ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ...

[kosa]

Ποιος λέει κάτι διαφoρετικό; Σαφώς και μας τιμά! Αλλά επειδή σε ένα νησί ή ένα πλανήτη δίνεται Ελληνικό όνομα δε σημαίνει ότι ανακαλύφθηκε από Έλληνες!!!
  
 Αγαπητέ Σπύρο αυτό κατάλαβες ότι εννοώ?
      μάλλον το  αντίθετο

[namtok]

Η  χρησιμοποίηση ελληνικών η λατινικών  ονομασιών σε επιστημονικά η ακόμα και  βιογεωγραφικά επιτεύγματα  κατά πολλούς αιώνες ήταν κάτι που  γινόταν κατά κόρο.
Συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.  
Αυτό ακόμα μας τιμά  χωρίς να χρειάζεται να  οικειοποιούμεθα τίποτα.

Ο λόγος είναι διότι η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη εννοιολογική γλώσσα στον πλανήτη. Το κάθε γράμμα περιέχει μία έννοια. Πχ το Ο συμβολίζει το περιβάλλον, την περιφέρεια, και αυτό γιατί προέρχεται από τα κυκλικά μαντριά των κυκλώπων, οι οποίοι δεν ήταν μονόφθαλμοι, αλλά πήραν το όνομά τους από το ότι ήταν οι πρώτοι ιδιοκτήτες γής. Το Ω συμβολίζει την μεγάλη, την ευρύτερη περιφέρεια, τον κόσμο όλο. Το Ρ τη ροή κλπ. Το σύνολο των γραμμάτων μίας λέξης δίνει την πλήρη έννοια αυτού, που αναφέρεται.
Οι Έλληνες είχαν ταξιδέψει πολύ μακριά και αυτό φαίνεται από το ότι είχαν φτιάξει λέξεις όπως ωκεανός.Τα νησιά αυτά δεν είναι και πολύ μακριά άλλωστε. Πολύ πιθανόν η ονομασία αυτή να κρατάει από παλιά!

[spyros007]

Ποιος λέει κάτι διαφoρετικό; Σαφώς και μας τιμά! Αλλά επειδή σε ένα νησί ή ένα πλανήτη δίνεται Ελληνικό όνομα δε σημαίνει ότι ανακαλύφθηκε από Έλληνες!!!
 
 Αγαπητέ Σπύρο αυτό κατάλαβες ότι εννοώ?
      μάλλον το  αντίθετο



Μα δε διαφώνησα κάπου μαζί σου! Το αντίθετο μάλιστα! Μάλλον εγώ δεν εκφράστηκα  σωστά. 

[kosa]

να είσαι καλά  Σπύρο

[teosep]

Σε εποχες κρισης ειναι προφανες ,οτι χρειαζομαστε ενεσεις ηθικου . Απλα καλο ειναι να μην ειναι ψευτικες και κιβδηλες ,σαν να εχουν βγει απο βιβλια του Λιακοπουλου.

 Εγω προσωπικα εχω μια μικρη επιφυλαξη στο να χρησιμοποιω ΤΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΑ επιτευγματα ,διοτι εδωσαν το δικαιωμα σε αχρηστους ανθρωπους να τα χρησιμοποιουν ως αλλοθι για την σημερινη καταληξη του τοπου.
Θα πρεπει επισης να επισημανω την ακρατη Εληνοποιηση ονοματων που σε πολλους προκαλουν συγχηση αν προκειται για Ελληνες η οχι. Απο που και ως που Νευτωνας και οχι Νιουτον ,Γουτεμβεργιος και οχι Γκουτεμπεργκ ,Βυρωνας και οχι Μπαιρον ,γιατι Δαντης και οχι Νταντε , Δαρρειος αντι για Νταριους ,Ταμερλανος αντι για Τιμουρ ,Ιουλιος Καισαρας αντι για Τζουλιους Σιζαρ κλπ,κλπ .

[zografos]

Σε εποχες κρισης ειναι προφανες ,οτι χρειαζομαστε ενεσεις ηθικου . Απλα καλο ειναι να μην ειναι ψευτικες και κιβδηλες ,σαν να εχουν βγει απο βιβλια του Λιακοπουλου.

 Εγω προσωπικα εχω μια μικρη επιφυλαξη στο να χρησιμοποιω ΤΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΑ επιτευγματα ,διοτι εδωσαν το δικαιωμα σε αχρηστους ανθρωπους να τα χρησιμοποιουν ως αλλοθι για την σημερινη καταληξη του τοπου.

[akis51]

Σε εποχες κρισης ειναι προφανες ,οτι χρειαζομαστε ενεσεις ηθικου . Απλα καλο ειναι να μην ειναι ψευτικες και κιβδηλες ,σαν να εχουν βγει απο βιβλια του Λιακοπουλου.

 Εγω προσωπικα εχω μια μικρη επιφυλαξη στο να χρησιμοποιω ΤΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΑ επιτευγματα ,διοτι εδωσαν το δικαιωμα σε αχρηστους ανθρωπους να τα χρησιμοποιουν ως αλλοθι για την σημερινη καταληξη του τοπου.
Θα πρεπει επισης να επισημανω την ακρατη Εληνοποιηση ονοματων που σε πολλους προκαλουν συγχηση αν προκειται για Ελληνες η οχι. Απο που και ως που Νευτωνας και οχι Νιουτον ,Γουτεμβεργιος και οχι Γκουτεμπεργκ ,Βυρωνας και οχι Μπαιρον ,γιατι Δαντης και οχι Νταντε , Δαρρειος αντι για Νταριους ,Ταμερλανος αντι για Τιμουρ ,Ιουλιος Καισαρας αντι για Τζουλιους Σιζαρ κλπ,κλπ .

Και πού να πιάσεις την ΕΣΤΙΑ στα χέρια σου, πριν το 1980..  Ο Ροβέρτος Κέννεδυ, ε, να μη σού μείνει άντερο απ' τα γέλια...

[touktouk]

Μία πραγματικά όμορφη ιστορία
    Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.

Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του.
Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.

Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές.

Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα.
Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.

Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε.

Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν.

Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.
Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο.

Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.

Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.

Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο.

Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος.'

Επίλογος:

Υπάρχει πελώρια ευτυχία στο να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους, παρά τις δική μας κατάσταση.

Μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη, αλλά η ευτυχία, όταν μοιράζεται, διπλασιάζεται.

Αν θες να νιώθεις πλούσιος, απλά μέτρα όλα τα πράγματα που έχεις τα οποία δεν αγοράζονται με χρήματα.

'Το σήμερα είναι ένα δώρο, γι' αυτό αποκαλείται '    Το παρόν.'

[antonyh]

Οι 10 ισχυρότερες μυστικές υπηρεσίες.



Μια υπηρεσία πληροφοριών είναι ουσιαστικά μια κυβερνητική υπηρεσία η οποία δημιουργείται για να συλλέγει πληροφορίες. Πάνω σε αυτές τις πληροφορίες βασίζεται η εθνική ασφάλεια και η άμυνα κάθε χώρας.
Οι πληροφορίες που συλλέγουν μπορεί να είναι προϊόντα υποκλοπών επικοινωνιών, κατασκοπείας, κρυπτανάλυσης, αλλά και συνεργασίας με άλλες αντίστοιχες μυστικές υπηρεσίες άλλων χωρών.
Δείτε στην συνέχεια τις 10 ισχυρότερες μυστικές υπηρεσίες στον κόσμο, ξεκινώντας από την λιγότερο ισχυρή..

 

10. RAW (Ινδία)Η RAW ιδρύθηκε το 1968 με αποκλειστικό σκοπό την εξάρθρωση δικτύων υποστήριξης ένοπλων πακιστανικών ομάδων που δρούσαν στην Ινδία. Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μια από τις πιο αποτελεσματικές υπηρεσίες εκτείνοντας τις δραστηριότητες της σε γειτονικές χώρες όπως η Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, το Μπανγκλαντές και αλλού.
Οι αρχές του Πακιστάν έχουν κατηγορήσει πολλές φορές τη RAW για τρομοκρατικές επιθέσεις στο έδαφος της. Αν και δεν έχουν προσκομιστεί αποδείξεις, η RAW έχει ένα ιστορικό υποστήριξης ένοπλων ομάδων στο Κασμίρ, στο Αφγανιστάν και τη Σρι Λάνκα
Το 1996 βρέθηκε στη μέση ενός σκανδάλου παράνομης χρηματοδότησης Αμερικάνων υποψηφίων για τις εκλογές του Κογκρέσου. Περιπτώσεις διείσδυσης σε αμερικανικά και κινεζικά δίκτυα έχουν γίνει πολλές φορές το αντικείμενο δημόσιας κριτικής και τα μέσα ενημέρωσης ζητούν τώρα περισσότερη διαφάνεια στις δραστηριότητες της.
9. ASIS (Αυστραλία)
Ιδρύθηκε στις 13η Μαΐου του 1952. Η αυστραλιανή υπηρεσία πληροφοριών είναι υπεύθυνη για τη συλλογή πληροφοριών από το εξωτερικό. Κύριος σκοπός της,φυσικά η προστασία των πολιτικών και των οικονομικών συμφερόντων της χώρας.

8. ISI (Πακιστάν)


Γνωστή ως κράτος εν κράτη, η ISI είναι πιο γνωστή για την προστασία του στρατιωτικού κατεστημένου από την εσωτερική αντιπολίτευση στοΠακιστάν. Κατά καιρούς έχει κατηγορηθεί για τη διπρόσωπη στάση που κράτησε στο θέμα της ισλαμικής τρομοκρατίας καταπολεμώντας τη στο εσωτερικό και ενισχύοντας τη στο εξωτερικό.
Είτε προπαγανδίζοντας κατά της Ινδίας στο Κασμίρ, είτε χρηματοδοτώντας αυτονομιστές Σιχ στο Πουντζάμπ, η ISI έχει μεθοδικά υπονομεύσει τη σταθερότητα στην Ινδία για δεκαετίες. Η κυβέρνηση της Ινδίας την έχει κατηγορήσει για δεκάδες επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής στο Μουμπάι το 2006 στην οποία σκοτώθηκαν 187 άνθρωποι. Την ίδια στιγμή η ISI συνεργαζόταν με τις ΗΠΑ για την καταπολέμηση της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν μέσα στο Πακιστάν.

7. BND (Γερμανία)


Ιδρύθηκε την 1 Απριλίου του 1956 και οι εργαζομένοι της φτάνουν τους 6.050 σε όλο τον κόσμο. Η BND λειτουργεί ως σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για την γερμανική κυβέρνηση. Οι υπηρεσίες της επικεκντώνονονται περισσότερο στις  υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και στην ηλεκτρονική επιτήρηση των διεθνείς επικοινωνιών.

6. DGSE (Γαλλία)



Ιδρύθηκε στις 2 Απριλίου του 1982. Λειτουργεί  υπό τη διεύθυνση του Γαλλικού Υπουργείου Άμυνας, παρέχοντας πληροφορίες σημαντικές για την εθνική ασφάλεια της χώρας.
Θεωρείται ένα από τα πιο εκτεταμένα δίκτυα κατασκοπείας τόσο  στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

5. MSS (Κίνα)


Η MSS είναι υπεύθυνη για την εσωτερική ασφάλεια και την εξωτερική κατασκοπεία στη Κίνα έχοντας δομή αντίστοιχη της KGB. Οι δραστηριότητες της εστιάζονται στη βιομηχανική κατασκοπεία, κυρίως στους τομείς των οπλικών συστημάτων και της πληροφορικής. Η κινεζική κατασκοπεία όμως είναι τελείως διαφορετική από τη δυτική.
Αντί να βασίζονται σε ένα μικρό σχετικά αριθμό πολύ εκπαιδευμένων κατασκόπων, οι Κινέζοι πράκτορες προτιμούν να συλλέγουν πολύ μικρά κομμάτια πληροφορίας από διάφορες πηγές όπως φοιτητές, επιχειρηματίες και όσους έχουν επαφές με τη δύση. Οι πηγές τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν καν ότι συνεργάζονται με την MSS. Στη συνέχεια γίνεται σύνθεση των πληροφοριών.

4. MI6 – SIS (Ηνωμένο Βασίλειο)



Μετά από μια δεκαετία περικοπών, η θρυλική MI6 βρέθηκε απροετοίμαστη για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Την 11η Σεπτεμβρίου μονο 30 από τους 1600 υπαλλήλους είχαν αντιτρομοκρατικές δραστηριότητες. Από τότε πραγματοποιήθηκε μια μεγάλης κλίμακας εκστρατεία στρατολόγησης με ορθόδοξα και μη ορθόδοξα μέσα όπως οι αγγελίες σε εφημερίδες.
Παρά τον εξωραϊσμό της υπηρεσίας από τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, ηΜΙ6 έχει γίνει κατά καιρούς στόχος των βρετανικών μέσων ενημέρωσης κυρίως για τη συνδρομή που παρείχε στη CIA για την απαγωγή και βασανισμό πιθανών υπόπτων. Το Κρεμλίνο έχει επίσης κατηγορήσει τη ΜΙ6 για δραστηριότητες σε ρωσικό έδαφος και παρέμβαση στην πολιτική σκηνή. Σήμερα μπορεί να μην έχει την αίγλη του παρελθόντος αλλά σίγουρα υπάρχει μια αλλαγή προτεραιοτήτων κυρίως προς τη Μέση Ανατολή.

3. CIA (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)



Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, γνωστότερη ως CIA, είναι η κύρια κρατική υπηρεσία συλλογής, επεξεργασίας και ανάλυσης πληροφοριών που μπορεί να αφορούν οποιονδήποτε, οτιδήποτε και οπουδήποτε εκτός της επικράτειας των Η.Π.Α.. Πρόκειται για τη σημαντικότερη υπηρεσία του είδους της στον κόσμο με το μεγαλύτερο υφιστάμενο δίκτυο συλλογής πληροφοριών.
Η βασική αποστολή της υπηρεσίας είναι η συλλογή, ανάλυση και διακόμιση ξένων πληροφοριών βοηθώντας τον Πρόεδρο και ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης να λάβουν αποφάσεις για την εθνική ασφάλεια της χώρας και όχι μόνο. Η υπηρεσία δημιουργήθηκε το 1947 από τον πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν με την απόφαση Εθνικής Ασφάλειας του Κογκρέσου. Η CIA είναι μετεξέλιξη της υπηρεσίας OSS (Office of Strategic Services) που έδρασε κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

2. KGB (Ρωσία)

Η Ρωσία έχει μια πλούσια παράδοση στις υπηρεσίες πληροφοριών από την εποχή των Τσάρων και την Τσέκα. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η πάλαι ποτέ κραταιά KGB χωρίστηκε σε μικρότερες υπηρεσίες με σχετικά μικρές αρμοδιότητες.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον πρώην πρόεδρο Πούτιν, που υπηρέτησε στα κλιμάκια της KGB, η Sluzhba Vneshney Razvedk όπως είναι γνωστή στα ρωσικά, ανέκτησε την παλιά της αίγλη. Η κατασκοπεία στις ΗΠΑ είναι πλέον σε ψυχροπολεμικά επίπεδα, σύμφωνα με Αμερικάνους αξιωματούχους.
Η SVR θεωρείται ότι έχει παίξει ρόλο στη δολοφονία του Αλεξάντερ Λιτβινένκο στο Λονδίνο αν και ο Πούτιν έχει αρνηθεί κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Με τόσους όμως πρώην πράκτορες της KGB σε θέσεις κλειδιά στο Κρεμλίνο είναι δύσκολο να γίνει πιστευτός.

1. Mossad (Ισραήλ)



Από την ίδρυση το 1951, το «Ινστιτούτο» όπως είναι η μετάφραση του στα Ελληνικά, έχει χτίσει την φήμη της πιο αποτελεσματικής και επιθετικής υπηρεσίας πληροφοριών στον κόσμο. Μερικές από τις γνωστές της επιχείρησης είναι η απαγωγή του ηγέτη των Ναζί, Αντολφ Αίχμαν, από την Αργεντινή το 1950, οι δολοφονίες μερικών από τους οργανωτές της επίθεση στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972 και η δολοφονία ενός υψηλόβαθμου στελέχους της Χαμάς με ένα κινητό τηλέφωνο – βόμβα το 1996.
Μια από τις δραστηριότητες της Μοσάντ είναι η διευκόλυνση της μεταφοράς της εβραϊκής διασποράς που επιθυμεί να μετοικήσει στο Ισραήλ. Στα πλαίσια αυτά, διεξήχθη η «Επιχείρηση Μωυσής» το 1984, όπου έγινε μαζική αερομεταφορά χιλιάδων Εβραίων από την Αιθιοπία το 1984.Αν και υπήρξε μια περίοδος διαφάνειας μετά το 1990, υπό την προεδρία του Αριέλ Σαρόν η Μοσάντ επέστρεψε στις μαύρες επιχειρήσεις για τις οποίες είναι πιο γνωστή.


thesecretrealtruth

     

[antonyh]

11/9 ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΗΤΑΝ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑΤΑ BLUE BEAM ? ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ‏
ΛΕΤΕ  ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ??

[bigamo]

«Σίγουρα, είναι μια τέχνη το να είσαι καλός άνθρωπος. Στις συνηθισμένες περιπτώσεις, η κοινωνία, ο πολιτισμός και η οικογενειακή ιστορία εξοπλίζουν τους ανθρώπους με την τεχνογνωσία και με τους ψυχικούς πόρους που θα τους επιτρέψουν να ανταποκριθούν και να λειτουργήσουν αρκετά καλά, δηλαδή επαρκώς, σαν όικογένεια η φίλοι σου.
Ωστόσο, και σ' αυτό το ζήτημα, για να μπορέσει να λειτουργήσει ενας άνθρωπος και να είναι με έναν άλλο άνθρωπο ψυχικά ισορροπημένα, η απόλυτη προϋπόθεση δεν είναι το καλός, αλλά το άνθρωπος: Εκατομμύρια έχουν ατέλειες, ανεπάρκειες, κενά, προβλήματα…Όμως, το δίλημμα δεν είναι οι τέλειοι άνθρωποι ή καθόλου άνθρωπος. Το πρωταρχικό και απόλυτο ζητούμενο είναι να υπάρχεις εσύ».
Το πρώτο που θα πρέπει να εξετάσουμε, είναι: Υπάρχει άραγε κάποια διαφορά μεταξύ ανθρώπων? εσείς τι λέτε

[antonyh]

3.818.286,51 ?, σε δύο μήνες, για τα .μεταφορικά των εφημερίδων !!!
Posted on Δεκεμβρίου 16, 2011 by UDemand
 Ενώ αποφάσισαν να φορολογήσουν τις συντάξεις πάνω από 500 ευρώ, ενώ κόβουν τα επιδόματα πρόνοιας, ενώ καταργούν τις απαλλαγές των πολυτέκνων, με μία υπογραφή δίνουν 3.818.286,51 ? (ΤΡΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΟΚΤΑΚΟΣΙΕΣ ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΞΙ ΕΥΡΩ και ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΑ), και επιδοτούν την διακίνηση του ημερησίου και περιοδικού τύπου στο εσωτερικό της χώρας, για δύο μήνες, Μάρτιο και Απρίλιο 2011. Έτσι οι χρεωκοπημένοι εκδότες τρίβουν τα χέρια τους και στηρίζουν λυσσασμένα ΠαπαΠΑΣΟΚ. Αν λάβουμε υπ΄ όψη ότι για το δίμηνο Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2011, έδωσαν .

3.896.826,16 ? για τον ίδιο λόγο, (ΕΔΩ) τότε η διακίνηση των εφημερίδων, κοστίζει στους έλληνες πολίτες, 23.000.000 ?, ετησίως.

 Και το κερασάκι στην τούρτα της οικονομικής και πολιτικής αλητείας, το βάζει απόφαση με την οποία οι έλληνες πολίτες πληρώνουν 613.401,03 ? (ΕΞΑΚΟΣΙΕΣ ΔΕΚΑ ΤΡΕΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΕΝΑ ΕΥΡΩ και ΤΡΙΑ ΛΕΠΤΑ) πάλι για την μεταφορά του Τύπου στο εσωτερικό της χώρας, από την εταιρεία ΑΕΡΟΛΑΝΤ, το Β΄ Εξάμηνο του 2010 (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2010).
Το πάρτυ δεν έχει τέλος. Στην υγεία των κορόϊδων, και να μην θυμώνετε όταν ο Πάγκαλος σας αποκαλεί μ@λ@κες. Κάτι ξέρει.. Και σίγουρα έχει δίκιο.
ΠΗΓΗ


--
 
 



 
--
Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μήτε λεβέντες Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάνα Γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι κι οκνοί καταφρονούν την θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι...
 
Κωστής Παλαμάς

[lostromos]

www.katohika.gr

[antonyh]

Τα διλήμματα της οικονομίας και της πολιτικής
Ομιλία σε εκδήλωση ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ (Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012)

Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (κάτω από τις Άλπεις) έχουν προβλήματα (μερικές σοβαρά). Καμμιά χώρα όμως δεν έχει τα δικά μας προβλήματα: μεγάλο χρέος (το μεγαλύτερο στην ΕΕ), μεγάλα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού (10% του ΑΕΠ, μετά από οδυνηρή λιτότητα δύο ετών), και ταυτόχρονα μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (εμπορικό + υπηρεσιών). Τα ελλείμματα αλληλοσυνδέονται: η πλαστή ευημερία (με δανεικά) δεν επιβάρυνε μόνο το δημόσιο έλλειμμα, διόγκωνε επίσης (τεχνητά) τη ζήτηση, αυξάνοντας τις εισαγωγές και αφαιρώντας από τις επιχειρήσεις το κίνητρο για εξαγωγές.

Μια χώρα που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχει παρά δύο (και μόνο δύο) επιλογές. Η μια είναι η κανονική υποτίμηση, ενδεχομένως με στάση πληρωμών, τύπου Αργεντινής το 2001 – αν και η Αργεντινή είχε εμπορικό πλεόνασμα (άρα είχε τρόφιμα και καύσιμα όσο διαρκούσε ο αποκλεισμός της από τις διεθνείς αγορές), καθώς και πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού (άρα μπορούσε να πληρώνει μισθούς ή συντάξεις και να εγγυάται τη λειτουργία του κράτους). Η άλλη είναι η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση»: λιτότητα αλλά και μείωση των τιμών, ώστε να προστατευθεί η αγοραστική δύναμη των (μειωμένων) μισθών και ταυτόχρονα να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων. Ο Daniel Gros σε παλαιότερη ομιλία του στην Αθήνα είχε υπολογίσει το μέγεθος της απαιτούμενης μείωσης (κατ’ αρχήν των μισθών) σε 25%. Μια εξαγωγική ώθηση θα μείωνε το μέγεθος αυτό, μια υστέρηση θα το αύξανε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ, η μείωση των μέσων ακαθάριστων αποδοχών την διετία 2009-2011 (σε πραγματικές τιμές) ήταν 12%, δηλ. το μισό περίπου της απαιτούμενης προσαρμογής (κατά Gros).

Η «εσωτερική υποτίμηση», για να αποδώσει, έχει ορισμένες (απαιτητικές) προϋποθέσεις. Πρώτον, δίκαιη κατανομή των βαρών της προσαρμογής + κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας. Δεύτερον, συμφωνία των κοινωνικών εταίρων, ώστε οι μειώσεις μισθών αφενός να μεταφραστούν σε μειώσεις τιμών και αφετέρου να είναι πρόσκαιρες (όσο διαρκεί η κρίση) και να αναπληρωθούν από ανάλογες αυξήσεις στο μέλλον (ώστε δηλ. να πιάσουν τόπο οι θυσίες των εργαζομένων). Τρίτον, εξυγίανση των θεσμών: καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της κακοδιοίκησης, της στρέβλωσης της αγοράς – ώστε η επιχειρηματικότητα να πάψει να βασίζεται στη διαπλοκή με πολιτικούς, στη συμπίεση των μισθών, στην παραβίαση της (εργατικής, ασφαλιστικής, φορολογικής, περιβαλλοντικής, πολεοδομικής κ.ά.) νομοθεσίας.

Ήταν το Μνημόνιο μονόδρομος; Και ναι και όχι. Ναι – επειδή με δεδομένο τον αποκλεισμό μας από τις διεθνείς χρηματαγορές ήταν ο μοναδικός τρόπος εξασφάλισης των δανειακών αναγκών της χώρας. Όχι – επειδή ούτε οι αγορές, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΕΕ, ούτε κάποιος άλλος νοιάζεται πολύ για το πώς μια χώρα τηρεί τις δανειακές υποχρεώσεις της, ούτε για το πώς μειώνει τα ελλείμματά της (για αυτό άλλωστε κανείς δεν εμποδίζει τη Δανία να έχει υψηλή φορολογία, υψηλή κοινωνική δαπάνη κτλ). Συνεπώς, παρότι κάποιο Μνημόνιο ήταν αναγκαίο, κανείς δεν μας εμπόδιζε να προτείνουμε ένα άλλο Μνημόνιο, όπως το θέλαμε εμείς, με τα δικά μας «ισοδύναμα μέτρα» μείωσης των ελλειμμάτων.

«Καλά όλα αυτά – το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα». Η δημόσια συζήτηση για την τακτική της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για το PSI και τη δανειακή σύμβαση στα κανάλια και στα blogs μοιάζει λίγο με τη συζήτηση για την πορεία της Εθνικής ομάδας του μπάσκετ το 1987: ξαφνικά γίναμε όλοι ειδικοί για το εύρος του κουρέματος, για το επιτόκιο των ομολόγων ή για το βρετανικό δίκαιο, όπως τότε όλοι ανέλυαν σε βάθος (και με πάθος) τα σχετικά πλεονεκτήματα του συστήματος ζώνης έναντι του man-to-man. Και το Eurobasket και οι διαπραγματεύσεις για το PSI είναι παιγνίδια (το ένα πήγε υπέροχα, το άλλο θα δούμε) στα οποία είμαστε θεατές, δεν παίζουμε οι ίδιοι.

Η ελληνική αντιπροσωπεία παίζει το ρόλο ενός κομπάρσου, που παραμένει μεν ικανός για κάποια αυτοκαταστροφική κίνηση (ιδίως όταν επικεφαλής είναι ο σημερινός υπουργός οικονομικών) αλλά δεν είναι σε θέση να καθορίσει θετικά την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για μας. Από τη μια, τα γεγονότα των τελευταίων ετών έχουν περιορίσει ασφυκτικά την αξιοπιστία (και, συνεπώς, τα περιθώρια) των δικών μας χειρισμών. Από την άλλη, τα όρια μεταξύ της «συντεταγμένης» χρεωκοπίας και της άτακτης είναι δυσδιάκριτα: κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή με μια στραβοτιμονιά να τα διασχίσουμε (ιδίως όταν βλ. παραπάνω).

Για αυτό η συζήτηση για το εύρος του κουρέματος, για το επιτόκιο των ομολόγων ή για το βρετανικό δίκαιο προσωπικά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα: σε λίγες μέρες θα ξέρουμε αν χρεωκοπήσαμε και πώς ακριβώς. Εν τω μεταξύ, θα ήταν προτιμότερο να ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο και ενέργεια για ζητήματα όπου είμαστε απλώς θεατές: ας κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για όσα μπορούμε να επηρεάσουμε.

Αυτό μας φέρνει στο τελευταίο θέμα: το «διακύβευμα» της επόμενης περιόδου. Θα έλεγα ότι η κατάσταση έχει συνοπτικά ως εξής. Το βραχυπρόθεσμο διακύβευμα είναι να παραμείνουμε στην Α' Κατηγορία. Η άτακτη χρεωκοπία ή/και επιστροφή στη δραχμή δεν θα είναι το τέλος του κόσμου (η ζωή συνεχίζεται, πάντοτε). Θα σημάνει όμως τον υποβιβασμό μας: δηλ. την συντριπτική ήττα όσων ονειρεύτηκαν μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, και την θριαμβευτική νίκη όσων (στα αριστερά και στα δεξιά του πολιτικού φάσματος) πάντα κατά βάθος προτιμούσαν μια Ελλάδα βαλκανική και μεσανατολική. Επίσης, θα θέσει σε κίνηση έναν πολύ επικίνδυνο μηχανισμό, όπου ο εθνικισμός (με ή χωρίς αντιιμπεριαλιστική προβιά) θα έχει πάρει το πάνω χέρι, και – σε συνδυασμό με τη γρήγορη διάψευση των φρούδων ελπίδων που ήδη καλλιεργεί η παράταξη της δραχμής – θα είναι έτοιμος να μας φέρει στα πρόθυρα μιας καταστροφικής πολεμικής εμπλοκής. Φοβάμαι ότι ο αρχηγός της ΝΔ είναι απόλυτα ικανός για κάτι τέτοιο.

Το μεσοπρόθεσμο διακύβευμα, όσον αφορά την οικονομία, είναι κατ’ αρχήν να μάθουμε να ζούμε χωρίς ελλείμματα, ώστε να περιορίσουμε την έκθεσή μας στις αγορές. Μέσα σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης και ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων, η δημοσιονομική σταθερότητα είναι ασφάλεια – και η κύρια προϋπόθεση για να μπορούμε να επιλέγουμε τις πολιτικές που προτιμάμε με όσο περισσότερη αυτονομία γίνεται. Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός: οι επάρατες αγορές δεν εμποδίζουν τη μικρή (πλην όμως πλεονασματική) Δανία να επιβάλλει – και να εισπράττει! – φόρους ίσους με το μισό περίπου ΑΕΠ της χώρας, ούτε να χρηματοδοτεί με αυτούς το ισχυρότερο ίσως σύστημα κοινωνικής προστασίας στον κόσμο.

Στη συνέχεια, το ζητούμενο είναι, ασφαλώς, η ανάπτυξη. Σήμερα έχουμε γίνει όλοι κεϋνσιανοί - και διαβάζουμε μανιωδώς τα άρθρα του Krugman, επικροτώντας με ενθουσιασμό την προειδοποίησή του ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα να προσπαθείς να μειώνεις τα ελλείμματα στη διάρκεια της ύφεσης. Σωστά: τα ελλείμματα πρέπει να τα μειώνεις στη διάρκεια της ανόδου της οικονομίας. Κρίμα που στην προ κρίσης περίοδο, όταν επί 10-12 χρόνια είχαμε από τους υψηλότερους ρυθμούς (όπως αποδείχθηκε, σαθρής) ανάπτυξης στην ΕΕ (+4% ετησίως), αντί να μειώσουμε τα ελλείμματα τα αφήσαμε να αυξάνονται ανεξέλεγκτα. (Τότε βέβαια οι σημερινοί κεϋνσιανοί απλώς σιωπούσαν, ή μάλλον επικροτούσαν ενθουσιωδώς τις πολιτικές που παρήγαγαν ελλείμματα και ζητούσαν ακόμη μεγαλύτερα.)

Σε κάθε περίπτωση, όπως έχω γράψει αλλού (Καθημερινή 7 Μαρτίου 2009), η κλασική κεϋνσιανή συνταγή της ώθησης της παραγωγής και της απασχόλησης μέσω της τόνωσης της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σε μια χώρα με αναιμική παραγωγική βάση, όπως είναι πλέον η Ελλάδα. Όπως είδαμε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80, τα πρόσθετα εισοδήματα αγοράζουν προϊόντα που εισάγουμε από αλλού. Αυτό μπορεί να είναι καλό για τους εργαζόμενους στην Κίνα και στη Ν. Κορέα (ή στη Γερμανία και τη Γαλλία) – πάντως ως στρατηγική για την ανάπτυξη με αύξηση της απασχόλησης στην Ελλάδα δεν μου φαίνεται πειστική. Συνεπώς, φοβάμαι ότι ο νεοκεϋνσιανισμός à la grecque λίγα έχει να προσφέρει: δεν μένουν παρά οι διαρθρωτικές αλλαγές (στην πλευρά της προσφοράς).

Το μεσοπρόθεσμο διακύβευμα δεν αφορά μόνο την οικονομία αλλά και την πολιτική. Μια μεταρρυθμιστική δύναμη της αριστεράς, ιδίως εάν έχει (απολύτως θεμιτές) κυβερνητικές φιλοδοξίες, δεν διαθέτει την πολυτέλεια να επιτρέψει τη διάβρωση του κύρους των θεσμών από τους οποίους το πολιτικό της εγχείρημα εξαρτάται. Ο αριστερός ρεφορμισμός είναι απλώς αδιανόητος όσο εντείνεται η ανυποληψία των εργατικών συνδικάτων, ή της Βουλής, ή του δημόσιου τομέα.

Φυσικά, αυτό σε κάποιο βαθμό είναι πέρα από τον έλεγχο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Δείχνει όμως το αναγκαίο περιεχόμενο της πολιτικής της παρέμβασης:
- Αναπροσανατολισμός του κέντρου βάρους της πολιτικής των συνδικάτων (και όχι μόνο) προς τα συμφέροντα των outsiders (των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ιδίως όσων εργάζονται υπό επισφαλείς συνθήκες).
- Δραστική μείωση του κόστους της πολιτικής, με μείωση του αριθμού των βουλευτών και άλλα μέτρα «ταπείνωσης» (κατά Α. Μανιτάκη) του πολιτικού προσωπικού που μας οδήγησε – υπό τις επευφημίες, βέβαια, της κοινής γνώμης – στην χρεωκοπία.
- Αλλαγή παραδείγματος στο δημόσιο τομέα, με ενθάρρυνση και στήριξη όσων από τους γιατρούς, νοσοκόμους, δασκάλους, καθηγητές, πυροσβέστες, εφοριακούς κ.ά. είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν με εντιμότητα και αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον, (εξ)υπηρετώντας τους πολίτες-χρήστες των υπηρεσιών τους, την ώρα που τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Το μακροπρόθεσμο διακύβευμα παραμένει αυτό που ήταν πάντοτε: να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα προκοπής και δημιουργίας, με περισσότερες ευκαιρίες και λιγότερες ανισότητες, ένας τόπος στον οποίο νέοι άνθρωποι θα θέλουν να ζουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Θα τα καταφέρουμε; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι από αυτό θα κριθούμε όλοι.

...

Απαντήσεις σε ερωτήσεις

Ε: Είναι αναγκαία μέτρα η μείωση των κατώτατων αποδοχών και η περικοπή του 13ου / 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα;
Α: Δεν είμαι απόλυτα πεισμένος, παρότι οικονομολόγοι που τους εκτιμώ ισχυρίζονται πως ναι. Είναι αλήθεια ότι οι μισθοί (και το κόστος εργασίας) στην Ελλάδα τα τελευταία 10-12 χρόνια πριν την κρίση αυξήθηκαν περισσότερο από ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι κατώτατες αποδοχές στη χώρα μας είναι υψηλότερες από ό,τι στην Ισπανία και στην Πορτογαλία (για να μην αναφέρω τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία – όπου όμως μεταφέρονται οι ελληνικές επιχειρήσεις). Από την άλλη, η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους μισθούς, ούτε η μείωση των μισθών εγγυάται τη μείωση των τιμών: μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί απλώς ευκαιρία αύξησης της κερδοφορίας με διατήρηση (και ενίσχυση) του σημερινού μοντέλου επιχειρηματικότητας (της «αρπαχτής»). Θα προτιμούσα η μείωση των μισθών να είναι συμφωνημένη, πρόσκαιρη, και με ανταλλάγματα (βραχυπρόθεσμα: μείωση των τιμών – μεσοπρόθεσμα: δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για προσλήψεις και μισθολογικές βελτιώσεις όταν περάσει η κρίση). Θα προτιμούσα επίσης η συναίνεση των συνδικάτων στη (λελογισμένη) μείωση των κατώτατων αποδοχών να συνδυαστεί με τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για πιστή εφαρμογή της νομοθεσίας για τις κατώτατες αποδοχές (και την ασφάλιση, και όσα άλλα σήμερα καταστρατηγούνται) από όλες τις επιχειρήσεις. (Οι προγραμματικές συμφωνίες δεν προϋποθέτουν μόνο υπεύθυνα συνδικάτα, αλλά και υπεύθυνη εργοδοσία.)

Ε: Με δεδομένο ότι η ανάπτυξη δύσκολα θα έρθει από αλλού, επιτρέπεται μια προοδευτική πολιτική να δαιμονοποιεί τις ξένες επενδύσεις;
Α: Προφανώς όχι. Από την άλλη, μια προοδευτική πολιτική δεν μπορεί να επικροτεί όλες τις ξένες επενδύσεις: κάποιες μπορεί να επιδεινώνουν τις εργασιακές σχέσεις, άλλες μπορεί να βλάπτουν το περιβάλλον – παρότι αυτά κατά κανόνα προβάλλονται ως προσχήματα από όσους φαντασιώνονται τον κρατικομονοπωλιακό σοσιαλισμό. Επί πλέον, η εμπειρία δείχνει ότι σε οικονομίες με υποδομές που υστερούν, εργατικό δυναμικό χαμηλών δεξιοτήτων, γραφειοκρατικά εμπόδια κτλ. οι ξένες επενδύσεις δεν είναι παραγωγικές αλλά συγκεντρώνονται σε τομείς τύπου real estate. Συνεπώς, θα έλεγα «ξένες επενδύσεις ναι, αλλά με προσοχή και χωρίς μεγάλες αυταπάτες».

Ε: Το ΕΣΠΑ θα δώσει λύση;
Α: Το ΕΣΠΑ είναι προφανώς μια ευκαιρία - αλλά αντίστοιχες ευκαιρίες στο παρελθόν τις χάσαμε. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο πολλαπλασιαστής (κατά Keynes) των δημόσιων επενδύσεων στην Ελλάδα που χρηματοδοτήθηκαν από τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ και Σαντέρ, τα απανωτά Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης κτλ. ήταν κοντά στο 1. Με άλλα λόγια, τα σχετικά κονδύλια «απορροφήθηκαν» αλλά δεν έδωσαν αναπτυξιακή ώθηση. Απλώς κάποιοι τα εισέπραξαν (και μετά έσπευσαν να αγοράσουν ακίνητα ή εισαγόμενα καταναλωτικά προϊόντα), χωρίς να τεθεί σε κίνηση ο κύκλος της ανάπτυξης. Ακόμη χειρότερα, η απόδοσή τους ήταν απελπιστικά χαμηλή. Ένα παράδειγμα που γνωρίζω καλά: την περίοδο 2000-2008 υλοποιήθηκαν ευρωπαϊκά προγράμματα ενίσχυσης της απασχόλησης συνολικού κόστους 1 δις. ευρώ – τα οποία όμως δεν φαίνεται να οδήγησαν στη δημιουργία ούτε 1 (μίας) θέσης εργασίας (λέω «δεν φαίνεται» επειδή τα ΚΕΚ αρνούνται να συμμορφωθούν με την υποχρέωση του follow up, δηλ. της παρακολούθησης της πορείας όσων επιμορφώνουν στην αγορά εργασίας). Συνεπώς, το ΕΣΠΑ μπορεί να προσφέρει, όμως η εμμονή (και του σημερινού υπουργού ανάπτυξης) στην «απορροφητικότητα» κινδυνεύει απλώς να αναπαράγει την παραοικονομία και τις άλλες γνωστές παθογένειες.

Ε: Γιατί επιμένουμε στα μεγάλα έργα και όχι στα μικρά (σε τοπική κλίμακα);
Α: Πολλοί οικονομολόγοι (και άνθρωποι της αγοράς) προτιμούν τα μεγάλα έργα επειδή εγγυώνται ταχύτερη απορροφητικότητα και μεγαλύτερη απόδοση. Δεν είμαι απόλυτα πεισμένος. Κάποια από τα μεγάλα έργα (π.χ. επέκταση του Μετρό) θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμα, άλλα απλώς γεμίζουν τη χώρα με περισσότερο τσιμέντο (απασχολώντας λίγους μηχανικούς και μελετητές και πολλούς μετανάστες με χαμηλά μεροκάματα και χωρίς ασφάλιση). Φυσικά, συχνά και τα μικρά έργα σε τοπική κλίμακα πάσχουν από τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Αυτό μας φέρνει στην προηγούμενη συζήτηση περί τόνωσης της ζήτησης χωρίς αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Εάν η μηχανή έχει χαλάσει, δεν ωφελεί να της ρίχνεις καύσιμο: πρέπει να την επιδιορθώσεις!

Ε: Η ΑΟΖ θα ήταν λύση;
Α: Ίσως (ο γιος μου που παρακολουθεί το θέμα λέει ναι). Έχω, όμως, την εντύπωση ότι για τους περισσότερους η ΑΟΖ είναι το λαχείο που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να ζούμε όπως είχαμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Ένα τέτοιο λαχείο θα προτιμούσα να μην το κερδίσουμε.

Ε: Οι εξοπλισμοί δεν μπορούν να μειωθούν;
Α: Έχουν μειωθεί, αλλά ελάχιστα. Η χώρα μας δαπανά για άμυνα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα του ΝΑΤΟ (πλην ΗΠΑ). Φυσικά, η μείωση των εξοπλισμών πρέπει να συνοδεύεται από μια εξωτερική πολιτική που κλείνει ανοιχτά ζητήματα με τους γείτονες: ονομασία FYROM, Κυπριακό, Αιγαίο κτλ. Με Σαμαρά πρωθυπουργό κάτι τέτοιο θα ήταν λίγο δύσκολο.

Ε: Υπάρχουν άλλα «ισοδύναμα» μέτρα μείωσης των ελλειμμάτων;
Α. Φυσικά: αυτό εννοούσα όταν έλεγα προηγουμένως ότι χρειαζόμαστε ένα δικό μας Μνημόνιο. Εντελώς πρόχειρα, μερικά από τα κρίσιμα διλήμματα:
- Να καταργήσουμε την (εντελώς σκανδαλώδη) επιχορήγηση του ασφαλιστικού της ΔΕΗ ή να μειώσουμε τις συντάξεις;
- Να εξακολουθήσουμε να επιχορηγούμε τα χωριστά ασφαλιστικά ταμεία των άλλων εύπορων ομάδων (μηχανικών, νομικών, γιατρών, δημοσιογράφων, υπαλλήλων ΤτΕ) ή να ενισχύσουμε το εισόδημα των ανέργων και των φτωχών;
- Πώς να αυξήσουμε τα έσοδα, με αύξηση του ΦΠΑ που αποδίδει αμέσως αλλά είναι άδικος, ή με φόρο ακίνητης περιουσίας που είναι πολύ δικαιότερος και παραμένει χαμηλός στην Ελλάδα (παρά το «χαράτσι της ΔΕΗ» που θέλει φυσικά καλύτερο σχεδιασμό);
- Πώς μειώνουμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, με την προσυνταξιοδότηση έμπειρων (και ενίοτε πολύτιμων) στελεχών, ή ξεκινώντας την εφαρμογή της εφεδρείας από τους αργόμισθους και τους προσληφθέντες εκτός ΑΣΕΠ;
Και πολλά άλλα.

Μια δύναμη της μεταρρυθμιστικής αριστεράς θα πρέπει να μπορεί να απαντά σε τέτοια διλήμματα, και να θέτει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης συγκεκριμένες προτάσεις ισοδύναμων μέτρων. Αυτό μέχρι τώρα δεν έχει γίνει.

[antonyh]

MONIMEΣ ΣTHΛEΣ   Hμερομηνία δημοσίευσης: 24-01-12
 
Η δική μας, αληθινή Ελλάδα
Του Ν. Σ. Χριστοδουλακη*
Ηταν Παρασκευή και 13. Ιανουάριος του 2012. Ολοι μαζί, στοιβαγμένοι σε μια αίθουσα, ξεκινήσαμε μετ' εμποδίων την παράδοση του μαθήματος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Βλέπετε, ο σύλλογος των φοιτητών, δηλαδή οι κομματικοί εγκάθετοι, μας είχαν πετάξει έξω από το αμφιθέατρο, χωρίς να μας ρωτήσουν. Επρεπε, λέει, να κάνουν συνέλευση προκειμένου να προετοιμαστούν για την παναττική απεργία της 17ης Ιανουαρίου και φυσικά βρήκαν να την κάνουν την ώρα των μαθημάτων. Δημοκρατικές διαδικασίες.
Διωγμένοι λοιπόν εμείς, αναζητήσαμε μια αίθουσα σεμιναρίων και τη γεμίσαμε. Είναι συγκλονιστικό να διαπιστώνει κανείς πόσο μακριά βρίσκονται οι περισσότεροι φοιτητές από την αθλιότητα που χαρακτηρίζει τα πανεπιστήμια τις τελευταίες δεκαετίες. Hρθαν στο μάθημα.
Βρήκα ευκαιρία να τους δείξω ένα άρθρο από το τελευταίο τεύχος του πολύ γνωστού επιστημονικού περιοδικού Nature. Ο τίτλος ήταν «Οι 40 κορυφαίες χώρες του κόσμου στην έρευνα». Η Ελλάδα, σύμφωνα με το πολύ αυστηρό αυτό αγγλικό περιοδικό, κατέχει την 21η θέση. Ακριβώς από πάνω είναι η Ισπανία. Μία θέση πιο πάνω η Γαλλία και, στη 18η θέση, οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ελβετία και ακολουθούν όλες οι σκανδιναβικές χώρες.
Ολοι στην αίθουσα γνωρίζαμε ότι η Πολιτεία, προσποιούμενη ότι ενδιαφέρεται, χρηματοδοτεί την έρευνα πολύ λιγότερο απ' ό,τι χρηματοδοτεί τα κόμματα για να κοροϊδεύουν την κοινωνία. Τα παιδιά εντυπωσιάστηκαν κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να τους πω ότι «αυτή είναι η δική μου Ελλάδα». Ευχήθηκα να γίνει και δική τους και ξεκινήσαμε το μάθημα.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά, η πόρτα άνοιξε χωρίς κάποιος να χτυπήσει, και εισέβαλαν στην αίθουσα οι συνδικαλιστές. Με τη γνωστή εφημερίδα υπό μάλης άρχισαν: «Συνάδελφοι, αυτή την ώρα έπρεπε να είστε στη γενική συνέλευση όπου έχουμε να συζητήσουμε πολύ σοβαρά θέματα και όχι να κάνετε μάθημα. Αν αυτός σας εκβιάζει…», και συνέχισαν προπηλακίζοντας εμένα για τον οποίον γνωρίζουν καλά ποια συμφέροντα εξυπηρετεί, για να καταλήξουν «…σηκωθείτε τώρα να κατεβείτε στη συνέλευση»
Η αντίδραση των φοιτητών ήταν ακαριαία. Τουλάχιστον τριάντα άτομα σηκώθηκαν όρθια φωνάζοντας: «Αντε τσακιστείτε από εδώ πέρα», «Δεν θα μας υποδείξετε εσείς τι θα κάνουμε», «Γιατί κάνετε τη συνέλευση την ώρα των μαθημάτων, αφού υπάρχει ειδική ώρα στο πρόγραμμα για τον σκοπό αυτό;». Αντεξαν δέκα λεπτά οι εισβολείς, παίζοντας την κασέτα τους, και εξαφανίστηκαν καθυβρίζοντας εμένα και τους υπόλοιπους αντιδραστικούς…
Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες με τα παιδιά που ξέρουν καλά ότι και τις κινητοποιήσεις τους μπορούν να κάνουν αλλά και στις υποχρεώσεις τους να είναι συνεπείς, και προσπαθήσαμε να ξεκινήσουμε ξανά το μάθημα.
Τότε συνέβη αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Μια φοιτήτρια σήκωσε το χέρι της και ζήτησε τον λόγο. Αρχισε να μιλάει:
«Είναι αλήθεια ότι όλοι ζούμε δύσκολες στιγμές σ' αυτόν τον τόπο. Εμείς οι νέοι το καταλαβαίνουμε περισσότερο. Περάσαμε μερικά χρόνια που δεν βλέπαμε τον ήλιο προετοιμάζοντας τον εαυτό μας για να μπούμε στο πανεπιστήμιο. Βρισκόμαστε τώρα εδώ για να σπουδάσουμε και έχουμε όλους αυτούς να βάζουν συνεχώς εμπόδια μπροστά μας. Πώς θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος όταν εγώ που θέλω να τον κάνω καλύτερο υποφέρω για να μάθω δυο γράμματα; Συγχωρέστε με για τη συγκίνησή μου αλλά δεν αντέχω άλλο». Αυτά είπε η κοπέλα και ξέσπασε σε λυγμούς.
«Δεν μπορώ να σε συγχωρήσω», της απάντησα, «από το βάθος της καρδιάς μου όμως, θέλω να σε ευχαριστήσω γι' αυτό που μας προσέφερες. Προσέθεσες στη δική μου Ελλάδα κάτι πολύ σπουδαίο. Να είσαι καλά».
Και συνεχίσαμε το μάθημα.
Αυτά συνέβησαν στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών την Παρασκευή, 13 Ιανουαρίου του 2012.
Τα δάκρυα αυτής της κοπέλας και η συμπεριφορά των συμφοιτητών της μέσα στην αίθουσα με έπεισαν ότι η δική μου Ελλάδα, η αληθινή Ελλάδα, είναι ζωντανή και θα καταφέρει να ξεπεράσει τα προβλήματα που άφρονες, λιποβαρείς και απάτριδες πολιτικοί τής δημιούργησαν. Θα ξεπεράσει την παγκόσμια χλεύη στην οποία την εξέθεσαν και θα βρεθεί επικεφαλής όχι με τη βοήθεια των αρχαίων της προγόνων μόνο, αλλά με τη δύναμη και την ειλικρίνεια των νέων παιδιών που είχα μπροστά μου εκείνη την Παρασκευή. Να είναι όλα τους καλά.
* Ο δρ Ν. Σ. Χριστοδουλάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.