Ερυθροί Χμερ

[Oytopikos]

Πολ Ποτ: ο «άγιος» των βουνών
Πολλοί Kαμποτζιανοί έρχονται στον τάφο του ηγέτη των Ερυθρών Χμερ προσδοκώντας σε κάποιο θαύμα




Μόνο τα τζιτζίκια και τα βατράχια διαταράσσουν την ησυχία στην απομακρυσμένη περιοχή των όρων Ντάνγκρεγκ. Ο νοτισμένος άνεμος των μουσώνων είναι γεμάτος μαύρες πεταλούδες. Μιλώντας για τον πόλεμο και τις πληγές του, ένας χωρικός με το όνομα Σομ Νέουμ, ντυμένος μόνο μ' ένα βρώμικο σάρονγκ, παραμερίζει τις καλαμιές και οδηγεί τον επισκέπτη του σ' ένα μικρό ξέφωτο. Εδώ, κάτω από μια πρόχειρη στέγη, βρίσκεται ο τάφος ενός από τους πλέον αιμοσταγείς δικτάτορες όλων των εποχών, του Πολ Ποτ, ο οποίος πέθανε πριν από τρία χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια κατεστραμμένη χώρα.

Από το 1975 έως το 1979, ο Πολ Ποτ κυβέρνησε την Kαμπότζη ως επικεφαλής της κυβέρνησης των Ερυθρών Χμερ, υπεύθυνης για το θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων τουλάχιστον. Η χώρα δεν επούλωσε ποτέ τις πληγές της. Μπροστά στον τάφο, ο κ. Σον Νέουμ, 40 ετών, γονατίζει και με το χέρι του καθαρίζει τη σκόνη και τα φύλλα που τον καλύπτουν. «Ο Πολ Ποτ ήταν καλός άνθρωπος», λέει.

«Τόπος αποτέφρωσης»

Εδώ είναι ο τόπος όπου ο Πολ Ποτ, τον οποίον απαρνήθηκαν στις τελευταίες του στιγμές ακόμη και οι οπαδοί του Ερυθροί Χμερ, αποτεφρώθηκε πάνω σ' ένα σωρό από παλιά λάστιχα και σκουπίδια. Υπολείμματα μαύρης στάχτης διακρίνονται ακόμη στην άμμο, ενώ λίγο παραπέρα μια ταμπέλα γράφει «Τόπος αποτέφρωσης του Πολ Ποτ». Στη στέγη, μια δεύτερη ταμπέλα γράφει: «Παρακαλώ βοηθήστε να διατηρηθεί».

Εκείνο που εντυπωσιάζει πιο πολύ τον επισκέπτη δεν είναι ότι ο τάφος ξεχάστηκε, αλλά ότι κάποιοι ακόμη τον θυμούνται• πολλοί έρχονται για να αποδώσουν τιμές. Στην κορυφή του τάφου κρέμεται ένα μικρό «τσαμπί» με τις προσφορές τους: Ενα άδειο κουτί μπίρας, ένα πλαστικό μπουκάλι από νερό, πέντε αποτσίγαρα. Ποιος προσεύχεται εδώ; «Ερχονται για τους αριθμούς της λοταρίας», λέει ο κ. Σομ Νέουμ. «Προσεύχονται σ' αυτόν για να τους πει τους τυχερούς αριθμούς και οι αριθμοί εμφανίζονται μετά στα όνειρά τους». Kαι δεν πρόκειται απλώς για σκληροπυρηνικούς Ερυθρούς Χμερ. Οπως ο Σομ Νέουμ είναι χωρικοί ή στρατιώτες που κατοικούν σε αυτά τα βουνά. Υπάρχουν κι εκείνοι στα ορεινά χωριά που βεβαιώνουν ότι κέρδισαν με τους αριθμούς που τους έδωσε ο Πολ Ποτ. Αλλοι, προσεύχονται σ' αυτόν για καλή υγεία ή για καλή τύχη. Αλλοι λένε ότι το πνεύμα του θεραπεύει αρρώστιες.

Μετά θάνατον, άγιος

Νεκρός ο Πολ Ποτ έχει γίνει, καθώς φαίνεται, ο άγιος των Ορων Ντάνγκρεγκ. Εδώ, κατά μήκος των συνόρων με την Ταϊλάνδη, σ' ένα από τα τελευταία οχυρά του κινήματος των Ερυθρών Χμερ, πολλοί τον θυμούνται με σεβασμό και άλλοι με δέος. Ηταν εδώ, λίγα βήματα από το σημείο της αποτέφρωσης, που ο Πολ Ποτ έζησε τις τελευταίες του μέρες σε κατ' οίκον περιορισμό, αφού στράφηκαν εναντίον του ακόμη και οι άνδρες του. Πέθανε στις 18 Απριλίου του 1998, σε ηλικία 73 ετών, υποστηρίζοντας μέχρι τέλους την αθωότητά του. Οι οπαδοί του λένε ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή, όμως πολλοί άλλοι πιστεύουν ότι σκοτώθηκε από τους ίδιους του τους άνδρες ώστε να αποτραπεί η αιχμαλωσία και δίκη του, κάτι που θα προκαλούσε και σ' αυτούς προβλήματα.



Η καλύβα του

Σχεδόν τίποτε δεν έχει απομείνει από τη μικρή του καλύβα, που μοιράστηκε με τη σύζυγό του και την 14χρονη κόρη του. Μόνο μια σπασμένη τουαλέτα, κάποια άδεια μπουκάλια απο φάρμακα και μαγειρικά σκεύη. Δίπλα, στους θάμνους, βρίσκονται ακόμη σκισμένα ρούχα, σαν αυτά που απομένουν στα πεδία των σφαγών των Ερυθρών Χμερ. Ηταν ένα άδοξο τέλος για τον άνθρωπο που κατέστρεψε τη χώρα. Kατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του, το ένα πέμπτο του πληθυσμού πέθανε από βασανιστήρια, από αθεράπευτες ασθένειες, από εξάντληση στα καταναγκαστικά έργα ή εκτελέστηκε. Με οδηγό μια παρανοϊκή εκδοχή της κομλιλιστικής αγροτικής ουτοπίας, άδειασε τις πολεις της χώρας και θυσίασε τους καλλιεργημένους ανθρώπους της, κατήργησε το εμπόριο, τη θρησκεία, τις τέχνες και την οικογενειακή ζωή. Υστερα, για περίπου 18 χρόνια μετά την ανατροπή της κυβέρνησής του με τη βιετναμική εισβολή, ηγήθηκε του ανταρτικού κινήματος των Ερυθρών Χμερ, που συνέχισε να σαρώνει τη Kαμπότζη μέχρι που κατέρρευσε η εξέγερση λίγους μήνες μετά τον θάνατό του.

Το όνομά του έγινε συνώνυμο του τρόμου: «η εποχή Πολ Ποτ». Παρ όλα αυτά, πολλοί πολίτες της δεν είναι σίγουροι εάν πρέπει να αποδώσουν σ' αυτόν την ευθύνη για ό,τι έγινε. Ακόμη και τότε, λίγοι καταλάβαιναν τι συνέβαινε και γιατί. Kαθώς συνεχίζεται η πολιτική αναταραχή στην Kαμπότζη, δεν είναι δυνατόν να γίνει απολογισμός ή κάποια δίκη για την αποσαφήνιση των ιστορικών γεγονότων. Kι έτσι ο λαός είναι ελεύθερος να ξαναγράψει το παρελθόν με τρόπο που να απαλύνει τον πόνο του.

Kαθώς οδηγούσε τον επισκέπτη του στον τάφο του Πολ Ποτ, ο Σον Νέουμ συνάντησε έναν φίλο, τον Τσοένγκ Σόφαλ, 34 ετών, που ξετρύπωσε από μια τεχνητή λιμνούλα όπου κυνηγούσε βατράχια για να φάει. «Η λίμνη του Πολ Ποτ», είπε ο κ. Σόφαλ. «Πάντα του άρεσε να σκάβει λίμνες σαν αυτήν για να πλένεται και να κολυμπάει. Εχει σκάψει λίμνες παντού στην περιοχή. Εγώ τον έχω δεί μόνο από μακριά. Ηταν πολύ όμορφος».

Οι δύο φίλοι είναι πραγματικά παιδιά του Πολ Ποτ. Μέχρι να αποκατασταθεί η ειρήνη πριν από τρία χρόνια, δεν ήξεραν τίποτε άλλο παρά τον πόλεμο και τη στέρηση. Στρατολογημένοι από τους ποικίλους στρατούς, περιλαμβανομένων των Ερυθρών Χμερ, που διέσχιζαν τις ζούγκλες, ήταν άλλοτε εχθροί άλλοτε σύμμαχοι. Ετυχαν στιγμές, όπως λένε, που πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον. «Για μένα δεν είχε σημασία ποιος κέρδιζε», λέει ο Σον Νέουμ. «Μου λέγανε να πολεμήσω και πολεμούσα. Δεν προσπαθούσα να κερδίσω καμιά νίκη». Δεν κατηγορεί όμως τον Πολ Ποτ για τη σκληρή του ζωή. «Ηταν μεγάλος ηγέτης», λέει ο κ. Σομ Νέουμ. «Δεν είχα πρόβλημα μαζί του. Συμπαθούσα τον Πολ Ποτ. Ολους τους συμπαθούσα». Στα επικίνδυνα βουνά του Ντάνγκρεγκ, λόγια σαν αυτά μπορεί να είναι απλώς κώδικας επιβίωσης.

«Τον βλέπω στα όνειρά μου»

Στην αρχή του περάσματος που οδηγεί στον τάφο, βρίσκεται ένα συνοριακό φυλάκιο, όπου ο υποδιοικητής, Χακ Σόκχον λικνίζεται σε μια αιώρα κρατώντας στην αγκαλιά του τον νεογέννητο γιό του. Δεν ήταν ποτέ μέλος των Ερυθρών Χμερ, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια φρουρεί την περιοχή και έχει ασπαστεί τις απόψεις των χωρικών. «Kάποτε ήμουν κατά του Πολ Ποτ», λέει. «Τώρα τον θεωρώ ήρωα και πατριώτη, που υπερασπίστηκε το έθνος. Αυτά ήταν τα εδάφη του, έτσι προσεύχομαι σ' αυτόν για προστασία. Kαμιά φορά τον βλέπω στα όνειρά μου».

Η Σακ Χνέουμ, 42 ετών, που ζει κι αυτή στα ίδια βουνά δηλώνει ότι δεν ονειρεύτηκε ποτέ τον Πολ Ποτ, είχε όμως προσωπική εμπειρία από τα θαύματά του. «Είχα ελονοσία, με πολύ πυρετό και ρίγη», λέει η Σακ Χνέουμ. Αγοράσαμε λιβάνι, ένα κερί και μερικές μπανάνες και προσευχηθήκαμε σ' αυτόν. Μετά την προσευχή, άρχισαν να νιώθω όλο και καλύτερα. Σε λίγες ημέρες προσευχήθηκα ξανά και ανάρρωσα -όχι τελείως- αλλά είμαι καλά. Στο τέλος προσευχήθηκα πάλι για να του πω ευχαριστώ».

Πηγή Καθημερινή

[Oytopikos]

Μια χώρα ναρκοπέδιο

"Πήγαινα με τους γονείς μου στον ορυζώνα, περπατούσαμε πάνω στο αυλάκι που κάνουν τα κάρα. Δεν ξέραμε ότι στη περιοχή υπάρχουν νάρκες και δυστυχώς την πατήσαμε και εξερράγη. Εγώ και ο πατέρας μου χάσαμε από ένα πόδι"

40.000 άνθρωποι έχουν ακρωτηριαστεί στη Καμπότζη από τον ύπουλο εχθρό. Σήμερα, οι νάρκες στη χώρα υπολογίζεται ότι είναι πάνω από 10.000. Και με τους ρυθμούς που γίνεται η αποναρκοθέτηση, θα χρειαστούν περίπου 100 χρόνια για να καθαρίσει πλήρως η χώρα.

Ποιος όμως έσπειρε στα Καμποτζιανά χωράφια τόσες χιλιάδες νάρκες; Οι κόκκινοι Χμερ κατά τον πεντάχρονο εμφύλιο πριν καταλάβουν την εξουσία, τοποθετούσαν νάρκες ενάντια στους αντιπάλους τους. Στη συνέχεια, όταν κατέλαβαν την εξουσία το 1975, έβαζαν επί μία τετραετία νάρκες κατά των αντικαθεστωτικών. Οι βιετναμέζοι από το 1979 που εισέβαλαν στη χώρα, τοποθετούσαν νάρκες ενάντια στον υπο διάλυση στρατό των κόκκινων Χμέρ. Αλλά και το καθεστώς του Heng Samrin που διατέλεσε πρόεδρος της Καμπότζης από το 1979 έως το 1991 μετά την πτώση των Χμερ, δεν έμεινε πίσω. Θα πρέπει, επίσης, κανείς να υπολογίσει και τις χιλιάδες νάρκες που άφησαν ως κληρονομιά πίσω τους οι Αμερικανοί. Ο αμερικανικός στρατός, χωρίς ποτέ να το παραδεχθεί επίσημα, είχε εισβάλλει στη χώρα την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ, με το πρόσχημα ότι στα Καμποτζιανά εδάφη έβρισκαν καταφύγιο οι βιετναμέζικες δυνάμεις αντίστασης. Ναρκοθέτησε λοιπόν κι αυτός μεγάλες εκτάσεις γης στην περιοχή των συνόρων με το Βιετνάμ.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός ναρκοθετούσε επί δεκαετίες…

Ίσως εντυπωσιακότερο όλων, να είναι το παράδειγμα του Hun Sen. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Καμπότζης ξεκίνησε να βάζει νάρκες στη γη της πατρίδας του ως στρατιώτης των Κόκκινων Χμερ, συνέχισε αργότερα να τοποθετεί νάρκες ως συνεργάτης των Βιετναμέζων, ενώ σύμφωνα με καταγγελίες, τη συνήθειά του αυτή δεν την αποχωρίστηκε πριν το 1999, αφού και κατά την περίοδο της κυβέρνησης συνασπισμού της οποίας ήταν επικεφαλής, συνέχιζε, έστω και σποραδικά, τις μάχες και τη ναρκοθέτηση εναντίων των, παλιών του συντρόφων, Κόκκινων Χμερ.

Ο Μπόρια είναι 11 χρονών και στα 8 του χρόνια βρήκε μια νάρκη. Το παιδί δεν ανησύχησε. "Τη βρήκα", λέει, "και προσπάθησα να πετύχω ένα κόκορα, αλλά έσκασε στο χέρι μου. Δίπλα στο σπίτι μου, όταν καλλιεργούσαν τα χωράφια, συχνά έβρισκαν νάρκες όλων των ειδών. Οι γονείς μου ήταν αγρότες και συχνά έβλεπα και εγώ στα χωράφι νάρκες. Και άλλοι που έμεναν δίπλα, χτυπήθηκαν και αυτοί από νάρκες ενώ έσκαβαν τη γη για να σπείρουν. Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν, να χάνουν πόδια, μάτια. Εκεί που ζούσα ήταν απαγορευμένη ζώνη από το στρατό, αλλά ο πατέρας μου επειδή δεν είχε γη και δεν είχαν να ζήσουν, πήγε εκεί για να βρει ένα μέρος να καλλιεργήσει, ένα κομμάτι γη".

Οι ακτήμονες, όσοι δεν ρισκάρουν την ζωή τους καλλιεργώντας σε μη ασφαλείς περιοχές, περιμένουν να καθαρίσουν τα χωράφια από τις νάρκες ώστε να περιέλθουν στην ιδιοκτησία τους και να μπορέσουν να τα καλλιεργήσουν. Κάτι τέτοιο άλλωστε τους είχαν υποσχεθεί οι κυβερνήσεις τους.

Tο CMAC (Cambodian Mine Action Centre) όμως, έχει κατηγορηθεί ότι έδωσε τα εδάφη που για να καθαριστούν από τις νάρκες χρειάστηκαν 1 εκατομμύριο δολάρια, σε κυβερνητικά στελέχη, και όχι σε ακτήμονες αγρότες.

Μια συνηθισμένη περίπτωση…

Ο Άκι Ρα είναι από τα παιδιά του πολέμου και έμαθε να χειρίζεται τα όπλα και τις νάρκες σε ηλικία μόλις 14 χρονών. Τριαντατεσσάρων χρονών σήμερα, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αποναρκοθέτηση της χώρας του. Η περίπτωσή του θεωρείται στην Καμπότζη, συνηθισμένη: Αναγκάστηκε, αφού έχασε τους γονείς του σε μικρή ηλικία, να υπηρετήσει διαδοχικά σε τρείς στρατούς.

"Όταν ήμουν μικρός, ήμουν με το στρατό του Πολ Ποτ και τότε δεν υπήρχε σχολείο κι όλα τα παιδιά έπρεπε να πάρουν τα όπλα για να πολεμήσουν το Βιετνάμ. Όλα τα παιδιά τότε, το μόνο που μάθαιναν ήταν τα όπλα και οι νάρκες. Αυτό μας μάθαιναν οι Κόκκινοι Χμέρ. Όλοι οι Καμποτζιανοί, όλες οι οικογένειες έπρεπε να γίνουν στρατιώτες. Ο Πολ Ποτ έλεγε ότι το Βιετνάμ θα μας επιτεθεί και ότι θα μας πάρουν τη γη. Δεν συμπαθούσα τους Βιετναμέζους έπρεπε να είμαι καλός φαντάρος και να κόβω όσα περισσότερα κεφάλια Βιετναμέζων μπορούσα. Στην αρχή λοιπόν ήμουν με τον στρατό του Πολ Ποτ, μετά με το στρατό του Χουν Σεν, και στη συνέχεια δούλεψα με τον βιετναμέζικο στρατό ενάντια στον Πολ Πoτ".

Κι αν η πρόβλεψη ότι η Καμπότζη χρειάζεται περίπου 100 χρόνια για να αποναρκοθετηθεί πλήρως, υπάρχει και μια πρόβλεψη ακόμη πιο δυσάρεστη: Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, θα χρειαστούν περίπου 1.100 χρόνια για να φύγει και η τελευταία νάρκη από τον πλανήτη, αφού πάνω από 200.000 τετραγωνικά μέτρα γης είναι ναρκοθετημένα, ενώ γύρω στους 15 με 20.000 ανθρώπους σκοτώνονται κάθε χρόνο από νάρκες.

ΕΞΑΝΤΑΣ

   

[Oytopikos]

Πηγή: ΑΠΕ  31/03/09-11:07

 Ο "Ντουκ", ο αρχιβασανιστής του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ, παραδέχθηκε σήμερα ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου που έχει συσταθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στην Καμπότζη, την ευθύνη του για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο κέντρο κράτησης Τουόλ Σλενγκ της Πνομ Πενχ και ζήτησε συγγνώμη από τα θύματα.
"Θα ήθελα να εκφράσω την ειλικρινή λύπη και τη θλίψη μου για τις απώλειες και για όλα τα εγκλήματα" που διαπράχθηκαν από τους Ερυθρούς Χμερ, δήλωσε ο Καινγκ Γκουέκ Εαβ.
"Παραδέχομαι τις ευθύνες για ό,τι συνέβη στο (κέντρο κράτησης) Τουόλ Σλενγκ...Επιτρέψτε μου να ζητήσω συγγνώμη από τους επιζώντες", είπε.
Ο "Ντουκ", σήμερα 66 ετών, ήταν διοικητής της φυλακής Τουόλ Σλενγκ, γνωστής και ως S-21, κέντρου ανακρίσεων που στεγάσθηκε σε ένα πρώην λύκειο, όπου περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι βασανίσθηκαν πριν εξοντωθούν στα γειτονικά "χωράφια του θανάτου" (killing fields), στο πλαίσιο των μαζικών εκκαθαρίσεων που οργανώθηκαν από το καθεστώς του Πολ Ποτ.
Κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, βασανισμούς και φόνους εκ προμελέτης.
Δύο εκατομμύρια άνθρωποι, το εν τέταρτον περίπου του πληθυσμού της Καμπότζης, βρήκαν τον θάνατο υπό το καθεστώς του Πολ Ποτ, που σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο στη χώρα κατά την περίοδο 1975 -1979.
Ο "Ντουκ" συνελήφθη το 1999, όταν η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε από έναν δημοσιογράφο και είναι το πρώτο μέλος της ηγεσίας των Ερυθρών Χμερ που προσάγεται ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου της Πνομ Πενχ.
Αντιμετωπίζει ποινή ισόβιας κάθειρξης, καθώς το ειδικό δικαστήριο έχει αποκλείσει τη θανατική ποινή.

[Oytopikos]

Πηγή: ΑΠΕ  01/04/09-09:05

 Ο γάλλος συνήγορος του "Ντουκ" του αρχιβασανιστή του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ, ζήτησε σήμερα την απελευθέρωση του πελάτη του, υπογραμμίζοντας πως παρέμεινε παράνομα φυλακισμένος για μια δεκαετία.
Χθες, ενώπιον δικαστηρίου που έχει συσταθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ο Κάινγκ Γουέκ Εαβ, περισσότερο γνωστός ως "Ντουκ", παραδέχτηκε την ευθύνη του για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην διάρκεια της δικτατορίας του Πολ Ποτ (1975-1979) και ζήτησε συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων και από τους επιζώντες Ερυθρούς Χμερ.
Σήμερα ο συνήγορός του Φρανσουά Ρου τόνισε πως η δίκη του "Ντουκ" πρέπει να συνεχιστεί, όμως το Δικαστήριο θα πρέπει να "βάλει τέλος στην κράτησή του", η διάρκεια της οποίας ξεπερνά τα "αποδεκτά όρια" που θέτουν οι νόμοι στην Καμπότζη και το διεθνές δίκαιο.
"Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα και δεν μπορείτε να το αποφύγετε", τόνισε ο Ρου απευθυνόμενος στους δικαστές.
Ο "Ντουκ" συνελήφθη το 1999 και προσήχθη ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου το 2007 κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, βασανισμούς και φόνους εκ προμελέτης.
Αντιμετωπίζει ποινή ισόβιας κάθειρξης, καθώς το ειδικό δικαστήριο έχει αποκλείσει τη θανατική ποινή. Ο "Ντουκ", πρώην καθηγητής μαθηματικών, ήταν διοικητής της φυλακής Τουόλ Σλενγκ, γνωστής και ως S-21, κέντρου ανακρίσεων που στεγάσθηκε σε ένα πρώην λύκειο, όπου περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι βασανίσθηκαν πριν εξοντωθούν στα γειτονικά "χωράφια του θανάτου" (killing fields), στο πλαίσιο των μαζικών εκκαθαρίσεων που οργανώθηκαν από το καθεστώς του Πολ Ποτ.

[Oytopikos]

Κάποτε, ως πιστός στρατιώτης των «Κόκκινων Χμερ» (του στρατού της Καμπότζης που ηγείτο ο Saloth Sar, ή αλλιώς Pol Pot, γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της χώρας), τοποθέτησε χιλιάδες νάρκες στα πεδία των μαχών.

Τώρα, ο Aki Ra έχει αφιερώσει τη ζωή του στον καθαρισμό των ναρκοπεδίων που ο ίδιος βοήθησε να δημιουργηθούν.

Μέχρι σήμερα έχει εξουδετερώσει περισσότερες από 10.000 νάρκες, χωρίς να πληρώνεται από κανέναν γι' αυτό.

Το θάρρος του είναι απαράμιλλο, και η εμπειρία του στον χειρισμό μιας νάρκης βασική προϋπόθεση για να μην σκοτωθεί ή -στην καλύτερη περίπτωση- να τραυματιστεί σοβαρά.

Η σύζυγός του έχει πεθάνει, αλλά ο ίδιος και η οικογένειά του φιλοξενούν στο σπίτι τους περισσότερα από 20 παιδιά που έχουν επιβιώσει από ατυχήματα με νάρκη στην περιοχή του.

Ο Aki Ra είναι ο ιδρυτής του Μουσείου Νάρκης της Καμπότζης, το οποίο είναι μια Μη-Κυβερνητική Οργάνωση.

Η ζωή του πρόκειται να γίνει ταινία με τον τίτλο «Year Zero: Story of a Khmer Rouge Soldier» (Έτος Μηδέν: Η Ιστορία ενός Στρατιώτη των Χμερ).

Zougla

[rovespieros]

Τέσσερα χρόνια στην εξουσία (1976-1979) ήταν «αρκετά» για τον Πολ Ποτ, τον αρχηγό των Ερυθρών Χμερ, ώστε να εξοντώσει στην Καμπότζη 1.500.000 ανθρώπους.

Πρόκειται για την ανατριχιαστικότερη μαζική εξόντωση στη μεταπολεμική εποχή. Οσοι είδαν τη φοβερή ταινία του Ρόλαντ Ζοφέ «The Killing Fields» («Κραυγές στη σιωπή»), 1984, δεν θα ξεχάσουν τη μακάβρια σκηνή όπου η κάμερα αποκαλύπτει μιαν ατελείωτη σειρά σκελετών.

   Ο Πολ Ποτ δεν ήταν αμόρφωτος. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια, φοίτησε σε καθολικό σχολείο στην Πνομ Πενχ και αργότερα σπούδασε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τους γάλλους κομμουνιστές.

  Από τη θυελλώδη πολιτική του σταδιοδρομία μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κατάληψη της Πνομ Πενχ στις 17 Απριλίου 1975. Τα όσα επακολούθησαν οδήγησαν την Καμπότζη από τη φρίκη του πολέμου στην κόλαση των Ερυθρών Χμερ: βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, αδυσώπητες διώξεις των διανοουμένων, εξόντωση των μειονοτήτων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια και τελικά μαζικές δολοφονίες.
Ο «αγροτικός» κομμουνισμός του δικτάτορα τον οδήγησε στο σημείο να καταργήσει ως και τα χαρτονομίσματα, τα κατ εξοχήν «προϊόντα» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Κατάπληκτη η παγκόσμια κοινή γνώμη έβλεπε σε φωτογραφίες τους Ερυθρούς Χμερ να καίνε χαρτονομίσματα στους δρόμους της Πνομ Πενχ. Πολύ σύντομα η πρωτεύουσα της Καμπότζης μεταβλήθηκε σε πόλη-φάντασμα.

   Το τέλος του καθεστώτος υπήρξε ο αιματηρός πόλεμος με το Βιετνάμ, που το 1978 εισέβαλε στην Καμπότζη και την κατέλαβε, και ο Πολ Ποτ με τους άντρες του κατέφυγε στην Ταϊλάνδη.

Το 1986 ταξίδεψε στην Κίνα για θεραπεία κατά του καρκίνου, από τον οποίο είχε διαγνωσθεί έναν χρόνο νωρίτερα ότι έπασχε. Το 1995 ένα εγκεφαλικό επεισόδιο του άφησε παράλυτο το δεξιό του χέρι αλλά αυτό δεν τον άλλαξε.

Δύο χρόνια αργότερα διέταξε την εκτέλεση του στενότερου συνεργάτη του Σον Σεν, καθώς και 11 μελών της οικογενείας του τελευταίου, για προδοσία.

Το επόμενο έτος οι Ερυθροί Χμερ συμφώνησαν να παραδοθεί ο Πολ Ποτ στους Αμερικανούς και να δικαστεί από διεθνές δικαστήριο.

Ο δικτάτορας, σύμφωνα με τη χήρα του, πέθανε στο σπίτι του από καρδιακή ανεπάρκεια περιμένοντας να τον συλλάβουν.

Το σώμα του αποτεφρώθηκε χωρίς να προηγηθεί νεκροψία, γεγονός που προκάλεσε υποψίες ότι ο δικτάτορας είχε αυτοκτονήσει.

[Oytopikos]

ΠΟΛ ΠΟΤ & ΕΡΥΘΡΟΙ ΧΜΕΡ

[Oytopikos]

Κάθειρξη 35 ετών στον «Ντουκ» των Ερυθρών Χμερ
Σε 35ετή κάθειρξη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάσθηκε ο «Ντουκ», ο διαβόητος αρχιβασανιστής του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ.

Σε κάθειρξη 35 ετών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καταδικάστηκε σήμερα ο διαβόητος αρχιβασανιστής του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, Καΐνγκ Γκουέκ Εαβ, γνωστός ως «Ντουκ», από το ειδικό δικαστήριο που έχει συσταθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Ως διευθυντής του κέντρου κράτησης και βασανισμού Τουόλ Σλενγκ της Πνομ Πένχ, ο Ντουκ καταδικάσθηκε στην παραπάνω ποινή για το θάνατο τουλάχιστον 14.000 ανθρώπων εκεί πριν από τρεις δεκαετίες.

Οι εισαγγελείς είχαν ζητήσει ποινή κάθειρξης 40 ετών για τον 67χρονο σήμερα Ντουκ. Το δικαστήριο ωστόσο τού επέβαλε ποινή 35ετούς κάθειρξης καθώς έκρινε ότι ο αρχιβασανιστής στη διάρκεια της δικτατορίας του Πολ Ποτ ήταν παρανόμως κρατούμενος του καμποτζιανού στρατού για πέντε χρόνια.

Η δίκη του Ντουκ ήταν η πρώτη δίκη κατηγορούμενου για τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν υπό το καθεστώς του Πολ Ποτ που κατηγορείται για το θάνατο 1,7 εκατομμυρίων ανθρώπων από το 1975 ως το 1979.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

[Oytopikos]

Στο εδώλιο τα πρωτοπαλίκαρα των Κόκκινων Χμερ, που έσφαξαν 1,7 εκατομμύρια πολίτες από το 1975 ως το 1979

ΤΑΝΙΑ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ

ΠΡΙΝ από 11 χρόνια σε ένα χωριό της Δυτικής Καμπότζης κάποιος ηλικιωμένος πλησίασε έναν ιρλανδό φωτορεπόρτερ. «Είμαι πρώην δάσκαλος, έχω γίνει χριστιανός…» του είπε με σπαστά αγγλικά και έδωσε ψεύτικο όνομα. Ο ξένος όμως τον αναγνώρισε:ήταν ο διαβόητος σύντροφος Ντόικ, ο αρχιβασανιστής του καθεστώτος των Κόκκινων Χμερ το οποίο αιματοκύλισε τη χώρα από το 1975 ως το 1979 εξοντώνοντας 1,7 εκατομμύριαανθρώπους. Εκείνη η μοιραία συνάντηση του 1999, την οποία ο φωτορεπόρτερ περιγράφει παρακάτω μιλώντας σήμερα στο «Βήμα», οδήγησε στην πρώτη σύλληψη υψηλόβαθμου συνεργάτη του Πολ Ποτ και στην παραπομπή του στο Δικαστήριο του ΟΗΕ που έχει στηθεί στην Πνομ Πενχ για να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι της γενοκτονίας- όσοι ζουν. O Ντόικ κρίθηκε ένοχος αλλά η ποινή του, «μόλις» 19 χρόνια κάθειρξη,θεωρήθηκε απαράδεκτα μικρή.Προ ημερών ο εισαγγελέας άσκησε έφεση ζητώντας ισόβια. Αλλοι τέσσερις κορυφαίοι των Κόκκινων Χμερ αναμένεται να δικαστούν τους ερχόμενους μήνες ανασυνθέτοντας το αποτρόπαιο παζλ με τις πιο ζοφερές μνήμες από το «βασίλειο του τρόμου» στην Ινδοκίνα.

Φιλοδοξούσαν να στρίψουν το τιμόνι της Ιστορίας από τη μια στιγμή στην άλλη. Εφεραν τη βαρβαρότητα. Οι Κόκκινοι Χμερ και ο ηγέτης τους Πολ Ποτ επέβαλαν στην Καμπότζη μια ακραία μορφή κοινωνικής μεταρρύθμισης: πήγαν να μετατρέψουν με τη βία τον πληθυσμό ολόκληρης της χώρας σε αγροτικό- τη μοναδική κοινωνική ομάδα που παραδέχονταν ως «ιδανικούς κομμουνιστές» και την αποκαλούσαν «παλαιούς ανθρώπους». Τους κατοίκους των πόλεων τους έλεγαν υποτιμητικά «νέους ανθρώπους», μολυσμένους μαζικά από τον καπιταλισμό.

Ανδρες, γυναίκες και παιδιά ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται σε κολεκτίβες 12 ώρες τη μέρα με ελάχιστη τροφή. Αν για κάποιον υπήρχαν υποψίες για «ανάμειξη σε δραστηριότητες της ελεύθερης αγοράς», εκτελούνταν επί τόπου. Συχνά οι δήμιοι ήταν έφηβοι- «για να γίνουν καλοί επαναστάτες».

Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Πολ Ποτ και τα πρωτοπαλίκαρά του ανήκαν στους «νέους ανθρώπους»: είχαν σπουδάσει στη Γαλλία με υποτροφίες του γαλλικού κράτους. Εκεί ήρθαν σε επαφή με το έργο του Καρλ Μαρξ και επηρεάστηκαν από το γαλλικό ΚΚ. Αυτοί οι σφαγείς αντι-διανοούμενοι ήταν οι πιο μορφωμένοι ηγέτες στην ιστορία του ασιατικού κομμουνισμού. Ο Κιέου Σαμφάν, πρόεδρος της χώρας επί Κόκκινων Χμερ, γνωστός ως Σύντροφος Νο 5, ανάμεσα στους τέσσερις των οποίων η δίκη θα ξεκινήσει σύντομα στην Πνομ Πενχ, έχει διδακτορικό από τη Σορβόννη. Ο δε Πολ Ποτ είχε συγγενικούς δεσμούς με τη βασιλική οικογένεια της Καμπότζης.

Στα τέσσερα χρόνια που παρέμειναν στην εξουσία οι Κόκκινοι Χμερ «κατήργησαν» μεταξύ άλλων: τα βιβλία, τα σχολεία, τα χρήματα, τις τράπεζες, τα νοσοκομεία, τη θρησκεία. Εκτέλεσαν σχεδόν σύσσωμη την πνευματική ελίτ. Ακόμη και μια απλή κίνηση όπως το κόψιμο άγριων φρούτων από κάποιον που λιμοκτονούσε το θεωρούσαν «ιδιωτική πρωτοβουλία» και το τιμωρούσαν με θάνατο. Τους ανέτρεψε ο βιετναμέζικος στρατός που εισέβαλε στη χώρα το 1979, επέζησαν όμως ως αντάρτικο στη Δυτική Καμπότζη ως τα τέλη της δεκαετίας του ΄90. Ο Πολ Ποτ πέθανε το 1998 χωρίς να λογοδοτήσει ποτέ.

Ο σύντροφος Ντόικ, κατά κόσμον Κάινγκ Γκουέκ Ιαβ, είναι ο πρώτος που δικάζεται για τη γενοκτονία. Διοικούσε τη διαβόητη φυλακή Τουόλ Σλενγκ στην πρωτεύουσα όπου βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν τουλάχιστον 17.000 άνθρωποι- μόνο 14 βγήκαν ζωντανοί.

«Ο Ντόικ είναι πολύ θυμωμένος μαζί σου»

«Τον Μάρτιο του 1999 ήμουν στη Δυτική Καμπότζη φωτογραφίζοντας την αποναρκοθέτηση για λογαριασμό της καναδικής κυβέρνησης» λέει ο Νικ Ντάνλοπ, 41 ετών, ο ιρλανδός φωτορεπόρτερ που εντόπισε τον αρχιβασανιστή των Κόκκινων Χμερ. «Ημασταν σε μια πρώην ζώνη των Κόκκινων Χμερ που μόλις είχε ανοίξει. Με πλησίασε ένας μικρόσωμος άντρας. Ηταν ο Ντόικ. Τον αναγνώρισα επειδή επί έναν χρόνο κουβαλούσα μαζί μου τη φωτογραφία του, αν και κατά βάθος πίστευα πως θα είχε πεθάνει».

Ο ηλικιωμένος άντρας του συστήθηκε με άλλο όνομα. «Ηταν φιλικός. Μου μίλησε αγγλικά- τα είχε μάθει μόνος του. Μου φάνηκε εντυπωσιακός στην όψη αλλά λίγο αφηρημένος, σαν να μην είχε επαφή με την πραγματικότητα καμιά φορά. Δύσκολο να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι. Πάντως δεν είναι τέρας. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για λόγους ασφαλείας. Επέστρεψα ύστερα από λίγες εβδομάδες μαζί με έναν φίλο.

Τον βιντεοσκοπήσαμε και μας είπε ότι είναι αναγεννημένος χριστιανός. Ξαναπήγα για τρίτη φορά. Τότε τον ρώτησα ευθέως αν είναι ο Ντόικ. Στην αρχή το αρνήθηκε αλλά μετά κάθησε κάτω και ομολόγησε τα πάντα, είπε ότι λυπάται για το παρελθόν. “Είναι θέλημα Θεού που βρίσκεστε εδώ. Εχω κάνει πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου και ήρθε ή ώρα να αντιμετωπίσω τις συνέπειες. Το πρώτο μισό της ζωής μου δεν υπηρετούσα τον Θεό, υπηρετούσα τους ανθρώπους. Ηθελα να ήμουν καλός κομμουνιστής”.

Είχα ειδοποιήσει τις Αρχές στην Πνομ Πενχ και μετά την ομολογία ένα μέλος οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων μίλησε με τον Ντόικ και του έδωσε τρεις επιλογές: να περάσει τα σύνορα προς την Ταϊλάνδη και από εκεί να παραδοθεί στη Χάγη, να οδηγηθεί στην Πνομ Πενχ ή να φύγει μόνος του παίρνοντας το ρίσκο του. Επέλεξε το τελευταίο και λίγες ώρες αργότερα συνελήφθη. Εκτοτε έχω προσπαθήσει αρκετές φορές να επικοινωνήσω μαζί του μέσω τρίτων. Κάποια στιγμή ο δικηγόρος του μού είπε: “Ο Ντόικ είναι πολύ θυμωμένος μαζί σου”».

ΛΟΥΤΡΟ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Ταπείνωση, λιμός και θάνατος παντού

Έψαχνε στα κόπρανα σπόρους για να φάει

«Οι αδελφές μου Καλίνα και Λία ήταν 10 και 5 ετών αντίστοιχα όταν οι Κόκκινοι Χμερ τις έστειλαν μακριά από τους γονείς μας, σε ένα στρατόπεδο παιδιών όπου παρασκεύαζαν λίπασμα για τους ορυζώνες. Εργάζονταν πολύ σκληρά για την ηλικία τους. Η Καλίνα ήταν πάντα πεινασμένη. Μια φορά βγήκε έξω κρυφά για να μαζέψει καλαμποκόσπορους και την έπιασαν. Της έδεσαν τα πόδια και την έσυραν 150 μέτρα στο χώμα που της έμπαινε στη μύτη και στα αφτιά. Μερικές φορές δεν υπήρχε τίποτα για φαγητό επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Ήταν τόσο απελπισμένη που έψαχνε ανθρώπινα κόπρανα για να βρει σπόρους καλαμποκιού που δεν είχαν χωνευτεί, τους έπλενε και τους έτρωγε. Είχε μόνο ένα ρούχο το οποίο φορούσε κάθε μέρα και τη νύχτα ήταν γυμνή. Ζούσε σαν ζώο. Στη Λία έλειπαν τόσο πολύ οι γονείς μας που πήγε να τους δει περπατώντας για ώρες. Ήταν μικρό παιδί και δεν ξεχώριζε το σωστό και το λάθος. Αν οι Κόκκινοι Χμερ της έλεγαν πως κάτι ήταν λάθος ή σωστό,τους πίστευε. Χάσαμε γύρω στα 20 μέλη της οικογένειάς μας. Όλοι τους βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν εκτός από τις αδελφές μου» λέει ο Σόφι Τσακ.

«Πράκτoρας της CΙΑ» ύστερα από ηλεκτροσόκ

Όταν οι Κόκκινοι Χμερ μπήκαν στην Πνομ Πενχ, τον Απρίλιο του 1975, ο Τσουμ Μέι, μηχανικός και πατέρας τριών παιδιών, τους υποδέχθηκε με μια λευκή σημαία. Λίγο μετά διέταξαν τους κατοίκους της πρωτεύουσας να πάνε στην επαρχία. «Όσους δεν υπάκουαν τους σκότωναν επί τόπου». Ο δίχρονος γιος του αρρώστησε και πέθανε στη διαδρομή. Τον έθαψε σε έναν ρηχό τάφο και συνέχισε.

Αργότερα βρέθηκε στη φυλακή Τουόλ Σλενγκ και επί 12 μερόνυχτα τον βασάνιζαν για να «ομολογήσει» ούτε ο ίδιος ήξερε τι ακριβώς.

Τον μαστίγωναν με ραβδιά από μπαμπού,του έσπασαν τα δάχτυλα του χεριού και του έβγαλαν τα νύχια των ποδιών με τανάλια. Του έκαναν ηλεκτροσόκ ώσπου στο τέλος «ομολόγησε» ότι εργαζόταν για τη CΙΑ και είχε στρατολογήσει δεκάδες πράκτορες. Έδωσε τα ονόματα δεκάδων αθώων γνωστών του. «Άνθρωποι που είχαν συλληφθεί νωρίτερα έμπλεξαν εμένα, εγώ με τη σειρά μου έμπλεξα άλλους. Έτσι γινόταν» κατέθεσε στη δίκη του συντρόφου Ντόικ.

Τον άφησαν να ζήσει επειδή ήταν χρήσιμος στην επισκευή των ραπτομηχανών που έραβαν τη νέα στολή της επανάστασης: μαύρες πιτζάμες. Τα βράδια τον αλυσόδεναν σε ένα σίδερο μαζί με 40 συγκρατουμένους του. Ήταν αναγκασμένοι να ζουν στην απόλυτη σιωπή.

Χρυσά κοσμήματα για μια χούφτα ρύζι

«Οι Κόκκινοι Χμερ έστειλαν τους γονείς, τα αδέλφια μου και εμένα σε ένα χωριό 25 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας. Δεν είχαμε τίποτε να φάμε. Η αδελφή μου αντάλλαξε τα χρυσά της κοσμήματα με λίγο ρύζι, ενώ ο αδελφός μου κυνηγούσε αρουραίους στα χωράφια. Έναν χρόνο αργότερα μας χώρισαν από τους γονείς μας στέλνοντάς μας σε τρία διαφορετικά στρατόπεδα. Ήμουν αναγκασμένος να δουλεύω στους ορυζώνες και να παρασκευάζω φυσικό λίπασμα από φύλλα και κόπρανα αγελάδας. Ο στόχος ήταν να αυξηθεί η παραγωγή ρυζιού. Είδα την αδελφή μου μια φορά. Ήταν πολύ αδύνατη γιατί την έβαζαν να δουλεύει σκληρά. Αργότερα την έκλεισαν φυλακή και 20 χρόνια μετά έμαθα ότι πέθανε εκεί. Έχασα όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, έμεινα μόνος μου. Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο, ήμουν ένα μικρό αγόρι αναγκασμένο να δουλεύει σκληρά και πεινασμένο. Είδα τόση κακία και σκληρότητα που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα στον κόσμο» λέει ο Σέινγκ Σόεντριθ.

Από την εφημερίδα “ΤΟ ΒΗΜΑ”: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=349746&dt=22/08/2010#ixzz0xSYFVhZg

[thailandgr]

Οι αξιωματούχουι των  Ερυθρών Χμερ εκαναν  τεραστια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια των ετών 1975-79.
Σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ οι Ερυθροί Χμερ ήταν στην εξουσία, εκτιμάται ότι περίπου 1,4 εκατομμύρια Καμποτζιανοί πέθαναν (ενδεχομένως μέχρι 2 εκατ. ) απο τις πολιτικες που ειχαν οι , οι οποίες περιλαμβάναν καταναγκαστική εργασία, τις οριστικές εκτελέσεις, την πείνα και τα βασανιστήρια .
Όλες οι πράξεις αυτές αποτελούσαν μέρος της καταστροφικής προσπάθειας των Ερυθρών Χμερ να διαλύσουν την κοινωνία τους και να οικοδομήσουν μια κομμουνιστική ουτοπία.
Τώρα, 31 χρόνια αργότερα, η Καμπότζη εξακολουθεί να ανάκτηση μια νέα χώρα, με πάνω από 50% του πληθυσμού ηλικίας κάτω των 25, τα εκατομμύρια των ναρκών ξηράς που  απομείνουν, την ακραία φτώχεια .
Εδώ είναι μερικές πρόσφατες ( 2009) φωτογραφίες από την Καμπότζη, το λαό της, το δικαστήριο και πολλά άλλα.

Chum Manh, 78, one of the 14 Khmer Rouge prisoners who survived the S-21 torture center (now the Tuol Sleng Genocide Museum), shows his group photo in the museum in Phnom Penh, Cambodia on January 31, 2009. The U.N.-backed Khmer Rouge tribunal recently opened its first trial where 66-year-old Duch, also known as Kaing Guek Eav, faces charges of war crimes, crimes against humanity, torture and homicide while he ran the S-21 torture centre. (REUTERS/Chor Sokunthea)

       

2

Skulls of victims are piled up on display at the Choeung Ek memorial stupa south of Phnom Penh, Cambodia on February 10, 2009, marking the "killing fields" where the ruling  Khmer Rouge executed thousands of people between 1975 and 1979. (NICOLAS ASFOURI/AFP/Getty Images) #

3

Former Khmer Rouge prison commander, 66-year-old Duch, whose real name is Kaing Guek Eav, under guard at the opening of his trial before the Extraordinary Chamber in the Courts of Cambodia (ECCC) in Phnom Penh. Cambodia on February 17, 2009. He faces charges of crimes against humanity over his iron-fisted rule at Tuol Sleng prison, where he is accused of presiding over the deaths of at least 15,000 men, women and children. (ADREES LATIF/AFP/Getty Images) #

4

Cambodian Sao Phen prepares bones of victims of the Khmer Rouge inside a stupa in Kandal province, some 50 kilometers south of Phnom Penh on January 30, 2009. (TANG CHHIN SOTHY/AFP/Getty Images) #

5

A "no laughing" sign sets the tone at Tuol Sleng Genocide Museum in Phnom Penh, a former high school that became the Security Prison 21 (S-21) under the Khmer Rouge. Photo taken February 8th, 2009. (© Alicia Conway) #

6

A Cambodian survivor of Security Prison 21 (S-21), lies next to a bed as he demonstrates the wearing of shackles around his ankles at Tuol Sleng genocide museum in Phnom Penh on February 5, 2009. (TANG CHHIN SOTHY/AFP/Getty Images) #

7

A visitor sits on bench after visiting torture rooms of the Tuol Sleng Genocide Museum, also known as the notorious Security Prison 21, in the center of Phnom Penh on February 16, 2009. (REUTERS/Adrees Latif (CAMBODIA) #

8

This combination photo shows undated file pictures of the five former top members of Cambodia's notorious Khmer Rouge due to be tried by a U.N.-backed tribunal. Kang Kek Ieu (top l), known as "Duch', was former director of the Tuol Sleng torture center; former deputy and "Brother Number Two" Nuon Chea (top center); former prime minister Khieu Samphan (top r);  former foreign minister Ieng Sary (bottom l) and his wife Ieng Thirith (bottom r), who served as social affairs minister for the Khmer Rouge. (AFP/AFP/Getty Images) #

9

Cambodians look on during the first day of a U.N.-backed tribunal Tuesday, Feb. 17, 2009, inside the Extraordinary Chambers in the Courts of Cambodia in Phnom Penh, Cambodia. Kaing Guek Eav, who headed the S-21 prison in Phnom Penh, went before Cambodia's genocide tribunal Tuesday for its first trial over the deaths of an estimated 1.7 million people at the hands of the Khmer Rouge regime more than three decades ago. (AP Photo/Adrees Latif) #

10

Cambodians gather Tuesday, Feb. 17, 2009, outside the Extraordinary Chambers in the Courts of Cambodia as the first day of a U.N.-backed tribunal was set to get underway. (AP Photo/David Longstreath) #

11

Ieng Thirith, center, a former Khmer Rouge social affairs minister and wife of its foreign minister Ieng Sary, sits next to securities personnel during a hearing at the U.N.-backed genocide tribunal in Phnom Penh, Cambodia, Tuesday, Feb. 24, 2009. The former female minister of the Khmer Rouge regime shows her second appeal Tuesday for release from pre-trial detention by Cambodia's genocide tribunal where she is being held on charges of crimes against humanity. (AP Photo/Heng Sinith) #

12

Former Khmer Rouge leader and head of state Khieu Samphan sits in the dock during his 4th pre-trial chamber public hearing at the Extraordinary Chambers in the Courts of Cambodia on the outskirts of Phnom Penh February 27, 2009. Kieu Samphan is charged with war crimes and crimes against humanity. (REUTERS/Tang Chhin Sothy/Pool) #

13

This file photo taken on April 18, 1998 shows opened mass graves at the Choeung Ek "Killing Fields" near the capital Phnom Penh where intellectuals who were tortured and interrogated at Toul Sleng prison were brought and killed by the Khmer Rouge. (MANUEL CENETA/AFP/Getty Images) #

14

Norng Chan Phal, who survived the Khmer Rouge genocide torture centre S-21 as a child in 1979, weeps during a news conference held with former Vietnamese soldier and combat photographer Ho Van Tay (right), who filmed S-21 as his troops chased Pol Pot's rebels from Phnom Penh in 1979, and who rescued Norng from S-21 as well, in Phnom Penh February 16, 2009. (REUTERS/Chor Sokunthea) #

15

A woman rides her bike past temples upon hilltops near Udong, in the outskirts of Phnom Penh, Cambodia on February 15, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

16

A Cambodian farmer waters his vegetables outside of Phnom Penh, Cambodia, Monday, March 2, 2009. Cambodia remains an agricultural country with 80 percent of its population working as rural farmers. (AP Photo/Heng Sinith) #

17

The moon is seen at sunset as locals gather near the bank of the banks of the Tonle Sap river in Phnom Penh on February 9, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

18

A Khmer woman wearing a traditional scarf called a Kroma sits outside her home in Taches village on the outskirts of Phnom Penh on February 13, 2009. (NICOLAS ASFOURI/AFP/Getty Images) #

19

A bride stands on the roadside as she welcomes guests to her reception near Udogn, in the outskirts of Phnom Penh, Cambodia on February 15, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

20

A woman puts the finishing touches on a sculpture in downtown Phnom Penh, Cambodia. Photo taken February 7th, 2009. (© Alicia Conway) #

21

Cambodian soldiers search for landmines on the outskirts of Pailin, a former Khmer Rouge stronghold, in western Cambodia's Battambang province February 13, 2009. A landmine exploded nearby a day earlier, killing a family of three, locals said. (REUTERS/Adrees Latif) #

22

Unexploded ordinance sits displayed near a land-mine field outside of Cambodia's western city of Battambang on February 12, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

23

A disabled man exercises on February 18, 2009 at the Kien Khleang Physical Rehabilitation center that treats victims of landmines and road accidents outside Phnom Penh. Cambodia's civil war ended in 1998, but millions of mines still litter the country in the aftermath of three decades of fighting. (NICOLAS ASFOURI/AFP/Getty Images) #

24

Farmer Som Boo sprays insecticide on his rice field in Reang Kesei, located in Cambodia's western Battambang province February 10, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

25

A Cambodian Buddhist monk offers prayers at sacred tree in Phnom Penh Sunday, Feb. 15, 2009. (AP Photo/David Longstreath) #

26

A boy picks fruit from a tree as smoke rises from burning fields in Pailin, a former Khmer Rouge stronghold, in western Cambodia's Battambang province February 13, 2009. (REUTERS/Adrees Latif) #

27

An older Cambodian woman looks on during the funeral of a former Khmer Rouge leader in Anlong Veng, Cambodia, Saturday, July 22, 2006. (David Longstreath/AP) #

28

A young seller of handmade silk scarves on Koh Dach, Cambodia's "Silk Island", about 15k north of Phnom Penh on the Mekong River. Photo taken February 1st, 2009. (© Alicia Conway) #

[Oytopikos]

Η Καμπότζη είναι γεμάτη ιστορίες χωρισμών, εξαφανίσεων, ορφάνιας και διαλυμένων οικογενειών, εξαιτίας του τυφώνα που αποτέλεσε για τη χώρα η εξουσία των Ερυθρών Χμερ. Ιστορίες όπως αυτή του Πιρούν Πέου, ο οποίος ξαναβρήκε τον πατέρα του Ναμ Πέου 36 χρόνια αφότου οι Ερυθροί Χμερ τον έριξαν σ' ένα φορτηγό για να τον πάνε για εκτέλεση, είναι κάτι παραπάνω από σπάνιες.

Ο Πιρούν Πέου ήταν 15 χρόνων τον Απρίλιο του 1975, όταν είδε με τα αδέλφια του να παίρνουν τον πατέρα τους, ο οποίος ήταν αστυνομικός του παλιού καθεστώτος στην Πουαπέτ, στα σύνορα με την Ταϊλάνδη. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων ήταν γνωστή σε όλους: ένα χτύπημα με ρόπαλο στον αυχένα και η ανωνυμία ενός κοινού τάφου.

Όταν τα βιετναμικά στρατεύματα κατέλαβαν την Καμπότζη προκαλώντας την άτακτη φυγή των Ερυθρών Χμερ, τον Ιανουάριο 1979, ο Πιρούν και η οικογένειά του πέρασαν τα σύνορα της Ταϊλάνδης. Το 1982 έγιναν «δεκτοί» ως πρόσφυγες από τον Καναδά και εγκαταστάθηκαν στην Οτάβα. Το Φεβρουάριο του 2010, ένας μικρότερος αδελφός του Πιρούν ζήτησε τη συμβουλή ενός μέντιουμ της πόλης για τις δουλειές του κι εκείνη του είπε πως ο πατέρας του είναι ακόμη ζωντανός. Το ίδιο είπε στον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος είναι καθηγητής πανεπιστημίου, ένα μέντιουμ στο Βανκούβερ, διευκρινίζοντας μάλιστα ότι πρέπει να αναζητήσουν τον πατέρα τους κοντά στο μέρος όπου ζούσε προηγουμένως.

Έχασε τη μνήμη του
Ο Πιρούν πήγε στην Πουαπέτ και το φθινόπωρο του 2010 κάποιοι κάτοικοι του μίλησαν για έναν γέρο ζητιάνο, ο οποίος έμοιαζε με τον πατέρα του στη φωτογραφία του 1975 την οποία μοίραζε. Όμως όταν συνάντησε τον ηλικιωμένο, δεν τον αναγνώρισε. «Είναι σίγουρο ότι δεν είσαι γιος μου», συμφώνησε και ο ζητιάνος, ο οποίος άρχισε όμως να κλαίει ανεξέλεγκτα. «Έκλαιγε τόσο που δεν κατάφερνε να αναπνεύσει. Έλεγε μόνο ότι του θύμιζα κάτι από το παρελθόν του, ίσως σε μια προηγούμενη ζωή», λέει ο Πιρούν στον ειδικό απεσταλμένο της γαλλικής «Λιμπερασιόν».

Το αίνιγμα λύθηκε χάρη στο Photoshop, που έδειξε ότι ο ζητιάνος είναι το πρόσωπο που εικονιζόταν στη φωτογραφία του 1975. Εκείνος ζήτησε να μιλήσει στο τηλέφωνο με τη μητέρα του Πιρούν στην Οτάβα και, μιλώντας μαζί της, θυμήθηκε το όνομά της, λεπτομέρειες από την κοινή ζωή τους, σωματικά χαρακτηριστικά. «Επρόκειτο για συγκεκριμένες αποδείξεις πως ήταν ο πατέρας μου. Είχε χάσει τη μνήμη του εξαιτίας των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ», λέει ο Πιρούν.

Ο Ναμ Πέου σώθηκε ως εκ θαύματος από την εκτέλεση καταφέρνοντας να βγει από έναν σωρό πτωμάτων. Εγκαταστάθηκε στην Καμπότ, στο Νότο, και παντρεύτηκε. Όμως στα γεράματά του ένιωθε μιαν ανεξέλεγκτη επιθυμία να πηγαίνει τακτικά στην Πουαπέτ, η οποία απείχε από εκεί όπου έμενε 600 χιλιόμετρα.


http://www.sigmalive.com/simerini/world/epikairotita/400348

[Oytopikos]

Δύο επιζώντες πρώην ηγέτες των Ερυθρών Χμερ, ο Νούον Τσέα και ο Κιέου Σαμφάν, κρίθηκαν ένοχοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από δικαστήριο της Καμπότζης, που τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.

Και οι δύο καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη για τον ρόλο τους στη διάρκεια της κυριαρχίας των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, από το 1975 έως το 1979. Οι δικηγόροι τους ανακοίνωσαν ότι θα ασκήσουν έφεση.

Ο 88χρονος Νούον Τσέα ήταν γνωστός ως «Αδερφός υπ' αρ. 2» και δεξί χέρι του μαοϊκού ηγέτη της Καμπότζης Πολ Ποτ, ενώ ο 83χρονος Κιέου Σαμφάν ήταν ο αρχηγός κράτους των Ερυθρών Χμερ.

Περίπου 1,7 εκατομμύριο άνθρωποι εκτελέστηκαν ή πέθαναν από ασιστία κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Ερυθρών Χμερ.

Οι ωμότητες του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ ξεκίνησαν στις 17 Απριλίου 1975, όταν κατέλαβαν την Πνομ Πενχ, έπειτα από έναν οδυνηρό πενταετή εμφύλιο πόλεμο.

Με στόχο να ιδρύσουν μια αγροτική κοινωνία, απομάκρυναν αναγκαστικά πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους από την πρωτεύουσα, σπρώχνοντάς τους στην επαρχία, για καταναγκαστική εργασία στα λεγόμενα «χωράφια του θανάτου».

Παράλληλα, εκτελέστηκαν όλοι όσοι θεωρούνταν εχθροί του καθεστώτος: μειονότητες, διανοούμενοι, πρώην αξιωματούχοι και οι οικογένειές τους.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

[Oytopikos]

Σαν χθες, 15 Απριλίου πριν 17 χρόνια πέθανε ο Πολ Ποτ, ο άνθρωπος που σε ελάχιστα χρόνια διακυβέρνησης από το 1975-1979, ο Πολ Ποτ πρόλαβε να εξοντώσει περίπου το 20% του πληθυσμού της Καμπότζης.

Οι μαζικές εκτελέσεις όσων δεν χωρούσαν στην κοινωνία που ευαγγελίστηκε και οιμεταρρυθμίσεις που εισήγαγε στην οικονομία και τους τρόπους παραγωγής έμελλε να φέρουν μια σειρά δεινών που μόνο με γενοκτονία μπορούν να παρομοιαστούν.

Ήταν στις 17 Απριλίου 1975 όταν η η Πνομ Πενχ πέφτει στα χέρια των Ερυθρών Χμερ, με τον Σαλόθ Σαρ να είναι ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός τους: μετονομάζεται σε «Πολ Ποτ»(το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε τόσο καιρό) και αναγορεύει τon εαυτό του σε "Νο 1 Σύντροφο". Ολοι οι κάτοικοι των πόλεων στάλθηκαν αναγκαστικά στα χωράφια για να «εξαγνιστούν»'οπου δούλευαν μέρα και νύχτα για ενα συσσίτιο με λίγο ρύζι. Εκλεισαν τα πάντα: τράπεζες, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί μια νέα «αγροτική ουτοπία». Οι αντιφρονούντες στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι πρακτικές του Πολ Ποτ θα κόστιζαν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους. Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των θυμάτων που κινείται από 1 εως 3 εκ.

Το 1979, η Καμπότζη, υπό τον Πολ Ποτ, προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισβάλλει στο γειτονικό Βιετνάμ, ο ίδιος αναγκάστηκε να διαφύγει από τη χώρα, ενώ το καθεστώς που είχε εγκαθιδρύσει κατέρρευσε. Εως το 1998 χρησιμοποιώντας ως βάση τη ζούγκλα στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης προσπάθησε να οργανώσει αντάρτικο αγώνα, χωρίς όμως επιτυχία.

Τη νύχτα της 15ης Απριλίου 1998, η σύζυγος του Πολ Ποτ ανακοίνωνε τον θάνατό του: ο δικτάτορας πέθανε στον ύπνο του, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς, αν και οι φημες ότι δηλητηριάστηκε παραμένουν. Η σορός του αποτεφρώθηκε και διασκορπίστηκε στο γειτονικό δάσος.



Φωτογραφικό υλικό

[just_George]

Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ του John Pilger σχετικό.

Όποιος έχει χρόνο και ενδιαφέρεται μπορεί να το δει στο παρακάτω link

http://johnpilger.com/videos/year-zero-the-silent-death-of-cambodia

Καλημέρα στο Forum