ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ...

[antonyh]

Χαιρομε που υπαρχουν τοσα ατομα εδω μεσα στο φορουμ που συνφωνουν με την δικη μου γνωμη για το βυζαντιο. Ειναι καλο να ξερουμε την ιστορια μασ και απο την αλλη...και οχι μονο απο αυτα που ηθελαν να μας μαθουν στο σχολειο.Σε ανταμοιβη ολων των συνφονουντων με εμενα αναδημοσηευω μια ανοιχτη επιστολη επικαιρη προσ τον Σεβασμιότατο μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο

Σεβασμιότατε Μητροπολίτα,

δεν πιστεύω στον Χριστό, ως υιό του θεού, όμως πιστεύω στην παράδοση του ελληνικού λαού, που σέβεται την χριστιανική παράδοση, που αποτελεί, θέλουμε, δε θέλουμε, στοιχείο της πολιτιστικής του κληρονομιάς, την οποία έχουν στόχο τους όλοι οι ανθέλληνες.

Θεωρώ ωστόσο τον Χριστό, έναν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες, που γέννησε η ανθρωπότητα.

Πρώτον: για το «αγαπάτε αλλήλους» και

δεύτερο και σημαντικό, για τη μεγαλύτερη επαναστατική φράση που ειπώθηκε ποτέ και δεν ξεπεράστηκε ούτε από τον Μαρξ ούτε από τον Λένιν, οι οποίοι, δεν έλαβαν υπόψη τους το βαθύ επαναστατικό νόημα που εκφράζει αυτή η φράση.

«Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσετε άνθρωπος» (κατά Ματθαίον, 4, 4).

Πολλές φορές τοποθετείστε σε θέματα που άπτονται της πολιτικής, όπως αυτό που είπατε στον εκλεγέντα δήμαρχο κ. Γιάννη Μπουτάρη, με τη φράση: «Από μένα δεν θα δεις δημαρχεία» και δεν ξέρω τι άλλα σχετικά.

Ασφαλώς και δεν είμαι της υποκριτικής άποψης, ότι οι εκκλησιαστικοί άνδρες δεν δικαιούνται ως Έλληνες πολίτες, που είναι και αυτοί, να εκφράζουν την οποιαδήποτε άποψη, όπως πολλές φορές λαϊκίζουν πολλοί άσχετοι στο θέμα αυτό. Το αντίθετο ισχυρίζομαι μάλιστα.

Κάθε Έλληνας πολίτης έχει δικαίωμα και υποχρέωση όχι μόνο να λέει την άποψή του για τα κοινά, αλλά και να μετέχει στα κοινά.

Γιατί αλλιώς, όπως συνέβη με την αποχή, ισχύει αυτό που είπε ο Περικλής στον επιτάφιό του: «Οι ίδιοι εμείς, φροντίζουμε και τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και τα δημόσια πράγματα, κι’ ενώ ο καθένας μας φροντίζει τις δουλειές του, τούτο δεν μας εμποδίζει να κατέχουμε και τα πολιτικά. Μόνο εμείς θεωρούμε πως είναι όχι μόνον αδιάφορος, αλλά και άχρηστος, εκείνος που δεν ενδιαφέρεται στα πολιτικά. ( ο τονισμός δικός μου). Εμείς οι ίδιοι κρίνουμε και αποφασίζουμε για τα ζητήματά μας…» (Θουκυδίδου, Ιστορία 39-41).

Όμως εδώ δεν πρέπει να συγχέουν οι θρησκευτικοί μας ταγοί, το εκκλησιαστικό τους καθήκον με το πολιτικό, ή με την αφωνία του προκαθήμενου της εκκλησίας της Ελλάδας, ως πολίτες, που πρέπει να έχουν άποψη, αν δεν θέλουν να είναι αδιάφοροι για το τι συμβαίνει στην πατρίδα μας και μάλιστα τώρα που κοντεύει να αφανιστεί. (Κανένας εισβολέας στη μακραίωνα ιστορία της Ελλάδας δεν κατάφερε να αλλοιώσει την εθνική σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού και στον αφανισμό του, όπως αυτά διακυβεύονται τώρα).

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να γίνω κατανοητός:

Ως εκκλησιαστικός άνδρας, θα έπρεπε βασικά να βλέπετε με κατανόηση τον κ. Γιάννη Μπουτάρη, (και κατ’ επέκταση τους Μπατίρηδες) ως απολωλός πρόβατο, όπως είναι το ουσιαστικό πνεύμα της χριστιανικής θρησκείας, και να προσπαθείτε με την εκκλησιαστική σας νουθεσία και ευσπλαχνία, να τον φέρετε, τρόπος του λέγειν, στον ίσιο δρόμο, γιατί κατά τη γνώμη σας, έχει παραστρατήσει. Να τον βλέπετε δηλαδή με αγάπη και συμπόνια και να προσεύχεστε γι’ αυτόν (αν χρειάζεται τρεις μέρες και τρεις νύχτες, με το «πάτερ, άφες αυτόν. Ου γαρ οίδε, τι ποιεί), παρά να εκφράζετε στην ουσία κάποιο υποσυνείδητο μίσος σας, που υποδηλώνει και μισαλλοδοξία και δεν ανήκει στο πνεύμα που πρέπει να διέπει την ορθόδοξη εκκλησία, αφού είναι, όπως λέτε, η χριστιανική θρησκεία, θρησκεία της αγάπης και της μετάνοιας.

Επιπλέον δεν δικαιούστε να χρησιμοποιείτε το «ποίμνιό σας», για τις δικές σας σκοπιμότητες, μετατρέποντας την εκκλησιαστική σας δικαιοδοσία και εξουσία, σε πολιτική, γιατί τελικά καταλήγει στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό, που επιθυμείτε προφανώς.

Ως πολίτης προσφέρετε κάκιστη υπηρεσία στην Ελλάδα και τα εθνικά θέματα, γιατί πάλι συγχέεται τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό.

«Πατριωτισμός και διεθνισμός είναι δίδυμες έννοιες», όπως ισχυρίζεται πολύ σωστά ο ακρίτας πατριώτης Βάσος Λυσσαρίδης ο οποίος λέει και ένα πολύ σοφό και διαφωτιστικό: «Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα των άλλων και να διαφυλάττεις τη δική σου, τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής». Το ίδιο φυσικά δηλώνω κι’ εγώ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά στην ουσία τους; Ότι, όπως σεβόμαστε και θέλουμε να σεβόμαστε τους άλλους λαούς και να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά τους, έτσι θέλουμε να σέβονται κι’ αυτοί τα δικά μας δικαιώματα. Υπάρχει δηλαδή αμοιβαιότητα.

Αλλά και οι ίδιοι εμείς να σεβόμαστε τα δικά μας δικαιώματα. Δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε εχθρότητα με κανέναν λαό του κόσμου. Αυτό σημαίνει διεθνιστική αλληλεγγύη.

Πώς όμως είναι δυνατόν να θεωρείς δικαίωμα, όταν έρχεται κάποιος απρόσκλητος στο σπίτι σου και σου λέει: Το μισό σου σπίτι είναι δικό μου; Και άμα διαμαρτυρηθείς σου λένε οι καλοθελητές εθνομηδενιστές, για να σου δημιουργήσουν σύμπλεγμα προδοσίας της διεθνιστικής σου αλληλεγγύης, ότι είσαι εθνικιστής, ρατσιστής και δεν συμμαζεύεται;

Δεν σημαίνει όμως διεθνισμός, να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των άλλων και να περιφρονούμε και να καταπατούμε τα δικαιώματα τα δικά μας ή να τα ξεπουλάμε στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ή τα συμφέροντα του Τουρκισμού ή του Νέο –Οθωμανισμού, όπως κάνει ο κ. Γιάννης Μπουτάρης και οι διάφοροι εθνομηδενιστές Μπουτάρηδες.

Δεν πρέπει να ενδώσουμε στην προπαγάνδα, ότι χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία, επειδή βρισκόμαστε σε άθλια οικονομική κατάσταση.

Δυστυχώς οι λεγόμενοι προοδευτικοί σ’ αυτόν τον τόπο έχουν γίνει εκών άκων οι μεγαλύτεροι σκοταδιστές και αντιδιεθνιστές. Γιατί δεν πιστεύουν στον διεθνισμό, αλλά στον υπερεθνικισμό των γειτόνων μας και στον ραγιαδισμό τον δικό μας.

Μας θέλουν ραγιάδες και όχι ελεύθερους.

Στον τόπο μας, όπου οι έννοιες έχουν χάσει το περιεχόμενό τους, θεωρούν οι εθνομηδενιστές δεξιοκεντροαριστεροί, ότι καθήκον έχουν να καταργήσουν το έθνος – κράτος με τις αξίες του, με τον πολιτισμό που φέρει, που είναι ο αρχαίος και βυζαντινός πολιτισμός, προς χάρη της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Οι δικές σας εθνικιστικές κορώνες, πολλές φορές τροφοδοτούν και εκτρέφουν τους εθνομηδενιστές, οι οποίοι θέλουν να υπάρχει ο Άνθιμος και ο Μιχαλολιάκος, για να υπάρχουν κι αυτοί.

Χωρίς εθνικιστές, δεν έχουν λόγο ύπαρξης, όπως χωρίς «βαρβάρους», όπως έλεγε και ο αξεπέραστος ποιητής μας Κωνσταντίνος Καβάφης. Άρα θέλουν να μας κάνουν εθνικιστές με το ζόρι. Είναι θέμα επιβίωσης και ύπαρξής τους, γιατί είναι κενοί από οράματα, αρχές και αξίες ή τους διακατέχει μια καταστροφική ιδεοληψία.

Εσείς τους δίνετε λαβές, για να χαρακτηρίζουν όλοι αυτοί οι αποδομητές του έθνους, της εθνικής παιδείας, της εθνικής ταυτότητας και διπροσωπίας και τους προμηθεύεται με επιχειρήματα, για να βρίζουν όλους τους ΄Ελληνες, ως εθνικιστές, ρατσιστές, σοβινιστές και πάει λέγοντας.

Όλοι αυτοί μπερδεύουν τον ιμπεριαλισμό με τον διεθνισμό, την αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς με την υποτέλεια, την αλληλεγγύη με την υποταγή στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των γειτόνων μας και όσους τους στηρίζουν. «Ελληνοτουρκική φιλία» δεν γίνεται με τον Ταγίπ Ερντογάν και τον Γιώργο Παπανδρέου.

Όλοι αυτοί τελικά που συγχέουν την ελευθερία με τον ραγιαδισμό στη Νέα Τάξη και στην παγκόσμια κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Κι’ όλα αυτά, για να κάνουν την Ελλάδα, με ένα καλά μελετημένο στρατηγικό σχέδιο, που εφαρμόζεται καθημερινά, από τις υποτελείς κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και τους κολαούζους τους, μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική χώρα με το στανιό.

Δεν συνειδητοποιείτε, ότι ρίχνετε νερό στον μύλο τους;

Ισχυρίζονται όλοι αυτοί ότι η λαθρομετανάστευση είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Άρα μπορούν και έχουν δικαίωμα να έρχονται στην Ελλάδα εκατομμύρια και να αλλοιώνουν με το έτσι θέλω την κοινωνική συνοχή των Ελλήνων, γιατί έτσι το έχουν προγραμματίσει οι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας». Φέρνουν μάλιστα ως δικαιολογία ότι δεν μπορούν να αναχαιτίσουν τη λαθρομετανάστευση. Ένα ουρανόμηκες ψέμα. Απλώς δεν υπάρχει θέληση γι’ αυτό.

Με όλο το σεβασμό στον θεσμικό σας ρόλο, ως εκκλησιαστικού άνδρα, άλλα με μεγάλη επιφύλαξη στον ρόλο σας ως ενεργού πολίτη.

Δαμιανός Βασιλειάδης

ΥΓ. Να με συγχωρείτε κι’ εμένα, που φαίνεται πως θέλω να σας υποδείξω, (δεν είναι στην πρόθεσή μου, το φέρνει η ανάγκη) τα καθήκοντά σας, αλλά την ελευθερία της κριτικής μου σκέψης δεν την χαρίζω ούτε στον θεό τον ίδιο.

[stelkon]

Για διαβάστε και αυτά..... και μετά συμφωνώντας η διαφωνώντας με τα γραφόμενα μπορείτε να τεκμηριώνεται σχεδόν τα πάντα….
Πραγματικά είναι ότι καλλίτερο υπάρχει στην Ελληνική βιβλιογραφία…..
Προσπαθήστε να τα ανακαλύψετε..    

1)   ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ - Λιλής Ζωγράφου (εκδόσεις Αλεξάνδρεια-ISBN 960-221-090-7)

2)   ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ- Χαράλαμπου Θεοδωρίδη (βιβλιοπωλείο ΕΣΤΙΑΣ-ISBN 960-05-0366-4)

3)   Ες ΈΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ..-Βλάσης Γ. Ρασσιάς (εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη—ISBN 960-7748-20-4)

4)   ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ ..ΚΕΛΣΟΣ-Μεταφρ. από Πέτρ. Οικονόμου & Γιάν. Χριστοδούλου     
                                                          (εκδόσεις  Θύραθεν Επιλογή)

[Taxidiwtis]

Το θεμα ειναι ποιος και ποσοι συμφωνουν με τον εναν η με τον αλλο?(για να καταλαβω) κανουμε καποιο ειδος διαγωνισμου ?
Η ιστορια για να το επαναφερω ξεκινησε με το εξης ποστ : 1100 χρονια βυζαντιου και ουτε ενας αυτοκρατορας δεν ηταν Ελληνας!!  

Ο ενας ηταν σλαβος ο αλλος μικρασιατης ο αλλος θρακιωτης ο αλλος απο το νις μα κανενας Ελληνας!

Επαναλαμβανω ειναι Ψευδες!!

και ξαναπαραπεμπω

http://constantinople.ehw.gr

[petroso]

Το θεμα ειναι ποιος και ποσοι συμφωνουν με τον εναν η με τον αλλο?(για να καταλαβω) κανουμε καποιο ειδος διαγωνισμου ?
Η ιστορια για να το επαναφερω ξεκινησε με το εξης ποστ : 1100 χρονια βυζαντιου και ουτε ενας αυτοκρατορας δεν ηταν Ελληνας!! 

Ο ενας ηταν σλαβος ο αλλος μικρασιατης ο αλλος θρακιωτης ο αλλος απο το νις μα κανενας Ελληνας!

Επαναλαμβανω ειναι Ψευδες!!

και ξαναπαραπεμπω

http://constantinople.ehw.gr

Ο άλλος βλάχος, ο άλλος μακεδόνας, ο άλλος κρητικός, ο άλλος επτανήσιος και τελικά ποιοι είναι οι έλληνες;
Δηλαδή ο Ορφέας ο θραξ δεν ήτανε Έλληνας;

[teosep]

O συγχρονος Νεοελληνας δεν γνωριζει την ιστορια του......ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ !

ΒΥΖΑΝΤΙΟ = ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ . Ημαρτον ,οποιος δεν το ξερει ειναι αγραμματος !
Ρε μεχρι και την περιοδο της Χουντας οι ρασοφοροι απεφευγαν να βαπτισουν τα παιδια με αρχαια Ελληνικα ονοματα ! Ολοι μας εχουμε ονοματα Ιουδαικα (δεν εχω ΤΙΠΟΤΑ με τους Εβραιους) , που ειναι τα θαυμασια Ελληνικα ονοματα ;


"Τους ασεβείς και καταραμένους αυτούς Ελληνιστές, και με φωτιά και με ξίφος και με πνιγμό και με κάθε τρόπο θανατώστε τους. Μαστιγώστε , φυλακίστε, κόψτε τους τη γλώσσα, ύστερα το χέρι και αν επιμένουν, τότε στείλτε τους στο βυθό της θάλασσας. Είμαι χριστιανός, ως εκ τούτου δεν δύναμαι να είμαι Έλλην "
 
Γεννάδιος Σχολάριος, Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης 1456
 

[Taxidiwtis]

Ο άλλος βλάχος, ο άλλος μακεδόνας, ο άλλος κρητικός, ο άλλος επτανήσιος και τελικά ποιοι είναι οι έλληνες;
Δηλαδή ο Ορφέας ο θραξ δεν ήτανε Έλληνας;

Φυσικα και ηταν - αυτο λεμε! ολοι απο καποια περιοχη του βυζαντιου ηταν !(οι περισσοτεροι)

[antonyh]

Ούτε ένας δεν καταγόταν από περιοχές με συμπαγή Ελληνικό πληθυσμό, πολλοί δε εξ αυτών αγνοούσαν την Ελληνική Γλώσσα.

[antonyh]

Το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό (529 μ.Χ)
 



Το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας των Αθηνών το 529 μ.Χ από τον χριστιανό Αυτοκράτωρα της ανατολικής Ρωμαικής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) Ιουστινιανό, αποτελεί δίχως αμφιβολία το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της γνώσης, που διέπραξε ποτέ η Χριστιανική αντίληψη της τότε εποχής...


Στις αρχές του 528 μ.Χ. ο Ιουστινιανός που είχε πάρει την αυτοκρατορική θέση στο Βυζάντιο, επέβαλε την κωδικοποίηση όλων των νόμων και διατάξεων του Ρωμαϊκού δικαίου που κατά περίπτωση είχαν θεσπιστεί. Έτσι νόμοι παλιοί, νόμοι αντιπαγανιστικοί και λόγω παρελθόντος του χρόνου ανενεργοί, έγιναν ξαφνικά επίκαιροι. Στις αρχές της άνοιξης του 529 μ.Χ. τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας άρχισαν να γίνονται ορατά. Εντός 14 μηνών η δεκαμελής νομική επιτροπή υπό τον υπουργό Τριβωνιανό (υπουργός παιδείας) εκτέλεσε την αποστολή της και παρουσίασε τη πρώτη έκδοση του Ιουστινιάνειου κώδικα ο οποίος επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα τον Απρίλιο του 529 μ.Χ. Κι ενώ ο αυτοκράτορας προετοιμαζόταν να εισηγηθεί στην επιτροπή την επεξεργασία των Πανδεκτών, έδωσε εντολή να σταλούν αντίγραφα του κώδικα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και φυσικά και στην Αθήνα.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Ιουστινιανός ανέβηκε στο θρόνο όταν με σαφήνεια εκδηλώθηκε η τρομερή του σκέψη να οδηγήσει τα εκατομμύρια των υπηκόων του, με το καλό ή με το άγριο, στον Χριστιανισμό. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας και ανεξιθρησκίας που υπήρχε στην Αθήνα ήταν που δεν μπορούσε να ανεχθεί ο Ιουστινιανός. Η Εθνική λατρεία είχε απαγορευθεί από την εποχή του Θεοδόσιου, αλλά μέχρι τότε δεν είχε επιβληθεί στο λαό η υποχρέωση θέλουν δεν θέλουν να γίνουν Χριστιανοί. Κάποιος ασήμαντος επίσκοπος με το όνομα Ιωάννης, το 528 μ.Χ. με εντολή του αυτοκράτορα ανέλαβε μια έρευνα, όπου ανακάλυψε ότι στην Κωνσταντινούπολη και στα ευγενή στρώματα της κοινωνίας υπήρχαν αρκετοί οπαδοί του θρησκευτικού ελληνισμού. Αργότερα το 552 μ.Χ. ο ίδιος επίσκοπος εστάλη στην Μικρά Ασία σαν ιεραπόστολος εφοδιασμένος με αυτοκρατορικά διατάγματα και εντός 2 μηνών οδήγησε βίαια στο βάφτισμα 70.000 ανθρώπους (Gieseller Lehrd, Kirchengeschichte Μερ. Α’, τμήμα Β’, σελίδα 344). Εξαιτίας αυτής της έρευνας του επισκόπου Ιωάννη εξαπολύθηκε ένας φοβερός κι ανελέητος διωγμός κατά των Ελλήνων εθνικών. Ειδοποιήθηκαν όλες οι αυτοκρατορικές αρχές να βρουν και να τιμωρήσουν τα ασεβήματα της Ελληνικής θρησκείας σύμφωνα με το νόμο. Κάθε δωρεά σε Εθνικό, κάθε διαθήκη βάση της οποίας κληρονομούσε περιουσία ένας Εθνικός θεωρούνταν άκυρη και το κληροδότημα δημευόταν υπέρ του βασιλικού ταμείου. Οι θυσίες προς τους θεούς τιμωρούνταν με θάνατο. Διατάχθηκαν όσοι δεν έχουν βαπτισθεί να προσέλθουν στο Χριστιανισμό, ενώ όλοι οι αιρετικοί και οι Εθνικοί αποκλείονταν από κάθε αξίωμα και στρατιωτική θέση. Τέλος δε απαγορεύθηκε να διδάσκουν οποιαδήποτε επιστήμη “οι νοσούντες την Ελληνική μανία”.

Μεταξύ της 1ης Σεπτεμβρίου και της 31ης Δεκεμβρίου του 529 μ.Χ. φθάνει στην Αθήνα το αυτοκρατορικό διάταγμα βάσει του οποίου αποκλείονταν οι Μούσες από την πατρίδα του Πλάτωνα και του Δημοσθένη, έως την τέταρτη δεκαετία του δεκάτου ένατου αιώνα (1840) όταν η Ελλάδα, ελεύθερο πλέον κράτος, έφτιαξε στην Αθήνα δικό της Πανεπιστήμιο. Το διάταγμα αυτό όχι μόνο απαγόρευε την οποιαδήποτε μορφή διδασκαλίας της φιλοσοφίας, αλλά για να γίνει πιο ισχυρό, διέτασσε να δημευθεί όλη η περιουσία της Πλατωνικής σχολής, περιουσία που προέρχονταν από αφιερώματα όσων εκτιμούσαν το έργο της.

Η Ακαδημία και η φιλοσοφία ανέκαθεν ήτανε ακμάζουσες στην Αθήνα, τόσο ακμάζουσες που δεν έκλεισαν ούτε και μετά την καταστροφή της Αθήνας από τους Έρουλους το 267 μ.Χ. Ακόμα και τα γενέθλια του Πλάτωνος και του Σωκράτους εορταζόντουσαν στον 5ο και πιθανώς και στον 6ο αιώνα με συμπόσια και ομιλίες σχετικά με την ελληνική Γραμματεία. Από τη στιγμή που οι φιλοσοφικές σχολές και οι φοιτητές τους αποτελούσανε τη ραχοκοκαλιά του Αθηναϊκού πληθυσμού υπήρχε ελάχιστη πιθανότητα για να αναδειχθεί μια νέα θρησκεία. Μπορεί ο χριστιανισμός να ήτανε η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας αλλά ακόμα και τότε το πιο εντυπωσιακό τμήμα των όσων είχανε απομείνει από την αυτοκρατορία τον 4ο και 5ο αιώνα στην Αθήνα είναι ουσιαστικώς ο παγανιστικός τους χαρακτήρας. Αυτός ο παγανιστικός χαρακτήρας υπήρχε κυρίως λόγω της Νεοπλατωνικής Ακαδημίας, η οποία κυριαρχούσε και ήτανε η πιο κραταιά αντι-χριστιανική δύναμη στην Αθήνα. Εφ’ όσον κυριαρχούσε η Ακαδημία και η ελεύθερη σκέψη δε θα μπορούσε ποτέ να επικρατήσει ο χριστιανισμός. Έπρεπε λοιπόν να «βγει από τη μέση» όπως θα λέγαμε σήμερα.

Αρχαιολογικές έρευνες που γίνανε στη δεκαετία του ’70, έδειξαν ότι πηγάδια μέσα στην αγορά ήτανε ασφυκτικώς γεμάτα με σχεδόν άθικτα αγάλματα και προτομές.Αυτό σημαίνει ότι αυτό έγινε με την έκδοση του εδίκτου το 529 μ.Χ. Οι εθνικοί εκείνης της εποχής, λόγω του επικείμενου ολέθρου που θα επέφερε το έδικτο του Ιουστινιανού, κρύψανε τα αγάλματα μέσα σε πηγάδια με σκοπό να τα σώσουνε και να τα επαναφέρουνε αργότερα, όταν ίσως θα ηρεμούσανε τα πράγματα. Γενικώς εκείνη την εποχή βλέπουμε μια ανεξήγητη αρνητική κινητικότητα όσον αφορά την Αθήνα. Κτήρια εγκαταλείπονται, αγάλματα κρύβονται στα πηγάδια, εκδίδονται έδικτα κατά των εθνικών, φιλόσοφοι εγκαταλείπουνε την Αθήνα.Έχοντας λοιπόν γνώση των αρχαιολογικών και λογοτεχνικών αποδείξεων δεν είναι καθόλου δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί τέτοιο μένος κατά της φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών. Στην Αθήνα υπήρχε εύρωστη εθνική παράδοση αιώνων που  την έκαναν λιγότερο επιρρεπή στο χριστιανισμό από τις υπόλοιπες πόλεις στα ανατολική της Μεσογείου. Κατά πάσα πιθανότητα εκκλησίες δεν χτίζονταν επισήμως μέχρι και τον έκτο αιώνα.

Δυστυχώς όμως η Αθήνα ανήκε στην Αχαϊκή Επαρχία, όπου η πολιτική της σκηνή άρχισε να διακατέχεται κυρίως από χριστιανούς. Και ακόμα χειρότερα, διοικητικές αλλαγές είχανε δημιουργήσει ένα σύστημα τοπικών κυβερνήσεων όπου οι χριστιανοί πολίτες και ο χριστιανικός κλήρος είχανε προτεραιότητα. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι χριστιανοί άρχισαν να επιτίθενται σε προεξέχοντες φιλοσόφους όπως ο Πρόκλος και ο Ηγίας. Ο Μαρίνος επίσης αναγκάστηκε να καταφύγει στην Επίδαυρο «δια τη στάσιν του» όπως μας πληροφορεί ο Δαμάσκιος. Οι πολιτικές περιστάσεις και τα ιστορικά προηγούμενα δείχνουνε ότι το κλείσιμο της Σχολής το 529 ήτανε η αποκορύφωση ενός αιώνος σποραδικών προσπαθειών των χριστιανών να σπιλώσουνε και να επιτεθούνε στις ιδέες των εθνικών, με διωγμούς, δηώσεις και έδικτα.

Έτσι το Πανεπιστήμιο Αθηνών πραγματικά τελείωσε το βίο του και από το πλήγμα αυτό περισσότερο πόνεσαν οι 7 σοφοί καθηγητές της Ακαδημίας οι οποίοι μη μπορώντας να διανοηθούν ότι θα συνεχίσουν τη ζωή του βαπτιζόμενοι Χριστιανοί, μετακόμισαν στην Περσία. Εκεί βασίλευε ο βασιλιάς Χοσρόης ο Α’ ο οποίος μελετούσε τα αρχαία Ελληνικά κείμενα και υπόγραφε ως “Χοσρόης ο Έλλην”. Όταν διαπραγματεύτηκε τη σύναψη ειρήνης με τους βυζαντινούς το 532.μ.Χ., αξίωσε να τεθεί σαν όρος στη συνθήκη ειρήνης, η επιστροφή των 7 σοφών στην πατρίδα τους και η προστασία τους μέχρι το τέλος της ζωής τους, και ορισμένοι από αυτούς συνέγραψαν σημαντικά έργα.

Έτσι κλείνει και η τελευταία σελίδα στην ένδοξη ιστορία της Πλατωνικής Ακαδημίας και μαζί με αυτήν έφτασε οριστικά και το τέλος της γνώσης, της παιδείας, του πολιτισμό και της ανταλλαγής ιδεών για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Η ανθρωπότητα μπαίνει πλέον στην χειρότερη φάση της ιστορίας της. Tήν εποχή του σκοταδισμού...

πηγές:
eleysis69.wordpress.com

[Taxidiwtis]

Ούτε ένας δεν καταγόταν από περιοχές με συμπαγή Ελληνικό πληθυσμό, πολλοί δε εξ αυτών αγνοούσαν την Ελληνική Γλώσσα.

Φιλε Αντωνη ,υπηρχε σε εκεινη την περιοδο περιοχη με αμιγη ελληνικο πλυθησμο? Κατά τους πρώτους αιώνες της ιστορικής πορείας της, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία αποτελούσε ένα υπερεθνικό, οικουμενικό κράτος που περιελάμβανε όλον τον πολιτισμένο, τότε, μεσογειακό κόσμο. Το μόνο άλλο οργανωμένο κράτος που γνώριζε ήταν η Περσία των Σασσανιδών. Στην τεράστια επικράτειά της, η οποία απλωνόταν σε τρεις ηπείρους, συμβίωναν Έλληνες και εξελληνισμένοι λαοί, αυθεντικοί Ρωμαίοι, Αρμένιοι, Σύριοι, Αιγύπτιοι και Ιουδαίοι, υπολείμματα παλαιών μικρασιατικών λαών (Ίσαυροι, Φρύγες, Καππαδόκες), Ιλλυριοί και Θράκες στη Χερσόνησο του Αίμου, καθώς επίσης υπολείμματα νεώτερων εποικισμών Γαλατών και Γότθων. Όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι, στον βαθμό που ήταν αφοσιωμένοι στην Εκκλησία και στον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα.(αποσπασμα απο βικιπαιδεια) οπου ηταν ελευθερη η διακινηση των πολιτων της εσυ ψαχνεις αμιγη Ελληνικο πλυθησμο?

Μερικα παραδειγματα με καποιους που αγνοουσαν την ελληνικη? και πως τεκμηριωνεται?

Οσο για το κλεισιμο της Πλατωνικης ακαδημιας εχεις δικαιο -ετσι ειναι- αλλα αλλο αυτο...

[Taxidiwtis]

Δειτε και αυτο ομως....ΧΑΧΑΧΑΧΑ

Έκλεισε ο Ιουστινιανός το 529 την Ακαδημία των Αθηνών;

Πολλοί νεοπαγανιστές (και οι επηρεασμένοι από αυτούς) θεωρούν πως ο Ρωμηός/βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός- έκλεισε την Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών το 529, ρίχνοντας στο σκοτάδι την ανθρωπότητα, και οδηγώντας  τάχα, στην στην αμάθεια του Μεσαίωνα". Αυτή η άποψη είναι ένας μύθος, τον οποίο θα καταρρίψουμε παρακάτω... Με αφορμή, λοιπόν, τις δημόσιες τοποθετήσεις Νεοπαγανιστών που δεν αποδέχονται την ιστορική πραγματικότητα και υποστηρίζουν πως το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας ήταν μια πράξη «αφοριστική κατά της γνώσης», το κείμενο αυτό γράφτηκε ώστε να καταδείξει ότι την εποχή που η Ακαδημία έκλεισε:

α) είχε ήδη μπει από μόνη της, ανεπιστρεπτί σε μια πορεία παρακμής

β) δεν αποτελούσε σχολή γνήσιας κλασικής σκέψης αλλά μεταμορφώθηκε σε ένα υποβαθμισμένο κέντρο παγανισμού που αντί για φιλοσοφία παρήγαγε διδασκαλίες περί μαγείας και δεισιδαιμονίας, παραποιώντας τελικά την φιλοσοφία του Πλάτωνα.

γ) Για το λεγόμενο κλείσιμο της Σχολής των Αθηνών υπό του Ιουστινιανού, μύρια ψέματα έχουν λεχθεί υπό των Νεοπαγανιστών.

 ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ: «Ο Πλάτων είχε στον χώρο της Ακαδημίας ένα οικόπεδο […] η Σχολή νομικά ήταν θρησκευτικός, ιερός σύνδεσμος με σκοπό την από κοινού λατρεία των Μουσών […] Η Ακαδημία βρισκόταν σε έναν κλειστό κήπο, μακριά από την κίνηση της πόλης. Διευθυνόταν ως εταιρεία από κάποιον προϊστάμενο και στις διαλέξεις της επιτρεπόταν η είσοδος μόνο σε εκείνους που ήταν μέλη της. […] Έχουμε ακόμη την πληροφορία ότι ορισμένα μέλη της Ακαδημίας ex officio ήταν επιφορτισμένα με την οργάνωση θυσιών, εορταστικών συμποσίων και συσσιτίων» (Εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ», Τόμος 6, λήμμα: «Ακαδημία»)

Ο Ιουστινιανός δεν απαγόρευσε την  διδασκαλία της νομικής και της φιλοσοφίας στην Αθήνα, όπως αναφέρει ο Μαλάλας, διότι ο ίδιος ιστορικός αντιφάσκει, λέγοντας πως αργότερα, το 530, ο αυτοκράτορας έστειλε τον νομικό του κώδικα σε Αθήνα και Βηρυτό. Στην Βηρυτό και την Αθήνα, λοιπόν, λειτουργούσαν νομικές σχολές (δεν θα ανέφερε μόνο αυτές τις πόλεις ο Μαλάλας, αν εννοούσε απλώς ότι ο Ιουστινιανός έστειλε στα δικαστήρια των Αθηνών και της Βηρυτού τον κώδικά του) κι εφόσον αντιφάσκει για τη διδασκαλία της νομικής, η πιθανότητα να λέει την αλήθεια για τη φιλοσοφία επίσης είναι μικρή. Ο Προκόπιος δεν αναφέρει καμία τέτοια απαγόρευση (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, τ.1, σ. 122).

«Μόνον εκ της μαρτυρίας αυτού (Του Προκόπιου, στην Απόκρυφη Ιστορία), καθ’ ην ο Ιουστινιανός εστέρησε τους δημοσία διδάσκοντας τους μισθούς αυτών και εδήμευσε τα ιδιωτικά υπέρ επιστημονικών σκοπών καθιδρύματα, εξήχθη το συμπέρασμα, ότι η διάταξις αύτη ανεφέρετο κυρίως εις την Ακαδημίαν των Αθηνών» (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, τ.1, σ. 122). Όμως,  είναι άλλο πράγμα η δήμευση της περιουσίας κι άλλο η απαγόρευση της διδασκαλίας της φιλοσοφίας ή το κλείσιμο της Ακαδημίας. Εξάλλου, ο Προκόπιος πουθενά δεν αναφέρεται ονομαστικά στην Αθήνα ούτε όταν γράφει πως ο Ιουστινιανός στέρησε τους μισθούς.

Πέρα απ’ το ότι η Απόκρυφη Ιστορία είναι, ως γνωστόν, ένας αναξιόπιστος λίβελος, δεν διαθέτουμε απολύτως κανένα στοιχείο, έδικτο ή αναφορά συγγραφέων, που να λέει με σαφήνεια ή ρητά, ότι ο Ιουστινιανός διέταξε την απαγόρευση της διδασκαλίας της φιλοσοφίας στην Αθήνα ή το κλείσιμο της Ακαδημίας. «Στις ειδικές διατάξεις του κώδικα  Πανδέκτη που συνέταξε ο Ιουστινιανός, απαγορεύεται η διδασκαλία κάθε μαθήματος από εθνικούς διδασκάλους (Ό,τι έκανε νωρίτερα ο Ιουλιανός για τους Χριστιανούς διδασκάλους. Η εκδίκηση της Ιστορίας, αν και κάπως αργά, όταν ο Παγανισμός είχε ΗΔΗ σβήσει.), αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ρητή διάταξη περί κατάργησης των σχολών της Αθήνας.

Ο Αγαθίας, που εξιστορεί λεπτομερώς την αποδημία των επτά φιλοσόφων της Ακαδημίας στην αυλή του Χοσρόη, δε λέει ότι έφυγαν επειδή καταργήθηκε η σχολή της Αθήνας, όπως ήταν φυσικό να πει, αν πράγματι έγινε αυτή η κατάργηση, αλλά βεβαιώνει ότι αυτοί μετανάστευσαν «επειδή αυτούς η παρά Ρωμαίοις κρατούσα επί τω κρείττονι δόξα ουκ ήρεσκεν», επειδή δηλαδή δεν ασπάζονταν τη θρησκεία που επικρατούσε εδώ»  (Κ. Παπαρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992, τ. 9, 3). «Η υπό του Ιουστινιανού κατάργησις των εν Αθήναις σχολών δεν δύναται ναποδειχθή γενόμενη ως επίσημος πράξις της πολιτείας (...) εξακολούθησαν υφιστάμεναι εν Αθήναις ιδιωτικαί (Και η Ακαδημία, όμως, ιδιωτική σχολή του Πλάτωνα ήταν) της ρητορικής και γραμματικής» (F. Gregorovius, Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι 1904, τ.1, σ. 122, 123).

Στο περιοδικό "Μεγάλες Μορφές του Παρελθόντος" (Εκδόσεις Περισκόπιο), στο τεύχος: "Ιουστινιανός ο κορυφαίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας", (του Γιάννη Χατζάκη σελ. 36), γράφει τα εξής:

"Σύμφωνα με παλαιότερες θεωρίες, μεταξύ άλλων, αποδόθηκε στον Ιουστινιανό και το κλείσιμο της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών το 529, η οποία αποτελούσε επιβίωση της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Νεώτερες έρευνες όμως, απέδειξαν ότι επρόκειτο για προσωρινή αναστολή της λειτουργίας της, περισσότερο για εσωτερικούς λόγους, παρά λόγω εξωτερικών πιέσεων. Συγκεκριμένα, την περίοδο εκείνη, επτά νεοπλατωνιστές διδάσκαλοι, για ανεξακρίβωτους λόγους και πιεζόμενοι προφανώς από τις διώξεις που σημειώνονταν, (σημείωση ΟΟΔΕ: Με τη φράση: "διώξεις", αναφέρεται στην απαγόρευση των θυσιών των Εθνικών από τη νομοθεσία, για τις οποίες μιλάει στην αμέσως προηγούμενη σελίδα), αναζήτησαν καταφύγιο στην Αυλή του Χορσόη Α΄ στην Περσία. Βέβαια, πολύ σύντομα διαπίστωσαν ότι οι οι συνθήκες παραμονής τους εκεί δεν ήταν οι καλύτερες. Η επίσημη ζωροαστρική θρησκεία του περσικού βασιλείου δεν ήταν περισσότερο ανεκτική απέναντι σε ξένες ιδέες απ' ό,τι ο Χριστιανισμός του Βυζαντίου. Έτσι, μέσα σε λιγότερο από ένα έτος, οι Έλληνες φιλόσοφοι αναγκάσθηκαν να επιστρέψουν στην περιορισμένη, έστω, ασφάλεια της Αθήνας και επαναλειτούργησαν τη σχολή, η οποία φαίνεται ότι σταμάτησε οριστικά τα μαθήματά της στα τέλη περίπου του 6ου αιώνα".

Από το ανωτέρω κείμενο, συνάγονται τα εξής σαφή συμπεράσματα: α. Η Ακαδημία έκλεισε από τους ίδιους τους φιλοσόφους, και όχι από τον Ιουστινιανό. β. Έκλεισε για λιγότερο από έναν χρόνο. γ. Στη Βυζαντινή επικράτεια, υπήρχε για τους εθνικούς πολύ μεγαλύτερη ανοχή, απ' ό,τι στο εξωτερικό, γι' αυτό οι φιλόσοφοι γύρισαν πίσω. γ. Οι "διωγμοί", που επέφερε η νομοθεσία του Ιουστιανιανού, δεν ήταν, παρά απλοί αποθαρρυντικοί νόμοι, που όμως δεν έθιγαν την ΑΣΦΑΛΕΙΑ των φιλοσόφων. δ. Η σχολή ξαναλειτούργησε χωρίς διακοπή, ως το τέλος του αιώνα, (και όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, η φιλοσοφία συνέχισε ακόμα να διδάσκεται και ως τον 7ο αιώνα!)

Η Ακαδημία, ως γνωστό, χάρη στην τεράστια περιουσία της μπορούσε να δέχεται όλους τους σπουδαστές χωρίς δίδακτρα, ενώ οι υπόλοιπες σχολές ζητούσαν δίδακτρα σπουδών. Συνεπώς η δήμευση της περιουσίας της, αν αυτή έγινε, και στο βαθμό που έγινε, δεν θα συνεπαγόταν απαραιτήτως κλείσιμο της Ακαδημίας, αλλά απλώς ότι οι φοιτητές από δω και στο εξής θα πλήρωναν για τη φοίτησή τους καθώς και ότι οι καθηγητές θα ήταν μόνο Χριστιανοί. Άλλο πράγμα η δήμευση της περιουσίας, άλλο το κλείσιμο της Ακαδημίας.

Ο Blumental (“529 and its Sequell: What happened to the Academy” Revue Internationale des Etudes Byzantines t. XLVIII [1978], Bruxelles 1979, 370-385) εισάγει και ένα άλλο πρόβλημα που αφορά την ημερομηνία κατά την οποία εκδόθηκε ο νόμος. Έτσι θεωρείται ως πιθανή ημερομηνία για την εφαρμογή του νόμου το έτος 534 μ.Χ. Συνεπώς δεν υπάρχει βεβαιότητα για το αν κάποια από τις σχετικές προβλέψεις του νόμου υφίσταται ήδη από το 529 μ.Χ.

«Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τριάντα ένα χρόνια μετά, το 560, η επίταξη της περιουσίας της εξαιρετικά ανθηρής Ακαδημίας δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί» (Πάολο Τσεζαρέτι, Θεοδώρα˙ η άνοδος μιας αυτοκράτειρας, εκδ. Ωκεανίδα, σ. 240).

«Αναφέρεται συχνά το ότι ο αυτοκράτορας έκλεισε την Ακαδημία στην Αθήνα το 529. Παρ’ όλα αυτά η Ακαδημία εκείνη συνέχισε να λειτουργεί για μερικές δεκαετίες ακόμα. Και στην Αλεξάνδρεια, ο ειδωλολάτρης Ολυμπιόδωρος δίδασκε ακόμα φιλοσοφία και μετά το 565, που πέθανε ο Ιουστινιανός» (Sture Linnér, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή, σ. 93).

Ο A. Cameron (“The Last Days of the Academy of Athens”, Proceedings of the Cambridge Philological Society 195 [1969], 8, 25) θεωρεί ότι η διδασκαλία της φιλοσοφίας συνεχίστηκε στην Αθήνα από το 532 μ.Χ. μέχρι που οι Σλάβοι λεηλάτησαν την πόλη, δηλαδή σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα. Την παραπάνω θέση του στηρίζει ο A. Cameron σ’ ένα απόσπασμα του Ολυμπιοδώρου σε σχόλιο που έκανε στον Αλκιβιάδη του Πλάτωνα. Στο σχόλιο αυτό γίνεται λόγος για παραχώρηση της Σχολής από τον Πλάτωνα σε διαδόχους του για λόγους καθαρά πρακτικούς, εφόσον ο ίδιος ήταν ευκατάστατος. Ο Ολυμπιόδωρος επισημαίνει ότι η παρουσία της Σχολής υπήρξε διαδοχική μέχρι τώρα, παρά τη μορφή μερικής κατάσχεσης την οποία υπέστη. Σύμφωνα με το σκεπτικό του Cameron στα 529 μ.Χ. η πλατωνική Ακαδημία δεν είχε χρηματικές παροχές, με αποτέλεσμα να περιοριστούν οι δραστηριότητές της, έστω και αν αυτές δεν διακόπηκαν εντελώς. Βλέπουμε, δηλαδή, τον Παγανιστή φιλόσοφο Ολυμπιόδωρο να κάνει λόγο για την ύπαρξη της Ακαδημίας στην εποχή που αυτός (γράφει: «μέχρι τώρα») ζούσε (άκμασε περί το 565 μ.Χ.), αναφέροντας ταυτόχρονα – πράγμα που καθιστά το σχόλιό του αξιόπιστη μαρτυρία – την «μερική (αλλά όχι πλήρη!) κατάσχεση» της περιουσίας.. «[…]Το διδακτήριο αυτό και κέντρο ερευνών που ίδρυσε ο Πλάτων διατηρήθηκε […] επί περίπου δέκα αιώνες (4ος π.Χ. – 6ος μ.Χ.)[…] (Εγκυκλοπαίδεια «ΔΟΜΗ», λήμμα: «Ακαδημία»).

Βλέπουμε, ότι η άποψη περί κλεισίματος της Ακαδημίας δεν γίνεται πλέον αποδεκτή, αλλά κι ότι ο ίδιος ο Ιουστινιανός, αν και έβγαλε ένα νόμο απαγορεύοντας τη διδασκαλία της φιλοσοφίας από Παγανιστές, ούτε ο ίδιος ούτε οι επόμενοι αυτοκράτορες τον εφάρμοσαν, τουλάχιστον στο βαθμό στον οποίο θέλουν οι Νεοπαγανιστές να δεχτούμε. Διαφορετικά, Πώς εξηγείται ότι ο Ολυμπιόδωρος δίδασκε φιλοσοφία στην Αλεξάνδρεια, έδρα του δεύτερου μεγαλύτερου Πατριαρχείου και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυτοκρατορίας; Οι νόμοι δεν εφαρμόζονταν. Είχαν απλώς αποτρεπτική ισχύ. Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα, γιατί να φύγουν οι επτά φιλόσοφοι από την Αθήνα, αφού ούτε η περιουσία της Ακαδημίας είχε κατασχεθεί ούτε απαγορευόταν στην πράξη η διδασκαλία από Εθνικούς; Είναι αληθινή η εξιστόρηση του Αγαθία; Ή ο λόγος που έφυγαν ήταν αυτός που αναφέρει ο Αγαθίας και κανένας άλλος;

Ο Ιουστινιανός λοιπόν δεν απαγόρευσε τη διδασκαλία της φιλοσοφίας στην πόλη. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι στην Αθήνα σπούδασε φιλοσοφία, μαθηματικά και αστρονομία στις αρχές του 7ου αιώνα ο Θεόδωρος (602-690), μετέπειτα πρώτος αρχιεπίσκοπος Cantebury της Αγγλίας (Β. Σπανδάγου - Ρ.Σπανδάγου - Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα, σ. 56), και επίσης στην ίδια εποχή ο φιλόσοφος Τυχικός ο Βυζάντιος σπούδασε εκεί φιλοσοφία (Στήβεν Ράνσιμαν, Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 253).

Συνεπώς ψέμα μέγιστο είναι ότι «έσβησαν τα φώτα της παιδείας» στα 529 μ.Χ. στην Αθήνα. Εκείνη την εποχή, η πλειονότητα των σπουδαστών ήταν Χριστιανοί και σίγουρα θα υπήρχαν Χριστιανοί καθηγητές. Τίποτε δεν αποκλείει ότι οι Χριστιανοί καθηγητές, συνέχισαν να διδάσκουν φιλοσοφία και ρητορική μετά την απόλυση των ειδωλολατρών.

Φυσικά η άποψη ότι όλες οι φιλοσοφικές σχολές ευημερούσαν το 529 (φέρνουν και πορίσματα των αμερικανικών ανασκαφών στην αθηναϊκή Αγορά ως απόδειξη) είναι αβάσιμη. Αφού οι σχολές ευημερούσαν, γιατί δεν έχουμε, όπως για παλιότερους αιώνες, ονόματα Επικούρειων ή Στωικών ή Αριστοτελικών που να διεύθυναν τις αντίστοιχες ευημερούσες σχολές; Γιατί δεν υπάρχει καμία γραπτή μαρτυρία για τις σχολές αυτές, τις οποίες οι Νεοδωδεκαθεϊστές αγωνίζονται να αποδείξουν ότι  ευημερούσαν; Οι Πλατωνικοί σίγουρα ευημερούσαν, αλλά αυτοί μόνο. Άλλο πράγμα η ευημερία της πόλης των Αθηνών και η καλή κατάσταση της Αγοράς γενικά, κι άλλο πράγμα η ύπαρξη σχολών – τίποτα δεν αναφέρεται γι’ αυτές – στην Αγορά της Αθήνας το 529. Από το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο.

Ο A. Cameron (“The Last Days of the Academy of Athens”, Proceedings of the Cambridge Philological Society 195 [1969], 8, 25) επισημαίνει ότι το σχολικό κτίριο, που ερημώθηκε στα τέλη του 6ου αιώνα δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για την παραπάνω θέση (ότι είναι απόδειξη πως έκλεισε με διάταγμα η Ακαδημία), εφόσον δεν θεωρείται ως συνέπεια του νόμου του Ιουστινιανού στα 529 μ.Χ., αλλά απλώς ως τμήμα μίας γενικής παρακμής της αθηναϊκής ζωής αυτήν την περίοδο. Βλέπουμε ότι το σχολικό κτίριο που βρισκόταν στην Αγορά της Αθήνας ερημώθηκε στα τέλη του 6ου αιώνα, όχι στις αρχές ή τα μέσα. Το τελευταίο θα συνέβαινε μόνο αν έκλεινε η Ακαδημία στα 529 μ.Χ.

"Ο Δαμάσκιος [...] ήταν Νεοπλατωνικός φιλόσοφος από τη Δαμασκό. Ήταν ο τελευταίος σχολάρχης της Πλατωνικής Ακαδημίας της Αθήνας. Όταν έκλεισε η σχολή (529), αυτοεξορίστηκε μαζί με τον Σιμπλίκιο και άλλους στην Περσία (531), απ’ όπου επέστρεψε (533), όταν ο Ιουστινιανός παραχώρησε σε αυτόν και στους άλλους ελευθερία διαμονής στο έδαφος της αυτοκρατορίας του. [...] Με τον Δαμάσκιο, ο νεοπλατωνισμός έφτασε στο αποκορύφωμα της μυστικιστικής διδασκαλίας του" (Εγκυκλοπαίδεια «ΔΟΜΗ», λήμμα: «Δαμάσκιος»)

Ο τελευταίος σχολάρχης της Ακαδημίας των Αθηνών, ο Δαμάσκιος, έγραψε ένα ογκώδες έργο περί μαγείας και θαυμάτων σε τέσσερα βιβλία, το οποίο μεταξύ άλλων περιελάμβανε και 63 κεφάλαια «περί των μετά θάνατον εμφαινομένων ψυχών παράδοξα διηγήματα» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ', σ.336). Αυτά τα ισχυρίζεται ο Φώτιος, ο πιο μορφωμένος άνθρωπος του Μεσαίωνα.

Αλλά κι ο Βίος Πρόκλου, γραμμένος από τον μαθητή του, μας λέει, ότι ο Πρόκλος, σχολάρχης της Ακαδημίας (430-482) «έκανε θαύματα χάρη στις μαγικές του γνώσεις, τερμάτισε μια περίοδο ξηρασίας και απομάκρυνε σεισμούς με τα φυλακτά του. Ο Ασκληπιός πραγματοποίησε για χάρη του θαυματουργικές ιάσεις, θεραπεύοντας την κόρη του δασκάλου του και απαλλάσσοντας τον ίδιο από μια αρθρίτιδα στο γόνατο» (Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 128). Αφού μάγια έκανε ο Πρόκλος, πολύ πιθανόν να έκανε τα ίδια κι ο Δαμάσκιος. Ο ορθολογισμός της Ακαδημίας είχε πάει (στον) περίπατο.

Τι θρηνούν λοιπόν για την κατάργηση της Ακαδημίας; Για την «θεουργία» οδύρονται οι ορθολογιστές; Το κατάντημα της φιλοσοφίας σε μαγεία δεν τους ενδιαφέρει;  Διαβάζουμε:  «Ένα από τα πιο επιλήψιμα χαρακτηριστικά των νεοπλατωνικών γενικά ήταν η ιδιαίτερη αγάπη τους για τη δεισιδαιμονία, τη μαγεία και τον αποκρυφισμό. […] Τέτοιου είδους αγυρτείες […] επέσπευσαν το αναπόφευκτο τέλος της.» («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», Τόμος Ζ’, σελ. 336).

Σε αυτή την πορεία παρακμής συμφωνεί και το παρακάτω απόσπασμα όπου μας βεβαιώνει ότι πριν ακόμα εδραιωθεί ο Χριστιανισμός, η σχολή είχε πάψει να προσφέρει σημαντικό έργο: «Σχηματικά μπορούμε να διακρίνουμε τρεις περιόδους στην ιστορία της δεύτερης σοφιστικής […] Η δεύτερη περίοδος αρχίζει περίπου από τα μέσα του 3ου αι. μ.Χ. και τελειώνει στα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου. Για την περίοδο αυτή έχουμε τις λιγότερες πληροφορίες, γιατί δεν μας σώθηκε κανένα αξιόλογο έργο ούτε από τους εκπροσώπους της ούτε από τους ιστορικούς της. […]» («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», Τόμος ΣΤ’, σελ. 396)

«[...]Πραγματικά, η δαιμονολογία, η μαγεία και η θεουργία (είδος μαγείας) αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σπουδαιότητα κατά τις δύο τελευταίες περιόδους του νεοπλατωνισμού στη διδασκαλία του οποίου όλο και περισσότερο εμφανίζεται αύξηση του αριθμού των υποστάσεων και των θεοτήτων, σημείο επίδρασης της φιλοσοφικοθρησκευτικής θεωρίας ανατολικής έμπνευσης.[...]» (Εγκυκλοπαίδεια «ΔΟΜΗ», λήμμα: «νεοπλατωνική σχολή»)

«Πέρα από τους λογοτεχνικούς και ιστορικούς δεσμούς του, το επίσημο πάνθεο ελάχιστο νόημα είχε στον ύστερο  ειδωλολατρικό κόσμο. Σ’ αυτή την περίοδο η φιλοσοφία είχε ήδη απομακρυνθεί πολύ από την ελληνική αφετηρία της. Δεν εμπνεόταν πια από  πνευματική περιέργεια, αλλά έγινε  κατά  βάση θρησκευτική. Στα θρησκευτικά εγχειρίδια της εποχής συνηθιζόταν πολύ να εκτίθεται το δόγμα σαν μία αποκάλυψη από κάποιον θείο σοφό, όπως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος , ο Αιγύπτιος Θωθ. Οι επικρατέστερες σχολές της ημέρας των Νεοπλατωνικών και των Νεοπυθαγορείων  ήταν διαρχικά συστήματα βασιζόμενα στην πίστη  και θεωρούσαν ότι η ύλη είναι κακό, το σώμα ένας τάφος και η σωτηρία έγκειται στην καθυπόταξη της σάρκας και στην ενατένιση εν καθαρότητι πνεύματος του Θεού, του μυστηριώδους Ενός, για τον οποίο η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να βεβαιώσει τίποτε. Ούτε ήταν ασυμβίβαστη η φιλοσοφία με την πίστη στην αστρολογία και τη μαγεία» (A. M. Jones, Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας, σ. 41, 42).

Απαγορεύσεις στην ίδρυση σχολών, πάντως δεν ήταν κάτι το άγνωστο στην αρχαιότητα. Στην Αθήνα το 316 π.Χ. (κατά C. Krüger) ή μεταξύ 307 και 302 π.Χ. (κατά το Ρένο Αποστολίδη και τους περισσότερους, που είναι και το πιθανότερο: μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας) προτάθηκε και ψηφίσθηκε νόμος, να μην μπορεί κανείς να έχει φιλοσοφική σχολή χωρίς άδεια της βουλής και του δήμου, και η παράβαση να τιμωρείται με θάνατο (Διογένης Λαέρτιος, V, 38, «νόμον εισενεγκόντος μηδένα των φιλοσόφων σχολής αφηγείσθαι αν μη τη βουλή και τω δήμω δόξη· ει δε μη, θάνατον είναι την ζημίαν»˙ Αθηναίος, 13, 610f ˙ Πολυδεύκης, 9, 42). Μάλιστα «Η Αθήνα θέσπισε νόμο που απαγόρευε την εκπαίδευση των νέων χωρίς προηγούμενη άδεια των αρχών (Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 2, 31)» (Fustel De Coulanges, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός, σ. 348). Γιατί ψήφισαν τέτοιους νόμους οι Αρχαίοι; Δεν υπήρχε ελευθερία διδασκαλίας; Προφανώς, όχι. Κατάλοιπα της συμπεριφοράς των Εθνικών, βεβαίως υπήρχαν και στην Ρωμανία/Βυζάντιο. Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει νοοτροπία αιώνων, έτσι εύκολα, όσο ευεργετική και να ήταν η επίδραση του Χριστιανισμού.

Υπήρξαν ουκ ολίγες περιπτώσεις, στις οποίες κάποιοι μωροφιλόδοξοι (Ακόμη κι ο Εθνικός Παλλαδας τους ειρωνεύεται) παγανιστές «φιλόσοφοι» (θεουργοί) αποπειράθηκαν να εκθρονίσουν τον νόμιμο αυτοκράτορα. Γι’ αυτό, ο Ιουστινιανός δεν ήταν δυνατόν να δεχτεί (σε θεωρητικό επίπεδο, αφού πρακτικά δεν συνέβη τίποτε) την διατήρηση πιθανών εστιών συνωμοσίας από τέτοιους μωρούς φιλοσόφους με πολιτικές φιλοδοξίες. Εάν ο Ιουστινιανός ήταν εναντίον της φιλοσοφίας γενικά, τότε θα έκλεινε κάθε Πανεπιστήμιο, συμπεριλαμβανομένου κι αυτού της Κωνσταντινούπολης! Όμως ο αιώνας του Ιουστινιανού είναι μια πολιτιστικά πολύ γόνιμη εποχή που έχει να επιδείξει σπουδαίους αρχιτέκτονες και μαθηματικούς (Ισίδωρος, Ανθέμιος), σπουδαίους ιστορικούς (Προκόπιος), σπουδαίους ποιητές και υμνογράφους (Αγαθίας, Ρωμανός Μελωδός) καθώς και ανεπανάληπτες δημιουργίες (Αγία Σοφία, ψηφιδωτά Ραβένας).

Ανύπαρκτη, λοιπόν, η πολιτιστική οπισθοδρόμηση!

 

[antonyh]

Φιλε μου ταξιδιωτη απο στιγμη σε στιγμη περιμενω να μου πεις οτι και για την Υπατια και ολα τα δεινα της ....... φταιει η ελλειψη κονδηλιων για την παιδεια την εποχη εκεινη ......Φιλε μου Δημητριε μαλλον το δενδρο του χριστιανισμου σου κρυβει το δασος του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

[Taxidiwtis]

Οχι ρε φιλε Αντωνη δεν ειναι ετσι.

Απλα δεν μου αρεσουν τα ακρα.και εξηγουμαι : Δεν υπαρχει περιπτωση κανενας χριστιανος να με πεισει οτι οι προ χριστιανισμου Ελληνες ηταν απιστα σκυλια,αμαρτωλοι,παλιοειδωλολατρες και ολα τα αλλα που τους σερνουν χωρις καμια συνεισφορα κτλ κτλ οπως επισης δεν υπαρχει καμια περιπτωση να με πεισει κανενας αρχαιοελληνιστης οτι ηρθε ο χριστιανισμος και τα τσακισε ολα.Και Τα 2 παραπανω παραδειγματα ανηκουν σε αποψεις ολοκληρωτισμου.Η αληθεια? Σε τετοιες περιπτωσεις βρισκεται καπου στη μεση-γερνοντας λιγο ισως προς την μια η την αλλη πλευρα.Στη προκειμενη περιπτωση γερνει -κατα την αποψη μου παντα- προς την μερια σου.Δηλαδη οτι ο χριστιανισμος εκανε περισσοτερο κακο στους Ελληνες απο οτι οι τελευταιοι στον χριστιανισμο. Απλα δεν πιστευω οτι η ιστορια ειναι μαυρο η ασπρο...

[giannis]

Eνδεικτικό κείμενο πού διασώζεται μετά από τήν άλωση του 1453, είναι ο «Θρήνος και Κλαυθμός Κωνσταντινουπόλεως» του Ματθαίου Μυρέων:

                «Αλλοίμονον, αλλοίμονον 'ς το γένος των Ρωμαίων.
                Ω, πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων.
                Σ' εμάς, εις όλους τους Γραικούς να έλθη τούτ' την ώρα».



Στό Βυζάντιο, τό οποίο πολλοί ιστορικοί, μεταξύ των οποίων καί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ονόμασαν «Ελληνική Αυτοκρατορία», η παιδεία βασιζόταν στόν Ομηρο, στόν Πλάτωνα καί τόν Αριστοτέλη, ενώ υπήρχε περιφρόνηση γιά οτιδήποτε λατινικό, δεδομένου ότι τούς Φράγκους τούς αποκαλούσαν βαρβάρους. Ολοι φυσικά γνωρίζουμε ότι από τό όνομα Ρωμαίος προήλθε καί ο όρος «Ρωμηός», τόν οποίον χρησιμοποιούσαν οι προγόνοι μας καθόλη τή διάρκεια της τουρκοκρατίας, καθόλη τή διάρκεια του αγώνα γιά τήν ανεξαρτησία μας καί ακόμα μέχρι τίς αρχές του 20ου αιώνα, κυρίως στήν Μικρά Ασία. Η ελληνική συνείδηση των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων παγιώθηκε κυρίως μετά τήν άλωση του 1204, όταν βρέθηκαν σέ ιδιαιτέρως δυσχερή θέση περικυκλωμένοι από εχθρικά διακείμενα αλλόφυλους, έχοντας χάσει εδάφη καί τήν ιερή γιά αυτούς «Θεοφύλακτη Πόλη». Ο καθηγητής της Ιστορίας Απόστολος Βακαλόπουλος έχει διασώσει ενα εκπληκτικό κείμενο Ελληνορθοδόξου αξιοπρεπείας καί πατριωτικής παρρησίας γραμμένο από τόν Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη (1193-1254) τό οποίο τό απηύθυνε στόν Πάπα Νικόλαο Θ΄:

        «Γράφεις στό γράμμα σου ότι στό δικό μας γένος των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει...... οτι, λοιπόν, από τό δικό μας γένος άνθησε η σοφία καί τά αγαθά της καί διεδόθησαν στούς άλλους λαούς, αυτό είναι αληθινό. Αλλά πώς συμβαίνει νά αγνοείς, ή αν δέν τό αγνοείς πώς καί τό απεσιώπησες, ότι μαζί μέ τήν βασιλεύουσα Πόλη καί η βασιλεία σέ αυτόν τόν κόσμο κληροδοτήθηκε στό δικό μας γένος από τόν Μέγα Κωνσταντίνο; Υπάρχει μήπως κανείς πού αγνοεί ότι η κληρονομιά της δικής του διαδοχής πέρασε στό δικό μας γένος καί εμείς είμαστε οι κληρονόμοι καί διάδοχοί του; Απαιτείς νά μήν αγνοούμε τά προνόμιά σου. Καί εμείς εχουμε τήν αντίστοιχη απαίτηση νά δείς καί νά αναγνωρίσεις τό δίκαιό μας όσον αφορά τήν εξουσία μας στό κράτος της Κωνσταντινουπόλεως, τό οποίο αρχίζει από των χρόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου καί .... έζησε επί χίλια χρόνια ώστε εφθασε μέχρι καί τήν δική μας βασιλεία.

       Οι γενάρχες της βασιλείας μου, σπό τίς οίκογένειες των Δουκών καί των Κομνηνών, γιά νά μήν αναφέρω τους αλλους, κατάγονται από ελληνικά γένη. Αυτοί λοιπόν οι ομοεθνείς μου επί πολλούς αιώνες κατείχαν τήν εξουσία στήν Κωνσταντινούπολη. Διαβεβαιούμε δέ τήν Αγιότητά σου καί όλους τούς Χριστιανούς ότι ουδέποτε θά παύσουμε νά αγωνιζόμαστε καί νά πολεμούμε κατά των κατακτητών της Κωνσταντινουπόλεως. Θά ασεβούσαμε καί πρός τούς νόμους της φύσεως καί πρός τούς θεσμούς της πατρίδος καί πρός τούς τάφους των πατέρων μας καί πρός τούς Ιερούς ναούς του Θεού, εάν δέν αγωνιζόμασταν για αυτά μέ όλη μας τήν δύναμη......»

[Ivan]

την έχασα αυτή τη συζήτηση!!!
εδώ έχει πολύ ψωμί...
Αρχικά να σας πώ οτι δεν θα υποστηρίξω κανέναν σας. Γιατί απλά έχετε όλοι δίκιο!!
όμως λόγω του πάθους σας καταφεύγετε σε κάποιες υπερβολές..

θα κάνω μόνο μερικές παρατηρήσεις στον (γνωστό στον κύκλο μου) Κίμωνα, που θα με κάνει να κάψω το πτυχίο μου (που δεν βλέπω να το γλυτώνω έτσι και αλλιώς)


Κανένας Έλληνας! Ονομάζονταν «Βασιλείς των Ρωμαίων».

Λογικό δεν είναι? Το Βυζάντιο ητάν η ΝΕΑ ΡΩΜΗ! Ακόμα και σήμερα ο Οικ. Πατριάρχης ονομάζεται επίσκοπος Νέας Ρώμης. Δηλαδή είναι επιχείρημα αυτό?

Ουδέποτε εξελληνίστηκε, όπως λανθασμένα διδάσκεται, τουναντίον όλες οι συνιστώσες του Ελληνικού Πολιτισμού (Φιλοσοφία, Θέατρο, Αθλητισμός, Τέχνες, Επιστήμες κ.τ.λ.)

Πόσο μεγαλύτερη συνιστώσα από την Ελληνική γλώσσα! Οι κάτοικοι της Βασιλεύουσας τι γλώσσα μιλούσαν?? Οι φιλόσοφοι του βυζαντίου σε τι γλώσσα έγραφαν? οι θεολόγοι?? οι εικονογράφοι?? τα πρώτα Χριστιανικά κείμενα?
και μετά απο όλα αυτά? οι Αυτοκράτορες δεν γνώριζαν Ελληνικά?   (άνθρωποι αν μη τι άλλο ανώτερης μόρφωσης)


δεν απέκτησε ποτέ Ελληνικό εθνικό χαρακτήρα


ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟ γιατί να αποκτήσει??
κατείχε το μεγαλύτερο τμήμα της λεκάνης Μεσογείου, ως συνέχεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ανέπτυξε ΔΙΚΟ ΤΟΥ !! (ναι ο οποίος   ήταν άρικτα συνδεδεμένος με τη νέα θρησκεία).

Η αυτοκράτειρα Ειρήνη, η οποία φέρεται ως γεννηθείσα στην Αθήνα, δεν διακρινόταν από τίποτε το ελληνικό. Αφού δηλητηρίασε τον άνδρα της, Λέοντα Δ΄, ακρωτηρίασε και δολοφόνησε με φρικτούς τρόπους διάφορους στρατιωτικούς, καθώς και του έξι γυιούς του Κωνσταντίνου Ε΄ και τύφλωσε το μονογενή γυιό της και συμβασιλέα Κωνσταντίνο ΣΤ΄. Δύο αδέλφια από άλλη μητέρα του Κωνσταντίνου τα εξόρισε σε ένα μοναστήρι του Υμηττού· κι επειδή οι κρατούμενοι είχαν τον τίτλο του Καίσαρα, από τότε το μοναστήρι πήρε το όνομα Καισαριανή.



Ναί όντως, αυτά δεν τα κάνουν οι Έλληνες .... (μιλλάμε για επιστημονική άποψη έτσι)
 


Ο Βυζαντινός πολιτισμός ήταν αυτός που αναπτύχθηκε στην κόψη της εποχής, από τις στάχτες μιας υπό κατάρευση Ρώμης (σε όλους τους τομείς), για να σφιχταγκαλιαστεί με τον Χριστιανισμό. Βυζαντινό πολιτισμό, αρχικά μπορούμε να ονομάσουμε, την έντονη ανάγκη (οχι για γέννηση καθώς αυτό είχε ήδη συμβεί) μιας νέας κίνησης να αποστασιοποιήθει και να αποκυρηξει στη συνέχεια τον Ρωμαϊκό πολιτισμό σαν συνόλο.
                           "η συμπάθεια του Βυζαντίου, για την Ελλάδα"
Από εκεί και μετά επρέπε να εδρεώθει σε μια τεράστια σε έκταση αυτοκρατορία και για να το κάνει αυτό χρησιμοποίησε καθαρά Ελληνικά στοιχεία σαν τη γλώσσα (όμως και άλλα), που ήταν γνώστη σε όλη την αυτοκρατορία (τουλάχιστον στη ανώτερη τάξη).

                           "το μίσος των Βυζαντινών, για την Ελλάδα"
Οτι θύμιζε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έπρεπε να ξέχαστεί, στο πλαίσιο της ποθητής αναγέννησης (ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί η Αυτοκρατορία). Περιττό να πώ οτι ο Ρωμαϊκός πολιτισμός είχε σαν βάση τον αρχαίο Ελληνικό.. Έτσι ο αρχαίος πολιτισμός έγινε αυτός ανεπιθύμητος!Την περίοδο αυτή όπως σε κάθε αρχή εμφανίζονται οι καιροσκόποι οι τυχοδιώκτες, έγιναν Χριστιανοί (μιας και ήταν μόδα), όμως αυτό δεν έφτανε (θυμηθείτε και άλλες στίγμες της ιστορίας) βρίκαν το πιο αδύνατο θύμα, τον αρχαίο κόσμο, και του επιτέθηκαν με το μανδύα του Χριστιανισμού, οσο μπορούσαν.


ΣΗΜΕΡΑ                    " Η εκκλησία μισεί τον αρχαίο κόσμο"
Δεν το μισεί, ας μην λέμε οτι θέλουμε, αυτοί δεν ξέρουν καν τι είναι!!!    απλά ακολουθούν το κόλπο των προκατόχων τους.. Άπειροι "πατέρες" του Χριστιανισμού έγιναν γνωστοί απλά και μόνο επειδή κύρηξαν τον "ιερό" τους πόλεμο!!

                                                           "Ο Ελληνικός πολιτισμός αντεπιτήθεται"
Σκεφτείτε μόνο πόσοι ψάχνουν να βρούν τρόπο ανάδειξης? τα είπαμε πιο πάνω... μόνο που αυτή τη φορά ο παρικμασμένος πολιτισμός είναι ο πάλαι ποτέ αναγεννημένος..



και χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν ούτε να το παίξω,
ας διαβάζουμε και κανέναν επιστήμονα   Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ
και οπως είπε και πιο πάνω ο φίλος μου
Βυζαντινό Μουσείο Αθήνας & Βυζαντινό Μουσείο Θεσ/νίκης

[teosep]

Το τί πίστευε για τους "Έλληνες" ο πολύς κόσμος, πριν φωτιστεί από τους δυτικοευρωπαίους, το έχει καταγράψει ο Ι. Θ. Κακριδής στην πολύτιμη λαογραφική μελέτη του "Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση".<27> Πολύ συνοπτικά, ο απλός λαός μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα πίστευε ότι οι Έλληνες ήταν κάποιος αρχαίος ειδωλολατρικός λαός γιγάντων - έτσι εξηγούταν και η ύπαρξη των τεράστιων μνημείων που αφθονούσαν στον τόπο μας. Τους αρχαίους αυτούς τους θαύμαζε για τη δύναμή τους (στήν Κεφαλληνία του 19ου αιώνα ο Κακριδής αναφέρει ότι υπήρχε η έκφραση "μωρέ, σαν Έλληνας είναι τούτος!" <28> ), αλλά πάντως δεν ταυτιζόταν μαζί τους. Άλλωστε, επειδή προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση σύγχυσης με κάποιο τωρινό λαό, τους ονόμαζε "Έλληνες" και όχι "αρχαίους Έλληνες".

Στα Σφακιά του 19ου αιώνα λέγανε πώς "απάνω στη Σαμαριά είναι παλιά χώρα των Ελλήνων. Εδακεί ετελειώσανε οι Ελλήνοι. Και λέγουνε οπώς έχει εκεί θησαυρό, όμως δεν εβρέθηκε". <29> Στη Θεσπρωτία, του 20ου αιώνα μάλιστα, οι γιαγιάδες έλεγαν μια ιστορία που άρχιζε ως εξής: "τά χρόνια τα παλιά ζούσαν στα μέρη αυτά άλλης λογής άνθρωποι, οι Ελληνες (....) οι Έλληνες δεν έμοιαζαν με τους σημερινούς ανθρώπους. Ήταν ψηλοί σαν τα κυπαρίσια...".<30> Χαρακτηριστικό είναι το ηπειρώτικο τραγούδι του 19ου αιώνα: "Η Αγγελική της Κούμαινας έχει άντρα παλικάρι, σαν Έλληνας έχει τσαμπά και στήθια σά λιοντάρι" <31> (τσαμπά: μακριά μαλλιά). Γνωστό είναι και το δημοτικό τραγούδι που λέει "Η μάνα του ήταν Χριστιανή κι ο κύρης του ήταν Έλλην...". Ο Κακριδής αναφέρει συνολικά 85 διηγήσεις ή φράσεις απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου οι "Έλληνες" έχουν παραμείνει στη λαϊκή μας παράδοση με τη σημασία που αναφέραμε.