με το που φταναμε στον κηπο του το προσωπικο ερχοταν να στρωσει μαλακα στρωματακια στις ξαπλωστρες ενω φρουτα , χυμοι και παγωτα εφταναν στην παραλια με ενα νευμα μας.
Καθε βραδυ με περιμενε το γωνιακο τραπεζακι στην επανω βεραντα ενω οι νοστιμιες εκαναν παρελαση στο τραπεζι μας.

Εφτασε η τελευταια μερα του ταξιδιου και πλεον ημουν σιγουρη οτι το να ριξω μια ματια σε αυτη την πλευρα των Βισαγιας , ηταν σα να ανοιξα το κουτι με τα κοσμηματα.
Αμετρητες οι ομορφιες των Μποχολ-Πανγκλαο. Ονειρο το Μπορακάι. Γοητευτικο το Σεμπου. Μεγαλη εκπληξη το Νεγκρος. Η καλυτερη κινηση μου , το Μπαντάυαν.
Ενα κι ενα σαν αστραφτερα πετραδια , νησακια καλυμενα με πλουσια βλαστηση , αλευρωμενα στις αμμουδιες τους , βυθιζονται σε κρυσταλλινα νερα κυκλωμενα απο ολες τις αποχρωσεις του τυρκουαζ.

Διασχιζω το λομπι του Alona Palm , ενα ψηλοταβανο χωρο , ανοιχτο εκατερωθεν με μπαμπου επιπλα και ντεκορ σε φιλιππινεζικο στυλ. Κρυμμενο μεσα στους κοκοφοινικες , αποτελει τον τελειο τροπικο παραδεισο, καθως ειναι απομονωμενο απο ολα και ολους.
Η θέα προς τον κηπο και το μπαρ της πισινας ειναι πανεμορφη. Τη ζεστη τροπικη ατμοσφαιρα δροσιζει το αερακι που ερχεται απο την παραλια. Το μονοπατι που ξεκινα διπλα απο την πισινα διασχιζει μια εκταση καταφυτη απο φοινικοδεντρα και καταληγει στα ποδια της μεγαλης σταρ , της Αλονα.

Η παραλια λεγοταν καποτε Tawala Seaside , μεχρι τις αρχες του ‘80 οποτε μια Φιλιππινεζα σταρ , η Αλονα Αλεγκρε ηρθε εδω , στην ερημη τοτε παραλια για να γυρισει μια ταινια. Η σταρ υποδυόταν μια γοργονα που ερωτευτηκε εναν θνητο και οι ντοπιοι συνέρρεαν στην παραλια για να δουν απο κοντα την Αλονα που ετρεχε στην αμμουδια προς χαρη των γυρισματων. ¨Παμε στην Αλονα , παμε στην Αλονα¨ , ηταν το συνθημα κι ετσι η παραλια πηρε το ονομα της.. Καποιοι τουριστικοι οδηγοι αρχισαν να διαφημιζουν το Μποχολ χαριτολογωντας οτι μπορουσε καποιος να τρεξει σε καποια απο τις ερημικες παραλιες οπως εκανε η Αλονα και να της δωσουν το ονομα του..

Εκεινο το βραδυ λιγο μετα τα μεσανυχτα αποχαιρετησα τις Φιλιππινες.
Δε θυμαμαι την επιστροφη στο Σεμπού , ουτε τις ωρες στο Μακταν μεχρι την απογειωση.
Το μονο που θυμαμαι ειναι ενα μικρο νησι στο αρχιπελαγος Βισαγιας. Ενα αμμωδες μονοπατι με τους φοινικες να παραμεριζουν ευγενικα στο τερμα του , αποκαλυπτωντας τη μυστικη παραλια.
Ενα τροπικο αερακι να χαιδευει τα φοινικοφυλλα που λικνιζονταν με χαρη σαν πολυνησιες χορευτριες χουλα. Μια αιωρα , τη δικη μου , να χορευει περα δωθε πανω απο τη λευκη αμμουδια.
Δε θα σηκωθω απο αυτη την αιωρα , παρα μονο για να τρεξω στην παραλια με τα εκπληκτικα νερα...Και τοτε , ποιος ξερει? Μπορει και να της δωσουν το ονομα μου!

ΤΕΛΟΣ
      
   

[go2dbeach]

Και κλεινω την ιστορια με ενα βιντεο απο το νησι Πανγκλαο. Συγνωμη για την κουνημενη εικονα σε καποια σημεια , αλλα τραβουσα απο την εντουρο που ειχαμε νοικιασει:

[go2dbeach]

Βίντεο από τα νησιά Bohol-Panglao με τους σοκολατένιους λόφους, τα τάρσιερ, κάποιες παραλίες και οδήγηση στους δρόμους των νησιών. Το καλύτερό μου είναι ο πιτσιρίκος που χορεύει στην κρουαζιέρα με το πλωτό εστιατόριο και υποκλίνεται στο τέλος 

[go2dbeach]

Το νησί του από πάνω βίντεο χτυπήθηκε περισσότερο από τον ισχυρό σεισμό και η περιοχή Carmen διάσημη για τους κυματιστούς σοκολατό-λοφους και τα τάρσιερ ήταν το επίκεντρο. Εκφράστηκαν φόβοι για την τύχη των μικροσκοπικών γκρέμλινς που είναι υπό εξαφάνιση αφού στρεσάρονται εύκολα και ο σεισμός κράτησε αρκετά, αλλά ο οργανισμός που φροντίζει για την προστασία τους ανακοίνωσε οτι είναι μια χαρά.   
Αναφορές υπάρχουν και για κατάρρευση ολόκληρων ή κάποιων κομματιών από τους σοκολατένιους λόφους..ίδωμεν..

[go2dbeach]

Προσγείωση και επι τόπου απογείωση προς/από το αεροδρόμιο του Cebu. Πτήση πάνω από τα νησιά, θέση παράθυρο και τις δύο φορές και υπέροχη θέα στο πιάτο:

[mimikos2000]

Προκειται για το ελληνικο εστιατοριο Cyma (κυμα) στο υπαιθριο εμπορικο κεντρο D Mall στο Boracay. Ο σεφ ειναι φιλιππινεζος οποιος πηγε και ειδικευτηκε στην ελλαδα για εξη μηνες. Ειναι δυο συνεταιροι ο σεφ και ενας φιλιπινεζος επιχειρηματιας Που εκανε την επενδυση. Η κουζινα του ειναι καλη, ακριβα πολυ θα ελεγα, αλλα καθημερινα που περνουσα απο εκει ηταν παντα γεματο με 100% σχεδον κορεατικη πελατεια η οποια τσσκιζετο σαγανακι. Φιλικο και καλο σερβις. Μπορει καποιος να βρει περισσοτερα κανοντας μια αναζητηση με στοιχεια cyma greek tavern boracay

[go2dbeach]

Ναι, το είχαμε δει κι εμείς  το αναφέρω στα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας μου. Εμείς πάλι όπου πάμε προτιμούμε να δοκιμάζουμε ντόπιο φαγητό όσο γίνεται και γι'αυτό δεν καθίσαμε.

[mimikos2000]

 
Απο φαι δεν εχει κατι ιδιαιτερο η φιλιππινεζικη κουζινα, δεν εχει τις ιδιαιτερες γευσεις της ταυλανδεζικης. Απο την αλλη ειναι νομιζω πιο φιλοξενοι απο τους ταυλανδεζους, οι οποιοι καπου εχουν χασει την μπαλα, ενω επιτρεπονται ανετα οι εξερευνησεις.εκτος τουριστικων περιοχων λογω της εντυπωσιακης ανεσης στην χρηση της αγγλικης γλωσσας απο το συνολο του πληθυσμου. Στην ταυλανδη ξεχνας και οτι αγγλικα εμαθες στον Στρατηγακη

[mimikos2000]

Ναι, το είχαμε δει κι εμείς  το αναφέρω στα πρώτα κεφάλαια της ιστορίας μου. Εμείς πάλι όπου πάμε προτιμούμε να δοκιμάζουμε ντόπιο φαγητό όσο γίνεται και γι'αυτό δεν καθίσαμε.

Πριν παμεδ ιαβασα ποστ σου.  Εχεις κανει και μερικα λαθακια. Πχ το αεροδρομιο που πας στο νησι παναι λεγεται Καλιμπο. Κατικλαν λεγεται το λιμανι, 1.5 ωρα αποσταση απο αεροδρομιο, για να περασεις απεναντι στο Μπορακαι. Η λευκη παραλια ειναι το κατι αλλο. Στην παραλια πλεον απαγορευεται το καπνισμα, να πεταξεις οτιδηποτε, να ουρησεις, ακομη και να παρεις αμμο ως σουβενιρ. Ολα με προστιμο. Το νησι δεχεται πανω απο 1 εκατ. Κορεατες τον χρονο, φυσικα ρωσους που ξεφυτρωνουν παντου, αλλα λογω πολιτικου προβληματος οχι πλεον ταιβανεζους. Ξενοδοχεια πανακριβα, φαι πολυ ακριβο, αλλα υπεροχες καταδυσεις σχεδον δωρεαν. Παντως ολο τον χρονο στο νησι δεν πεφτει καρφιτσα.
Επισης ανεφερες οτι πηγες να κολυμπησεις στο κορκονταιλ αισλαντ. Εκει  Τα κοραλια που ειναι σε βαθος 1 μετρου εσπασαν ολα μα ολα, ειτε απο βατραχοπεδιλα που φορανε ασιατες κολυμπησουν, ηταν αποτεραστια ξυλα μπαμπου που χρησιμοποιουν τα πληρωματα των σκαφων προκειμενου στριψουν τα καραβακια. Θλιψη. Εχει αλλα μερη γεματο κοραλια αλλα εκει εσπασαν ολα.

[go2dbeach]

Κι όμως υπάρχει και άλλο αεροδρόμιο στο νησί Panay, το Caticlan στο οποίο προσγειώθηκα και απέχει μόνο τρια λεπτά με το τρίκυκλο από το ομώνυμο λιμανάκι.