Η υπεραλιεία στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και η σχεδόν παντελής έλλειψη ελέγχου οδηγεί στην ταχύτατη εξάντληση των αλιευμάτων, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές έως και 100 εκατομμυρίων ανθρώπων και καθιστώντας επιτακτική ανάγκη την διατήρηση αποθεμάτων, προειδοποιεί η ειδικός Μέρυλ Γουίλιαμς, σε μελέτη που έκανε για το Ινστιτούτο Λόουι της Αυστραλίας.
Η αλιεία στην περιφέρεια έχει επεκταθεί με δραματικό τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Η Ινδονησία, η Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και οι Φιλιππίνες βρίσκονται πλέον στην δωδεκάδα των χωρών με την μεγαλύτερη παραγωγή ψαριών στον κόσμο, αναφέρει η Γουίλιαμς. «Η Ινδονησία, η τέταρτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο στην παραγωγή ψαριών, είναι ένας γίγαντας της αλιείας. Όμως τα αλιεύματα στα ύδατα της Ινδονησίας πλησιάζουν την πλήρη εκμετάλλευσή τους και όλες τις περιοχές έχουν υποστεί υπερεκμετάλλευση», σημείωσε.
Η Γουίλιαμς τονίζει ότι ο αριθμός των ψαράδων συνεχίζει να αυξάνεται στις περισσότερες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, παρά την τάση που επικράτησε την δεκαετία του 1980 να κλείνουν τα σύνορα κάθε χώρας στους ξένους ψαράδες, λόγω των διαφορών όσον αφορά την κυριαρχία των χωρικών υδάτων και την υπεραλιεία.
Στον Κόλπο της Ταϊλάνδης η πυκνότητα των αλιευμάτων μειώθηκε κατά 86% από το 1961 έως το 1991, ενώ από το 1966 έως το 1994 οι ψαριές μειώθηκαν πάνω από επτά φορές. Στο Βιετνάμ, νέα δύναμη στον συγκεκριμένο τομέα οικονομικής δραστηριότητας με αυξανόμενες εξαγωγές προς την Αυστραλία, το ποσό των αλιευμάτων απλώς διπλασιάσθηκε από το 1981 έως το 1999, παρά τον τριπλασιασμό των αλιευτικών σκαφών, γεγονός που αποτελεί αδιάψευστη ένδειξη της μείωσης των ψαριών.
Στον Κόλπο του Τονκίν, όπου το Βιετνάμ μοιράζεται τους υδάτινους πόρους με την Κίνα, το ποσοστό μειώθηκε κατά 75% το 1997 σε σχέση με το 1985.
«Στις Φιλιππίνες, οι περισσότεροι θαλάσσιοι ψαρότοποι είχαν υποστεί υπερεκμετάλλευση ήδη την δεκαετία του 1980, με τις ψαριές να φθάνουν μόλις το 10% αυτών που σημειώνονταν όταν η αλιεία δεν ήταν τόσο βαριά», σημειώνει η Γουίλιαμς.
Η ειδικός σημειώνει ότι παρά την πληθώρα των οργάνων και των συμφωνιών για την αλιεία στην περιφέρεια, το ζήτημα της αντιμετώπισης της παράνομης αλιείας και της κοινής διαχείρισης των αποθεμάτων δεν αντιμετωπίζεται στην πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, λέει, η παράνομη αλιεία γίνεται όλο και πιο «δυναμική, δημιουργική, έξυπνη και συνήθως ένα βήμα μπροστά από τις αρχές».
